Za obrazami w muzeum

Cudowna, skrząca się dowcipem opowieść, która, jak głosi okładka, jest rodzinną kroniką. Na pierwszy plan jednak w tej rodzinnej historii wysuwają się kobiety, z główną bohaterką - Ruby na czele. W historii tej, jak to zwykle w życiu bywa, przeplatają się wydarzenia komiczne, smutne, a także tragiczne. Wszystko jednak opisane jest tonem lekkim, pełnym humoru i autoironii.

Cudowna, skrząca się dowcipem opowieść, która, jak głosi okładka, jest rodzinną kroniką. Na pierwszy plan jednak w tej rodzinnej historii wysuwają się kobiety, z główną bohaterką - Ruby na czele. W historii tej, jak to zwykle w życiu bywa, przeplatają się wydarzenia komiczne, smutne, a także tragiczne. Wszystko jednak opisane jest tonem lekkim, pełnym humoru i autoironii.

"Wzruszająca i dowcipna..."? No nie stanowczo ta notka ,i to na okładce, nie jest ,wg mnie, odpowiednia dla tej powieści .To kronika rodzinna smutna, przejmująca i pełna beznadziei. Opisująca kolejne pokolenia ,zdominowane przez nieszczęśliwe kobiety, które nawet podejmują próby, by to zmienić, ale z góry skazane na niepowodzenie. Lokują uczucia szybko, bez namysłu i wkrótce dopada je rozczarowanie, niechęć, złość. Niekochane, niekochające, nawet przez chwilę nie są zadowolone ze swojego życia, monotonii codzienności. i nie lubią, nawet swoich dzieci. Grzęzną w szarości, przeciętności i smutku. Pouczająca ,zachęcająca do przemyśleń i POZYTYWNYCH poczynań, by własne życie uczynić lepszym szczęśliwszym.

"Wzruszająca i dowcipna..."? No nie stanowczo ta notka ,i to na okładce, nie jest ,wg mnie, odpowiednia dla tej powieści .To kronika rodzinna smutna, przejmująca i pełna beznadziei. Opisująca kolejne pokolenia ,zdominowane przez nieszczęśliwe kobiety, które nawet podejmują próby, by to zmienić, ale z góry skazane na niepowodzenie. Lokują uczucia szybko, bez namysłu i...

Już pierwsze zdania zaskakują i wciagają, a potem jest tylko lepiej. Trochę jak baśniowa saga rodzinna, trochę jak historia składana ze zdjęć w kolorze sepii, ze starego albumu. Miłosnicy aforyzmów i złotych myśli mogą czytać z ołówkiem w ręce. I do tego język piekny, plastyczny, idealny dla tego rodzaju opowieści. To jedna z tych książek, które siedzą w człowieku latami, a po przeczytaniu bezradnie się rozglądasz - co teraz przeczytać? Bo 80 na 100, że trafisz na coś gorszego. Czytałam kilka lat temu, niedawno znów wpadła mi w ręce i ani cienia rozczarowania. Nadal pięknie pracuje.

Już pierwsze zdania zaskakują i wciagają, a potem jest tylko lepiej. Trochę jak baśniowa saga rodzinna, trochę jak historia składana ze zdjęć w kolorze sepii, ze starego albumu. Miłosnicy aforyzmów i złotych myśli mogą czytać z ołówkiem w ręce. I do tego język piekny, plastyczny, idealny dla tego rodzaju opowieści. To jedna z tych książek, które siedzą w człowieku latami, a...

Świetny język, bardzo ciekawa historia, polecam.
Przeczytana w 2001 roku.

Świetny język, bardzo ciekawa historia, polecam.
Przeczytana w 2001 roku.

Jest to na pewno bardzo dobra powieść, porównałbym jej styl do książek Diane Setterfield i może Eleanor Catton. Początkowo męczą próby zapamiętania licznie pojawiających się kolejnych postaci, można przeoczyć pewne fakty do których są odniesienia w późniejszych częściach. Powiązanie ich wszystkich jest utrudnione przez ciągłe skoki w czasie, ale trzeba przyznać że ostatecznie wszystkie wręcz zaskakująco zgrabnie się łączą. Zaskakiwała mnie duża ilość takich patologii lub dysfunkcji społecznych w życiu głównych bohaterów i łączące się z nimi nieszczęścia, ale jak przeanalizujemy życie naszych krewnych, znajomych, czyż nie pojawiają się one też w naszym życiu? Moim zdaniem książka bardzo dojrzała, dobrze opisująca konsekwencje ludzkich wyborów i czynów.
Polecam

Jest to na pewno bardzo dobra powieść, porównałbym jej styl do książek Diane Setterfield i może Eleanor Catton. Początkowo męczą próby zapamiętania licznie pojawiających się kolejnych postaci, można przeoczyć pewne fakty do których są odniesienia w późniejszych częściach. Powiązanie ich wszystkich jest utrudnione przez ciągłe skoki w czasie, ale trzeba przyznać że...

Trudno mi powiedzieć, co takiego miała w sobie ta książka, że tak mocno zapadła mi w pamięć. Chyba swoją historią, choć dość nieprawdopodobną, to boleśnie ludzką, bez zbędnych ozdobników, zdobyła moje serce.

Niesamowity jest sposób w jaki Atkinson prowadzi narrację, która zaczyna się w momencie gdy pierwszoplanowa bohaterka, a zarazem narratorka, zostaje poczęta. Ruby Lennox opowiada o swoich przeżyciach z odpowiednią dla jej wieku wrażliwością i przenikliwością, a jako że powieść rozciąga się od poczęcia aż po wiek dojrzały Ruby, mamy do czynienia z całą gamą emocji, od dziecięcego wstydu i lęku, przez młodzieńcze zagubienie i apatię, po cynizm młodej kobiety.

Historia przepełniona jest bólem i to w jego najgorszym wydaniu - takim, który należy przełknąć, zignorować i zdusić w sobie - bo trzeba przecież dalej żyć, pójść do pracy i... co by powiedzieli sąsiedzi, gdyby dowiedzieli się o naszych zamiatanych pod dywan problemach? Jest to horror życia na przedmieściach, horror rodziny, z pozoru normalnej, która skrywa w sobie dużo nieszczęść i zawodów.

Książka ma ode mnie kolejny duży plus za oryginalną postać Bunty - rzadko kiedy mamy do czynienia z taką rolą matki w powieści - oraz zilustrowanie wszystkich niełatwych relacji rodzinnych - między siostrami, współmałżonkami, rodzicami a dziećmi, opartych na sekretach, kłamstwach i żalu.

Trudno mi powiedzieć, co takiego miała w sobie ta książka, że tak mocno zapadła mi w pamięć. Chyba swoją historią, choć dość nieprawdopodobną, to boleśnie ludzką, bez zbędnych ozdobników, zdobyła moje serce.

Niesamowity jest sposób w jaki Atkinson prowadzi narrację, która zaczyna się w momencie gdy pierwszoplanowa bohaterka, a zarazem narratorka, zostaje poczęta. Ruby...

Wg opisu na okładce jest to "wzruszająca i dowcipna kronika rodzinna" i przyznam, że o tym wzruszeniu pisał chyba ktoś bez serca. Po kolei. Kate Atkinson już jakiś czas temu uwiodła mnie pięknym językiem i wspaniałym, lekkim i czarownym snuciem opowieści, których i tu nie zabrakło. Opowiedziana w pierwszej osobie historia życia Ruby Lenox (od poczęcia po wiek dojrzały) jest pretekstem do snucia opowieści o zagmatwanym życiu jej rodziny od strony matki. Na pewno nie jest to opowieść wzruszająca - raczej smutna i wstrząsająca, ale jakby na przekór opowiedziana dowcipnie. Cóż bowiem wzruszającego w niespełnionych marzeniach, wojnie, niechcianym, męczącym, odrzucanym macierzyństwie, straconych miłościach, gorzkich latach daremnych poświęceń? Choć książkę czyta się jednym tchem a bohaterka przedstawia wydarzenia w żartobliwym tonie, jest ona przytłaczająca i smutna. Pokazuje burą rzeczywistość i trudną historię rodzinną ukrytą za kolorowymi obrazami, którymi może być zdjęcie, wspomnienie, pamiątka.
Jest świetna. Pozostaję fanką Atkinson, za pomysł, za sposób opowiadania, za słowa ("Pośród czarnej nocy kształty mebli posiadają głęboką czerń, która sugeruje antymaterię" - cudo!),za emocje, które zawsze towarzyszą lekturze jej książek.

Wg opisu na okładce jest to "wzruszająca i dowcipna kronika rodzinna" i przyznam, że o tym wzruszeniu pisał chyba ktoś bez serca. Po kolei. Kate Atkinson już jakiś czas temu uwiodła mnie pięknym językiem i wspaniałym, lekkim i czarownym snuciem opowieści, których i tu nie zabrakło. Opowiedziana w pierwszej osobie historia życia Ruby Lenox (od poczęcia po wiek dojrzały) jest...

Dziwna książka, pełna sprzeczności. Z jednej strony trzeba przyznać, że jest napisana w sposób, który pozwala ją pochłonąć, wciągnąć się, przezywać emocje. Autorka umie operować słowem, przekazywać za jego pomocą najdrobniejsze odczucia i wrażenia. Nie trudno tez odmówić jej dowcipu, nieco ironicznego, a także niezwykłych pomysłów. Ogromnie urzekł mnie zwłaszcza jeden: wprowadzenie nas w świat przedstawiony oczyma Ruby będącej jeszcze w łonie matki.
Matki w książce Atkinson nie są szczęśliwe, nie czują uroków macierzyństwa, nie odnajdują się w życiu domowym. Albo uciekają, albo próbują, albo cały czas narzekając robiąc z życia piekło swoim dzieciom. Ojcowie z kolei to glównie alkoholicy i niewierni dranie. Sporo jest tu o niespełnionych marzeniach, rezygnacji, rozczarowaniu, a wszystko to prowadzi to tajemnicy z przeszłości.
Nie spodobały mi się porównania religijne, kpiarskie i pozbawione szacunku. Nie przypadła mi też do gustu próba naśladowania realizmu magicznego przez umieszczanie wszędzie duchów, zjaw itp.
Generalnie to dobrze napisana książka, troszkę w stylu Isabel Allende (choć bardziej depresyjna),ale nic wyjątkowego nie wnosi moim zdaniem. Ładnie się to czyta a potem zapomina.

Dziwna książka, pełna sprzeczności. Z jednej strony trzeba przyznać, że jest napisana w sposób, który pozwala ją pochłonąć, wciągnąć się, przezywać emocje. Autorka umie operować słowem, przekazywać za jego pomocą najdrobniejsze odczucia i wrażenia. Nie trudno tez odmówić jej dowcipu, nieco ironicznego, a także niezwykłych pomysłów. Ogromnie urzekł mnie zwłaszcza jeden:...

Kocham twórczość Kate Atkinson. Zakochałam się w powieści "Jej wszystkich życia" nieprzypadkowo. I teraz uwiodła mnie znowu, chociaż to nieodpowiednie słowo. Po prostu opowiada wciąż tę samą historię, rozkłada na czynniki pierwsze indywidualny los i pozostawia z tyłu głowy pytanie: "A jeśli ta historia potoczyłaby się inaczej?"
To literatura bliska mi jak ciału koszula. Kocham, kocham, kocham...

Kocham twórczość Kate Atkinson. Zakochałam się w powieści "Jej wszystkich życia" nieprzypadkowo. I teraz uwiodła mnie znowu, chociaż to nieodpowiednie słowo. Po prostu opowiada wciąż tę samą historię, rozkłada na czynniki pierwsze indywidualny los i pozostawia z tyłu głowy pytanie: "A jeśli ta historia potoczyłaby się inaczej?"
To literatura bliska mi jak ciału koszula....

Cudowna książka,bez wahania dałabym jej i sto gwiazdek!
Uwielbiam stare fotografie,mogę je oglądać godzinami,niedawno kupiłam taką ksiązkę ,w tłumaczeniu byłoby "Wczoraj,dawna Anglia,jak zyliśmy ,bawilismy się,lata 1900-1960",ksiązka to składa się w sumie z samych starych fotografii,przedstawiających życie na Wyspie.Zdjęcia,ciekawostki,opisy-były w sam raz tłem dla "Za obrazami muzeum",chociaż nie narzekam na brak wyobraźni.
Ta opowieść jakos we mnie została,poruszyła coś,co dawno chciałam uśpić,zapomnieć,prawie jak główna bohaterka i rewelacyjna narratorka tej książki.
Uwielbiam takie książki dla których warto zarywać noce i które zostają głeboko w duszy na zawsze.
I na pewno wybiorę się do Yorku,może i mnie uda się usłyszeć duchy dawnych mieszkańców?
Mam tylko nadzieję,że Ruby była szczęśliwa,mimo tego wszystkiego,co przeżyła.
Pozdrawiam!

Cudowna książka,bez wahania dałabym jej i sto gwiazdek!
Uwielbiam stare fotografie,mogę je oglądać godzinami,niedawno kupiłam taką ksiązkę ,w tłumaczeniu byłoby "Wczoraj,dawna Anglia,jak zyliśmy ,bawilismy się,lata 1900-1960",ksiązka to składa się w sumie z samych starych fotografii,przedstawiających życie na Wyspie.Zdjęcia,ciekawostki,opisy-były w sam raz tłem dla "Za...