Pałac szaleńców

To nie jest obiektywna opinia. Zdecydowanie ta książka nie powinna zasłużyć na tak wysoką ocenę. Jednak muszę być stronnicza, kiedy mam przed sobą opowieść o jednej z moich ulubionych fikcyjnych postaci, czyli o Newcie.

Czekałam na "Crank Palace" latami i kiedy wreszcie "Pałac Szaleńców" miał być wydany w Polsce, nie wahałam się ani chwili i od razu zamówiłam sobie własny egzemplarz.

Po czymś, co jest takie krótkie a powstawało dość długo, można by się czegoś więcej spodziewać. Nie brakuje tu luk czy nieścisłości. Momentami styl czy wymiana zdań między bohaterami wybija nieco z rytmu czytania.

Ale to wciąż historia Newta, która porusza do głębi.

James Dashner po raz kolejny pokazuje, jak dobrze wykreowana jest ta postać. Newt jest osobą, która chciała pozostać człowiekiem do samego końca i przy resztkach swojej świadomości pomóc komuś przed śmiercią.
Jego relacja z Keishą i jej dzieckiem jest wyjątkowa i naprawdę mnie poruszyła. Tak jak poruszyły mnie uczucia, słowa i cała historia Newta.
Opisy jego drogi w stronę szaleństwa były świetnie napisane. Odkrycie tego, co skrywał jego umysł, uderzyło mnie prosto w serce.
Znów chciało mi się płakać przez "Więźnia Labiryntu". Cieszę się, że ponownie mogłam się z nim pożegnać. Ponownie odżyła we mnie miłość do tej serii.

To nie jest obiektywna opinia. Zdecydowanie ta książka nie powinna zasłużyć na tak wysoką ocenę. Jednak muszę być stronnicza, kiedy mam przed sobą opowieść o jednej z moich ulubionych fikcyjnych postaci, czyli o Newcie.

Czekałam na "Crank Palace" latami i kiedy wreszcie "Pałac Szaleńców" miał być wydany w Polsce, nie wahałam się ani chwili i od razu zamówiłam sobie własny...

Dobra książka dla fanów.
Z pewnością da się ponownie odczuć klimat pierwszych powieści. Podoba mi się w niej wprowadzona niejednoznaczność, ale w fabule występują pewne uproszczenia oraz luki. Mimo to polecam.

Dobra książka dla fanów.
Z pewnością da się ponownie odczuć klimat pierwszych powieści. Podoba mi się w niej wprowadzona niejednoznaczność, ale w fabule występują pewne uproszczenia oraz luki. Mimo to polecam.

Uwaga to nie będzie obiektywna opinia bo za dużo w niej uczuć. Przeczytałam serie Więzień labiryntu kiedy miałam 16 lat i od tego czasu potrzebowałam tej książki. Potrzebowałam pogodzić się z historią Newta, jako że jest moim ulubionym bohaterem, nie tylko w serii ale myślę, że też jednym z ulubionych ever. Myślałam że przepłaczę ją całą od pierwszej do ostatniej strony, ale tak jak pisze autor we wstępie - to jest słodko-gorzka historia. Ma swoje problemy, nieścisłości czy luki w narracji, ale jak mogłabym jej nie kochać skoro jest o Newtcie. Miałam okazje przeżyć ostatnią historię i pożegnać się z postacią, która dużo dla mnie znaczy. Zamknąć rozdział. I o to chodziło w tej książce, nie o to żeby była arcydziełem literackim. Jak dla mnie spełniła swoje zadanie - płakałam przy niej ile wlezie.

Uwaga to nie będzie obiektywna opinia bo za dużo w niej uczuć. Przeczytałam serie Więzień labiryntu kiedy miałam 16 lat i od tego czasu potrzebowałam tej książki. Potrzebowałam pogodzić się z historią Newta, jako że jest moim ulubionym bohaterem, nie tylko w serii ale myślę, że też jednym z ulubionych ever. Myślałam że przepłaczę ją całą od pierwszej do ostatniej strony,...