Końcówki szachowe

Formalnie nie ma wiele do zarzucenia. Podręcznik wpisuje się w ramy wyznaczone przez pionierów gatunku (Pedro Damiani, ...): jest wstęp (będący niejako aneksem i syntezą) jest analiza tematyczna i zestaw ćwiczeń do utrwalania.
Książka ma charakter rozprawy naukowej - co nolens volens daje jej zawężone grono czytelników, nadaje pewnej ezoteryczności, wąskiego obiegu...
Podręczniki wydawnictwa RM mają swoje zastosowanie w prowadzeniu zajęć szachowych lub indywidualnym szlifowaniu własnego warsztatu. I tutaj pojawia się klin. Na ile dziś taka forma podawcza (skądinąd, co wciąż uznaję za wartość dodatnią, oparta na formach sprzed kilku wieków) ma szansę przetrwania w perspektywie długofalowej - gdy gra królewska ,,przenosi się" na szybkie kursy internetowe, a wśród nowych pokoleń szachistów rej wodzą bullety i blitze.
Bo przepracowanie takiej książki równa się poświęcenie kilku godzin zintensyfikowanego wysiłku.
Wysiłek - to dziś blaknie znaczeniowo.
Taka garść przemyśleń.
(Zastanowiłbym się jeszcze nad szatą graficzną okładek. Czy w miejsce jaskrawej żółci nie sprawdziłby się lepiej odcień szachownicy? Ciemne drewno albo neutralna biel?)

Formalnie nie ma wiele do zarzucenia. Podręcznik wpisuje się w ramy wyznaczone przez pionierów gatunku (Pedro Damiani, ...): jest wstęp (będący niejako aneksem i syntezą) jest analiza tematyczna i zestaw ćwiczeń do utrwalania.
Książka ma charakter rozprawy naukowej - co nolens volens daje jej zawężone grono czytelników, nadaje pewnej ezoteryczności, wąskiego obiegu...
...

Książkę otrzymałem chwilę po premierze i właściwie dopiero teraz, udało mi się przebrnąć przez całą pozycję i opracowanie podanych końcówek szachowych. Fajna, kolejna pozycja wydana przez to wydawnictwo, na pewno na plus, masa różnorodnych końcówek szachowych potrzebnych na każdym poziomie gry. Treściwy i solidnie napisany podręcznik.

Książkę otrzymałem chwilę po premierze i właściwie dopiero teraz, udało mi się przebrnąć przez całą pozycję i opracowanie podanych końcówek szachowych. Fajna, kolejna pozycja wydana przez to wydawnictwo, na pewno na plus, masa różnorodnych końcówek szachowych potrzebnych na każdym poziomie gry. Treściwy i solidnie napisany podręcznik.

Książka szachowa wybitnego arcymistrza Keresa „Końcówki szachowe” to podręczni do studiowania szachowej gry końcowej, po którą należy sięgać wielokrotnie, w celu przypomnienia utrwalenia i odkrycia czegoś nowego. Zalecam tę książkę dla tych, którzy dopiero opanowali podstawowe tajniki gry, ale także dla graczy zaawansowanych. Każdy znajdzie coś dla siebie.
Zalecam ustawiać pozycje z diagramów na szachownicy i analizować warianty wraz z autorem. Szukałem minusów, ale nie znalazłem. Wiele wariantów poddałem analizie komputerowej – wszystkie były poprawne.
Szachy niewątpliwie uczą, że dokonanie wyboru najbardziej trafnych decyzji zawsze powinno opierać się na obiektywnej ocenie istniejących warunków. Istocie szachów absolutnie nie odpowiadają przypadkowe posunięcia: za każdy nieprzemyślany ruch szachista może ponieść karę w postaci straty dobrej pozycji swoich figur i przegrania partii.
Już po pierwszych krokach wtajemniczenia szachowego młody gracz przekonuje się, że sama chęć wygrania partii, osiągnięcia przewagi materialnej czy przeprowadzenia pięknej kombinacji na planszy nie wystarczy. Silne posunięcia pozycyjne i kombinacyjne nie powstają z przypadku, a wymagają określonych zabiegów przygotowawczych i powinny mieć solidne podstawy. Okazuje się, że kombinacja jest możliwa tylko wtedy, jeśli
��� połączy się szereg zasad pozycyjnych,
• skoordynuje się działanie figur,
• uzyska przewagę sił na jakimkolwiek fragmencie planszy,
• zabezpieczy przed niebezpieczeństwem króla.
Gra w szachy oprócz tego, że uczy, daje też bardzo dużo satysfakcji.
Zamiast próbować omówić każdą teoretyczną możliwą pozycję w grze końcowej, Paul Keres zajmuje się podstawowymi typami pozycji. Analizuje je bardzo szczegółowo i w ten sposób ujawnia fundamentalne zasady gry końcowej oraz główne idee dla każdego gracza.
To nie poprzez zapamiętywanie ruchów, ale poprzez zrozumienie podstawowych pozycji, gracz, niezależnie od rankingu, najbardziej poprawi swoją grę końcową. Z tego powodu Keres nie wskazuje po prostu najlepszego posunięcia; raczej wyjaśnia pozycje w taki sposób, że zrozumienie przez czytelnika doprowadzi, niemal automatycznie, do najlepszego posunięcia.
„Końcówki szachowe” to książka, do której należy wracać, aby utrwalać sobie zdobytą wiedzę. Niezbędna praktyczna książka dla wszystkich szachistów. Każdy lubiący szachy dużo się z niej nauczy. Książka nie wyczerpuje tematu, ale jest przekrojem przez wszystkie rodzaje końcówek (końcówki pionkowe, skoczkowe, gońcowe, wieżowe i hetmańskie).
Książka warta zakupu. Szachista powinien posiadać podręcznik końcówek. Jeżeli chodzi o wydania książek o grze końcowej w języku polskim – ta pozycja jest najlepsza.

Książka szachowa wybitnego arcymistrza Keresa „Końcówki szachowe” to podręczni do studiowania szachowej gry końcowej, po którą należy sięgać wielokrotnie, w celu przypomnienia utrwalenia i odkrycia czegoś nowego. Zalecam tę książkę dla tych, którzy dopiero opanowali podstawowe tajniki gry, ale także dla graczy zaawansowanych. Każdy znajdzie coś dla siebie.
Zalecam ustawiać...

Jest to ciekawa publikacja dla początkujących jak i zaawansowanych szachistów. Autorem tego zbioru praktycznych zasad poruszania się podczas ostatniego etapu partii szachowych jest estoński szachista Paul Keres, należący do ścisłej czołówki światowych szachistów. Znajdziecie tu analizę najważniejszych typów końcówek. Bardzo dokładnie zostały opisane elementarne końcówki w zależności od posiadanych na szachownicy bierek graczy. Znajdziemy tu końcówki pionkowe, hetmańskie, wieżowe, gońcowe czy skoczkowie. Autor wraz czytelnikiem analizuje najlepsze posunięcia w danych pozycjach. Te naprowadzanie powinny przyczynić się do wygrania całej partii. Warto skorzystać z tych porad. W tej lekturze znajdziemy również przykłady praktyk turniejowych.

Jest to ciekawa publikacja dla początkujących jak i zaawansowanych szachistów. Autorem tego zbioru praktycznych zasad poruszania się podczas ostatniego etapu partii szachowych jest estoński szachista Paul Keres, należący do ścisłej czołówki światowych szachistów. Znajdziecie tu analizę najważniejszych typów końcówek. Bardzo dokładnie zostały opisane elementarne końcówki w...

Chociaż w świecie szachów, książki tracą swój blask z uwagi na coraz powszechniej stosowane nauczanie przy pomocy programów komputerowych i stron, i serwerów szachom poświęconym, to jednak wciąż istnieje liczna grupa entuzjastów, i fanów tej szlachetnej gry, która czerpie radość, i przyjemność z samo - nauczania gry z książek.

Jako, że jestem człowiekiem, który jedną nogą tkwił w XX wieku,
a teraz ciągnie wózek życia w wieku XXI, to w rozwoju szachowym - książki szachowe - były dla mnie podstawą do poznawania strategii
i taktyki, wraz ze rozumieniem samej rozgrywki. O ile liczne są pozycje, mówiące o debiutach i traktujące o grze środkowej, a nawet historii szachów, czy taktyce, o tyle tematyka końcówek szachowych stanowiła do tej pory swego rodzaju ugór.

Książka Paula Keresa, niekoronowanego Mistrza Świata 'tej' dyscypliny, to wspaniałe i zwięzłe dzieło porządkujące podstawową wiedzę, jaką powinien posiąść każdy szachowy gracz. Książka to swego rodzaju
podręcznik podstawowych zagadnień dotyczących rozgrywania końcówek. Główne warianty są wytłuszczone, nakreślony jest w sposób zwięzły plan i ogólne rozważanie pozycji, a warianty poboczne nie zaciemniają analizy. Książka w swej konstrukcji, przypomina "Końcową grę szachową", - wielkie dzieło Stanisława Gawlikowskiego - jednakże jest od niego bardziej elementarna i skupia się na przykładach
o mniejszej złożoności. Jest także bardziej aktualna i w mojej ocenie powinna stanowić pierwszy krok na drodze do poznania tajników gry końcowej. Inna znana mi pozycja "Nowoczesne Końcówki" -
A. Bielawskiego i A. Michalszczyna, bardziej skupia się na pewnych
typowych problemach w grze końcowej i kładzie nacisk na "imperatywy końcówek", jak przejście z debiutu do końcówki, remis pozycyjny, czy aktywna gra. Keres w swojej książce, pomaga nam
w szlifowaniu techniki i realizacji przewagi w określonych pozycjach
i sytuacji na szachownicy.

"Końcówki Szachowe", to zatem wspaniały wstęp, świetny podręcznik
i pierwszy krok na drodze do Szachowego Mistrzostwa. Książka Keresa, to w mojej opinii, szachowy elementarz, który trzeba mieć na półce.

Chociaż w świecie szachów, książki tracą swój blask z uwagi na coraz powszechniej stosowane nauczanie przy pomocy programów komputerowych i stron, i serwerów szachom poświęconym, to jednak wciąż istnieje liczna grupa entuzjastów, i fanów tej szlachetnej gry, która czerpie radość, i przyjemność z samo - nauczania gry z książek.

Jako, że jestem człowiekiem, który jedną nogą...

To moja pierwsza recenzja na zlecenie Wydawnictwa RM (i ogólnie). Miło było odebrać wysłaną do mnie paczkę. Cieszy mnie to, i nie sądziłam, że będzie to książka o grze. Nie ma to jednak wpływu na moją ocenę. Ponieważ oceniam szczerze, to i tutaj tak będzie, o czym sobie wcześniej zastrzegłam :-D

Już po otwarciu książek z serii o szachach z wydawnictwa RM mogę ocenić, że są warte zakupu, bo stanowią kompendium wiedzy. Ponadto są one bardzo dobre dla laika z powodu czytelnego przedstawiania figur, które są w formie ikonek, a nie oznaczeń liter.
Jednak w przypadku tego tytułu zdecydowanie książka jest dla osób, które bardzo dobrze ogarniają szachy i są w stanie dotrzeć w swojej grze do końcówek. Osoba niedoświadczona może dłużej analizować o co chodzi w przedstawianych układach. A pozycja ta obfituje w bardzo dużo różnych przykładów i konfiguracji końcówek:
- pionkowych
- hetmańskich
- wieżowych (najobszerniejszy rozdział, bo aż 130 stron!)
- gońcowych
- skoczkowych
Keres słusznie zauważa, że o ile w debiucie i grze środkowej popełnienie błedu można nadrobić innymi ruchami, o tyle w końcówce każdy błąd może przesądzić o ostatecznym wyniku. Dlatego ta książka jest pomocna.
W podrozdziale "Król z wieżą przeciwko królowi" zauważyłam brak opisanej alternatywy z innym ruchem, bo taki jest, ale on też ostatecznie doprowadza do powtarzalności ruchu lub mata. Ale to może być tylko moje spostrzeżenie.
WYDANIE: książka jest lekka i poręczna, nawet w podróży można się dokształcać. Jednak klejenie jej stron jest dla mnie wątpliwe, nie wygląda solidnie. W moim egzemplarzu widać to już przy otwarciu książki na spisie treści.
EDYTORSKO: font przyjemny dla oka. Rozmieszczenie tekstu jest w układzie 2-kolumnowym, co w tym przypadku jak najbardziej pasuje. Marginesy też są wystarczające. Nie brakuje też diagramów, co jest przydatne dla wzrokowców.

To moja pierwsza recenzja na zlecenie Wydawnictwa RM (i ogólnie). Miło było odebrać wysłaną do mnie paczkę. Cieszy mnie to, i nie sądziłam, że będzie to książka o grze. Nie ma to jednak wpływu na moją ocenę. Ponieważ oceniam szczerze, to i tutaj tak będzie, o czym sobie wcześniej zastrzegłam :-D

Już po otwarciu książek z serii o szachach z wydawnictwa RM mogę ocenić, że są...

Paul Keres był estońskim arcymistrzem szachowym, który od połowy lat trzydziestych do połowy lat sześćdziesiątych XX wieku był jednym z czołowych graczy na świecie.

Końcówki szachowe ukazane zostały w sposób metodyczny, staranny. Jest to książka nad którą trzeba przysiąść i po prostu studiować.
Dla osób, które znają już podstawy grania w szachy, jak i tych, którzy grają już na poziomie bardziej zaawansowanym. Pomocne ruchy wytłumaczone w naprawdę przystępny sposób. Aspekty wizualne również pomagają w zapamiętywaniu błyskotliwych taktyk Keresa.
Każda osoba, która sympatyzuje z szachami na pewno wyciągnie z tej pozycji wiele cennej wiedzy, a osoby zaczynające swoją przygodę z nauką gry w szachy na pewno zachęci do dalszego kształcenia.

Pragnę z całego serca podziękować wydawnictwu RM za możliwość zrecenzowania tej wyjątkowej i godnej polecenia książki, która przypominała mi, ile emocji wiąże się z grą w szachy, odnawiając moją sympatię w tym zakresie i umożliwiając mi zapoznanie się z dziełem po które nie tylko warto sięgnąć, ale również do którego warto powracać.

Paul Keres był estońskim arcymistrzem szachowym, który od połowy lat trzydziestych do połowy lat sześćdziesiątych XX wieku był jednym z czołowych graczy na świecie.

Końcówki szachowe ukazane zostały w sposób metodyczny, staranny. Jest to książka nad którą trzeba przysiąść i po prostu studiować.
Dla osób, które znają już podstawy grania w szachy, jak i tych, którzy grają...

Wartościowa i poważna pozycja dla każdego szachisty aspirującego do grania w turniejach, czy profesjonalnych czy też amatorskich bądź "kurnikowych" rozgrywkach. Za często skupiamy się na debiutach i wypracowaniu przewagi, a potem mamy trudność z tym, żeby ją wykorzystać i doprowadzić do wygranej partii. „Końcówki szachowe” Keresa są odpowiedzią na tą niedogodność.

„Końcówki szachowe” Paula Keresa, estońskiego (radzieckiego?) arcymistrza szachowego zwanego „Księciem Szachów” jest książką napisaną w 1974 roku (rok przed śmiercią Keresa),a więc opiera się na całym jego olbrzymim doświadczeniu i wiedzy o tym, czym są szachy i jak je ugryźć, by nie połamać sobie zębów o szachownicę.
Nie jest tylko i wyłącznie dla graczy zawodowych, gdyż amatorzy też mogą w pełni z niej korzystać. Lektura jednak wyraźnie nie dla każdego. Typowo ukierunkowana na szachistów z uwzględnieniem wyższego poziomu zaawansowania w sztuce wojny szachowej, niż grających zgodnie ze stwierdzeniem „znam się na szachach bo wiem jak chodzą figury”. Skupia się na omówieniu strategii w końcowym etapie partii szachowej, przy czym (logiczne, Watson!) analizuje najważniejsze rodzaje, a nie przedstawia gotowych rozwiązań (co jest, na przykład, charakterystyczne dla debiutów) chociaż przedstawia przykłady na podstawie analizy partii.
Pisząc o książce wypada wspomnieć o autorze, by nadać wagę zaletom pozycji. Więc za wikipedią wybrane i istotne z perspektywy szachowej informacje:
„Pierwszy tytuł mistrza Estonii zdobył w 1935 roku, kolejne w latach 1942, 1943, 1945 i 1953. W okresie międzywojennym grał na I szachownicy reprezentacji Estonii na szachowych olimpiadach w Warszawie (1935),Monachium (nieoficjalna, 1936),Sztokholmie (1937) i Buenos Aires (1939). Pomiędzy 1952 a 1964 siedmiokrotnie reprezentował Związek Radziecki na turniejach olimpijskich. Łącznie rozegrał 141 partii, w których zdobył 107 pkt. W swoim dorobku posiadał 15 medali: osiem drużynowych (7 złotych i brązowy) oraz siedem indywidualnych (5 złotych, srebrny i brązowy)”.
Dodam jeszcze na marginesie, że Keres należy(-ał?) do grupy ”trójek” w liczbie Morphy’ego.

PS Książka zagościła na mojej półce dzięki uprzejmości Wydawnictwa RM

Wartościowa i poważna pozycja dla każdego szachisty aspirującego do grania w turniejach, czy profesjonalnych czy też amatorskich bądź "kurnikowych" rozgrywkach. Za często skupiamy się na debiutach i wypracowaniu przewagi, a potem mamy trudność z tym, żeby ją wykorzystać i doprowadzić do wygranej partii. „Końcówki szachowe” Keresa są odpowiedzią na tą...

Książka Paula Keresa, to moja pierwsza styczność z teorią końcówek. Zastanawiałem się czy mój amatorski poziom będzie wystarczający, aby móc przyswoić wiedzę z tej książki - grywam w weekendy z przyjaciółmi oraz online na kurniku - ale były to strachy na lachy. W książce znajdziemy: 'Końcówki pionkowe', 'Końcówki hetmańskie', 'Końcówki wieżowe', 'Końcówki gońcowe', 'Końcówki skoczkowe' oraz warto wspomnieć o podrozdziałach z przykładami turniejowymi. Zaczynamy od prostszych przykładów, po czym powoli przechodzimy do bardziej rozbudowanych analiz.
Moja poprzednia styczność z książkami analizującymi partie szachowe autorstwa Mirosławy Litmanowicz nie była tak lekka, choć mam szacunek do tej szachistki. Może o tym świadczyć fakt, że autor pod koniec analizy danej końcówki podaje ci praktycznie na tacy rozwiązanie sytuacji, zachęcając cię jednak po drodze do wyciągania własnych wniosków.

Cieszę się, że udało mi się na ten moment poznać końcówki: 'Goniec plus król' oraz 'Pionek plus król', których nie byłem świadomy jak dobrze rozgrywać. Zamatowanie króla przeciwnika mając gońca i skoczka? Tak, ale tylko po przekątnej na której operuje goniec.

Zdobywając wiedzę z tej książki zdałem sobie sprawę, że mogę mieć braki w fazie debiutu i prawdopodobnie niedługo sięgnę po jakiś tytuł, który to opisuje w podobnie przystępny sposób.
A gdy teraz będę grał z moim przyjacielem Piotrem, być może uda mi się go zaskoczyć w końcowej fazie gry odpowiednim podejściem.

Plusy:
-Nie przeczytałem jeszcze całej książki, lecz jestem ciekawych kolejnych rozdziałów i taktyki poszczególnych końcówek
-Można przeskoczyć do konkretnego rodziału z końcówkami, który cię interesuje
-Przykłady z turniejów

Minusy:
-Problem z rozkładaniem książki i układaniem szachów. Z racji, że mój egzemplarz to oprawa miękka, miałem problem z utrzymaniem konkretnej strony bez przytrzymywania jej ręką, co trochę psuło mi frajdę z analizy, a nie chciałem uszkadzać sobie książki
-W kilku miejscach wdarły się przeskoki myślowe autora i musiałem kilka razy czytać fragment, żeby się upewnić, że dobrze rozumiem dany opis

Książka Paula Keresa, to moja pierwsza styczność z teorią końcówek. Zastanawiałem się czy mój amatorski poziom będzie wystarczający, aby móc przyswoić wiedzę z tej książki - grywam w weekendy z przyjaciółmi oraz online na kurniku - ale były to strachy na lachy. W książce znajdziemy: 'Końcówki pionkowe', 'Końcówki hetmańskie', 'Końcówki wieżowe', 'Końcówki gońcowe',...

Z zaciekawieniem oczekiwałem na książkę estońskiego arcymistrza. Głównie oczywiście ze względu na Autora, wybitnego szachisty, ale również dlatego, że pozycji dotyczących rozgrywania końcówek szachowych jest stosunkowo mało. Nie są one tak atrakcyjne do omawiania i rozgrywania jak debiuty, są bardziej zróżnicowane, a poza tym – nie każda rozgrywana partia składa się ze wszystkich trzech faz, wiele kończy się wcześniej. Ale jeśli już dojdzie do końcówki – jeden błędny ruch przeważnie przekreśla szansę na wygraną.
Ponadto, znając wydawnictwo RM z wcześniejszych książek o tematyce szachowej (szczególnie cenię sobie Kombinacje szachowe, które stanowią dla mnie niewyczerpane źródło pomysłów i przemyśleń w szachowej taktyce) spodziewałem się wielu ciekawych tematów.
I przyznaję, że się nie zawiodłem.
Tematyka została w sposób sensowny podzielona na końcówki elementarne (takie, które występują najczęściej),końcówki pionkowe (z podrozdziałami dotyczącymi ustawienia i ilości pionków),hetmańskie (hetman w kontrze do różnych figur w kolejnych podrozdziałach),wieżowe (zdecydowanie najobszerniejszy rozdział, gdyż zdaniem Autora występują najczęściej),gońcowe i skoczkowe. Na zakończenie każdego rozdziału Paul Keres przytacza przykłady z praktyki turniejowej.
Zamieszczone w książce diagramy są czytelne, wyraźne. Przeważnie – zwłaszcza przy dłuższych sekwencjach posunięć – do omawianej końcówki przedstawiono kilka kolejnych diagramów, co ułatwia, zwłaszcza mniej wprawnym graczom analizę bez konieczności rozstawiania szachownicy. Co bardzo ważne - nie znalazłem żadnych błędów w notacji szachowej, za co duży ukłon w kierunku Wydawnictwa, bo niestety nie zawsze jest to normą.
Autor przedstawia ogrom wiedzy przydatnej każdemu graczowi, zarówno początkującemu, jak i zaawansowanemu. Zdecydowanie nie skłania do uczenia się jej na pamięć – raczej inspiruje do myślenia, do dostrzegania prawidłowości możliwych do zastosowania również w sytuacjach innych niż omawiane. Analiza poszczególnych pozycji często zaskakuje i fascynuje: okazuje się, że król przy prawidłowej obronie wcale nie przegrywa z dwoma skoczkami, ruchy królem zakosami zajmują tyle samo ruchów co po prostej, a mogą utrudnić poruszanie się królowi przeciwnika, a remis gońca przeciwko trzem połączonym pionkom, to po prostu majstersztyk.
Polecam zdecydowanie.

Z zaciekawieniem oczekiwałem na książkę estońskiego arcymistrza. Głównie oczywiście ze względu na Autora, wybitnego szachisty, ale również dlatego, że pozycji dotyczących rozgrywania końcówek szachowych jest stosunkowo mało. Nie są one tak atrakcyjne do omawiania i rozgrywania jak debiuty, są bardziej zróżnicowane, a poza tym – nie każda rozgrywana partia składa się ze...