Opowieść podręcznej

Książka opowiada o świecie, w którym ludzie mają duży problem z płodnością i przyrostem naturalnym. W związku z tym wprowadzony zostaje reżim, który obdziera społeczeństwo z seksualności, z normalności.
Pierwsza połowa powieści przedstawia nam jak wygląda obecny ustrój, pokazuje życie codzienne Podręcznych, zapoznajemy się z historią głównej bohaterki- Fredy (jest duzo retrospekcji, poznajemy jej myśli; czasem zahacza to o strumien świadomości). W tym momemcie czytelnik ma szansę docenić drobne, a zarazem piękne rzeczy, które składają się na naszą codzienność; docenić to, w jakich czasach żyjemy i ile mamy przywilejów. Książka w bardzo subtelny sposób opisuje elementy "szarej rzeczywistości", za którą tęskni główna bohaterka. Jest tutaj wiele pięknych zdań, często filozoficznych.
Druga część książki jest bardziej dynamiczna. Freda wikła się w różne podejrzane relacje, nie wiemy, komu można ufać, ale podjęcie ryzyka jest jedyną szansą na uwolnienie się z tej stagnacji.
Książka bardzo mi się spodobała, styl pisania autorki staje się jednym z moich ulubionych (bardzo urzekła mnie filozoficznymi, dwuznacznymi, pięknymi zdaniami) ♡. Pomysł na świat przedstawiony również jest interesujący, niepozbawiony sensu. Jedyny minus jest taki, że na początku akcja powieści jest dość powolna przez co niektórzy mogą się na niej trochę nudzić.
Podsumowując daję 7 gwiazdek na 10 :)

Książka opowiada o świecie, w którym ludzie mają duży problem z płodnością i przyrostem naturalnym. W związku z tym wprowadzony zostaje reżim, który obdziera społeczeństwo z seksualności, z normalności.
Pierwsza połowa powieści przedstawia nam jak wygląda obecny ustrój, pokazuje życie codzienne Podręcznych, zapoznajemy się z historią głównej bohaterki- Fredy (jest duzo...

Nie jestem pewna, czy przeczytanie „Opowieści Podręcznej” było dobrym pomysłem. Cóż, stało się…
Odtąd nie przestanę się bać, KIEDY Gilead stanie się rzeczywistością, bo CZY jest to możliwe, nie mam najmniejszych wątpliwości.

Nie jestem pewna, czy przeczytanie „Opowieści Podręcznej” było dobrym pomysłem. Cóż, stało się…
Odtąd nie przestanę się bać, KIEDY Gilead stanie się rzeczywistością, bo CZY jest to możliwe, nie mam najmniejszych wątpliwości.

Bardzo dobra książka.
Świat mężczyzn, przedmiotowe traktowanie kobiety, przemoc, poddaństwo... Ingeruje się nawet w ubiór, określony strój przeznaczony jest dla osoby pełniącej określoną funkcję w społeczności. Czy kobieta możne wyrwać się z takiego piekła? Główna bohaterka próbuje przeciwstawić się okrutnemu losowi. Czy zdoła?

Bardzo dobra książka.
Świat mężczyzn, przedmiotowe traktowanie kobiety, przemoc, poddaństwo... Ingeruje się nawet w ubiór, określony strój przeznaczony jest dla osoby pełniącej określoną funkcję w społeczności. Czy kobieta możne wyrwać się z takiego piekła? Główna bohaterka próbuje przeciwstawić się okrutnemu losowi. Czy zdoła?

Niesamowita książka, autorka stworzyła dobrze przemyślany i intrygujący świat. Nie mogłam się oderwać od lektury. Chciałam się jak najwięcej dowiedzieć o świecie Gildeadu i o systemie, w którym żyli bohaterowie. Historia jest pełna napięcia i stopniowe dawkowanie informacji na temat powstania reżimu sprawia, że chce się czytać dalej. Pod sam koniec akcja przyśpiesza i można powiedzieć, że „wciska w fotel”. Jedyna rzecz, która mi się nie podobała to zakończenie. Nie jestem osobiście fanką otwartych zakończeń, a tu nawet trudno się domyślać, mogło się dziać potem . Potrzebny był jeszcze jeden rozdział i wtedy byłaby to perfekcyjna książka.

Niesamowita książka, autorka stworzyła dobrze przemyślany i intrygujący świat. Nie mogłam się oderwać od lektury. Chciałam się jak najwięcej dowiedzieć o świecie Gildeadu i o systemie, w którym żyli bohaterowie. Historia jest pełna napięcia i stopniowe dawkowanie informacji na temat powstania reżimu sprawia, że chce się czytać dalej. Pod sam koniec akcja przyśpiesza i można...

Jest okej, chociaż dupy nie urywa. I jest to jeden z przykładów, gdzie serial podobał mi się bardziej od książki. Głównie przeszkadzał mi styl autorki: filozoficzny i w pewnym momencie dość nużący i odpychający. Sama kreacja głównej bohaterki miała wyjść szara, bo trzeba przyznać, że na super woman nie była kreowana. Jednak po pewnym czasie staje się ona wręcz irytująca. Przez co ostatecznie najbardziej wyczekiwałam ostatniej strony książki.

Jest okej, chociaż dupy nie urywa. I jest to jeden z przykładów, gdzie serial podobał mi się bardziej od książki. Głównie przeszkadzał mi styl autorki: filozoficzny i w pewnym momencie dość nużący i odpychający. Sama kreacja głównej bohaterki miała wyjść szara, bo trzeba przyznać, że na super woman nie była kreowana. Jednak po pewnym czasie staje się ona wręcz irytująca....

Po "Opowieść podręcznej" sięgnęłam z powodu serialu, który nieustannie poleca mi przyjaciółka. Jestem jednak raczej zwolenniczką zapoznawania się z oryginałem, dopiero potem zabieram się za adaptacje, wobec tego przeczytałam tę powieść bez żadnych oczekiwań czy wymagań.

I czuję się pod wrażeniem. Świat stworzony przez Atwood przeraża i bulwersuje, jest wręcz nie do pojęcia. A mimo to doprowadzenie do takiego scenariusza wcale nie jest nierealne – dosłownie dostajemy opis całego procesu, jak do tego fanatycznego ustroju doszło. Mam ciarki na samą myśl.

Nastrój i klimat powieści są momentami niesamowite. Nie tylko ze względu na stałe napięcie, które towarzyszy czytelnikowi. Autorka świetnie operuje metaforą, jej opisy są kobiece i naturalistyczne jednocześnie. Bardzo łatwo wczuć się w przedstawiane sytuacje.

Narracja natomiast jest specyficzna. Mnie osobiście nie zawsze się ona podobała, ponieważ zdarzało się, że strumień świadomości był dla mnie niejasny. Przy tej okazji warto wspomnieć też o bohaterach, szczególnie Fredzie, której losy śledzimy. W moim odczuciu postacie stanowią "największą" wadę tej powieści, jeśli w ogóle o jakichś wadach można tu mówić. Rozumiałam Fredę, choć do pewnego momentu, im dalej, tym zdecydowanie mniej. Co do innych bohaterów – zbyt mało o nich wiemy, by faktycznie ich lubić. Wyjątek tu stanowi Moira, kobieta, której było mi chyba bardziej żal, niż Fredy.

Całość składa się na antyutopię rodem z koszmaru, obok której trudno przejść obojętnie. Atwood nie tylko uderza w fanatyzm i patriarchat – te zawsze były, są i będą. Pokazuje ona, jak nisko może upaść świat, gdy odbierze się ludziom możliwość miłości i bliskości z drugim człowiekiem.

Po "Opowieść podręcznej" sięgnęłam z powodu serialu, który nieustannie poleca mi przyjaciółka. Jestem jednak raczej zwolenniczką zapoznawania się z oryginałem, dopiero potem zabieram się za adaptacje, wobec tego przeczytałam tę powieść bez żadnych oczekiwań czy wymagań.

I czuję się pod wrażeniem. Świat stworzony przez Atwood przeraża i bulwersuje, jest wręcz nie do...

Nie rozumiem fenomenu tej książki a już odniesienia do jakoby obecnej sytuacji u nas w kraju z powodu zakazu aborcji są bardzo grubo przesadzone. Za to wizja szerokiej wśród społeczeństwa bezpłodności i rodzenie się "nie dzieci" z powodu zanieczyszczenia środowiska jest przerażająca i niestety, obserwując to co się dzieje w krajach rozwiniętych, coraz bardziej realna.

Nie rozumiem fenomenu tej książki a już odniesienia do jakoby obecnej sytuacji u nas w kraju z powodu zakazu aborcji są bardzo grubo przesadzone. Za to wizja szerokiej wśród społeczeństwa bezpłodności i rodzenie się "nie dzieci" z powodu zanieczyszczenia środowiska jest przerażająca i niestety, obserwując to co się dzieje w krajach rozwiniętych, coraz bardziej realna.

Książka napisana jest w filozoficznym stylu, którego bardzo nie lubię. Z tego powodu męczyłam się z nią strasznie. Momentami aż byłam zgubiona czy bohaterka opisuje teraźniejszość, przeszłość czy jeszcze jej marzenia. Nie wrócę do drugiej części.
Historia sama w sobie jest bardzo ciekawa a totalitarny kraj jest wspaniale przedstawiony.

Książka napisana jest w filozoficznym stylu, którego bardzo nie lubię. Z tego powodu męczyłam się z nią strasznie. Momentami aż byłam zgubiona czy bohaterka opisuje teraźniejszość, przeszłość czy jeszcze jej marzenia. Nie wrócę do drugiej części.
Historia sama w sobie jest bardzo ciekawa a totalitarny kraj jest wspaniale przedstawiony.

Powieść, którą zaliczam do 10 powieści, które najbardziej wpłynęły na moje życie. Margaret Atwood roztacza przed nami antyutopijną wizję reżimu, w którym kobiety pozbawione są całkowicie głosu, możliwości decydowania, rozporządzania własnością, wychowywania własnych dzieci. Ich role są ściśle określone przez państwo, ekspresją tych ról i funkcji są specyficzne stroje. Możliwości poruszania się i przetrwania w takim świecie są bardzo ograniczone, można zaakceptować rzeczywistość albo podejmować nieśmiałe próby jej zmiany, licząc na zachowanie jakiejkolwiek godności i jednocześnie narażając się na niebezpieczeństwo utraty życia. Freda, jedna z podręcznych w reżimie Gileadu (były to kobiety, których rolą była reprodukcja, ściślej rodzenie dzieci bezdzietnym małżeństwom) jest głosem powieści Margaret Atwood. Postać niezwykle złożona, na przestrzeni powieści możemy prześledzić, jak zmienia się jej postawa wobec życia czy reżimu, jest bardzo niejednoznaczna, raz wydaje się akceptować swoją sytuację i stara się uzyskać jak najwięcej dla siebie w jej ramach, innym razem przeważa w niej pragnienie zmiany, bunt, jest czasami odważna, czasami spolegliwa, nie potrafi dokonać wyboru i otwarcie dać wyraz swojemu sprzeciwowi wobec reżimu, ale nie potrafi zaprzeczyć sobie, zapomnieć i w pełni zgodzić się ze swoim losem. To właśnie ta niejednoznaczność czyni z niej bohaterkę prawdziwa i bliska czytelnikowi. Duże wrażenie zrobiło na mnie też otwarte zakończenie powieści, które daj przestrzeń do wielu interpretacji. Dla mnie najbardziej kluczowe jest pytanie czy da się uciec z mentalnego Gileadu, gdzie to mężczyzna decyduje o losie kobiety, gdzie przemoc wobec kobiet jest usprawiedliwiona i uzasadniona, gdzie rolą kobiety jest prokreacja, gdzie wszelkie narzędzia kontroli kobiecej siły są dozwolone. Nie wiem, ale wolę myśleć i gorąco wierzyc, że Freda uciekła i że Gilead da się opuścić...

Powieść, którą zaliczam do 10 powieści, które najbardziej wpłynęły na moje życie. Margaret Atwood roztacza przed nami antyutopijną wizję reżimu, w którym kobiety pozbawione są całkowicie głosu, możliwości decydowania, rozporządzania własnością, wychowywania własnych dzieci. Ich role są ściśle określone przez państwo, ekspresją tych ról i funkcji są specyficzne stroje....

Straszna wizja świata. Myślę, że każdy powinien sięgnąć po tę książkę, a przynajmniej usłyszeć o niej i uświadomić sobie do czego nie powinniśmy zmierzać

Straszna wizja świata. Myślę, że każdy powinien sięgnąć po tę książkę, a przynajmniej usłyszeć o niej i uświadomić sobie do czego nie powinniśmy zmierzać