Biały Kieł

Lubię takie nadrabianie dziecięcych zaległości. Czytanie książek, których nie było mi kiedyś dane przeczytać to takie nagradzanie dziecka we mnie. Późno, bo późno. Jack London nawet teraz przywołuje wizję dziewczynki wzruszonej książką i nie mogącej przestać czytać. Dorosła ja zachowała to w sobie. Na całe szczęście.

Czuję, że błogosławiony Biały Kieł będzie ze mną biegł jeszcze długo. A ja rozmyślam sobie nad tym, że z najłagodniejszego psa można zrobić bestię. Człowiek to potrafi. I w drugą stronę - dobrocią można zdziałać wiele. Nie inaczej jest w przypadku ludzi. Tylko, że ludzie nie zasłużyli sobie na psy. Na wilki tym bardziej.

Lepiej niech dzikość zostanie z dala od ludzi i niech nikt jej nie goni.

Lubię takie nadrabianie dziecięcych zaległości. Czytanie książek, których nie było mi kiedyś dane przeczytać to takie nagradzanie dziecka we mnie. Późno, bo późno. Jack London nawet teraz przywołuje wizję dziewczynki wzruszonej książką i nie mogącej przestać czytać. Dorosła ja zachowała to w sobie. Na całe szczęście.

Czuję, że błogosławiony Biały Kieł będzie ze mną biegł...

USA, początek XX wieku. Na dalekiej północy świat wciąż pozostaje dziki, nieprzystępny i pełen niebezpieczeństw. Tutaj natura wciąż dyktuje warunki człowiekowi.

W tej scenerii na świat przychodzi młody wilczek, który coraz śmielej zapoznaje się ze światem. Niejednokrotnie dostaje po nosie, ale z biegiem czasu nabiera coraz większej pewności siebie. Aż rozwija się tak bardzo, że już nic mu nie straszne. Przecież jest wilkiem.

Klasyczna powieść, jednocześnie pisana w nowatorski sposób. Szczerze, z dużą wiedzą o prawach panujących w dziczy i bez gryzienia się w język o dwoistości natury istot żywych. W każdym z nas żyją dwa wilki? Raczej wilk i pies. A który z nich zapanuje nad drugim?

USA, początek XX wieku. Na dalekiej północy świat wciąż pozostaje dziki, nieprzystępny i pełen niebezpieczeństw. Tutaj natura wciąż dyktuje warunki człowiekowi.

W tej scenerii na świat przychodzi młody wilczek, który coraz śmielej zapoznaje się ze światem. Niejednokrotnie dostaje po nosie, ale z biegiem czasu nabiera coraz większej pewności siebie. Aż rozwija się tak...

Kiedy byłam mała nie umiałam się do tej książki przekonać teraz jest jedną z moich ulubionych. Super książka opowiadająca o samotności lecz też o miłości i przywiązaniu

Kiedy byłam mała nie umiałam się do tej książki przekonać teraz jest jedną z moich ulubionych. Super książka opowiadająca o samotności lecz też o miłości i przywiązaniu

Cudowny język, naturalistyczne opisy oraz ukazanie więzi, jaka może połączyć człowieka i zwierzę. Czuć, że autor miał romantyczną duszę.

Cudowny język, naturalistyczne opisy oraz ukazanie więzi, jaka może połączyć człowieka i zwierzę. Czuć, że autor miał romantyczną duszę.

Przepadałam w stylu Jacka Londona po przeczytaniu "Martina Edena". I choć męczyłam się z tą książką okropnie, to jestem zdania, że nikt nie potrafiłby lepiej opisać świata postrzeganego przez psa-wilka niż on.
Jestem pod wrażeniem podprogowego przekazu, bo nie jest to powieść o niczym i skłania do przemyśleń.

Przepadałam w stylu Jacka Londona po przeczytaniu "Martina Edena". I choć męczyłam się z tą książką okropnie, to jestem zdania, że nikt nie potrafiłby lepiej opisać świata postrzeganego przez psa-wilka niż on.
Jestem pod wrażeniem podprogowego przekazu, bo nie jest to powieść o niczym i skłania do przemyśleń.

Absolutna klasyka, genialna opowieść. Książka, która sprawiła, że zakochałam się w biegówkach ;-) choć może się to wydawać absurdalnym skojarzeniem!

Absolutna klasyka, genialna opowieść. Książka, która sprawiła, że zakochałam się w biegówkach ;-) choć może się to wydawać absurdalnym skojarzeniem!

Powiem tak - cieszę się, że przeczytałam tę książkę, będąc osobą dorosłą, dzięki czemu mogłam połączyć wiele ukrytych wątków, powiązań dotyczących historii, psychologii.

Próbując myśląc o ten pozycji, jako książki dla młodzieży - faktynie znajduje się tu wiele brutalnych opisów, mogących bardzo mocno działać na wyobraźnię. Natomiast może właśnie ich dosadność (zwłaszcza dotycząca złego traktowania zwierząt przez człowieka),może uwrażliwić na myślenie o zwierzętach w bardziej empatyczny sposób.

Powiem tak - cieszę się, że przeczytałam tę książkę, będąc osobą dorosłą, dzięki czemu mogłam połączyć wiele ukrytych wątków, powiązań dotyczących historii, psychologii.

Próbując myśląc o ten pozycji, jako książki dla młodzieży - faktynie znajduje się tu wiele brutalnych opisów, mogących bardzo mocno działać na wyobraźnię. Natomiast może właśnie ich dosadność (zwłaszcza...

🐺 Następna #książkazbiblioteki i ponowne spotkanie z Jackiem Londonem.

🐺 Biały Kieł, czyli 1/4 psa i 3/4 wilka. Podstępnie oswojony przez Indian, później wykupiony do nielegalnych walk z psami. Zawdzięcza życie dwóm białym "bogom" - Mattowi i Weedonowi Scott. W powieści występuje sytuacja odwrotna do tej z "Zewu krwi". Zwierzę przechodzi przemianę z dzikiego do oswojonego, lecz nie w 100%.

🐺 Może będzie ciężko w to uwierzyć ale... okropnie zmęczyłam się tą książką. Tak - Jack London posiadł niezwykłą umiejętność ukazywania świata oczami zwierząt. Tak - dzięki opisom odczuć Białego Kła poczułam, jakbym była nim osobiście. Tak - powieść jest wzruszająca. Tylko ciągle pozostaje to "ale", czyli sztywność języka, która w "Zewie krwi" nie przeszkadzała mi aż tak bardzo. 🥵 Również tutaj mają miejsce drastyczne opisy agresywności ludzi do zwierząt. Nawet twierdzę, że jest ich więcej niż w poprzednio recenzowanej powieści Autora.

🐺 Wiele tu odniesień do "Zewu krwi". Obydwie dotyczą nie tylko zwierząt ale i tematyki, miejsc akcji. Obie są tak samo lekturami uzupełniającymi i tu również mam mieszane uczucia. Nie mniej jednak uważam, że warto poznać historię Białego Kła. Zakończenie wynagradza wszystko. 🫠

🐺 Następna #książkazbiblioteki i ponowne spotkanie z Jackiem Londonem.

🐺 Biały Kieł, czyli 1/4 psa i 3/4 wilka. Podstępnie oswojony przez Indian, później wykupiony do nielegalnych walk z psami. Zawdzięcza życie dwóm białym "bogom" - Mattowi i Weedonowi Scott. W powieści występuje sytuacja odwrotna do tej z "Zewu krwi". Zwierzę przechodzi przemianę z dzikiego do...

Jacka Londona znałam z biografii Irvinga Stone’a, a także jako autora doskonałego „Martina Edena”.
I „Zew krwi”, i „Białego kła”, mimo że miałam ich zawsze na uwadze, przegapiłam w czasie bardziej sprzyjającym takim lekturom i przeczytałam dopiero niedawno. Wydawało mi się, że wyrosłam z literatury przygodowej i że będę traktować ją trochę z przymrużeniem oka.
Historia przyjaźni człowieka i psa – ograny od tylu lat temat.

„Biały Kieł” udowodnił jednak, że jest świetnie skomponowaną powieścią, napisaną wspaniałym, oszczędnym, ale ekspresywnym i plastycznym językiem. Mistrzowski styl, który London wypracował przez wszystkie lata morderczych prób pisarskich, daje przyjemność obcowania z wyborną twórczością. To budowanie napięcia, granie na emocjach czytelnika.

I chociaż domyślamy się jak ta historia się potoczy, los głównego bohatera przejmuje nas i wzrusza. Po przeczytaniu miałam przekonanie, że to dzieło kompletne, w którym niczego nie brakuje i wszystko ma tam swoje uzasadnienie i miejsce.

Na długo ze mną zostanie określenie - „rzetelne cięgi”, które regulowały kwestie wychowawcze i stanowiły podstawę wymiaru sprawiedliwości „bogów”.

Jacka Londona znałam z biografii Irvinga Stone’a, a także jako autora doskonałego „Martina Edena”.
I „Zew krwi”, i „Białego kła”, mimo że miałam ich zawsze na uwadze, przegapiłam w czasie bardziej sprzyjającym takim lekturom i przeczytałam dopiero niedawno. Wydawało mi się, że wyrosłam z literatury przygodowej i że będę traktować ją trochę z przymrużeniem oka.
Historia...

Książka którą przeczytałam jeszcze w dzieciństwie i z miejsca się zakochałam. Uwielbiam opowieści prowadzone z perspektywy zwierząt, a historia o Białym Kle jest zarówno wzruszająca jak i pouczająca.
Świetnie został przedstawiony cały przekrój społeczeństwa amerykańskiego XIX wieku, w tym i kultura Indian. Oglądanie Ameryki oczami wilka pozwala ujrzeć okrucieństwo i ludzką znieczulice na los innych, ale też pozwala zrozumieć w jak ciężkich czasach tym ludziom przyszło żyć.

Absolutna klasyka!

Książka którą przeczytałam jeszcze w dzieciństwie i z miejsca się zakochałam. Uwielbiam opowieści prowadzone z perspektywy zwierząt, a historia o Białym Kle jest zarówno wzruszająca jak i pouczająca.
Świetnie został przedstawiony cały przekrój społeczeństwa amerykańskiego XIX wieku, w tym i kultura Indian. Oglądanie Ameryki oczami wilka pozwala ujrzeć okrucieństwo i ludzką...