Królowa cieni

Moim zdaniem najlepsza książka zarówno w serii, jak i w dorobku Maas.
Książka trzymała mnie w napięciu od pierwszej strony. Jest to część mroczna, dobijająca, odbierająca nadzieje na lepsze jutro.

Moim zdaniem najlepsza książka zarówno w serii, jak i w dorobku Maas.
Książka trzymała mnie w napięciu od pierwszej strony. Jest to część mroczna, dobijająca, odbierająca nadzieje na lepsze jutro.

Podobnie jak w poprzednich częściach także i tutaj się nie zawiodłam. Akcja rozkręca się, są nowe tajemnice i kolejne intrygi. Nie wiem, co będzie dalej, ale... czuję ten niedosyt. Pojawiają się kolejne wątki, pojawia się Elide, a także przybliżona nam jest historia Wiedźm Żelaznozębnych. Pięknie ukazana walka zarówno Aelin z (prawie) Dorianem, jak i Aelin i Doriana z jego ojcem, królem Adarlanu. Nie mogę też nie wspomnieć o Wiedźmach, szczególnie o Manon i Asterin, ale także o Sorrel i Veście, gdzie poznajemy je z zupełnie innej perspektywy, a w moich oczach zyskują i postrzegam je inaczej, niż wcześniej, dlatego też pomału zaskarbiają sobie moją sympatię. W książce mamy opisany okrutny świat, gdzie istoty nieśmiertelne (magiczne) i śmiertelne (ludzie) walczą o swoją koegzystencję. Nie wiadomo kto wrogiem, a kto przyjacielem. Każdy walczy o przetrwanie. Świat pełen wojen, cierpienia i okrucieństwa nie sprzyja dobrym relacjom. Każda istota czy to magiczna, czy śmiertelna może okazać się nadwyraz życzliwa, mądra i dobra, albo na wskroś zła i okrutna. Każdy jednak kieruje się intencjami wedle swojego rozumu i swoich przekonań, a czasami zmienia poglądy, gdy dostrzeże coś... czego wcześniej nie widział, usłyszy coś, czego nigdy nie słyszał, czy poczuje coś... czego nigdy nie czuł. Takie właśnie zmiany chwytają za serce, chwyciły za serce mnie, jako czytelniczkę. Nie jestem stronnicza, nie oceniam czy też nie spisuję na straty żadnej z postaci, ani też nie wywyższam nikogo. Każdemu bohaterowi daję szansę, bo być może to, co jest oczywiste w tym momencie w późniejszym zmieni wszystko i takie oczywiste już nie będzie. Różne emocje mi towarzyszą od początku przygody ze Szklanym Tronem, a właściwie od Zabójczyni. Bohaterowie są wykreowani tak, by do końca nie można ich poznać od razu, lubię ten moment zaskoczenia (choć czasami przewidywalny, domyślny, logiczny, albo i nie),ale jednak nadal w ciekawy sposób przedstawiony. Mamy tu tyle zamieszania z postaciami, że za to muszę pochwalić Mass, bo w powolnym tempie dawkuje nam "ich", odkrywa, ale w sposób, który jest na swój sposób genialny i jednocześnie uroczy - bo mnie... chwyta za serce. W tym na wskroś przepełnionym złem, brutalnością i przelewem krwi świecie, daje nam czytelnikom jakąś iskierkę, która pomalutku ogrzewa i buduje inny wizerunek postaci, co w mojej opinii jest takim wabikiem do swoich przemyśleń. Cudownie mi się czytało o sprycie Aelin (w związku z wątkiem Arobynna),czy jej subiektywnym odczuciem, co do Asterin, gdy w grę wchodziło życie lub śmierć Manon, historia samej Asterin, ale też to jak rozwinęła się postać Manon jest dla mnie takim "wow". Nie mogę też nie wspomnieć o Elide Lochan, Lysandrze , Lady Kaltain Rompier, nawet Abraxos jest dla mnie uroczy (domyślam się dlaczego już od momentu jego pojawienia się i zaciekłości z jaką walczył o swoje życie)... Przejawia pewne skłonności, które bardzo rozwinęły moją wyobraźnię i poczułam sympatię do śmiercionośnych Wywern. Nadal daje 10*/10*. Bo choć mam 40 lat... to czyta mi się to lekko, emocjonalnie, przyjemnie i... przenoszę się w tą nierzeczywistość jak kiedyś, kiedy miałam naście lat... 🔥😘

Podobnie jak w poprzednich częściach także i tutaj się nie zawiodłam. Akcja rozkręca się, są nowe tajemnice i kolejne intrygi. Nie wiem, co będzie dalej, ale... czuję ten niedosyt. Pojawiają się kolejne wątki, pojawia się Elide, a także przybliżona nam jest historia Wiedźm Żelaznozębnych. Pięknie ukazana walka zarówno Aelin z (prawie) Dorianem, jak i Aelin i Doriana z...

OMG wyrąbista cześć serii!! Mega się czytało i wciągnęło.

OMG wyrąbista cześć serii!! Mega się czytało i wciągnęło.

Co jest!? Czemu to było takie średnie? Wynudziłam się, jak nigdy. 830 stron i dopiero po ok. 550 zaczęło się coś dziać ciekawego. Strasznie słaby był ten tom. Gdyby nie Manon i jej linia w historii to bym chyba DNF zrobiła...
Najgorsze jest to, że tam było dużo ważnych momentów, które mnie ani trochę nie porwały...

Co jest!? Czemu to było takie średnie? Wynudziłam się, jak nigdy. 830 stron i dopiero po ok. 550 zaczęło się coś dziać ciekawego. Strasznie słaby był ten tom. Gdyby nie Manon i jej linia w historii to bym chyba DNF zrobiła...
Najgorsze jest to, że tam było dużo ważnych momentów, które mnie ani trochę nie porwały...

Kolejna wspaniała część serii 😍

Kolejna wspaniała część serii 😍

Jak w trzecim tamie tak i tu przeplatające się ze sobą wątki pełne akcji super łączą się w jedną całość.
Pradawna magia, okrutne bestie, straszne wiedźmy, intrygi, spiski, układy, sojusze.
Polecam.

Jak w trzecim tamie tak i tu przeplatające się ze sobą wątki pełne akcji super łączą się w jedną całość.
Pradawna magia, okrutne bestie, straszne wiedźmy, intrygi, spiski, układy, sojusze.
Polecam.

Mam wrażenie, że jak do tej pory jest to chyba najspokojniejszy tom serii. Ale nie jest to wada, w żadnym razie. Do tej pory dużo się działu Aelin, coś czuję że w kolejnych tomach też nie będzie czasu na odpoczynek. A to był taki moment przygotowania do burzy.
Ale niech Was to nie zwiedzie! Mimo, że według mnie jest spokojniej to dużo się dzieje. Pojawiają się nowi bohaterowie, wyjaśnia się trochę sytuacji, niemożliwe staje się możliwe, a jakieś 100 stron przed końcem książki dopiero zaczyna się dziać!
Cieszę się też, że jest tu też dość sporo Manon, tutaj też akcja ciekawie się rozkręca, a to co dzieje się w lochach...
Nie wiem dlaczego, bo książka mi się podoba, ale jakoś długo zeszło mi na jej przeczytanie. Mimo to bardzo na plus.

Mam wrażenie, że jak do tej pory jest to chyba najspokojniejszy tom serii. Ale nie jest to wada, w żadnym razie. Do tej pory dużo się działu Aelin, coś czuję że w kolejnych tomach też nie będzie czasu na odpoczynek. A to był taki moment przygotowania do burzy.
Ale niech Was to nie zwiedzie! Mimo, że według mnie jest spokojniej to dużo się dzieje. Pojawiają się nowi...

✨Z każdym kolejnym tomem jestem bardziej zachwycona. Sądziłam, że autorka nie jest już w stanie mnie niczym zaskoczyć, ale bardzo się myliłam.

✨To było obłędne, wszystko się ze sobą cudownie komponowało. Jest wiele perspektyw, ale to tylko podsyca ciekawość czytelnika, a w żaden sposób nie wprowadza chaosu. Dzięki temu można się dowiedzieć co myślą i czują poszczególne postacie.

✨W tym tomie dzieje się wszystko, akcja jest bardzo dynamiczna, nie pozostawia chwili na wytchnienie. Moment, w którym losy bohaterów się krzyżują i wreszcie się poznają był rewelacyjny. Mannom i Alein, dwie tak silne osobowości wreszcie się spotykają. Były momenty, w których Alein mnie irytowała, zachowywała się samolubnie i egoistycznie, jednak im dalej tym było lepiej. Zaczęłam dostrzegać, że jej zachowanie było podyktowane jej rozwojem, jest bardziej zdeterminowana. Musi być silna, aby inni w nią uwierzyli, nie może okazać słabości.

✨Uwielbiam jak w tym tomie są przedstawione relacje. Nie są one idealne, ale bohaterowie znajdują się w czasie wojny, więc jest to adekwatne do sytuacji. Pomimo to, wiedzą, że mogą na siebie liczyć, idealny przykład motywu found family, który uwielbiam.

✨Z każdym kolejnym tomem jestem bardziej zachwycona. Sądziłam, że autorka nie jest już w stanie mnie niczym zaskoczyć, ale bardzo się myliłam.

✨To było obłędne, wszystko się ze sobą cudownie komponowało. Jest wiele perspektyw, ale to tylko podsyca ciekawość czytelnika, a w żaden sposób nie wprowadza chaosu. Dzięki temu można się dowiedzieć co myślą i czują poszczególne...

Ależ to było dobre. Świetna. Maas nie zawodzi.

Ależ to było dobre. Świetna. Maas nie zawodzi.

#fantasy #genialne_fantasy #zaskakująca #pełna_akcji #magia #moc #stworzenia_nie_z_tego_świata

Z każdym kolejnym tomem poprzeczka zwieszona jest coraz wyżej. I wiecie co? Nie mogę się nadziwić, że to czwarty tom serii Szklanego tronu a Sarah J. Maas cały czas potrafi mnie czymś zaskoczyć :D

Czytelnik wręcz płynie przez fabułę, jest otoczony niesamowitymi zwrotami akcji, dobrym poczuciem humoru, opowieściami pełnymi emocji, determinacji, walki i magii.
Uwielbiam, gdy fabuła zachowuje ciąg przyczynowo skutkowy, a przy tym nie traci tempa i wciąga coraz bardziej <3

Bardzo spodobały mnie się zabiegi pokazania sytuacji z różnych perspektyw.

#fantasy #genialne_fantasy #zaskakująca #pełna_akcji #magia #moc #stworzenia_nie_z_tego_świata

Z każdym kolejnym tomem poprzeczka zwieszona jest coraz wyżej. I wiecie co? Nie mogę się nadziwić, że to czwarty tom serii Szklanego tronu a Sarah J. Maas cały czas potrafi mnie czymś zaskoczyć :D

Czytelnik wręcz płynie przez fabułę, jest otoczony niesamowitymi zwrotami akcji,...