Opowieści z kawiarni

Kiedy dowiedziałam się, że Toshikazu Kawaguchi napisał kolejny tom cyklu "Zanim wystygnie kawa", wiedziałam, że będę musiała po nią sięgnąć! W sumie nie spodziewałam się jakiegoś przełomu jeśli chodzi o fabułę tej pozycji. Wręcz przeciwnie, byłam przygotowana na to, że poznam kolejnych ludzi, którzy chcą wrócić do przeszłości, by zrobić to, czego nie zrobili, kiedy mieli na to czas.

Muszę przyznać, że ta pozycja mnie zaskoczyła. Zauważyłam, że autor dosyć często podkreślał pewne kosmetyczne smaczki zamieszczone w książce, tak jak na przykład trzy zegary, z których tylko jeden pokazywał prawidłową godzinę. Oprócz tego, że dostaliśmy nowe historie, przypadkowych osób, które pojawiały się w kawiarni, mogliśmy też z boku przyglądać się bohaterom, którzy tam pracowali. Nieco bardziej zagłębiliśmy się w ich życie i mogliśmy uświadomić sobie, że oni także mają swoje demony przeszłości.

"Nigdy tak naprawdę nie widzimy serc innych ludzi. Gdy ktoś pogrąży się we własnych zmartwieniach, może stać się ślepy na uczucia najważniejszych dla siebie osób."
"Zanim wystygnie kawa. Opowieści z kawiarni", którą napisał Toshikazu Kawaguch, jest książką wzruszającą, dającą możliwość przemyślenia, co tak na prawdę robimy na tym świecie, gdzie dążymy, jakie błędy popełniliśmy po drodze i czy wyciągnęliśmy z nich lekcję. To pozycja o przemijaniu, nieuniknionej stracie, samotności, wyrzutów sumienia, których mieć nie powinniśmy.

KONTYNUACJA RECENZJI NA BLOGU:
https://oxfordka.blogspot.com/2024/07/toshikazu-kawaguchi-zanim-wystygnie.html

Kiedy dowiedziałam się, że Toshikazu Kawaguchi napisał kolejny tom cyklu "Zanim wystygnie kawa", wiedziałam, że będę musiała po nią sięgnąć! W sumie nie spodziewałam się jakiegoś przełomu jeśli chodzi o fabułę tej pozycji. Wręcz przeciwnie, byłam przygotowana na to, że poznam kolejnych ludzi, którzy chcą wrócić do przeszłości, by zrobić to, czego nie zrobili, kiedy mieli na...

Pochłonęłam chyba nawet szybciej, niż poprzednią część. Cieszę się, że pojawiły się te same osoby, a także że wyjaśnione zostały pewne niedopowiedzenia z tomu pierwszego. Jednocześnie nie było nudy, mimo że motyw i przebieg książki był bardzo podobny. Bardzo polecam, zarówno te część, jak i poprzednią.

Pochłonęłam chyba nawet szybciej, niż poprzednią część. Cieszę się, że pojawiły się te same osoby, a także że wyjaśnione zostały pewne niedopowiedzenia z tomu pierwszego. Jednocześnie nie było nudy, mimo że motyw i przebieg książki był bardzo podobny. Bardzo polecam, zarówno te część, jak i poprzednią.

Niby cieniutka, ale niestety nie przebrnęłam. O ile pierwsza część mi się spodobała, to druga niestety była po prostu nudna. Autor kilkakrotnie opisywał zasady panujące w kawiarni dotyczące przenoszenia się w czasie (okey, można napisać raz, ale co kilka stron o tym samym, no ile można),historie dość przewidywalne i niezaskakujące, język ciężki, ogólnie nie mogłam się na niej skupić. Nie polecam, lepiej zostawić sobie w głowie pozytywne opinie po pierwszym tomie.

Niby cieniutka, ale niestety nie przebrnęłam. O ile pierwsza część mi się spodobała, to druga niestety była po prostu nudna. Autor kilkakrotnie opisywał zasady panujące w kawiarni dotyczące przenoszenia się w czasie (okey, można napisać raz, ale co kilka stron o tym samym, no ile można),historie dość przewidywalne i niezaskakujące, język ciężki, ogólnie nie mogłam się na...

Do połknięcia w jedno popoludnie. Przyjemne, spokojne czytadło.

Do połknięcia w jedno popoludnie. Przyjemne, spokojne czytadło.

Polecam!

Polecam!

Ponowne odwiedziny kawiarni Funiculi Funicula okazały się swego rodzaju powrotem do przeszłości. Wszystkie emocje, wrażenia, myśli, które towarzyszyły mi przy czytaniu pierwszego zbiorku opowiadań powróciły i przy tym tomie. Po raz kolejny zostałem oczarowany klimatem kameralnej kawiarni i zauroczony opowieściami osób decydujących się zasiąść na jedynym, wyjątkowym krześle.

Podobnie jak to było w przypadku pierwszej częściej i tutaj znalazły się cztery opowiadania. Każde opowiadanie jest na swój sposób poruszające i pobudza w naszym wnętrzu rożnego rodzaju emocje. I tym razem odniosłem wrażenie, że tym co łączy te historie to miłość, która przybiera w tej książce różne formy i jest nieodłącznym elementem opowieści.

Wiele osób razi wielokrotność powtórzeń zasad, imion, krótkiej historii postaci, co przewija się niemal w każdym opowiadaniu. Dla mnie jest to coś charakterystycznego dla tej powieści i nie wyobrażam sobie, by z kolejnym tomem narracja miała przybrać inną formę. To samo tyczy się samych historii. Są one proste, ale w nich tkwi największa siła i urok. Potrafią utkwić w pamięci, skłonić do refleksji, wzruszyć, ale i wywołać uśmiech.

Z niecierpliwością czekam na kolejne tomy. A po spotkaniu z autorem wiem, że jest na co czekać.

Ponowne odwiedziny kawiarni Funiculi Funicula okazały się swego rodzaju powrotem do przeszłości. Wszystkie emocje, wrażenia, myśli, które towarzyszyły mi przy czytaniu pierwszego zbiorku opowiadań powróciły i przy tym tomie. Po raz kolejny zostałem oczarowany klimatem kameralnej kawiarni i zauroczony opowieściami osób decydujących się zasiąść na jedynym, wyjątkowym...

Zanim Wystygnie Kawa, Opowieści Z Kawiarni to według mnie wzruszająca książka

Zanim Wystygnie Kawa, Opowieści Z Kawiarni to według mnie wzruszająca książka

Bardzo słaba kontynuacja. Tylko pierwsza historia zapadła mi w pamięć. Wielokrotnie powtarzane zasady przenoszenia się w czasie sprawiało, że się wyłączałam i musiałam wracać kilka kartek wstecz.

Bardzo słaba kontynuacja. Tylko pierwsza historia zapadła mi w pamięć. Wielokrotnie powtarzane zasady przenoszenia się w czasie sprawiało, że się wyłączałam i musiałam wracać kilka kartek wstecz.

Książkę dopadła częsta przypadłość kontynuacji serii po sukcesie pierwszego tytułu. Ten sam schemat, ten sam klimat a jednak to już nie to, trochę powiało nudą i nie było tego przykucia uwagi i zaciekawienia fabułą. Mimo wszystko całkiem przyjemna ale bezbarwna w porównaniu z tomem 1.

Książkę dopadła częsta przypadłość kontynuacji serii po sukcesie pierwszego tytułu. Ten sam schemat, ten sam klimat a jednak to już nie to, trochę powiało nudą i nie było tego przykucia uwagi i zaciekawienia fabułą. Mimo wszystko całkiem przyjemna ale bezbarwna w porównaniu z tomem 1.

Ebook w abonamencie legimi.
Podobnie jak w pierwszej części cztery opowiadania. Tym razem nie porwały mnie jakoś. Może zbyt dużo opisów? Niemniej sięgnę po trzecią część. Można czytać, nie znając pierwszej części.

Ebook w abonamencie legimi.
Podobnie jak w pierwszej części cztery opowiadania. Tym razem nie porwały mnie jakoś. Może zbyt dużo opisów? Niemniej sięgnę po trzecią część. Można czytać, nie znając pierwszej części.