Olive powraca

Opowieść o życiu i relacjach międzyludzkich ,miłości, przyjaźni i starości .Problemy poruszane w książce dotyczą wielu osób w jesieni życia. Polecam.

Opowieść o życiu i relacjach międzyludzkich ,miłości, przyjaźni i starości .Problemy poruszane w książce dotyczą wielu osób w jesieni życia. Polecam.

Niesamowita. Przepiękna. Wzruszająca... Kocham Olive, chciałabym ją znać osobiście... Bardzo życiowa powieść, polecam...

Niesamowita. Przepiękna. Wzruszająca... Kocham Olive, chciałabym ją znać osobiście... Bardzo życiowa powieść, polecam...

Uwielbiam te marudna, opryskliwa, bezposrednia osobe. Uwielbiam klimaty Maine i spolecznosc malego miasteczka (Gilmore Girls takze uwielbiam). Bardzo sie ciesze na kolejne ksiazki tej autorki...

Uwielbiam te marudna, opryskliwa, bezposrednia osobe. Uwielbiam klimaty Maine i spolecznosc malego miasteczka (Gilmore Girls takze uwielbiam). Bardzo sie ciesze na kolejne ksiazki tej autorki...

Powróciłam do Olive jak do starej, dobrej znajomej. Olive jest starsza niż w pierwszej części, zatytułowanej po prostu „Olive Kitteridge”. Zmieniła się jej sytuacja rodzinna, osobista. I mam wrażenie, że zmieniła się ona sama. Złagodniała. Stała się bardziej stonowana, refleksyjna. Wciąż przenikliwa, czasami wścibska, kąśliwa. Ale przy tym tak cudownie, zwyczajnie ludzka. I prawdziwie empatyczna. Rozumiejąca, choć nie koniecznie wyrozumiała. Olive uczy, że rozmowa jest kluczem do porozumienia. I, że nigdy nie jest na nią za późno.

Podobnie jak w przypadku „Olive Kitteridge”, mamy do czynienia ze specyficzną kroniką życia głównej bohaterki i otaczających ją mieszkańców niewielkiego miasteczka Crosby w Nowej Anglii na północy USA. Niektórzy z nich są Olive bliscy, inni nie. Ale historia każdej postaci tworzy kalejdoskop pasjonujących ludzkich życiorysów.

Strout gra naszymi emocjami, ale nie wykorzystuje ich. Doskonale kreśli uczucia dojrzałych ludzi i określa ich prawo do bliskości. Prawo do własnego życia, w tym uczuciowego. Tak łatwo wśród powieściowych bohaterów, ich przeżyć, refleksji, życiowych postaw, odnaleźć siebie samego. To książka o przemijaniu, o starzeniu się, ale ileż w niej życia!

Rozstajemy się z Olive bardzo już starą. Olive, która musi „zaprzyjaźnić” się z… pieluchami dla dorosłych. Olive, która z racji starczej, postępującej niedołężności traci samodzielność i mobilność.
Ale nie traci godności. Specyficznego poczucia humoru. Błyskotliwości.

Będę za tobą tęskniła Olive…
Bardzo. Bardzo. Bardzo.
Ach, Olive…

Audiobook w interpretacji pani @iza_kuna – wspaniały!
I nie wiem dlaczego, ale ta część podobała się mi jeszcze bardziej niż część pierwsza. Może to właśnie zasługa lektorki?

Powróciłam do Olive jak do starej, dobrej znajomej. Olive jest starsza niż w pierwszej części, zatytułowanej po prostu „Olive Kitteridge”. Zmieniła się jej sytuacja rodzinna, osobista. I mam wrażenie, że zmieniła się ona sama. Złagodniała. Stała się bardziej stonowana, refleksyjna. Wciąż przenikliwa, czasami wścibska, kąśliwa. Ale przy tym tak cudownie, zwyczajnie ludzka. I...

Kilka lat minęło i wracamy z powrotem do Crosby w stanie Maine. Pozornie nic się nie zmieniło, ale jednak mieszkańcy są coraz starsi, a wielu z nich już niestety nie ma.

Zmianie uległa również osobowość Olive. Stała się bardziej otwarta na kontakty z innymi i mimo, że jej surowe oblicze i postawa raczej odstraszają innych, to są osoby, które potrafią dotrzeć do jej dobrego serca.
Tą osobą jest między innymi Jack Kennison, za którego Olive postanowiła wyjść za mąż.

Kontynuacja powieści o Olive jest równie dobra jak jej pierwsza część. Treść kipi od problemów, których na co dzień nie brakuje wśród mieszkańców Crosby. Po raz kolejny każdy rozdział powieści nawiązuje do postaci Olive.
Ponadto ponownie poruszonych jest wiele tematów życiowych. Trudność w przebaczaniu, lęk przed śmiercią osoby chorującej, ale również osób postronnych, które nie chcą odwiedzać chorej osoby, boją się spojrzeć śmierci w oczy, zazdrość, zdrady małżeńskie, rekonwalescencja po chorobie.

Rzeczywiście można pomyśleć, że więcej tu problemów, niż szczęścia i radosnych chwil, ale tak nie jest. Między wierszami przebrzmiewa potęga przyjaźni i miłości, której jest dużo wśród mieszkańców miasteczka.
To mądra, życiowa książka, która zmusza czytelnika do refleksji, a postać Olive dodaje jej niesamowitego uroku.

To kolejna postać po Ove ( "Mężczyzna imieniem Ove ") Ferdinandzie Brunie ("Przegwizdane"),która pomimo szorstkości, złośliwości i nieprzystępności okazuje się osobą o wielkim, kochanym serduchu, której nie sposób nie pokochać.

Szkoda, ze nie ma kolejnej części, ale Olive ma już 86 lat, więc dużo już o niej napisać nie można...
Pozostają mi do czytania inne książki Elizabeth Strout, które mam nadzieję, że będą równie dobre jak opowieść o Olive.

Kilka lat minęło i wracamy z powrotem do Crosby w stanie Maine. Pozornie nic się nie zmieniło, ale jednak mieszkańcy są coraz starsi, a wielu z nich już niestety nie ma.

Zmianie uległa również osobowość Olive. Stała się bardziej otwarta na kontakty z innymi i mimo, że jej surowe oblicze i postawa raczej odstraszają innych, to są osoby, które potrafią dotrzeć do jej...

"Czuł się obolały, jakby maszerował dłużej, niż był w stanie, bolało go całe ciało i pomyślał: ból jest w mojej duszy. I wówczas przyszło mu do głowy, że nigdy nie należy lekceważyć samotności właściwej ludziom, że wybory, jakich dokonują, by uchronić się przed tą ziejącą ciemnością, są wyborami godnymi szacunku."

Przepiękna książka o byciu sobą, o starości, samotności i bezcenności każdej chwili życia. Bo tracimy je bezpowrotnie.

"Czuł się obolały, jakby maszerował dłużej, niż był w stanie, bolało go całe ciało i pomyślał: ból jest w mojej duszy. I wówczas przyszło mu do głowy, że nigdy nie należy lekceważyć samotności właściwej ludziom, że wybory, jakich dokonują, by uchronić się przed tą ziejącą ciemnością, są wyborami godnymi szacunku."

Przepiękna książka o byciu sobą, o starości, samotności i...

Masz wielu znajomych, także takich , którzy lubią dużo opowiadać o sobie, swoich krewnych, życiu i innych sprawach, ale tylko niektórzy z nich robią to w sposób interesujący i ze swoista swadą, czekasz niecierpliwie na spotkanie z nimi i dopytujesz o tą czy inna historię, jak sie potoczyła dalej , czy jak zakończyła.

Tak jest z Elizabeth Strout, jej książki przynoszą nam takie historie, a lekkość i kunszt z jaką ta amerykańska autorka o nich pisze sprawiaja , że nie mozna sie oderwac od jej książek.Wiadomo też , że sa pewne typy bohaterów , które w szczególny sposób przyciagaja i magnetyzuja czytelników.

Taką bohaterka jest na pewno Olive Kitteridge, która powraca w jednej z najnowszych powieści E.Strout.
Powraca i nie zawodzi, jako wdowa po Henrym, matka Christophera i babcia Henrego juniora.
Powraca też małe nadmorskie miasteczko Crosby, którego zwyczajni mieszkańcy maja , takie niezwyczajne życie.
Obserwacje i uwagi Olive na ich temat sa jak sie moglismy spodziewać po prostu niesamowite.

Lektura , która przynosi tyle życiowych mądrości , a jednocześnie jest kojąca i i budujaca, na pewno osoby ,które znaja postać Olive z ksiązki czy z serialu HBO , nie zawioda sie i tym razem.

Masz wielu znajomych, także takich , którzy lubią dużo opowiadać o sobie, swoich krewnych, życiu i innych sprawach, ale tylko niektórzy z nich robią to w sposób interesujący i ze swoista swadą, czekasz niecierpliwie na spotkanie z nimi i dopytujesz o tą czy inna historię, jak sie potoczyła dalej , czy jak zakończyła.

Tak jest z Elizabeth Strout, jej książki przynoszą nam...

Dobra kontynuacja. Olive Kitteridge jest bohaterką nie zawsze pierwszoplanową, czasami pojawia się tylko w tle opowieści mieszkańców Crosby. Trafnie ocenia problemy swych znajomych, nie umie rozwiązać własnych.

Dobra kontynuacja. Olive Kitteridge jest bohaterką nie zawsze pierwszoplanową, czasami pojawia się tylko w tle opowieści mieszkańców Crosby. Trafnie ocenia problemy swych znajomych, nie umie rozwiązać własnych.

Przeczytałam do połowy i nie wiem, czy skończę. Za dużo patologii, czy w Crosby w stanie Maine nie ma normalnych rodzin? Książka jest przytłaczająca, bo Strout za bardzo skupia się na negatywnych historiach. I to nie pierwsza książka, w której pokazuje straszną dziurę miedzypokoleniową. Straszni rodzice skupieni na sobie i obojętni na sprawy swoich dzieci, i kara, która ich spotyka - dom opieki, gdzie niezbyt sumiennie opiekują się nimi obcy ludzie.
Doczytałam jednak do końca. Po przytłaczającym środku ku końcowi zaczęło się wypogadzać. Olive jest silną kobietą, chociaż ma chwilowe kryzysy, nie poddaje się. Nie poddaje się starości ani samotności, powoli godzi się z tym, co konieczne i znajduje życzliwe dusze. Podziwiam jej dystans do świata, tropienie snobizmów pod wieloma postaciami i otwartość na innych ludzi. Podziwiam Strout, że stworzyła bohaterkę tak prawdziwą, że zaczęłam myśleć o niej w kategoriach żywej osoby.
Zakończenie w zaskakujący sposób łączy różne wątki nie tylko z tej powieści, ale także z innych powieści Strout.

Przeczytałam do połowy i nie wiem, czy skończę. Za dużo patologii, czy w Crosby w stanie Maine nie ma normalnych rodzin? Książka jest przytłaczająca, bo Strout za bardzo skupia się na negatywnych historiach. I to nie pierwsza książka, w której pokazuje straszną dziurę miedzypokoleniową. Straszni rodzice skupieni na sobie i obojętni na sprawy swoich dzieci, i kara, która ich...

Powrót do małego miasteczka Crosby, w wielkim stylu. Kontynuacja opowieści o Olive ani przez chwilę nie jest gorsza niż część pierwsza. Czas jednak płynie, więc jest inaczej. Olive się starzeje, staje się nieco łagodniejsza i bardziej refleksyjna. Podejmuje też zaskakujące decyzje życiowe, których wcale się nie spodziewałam. Wyciąga wnioski i odkrywa swoje nowe oblicze. Ale to nadal ta sama Olive. I ta sama autorka, w świetnej formie. Szczerze polecam.

Powrót do małego miasteczka Crosby, w wielkim stylu. Kontynuacja opowieści o Olive ani przez chwilę nie jest gorsza niż część pierwsza. Czas jednak płynie, więc jest inaczej. Olive się starzeje, staje się nieco łagodniejsza i bardziej refleksyjna. Podejmuje też zaskakujące decyzje życiowe, których wcale się nie spodziewałam. Wyciąga wnioski i odkrywa swoje nowe oblicze. Ale...