Uwolniona. Jak wykształcenie odmieniło moje życie

Bardzo ciezka ksiazka, o kobiecie, ktora dorastala w dysfunkcyjnej rodzinie. Czytajac nie chce sie wierzyc, ze takie rzeczy mialy miejsce w rzeczywistosci.
Bardzo polecam.

Bardzo ciezka ksiazka, o kobiecie, ktora dorastala w dysfunkcyjnej rodzinie. Czytajac nie chce sie wierzyc, ze takie rzeczy mialy miejsce w rzeczywistosci.
Bardzo polecam.

Szokujące wspomnienia 38-letniej Amerykanki wychowanej w rygorystycznej mormońskiej rodzinie. "Uwolniona. Jak wykształcenie odmieniło moje życie" to książka o czymś zdecydowanie więcej niż tylko o edukacji. Właściwie, czytając ją, nieraz dochodziłam do wniosku, że brak szkolnej edukacji w rodzinie Westoverów to najmniejsze zło, jakie tam popełniono. Apodyktyczny ojciec, żyjący teoriami spiskowymi, wielokrotnie narażający zdrowie i życie swojej rodziny, podporządkowana i wierna mężowi matka, coraz bardziej przyjmująca jego zdanie jako własne, manipulujący i przemocowy brat, któremu wszystkie postępki uchodziły na sucho, i reszta rodzeństwa, która, choć wyprowadziła się z domu rodzinnego, wciąż była przesiąknięta na wskroś domowym wychowaniem. Wśród tego główna bohaterka, z jednej strony pragnąca wolności, a z drugiej, mimo ukończenia prestiżowych uczelni i tytułu doktora, wciąż niezdolna całkowicie odciąć się od domu, w którym czekała na nią tylko krzywda. Przerażające jest to jak bardzo "wiara czyni czuba" i jak łatwo jest przyjąć brak poszanowania życia i przemoc jako coś najzupełniej normalnego. Przerażające jest także to, że dzieje się to wszystko w kraju pierwszego, a nie trzeciego świata. I pal sześć tę edukację, na mnie dużo gorsze wrażenie zrobiła akceptacja przemocy, brak zasad BHP przy pracy (skutkujący fatalnymi wypadkami) i ciemnota, aniżeli fakt, że kilkunastoletnie dzieci nie miały żadnego wykształcenia poza czytaniem, pisaniem, prostym liczeniem i znajomością mormońskich tekstów.
Literacko "Uwolniona. Jak wykształcenie odmieniło moje życie" jest porządną, ale nie wybitną lekturą. Pióro autorki nie zachwyciło mnie, ale też nie odrzuciło. Jest to kolejna książka na mojej półce, gdzie bardziej istotna od formy jest treść. A ta jest porażająca. Zabrakło mi tylko trochę, wśród wspomnień autorki, lepszego objaśnienia religii mormońskiej. Z książki można dowiedzieć się właściwie tylko tyle, że mormonizm jest rodzajem chrześcijaństwa, jego założycielem był Joseph Smith (ur. w XIX wieku),traktowany przez wiernych jako prorok i że w tej religii dopuszczalna jest poligamia. Zdaję sobie sprawę, że książka to wspomnienia autorki o jej życiu w rodzinie mormońskiej, ale lepsze wytłumaczenie zasad religii oraz tego czym jej rodzina wyróżniała się na tle innych mormonów, a w jakim stopniu była do innych podobna, zdecydowanie wyszłoby tutaj na plus. Mimo to książkę polecam, jest to solidna lektura, dobitnie uświadamiająca jaką pułapką może być środowisko nie tyle religijne, co wierzące w teorie spiskowe i całkowicie zamknięte na rozsądek, niezależnie od dziedziny życia.

Szokujące wspomnienia 38-letniej Amerykanki wychowanej w rygorystycznej mormońskiej rodzinie. "Uwolniona. Jak wykształcenie odmieniło moje życie" to książka o czymś zdecydowanie więcej niż tylko o edukacji. Właściwie, czytając ją, nieraz dochodziłam do wniosku, że brak szkolnej edukacji w rodzinie Westoverów to najmniejsze zło, jakie tam popełniono. Apodyktyczny ojciec,...

Jest to jedna z najlepszych książek jakie w życiu czytałem.

Jest to jedna z najlepszych książek jakie w życiu czytałem.

Niewiarygodna historia, przeczytałam jednym tchem.

Niewiarygodna historia, przeczytałam jednym tchem.

Poruszająca historia dorastania w rodzinie mormonów, zdominowanej przez fanatycznego ojca, skrajnie nieufnego wobec rządu i szykującego się na nadchodzącą apokalipsę. Dzieci nie posyłano do szkoły, nie szczepiono, a na wszelkie choroby miały pomóc mikstury mamy zielarki. Porody odbywały się w domu, wspomagane przez lokalną akuszerkę.
Normalnością dzieciństwa Tary był „zimny wychów”, brak autentycznej miłości i troski ze strony rodziców, ale także brutalność zaburzonego psychicznie brata. Od wszystkich dzieci w rodzinie oczekiwano ciężkiej pracy w składzie złomu ojca; uczyły się jedynie praktycznych umiejętności, takich jak obsługa wózka widłowego.
Jeszcze w wieku 15 lat Tara nie wiedziała skąd się bierze ciąża. Nie miała pojęcia kim był Napoleon czy Szekspir, co to był Holocaust. Historię i teraźniejszość Ameryki poznawała jedynie w wersji ojca, np. niewolnictwo według niego to czasy, w których Murzyni byli bardziej wolni i szczęśliwsi od swoich właścicieli, gdyż to właściciele musieli o nich dbać i ich utrzymywać.
Powoli, z oporami i ciągłą niewiarą w siebie, Tara odrywa się od zamkniętego świata, w którym wyrosła. W wieku 17 lat po raz pierwszy przekracza mury szkoły, zaczyna łapczywie chłonąć niedostępną jej wcześniej wiedzę. Odkrywa w sobie pasję akademicką, dostaje się na stypendium do Cambridge, potem do Harvardu.
U Tary stopniowo rośnie także świadomość szkód jakie wyrządzono jej w dzieciństwie, zaczyna rozumieć skalę brutalności jakiej doświadczała oraz obojętności rodziców, zaślepionych swoją wiarą. Ta nowa świadomość coraz bardziej utrudnia utrzymanie relacji z rodzicami, którzy negują wspomnienia Tary, żądają zaprzestania drążenia niewygodnej przeszłości, grożą wyrzeczeniem się córki.
Książkę czyta się świetnie. Widać, że Tara Westover ma naturalny talent literacki i umiejętność snucia zajmującej opowieści. Narracja jest pozbawiona sentymentalizmu, autorka nie roztkliwia się nad sobą, przez co historia jest tym bardziej poruszająca.
Niezwykła i imponująca jest droga, którą przeszła Tara: z nizin społecznych, z prymitywnej zaściankowej prowincji aż do wyrafinowanego świata słynnych uniwersytetów. Po drodze mozolnie nadrabiała elementarną dla większości z nas wiedzę. Kiedy w Cambridge koleżanki zabrały ją na kawę, nie wiedziała co zamówić spośród tak wielu rodzajów napoju – nigdy w życiu nie piła kawy, zabronionej w mormonizmie.
Nawiasem mówiąc, chciałoby się dowiedzieć od autorki czegoś więcej o absurdach mormonizmu, pseudo-religii wymyślonej blisko 200 lat temu przez amerykańskiego hochsztaplera Josepha Smitha. Z garstki wyznawców, którzy uwierzyli w wizje i proroctwa Smitha z czasem „kościół” ten rozrósł się do jednej z najpotężniejszych organizacji religijnych w Ameryce. Stan Utah, w którym ma główną siedzibę, jest całkowicie zdominowany przez mormonów.
Przez dziesiątki lat kościół mormoński propagował poligamię (sam Joseph Smith miał 40 żon); z czasem jednak ogłoszono, że liczne żony mają czekać wyznawców dopiero po śmierci. Presja społeczna spowodowała także zmianę w stosunku do Murzynów. Kiedyś mormoni uważali, że czarny kolor skóry to kara za grzechy…
O religii, w której wyrosła, Tara pisze wstrzemięźliwie – najwyraźniej nie chce zrywać wszystkich więzów ze środowiskiem, z którego pochodzi i z tymi członkami rodziny, którzy się jej nie wyrzekli. Jej stosunek do mormonizmu można jednak wyczytać między wierszami. Pisze na przykład, że nigdy nie była w stanie zaakceptować, że mogłaby być jedną z wielu żon. O wyprawie do mormońskiej świątyni w Sacred Grove w stanie Nowy Jork (miejsce pierwszej wizji Josepha Smitha) wspomina: „Ojciec czuł tam obecność Boga, ja czułam tylko zimny kamień.”
Nawet pomimo braku wyraźnych anty-religijnych deklaracji, książkę można odczytać jako potężne oskarżenie prania mózgów, które w imię religijnych fantasmagorii odbywa się pod każdą szerokością geograficzną.
Tara wspomina jak będąc w Cambridge dostała od koleżanki mejla z załączoną nieznaną jej piosenką. Była to „Redemption Song”, którą Bob Marley napisał na rok przed śmiercią. Ponieważ nigdy nie słyszała o Marley’u, zaczęła szperać w internecie. Dowiedziała się, że kiedy u jamajskiego muzyka wykryto czerniaka na dużym palcu u stopy, odmówił amputacji, bo rastafarianie wierzą w „jedność ciała”. Po kilku latach zabiły go przerzuty (do płuc, żołądka, wątroby, mózgu).
Słowa Marley’a z „Redemption Song” stały się dla Tary mottem przewodnim (“Emancipate yourself from mental slavery / None but ourselves can free our minds”),choć – o ironio – sam Marley nie zdołał „uwolnić umysłu” z absurdalnych religijnych nakazów. Po jakimś czasie ponownie natrafiła na ten tekst zapisany gdzieś w swoich notatkach. Zamyśliła się nad nimi, a po chwili sięgnęła po słuchawkę telefonu i zadzwoniła do pobliskiej kliniki: „Chciałabym się umówić na szczepienia…”

Poruszająca historia dorastania w rodzinie mormonów, zdominowanej przez fanatycznego ojca, skrajnie nieufnego wobec rządu i szykującego się na nadchodzącą apokalipsę. Dzieci nie posyłano do szkoły, nie szczepiono, a na wszelkie choroby miały pomóc mikstury mamy zielarki. Porody odbywały się w domu, wspomagane przez lokalną akuszerkę.
Normalnością dzieciństwa Tary był...

Niesamowicie wciągająca książka. Były momenty, gdy po raz kolejny uświadamiałam sobie, że czytam prawdziwą historię i to wbijało mnie w fotel. Połknęłam w kilka dni.

Niesamowicie wciągająca książka. Były momenty, gdy po raz kolejny uświadamiałam sobie, że czytam prawdziwą historię i to wbijało mnie w fotel. Połknęłam w kilka dni.

Rewelacyjna książka o życiu w rodzinie fanatycznie religijnych mormonów. Codzienne życie, nauka (głównie w domu),praca dzieci z ojcem na złomowisku, niebezpieczeństwa z tym związane i wiara tylko w wiedzę przekazywaną przez ojca, który czerpie ją wyłącznie z biblii. I to wszystko pokazane oczami dziewczynki, która nigdy nie chodziła do szkoły. Wierzyć się nie chce, że to dzieje się współcześnie. Bardziej pasuje na XIX wiek. A potem widać jej determinację w nadrabianiu wiedzy i zdobywaniu kolejnych etapów wykształcenia. Rewelacyjna książka, bardzo polecam

Rewelacyjna książka o życiu w rodzinie fanatycznie religijnych mormonów. Codzienne życie, nauka (głównie w domu),praca dzieci z ojcem na złomowisku, niebezpieczeństwa z tym związane i wiara tylko w wiedzę przekazywaną przez ojca, który czerpie ją wyłącznie z biblii. I to wszystko pokazane oczami dziewczynki, która nigdy nie chodziła do szkoły. Wierzyć się nie chce, że to...

Jest to niesamowita wręcz niewyobrażalna historia kobiety, która przez wiele lat musiała walczyć o swoją tożsamość i swoje własne postrzeganie rzeczywistości; nie tylko znajbliższymi jej osobami, które towarzyszyły jej od urodzenia ale również z samą sobą.

mole_na_stronach (Iga)

Jest to niesamowita wręcz niewyobrażalna historia kobiety, która przez wiele lat musiała walczyć o swoją tożsamość i swoje własne postrzeganie rzeczywistości; nie tylko znajbliższymi jej osobami, które towarzyszyły jej od urodzenia ale również z samą sobą.

mole_na_stronach (Iga)

Wstrząsająca książka i jedna z najlepszych jakie czytałam. Wręcz kompulsywne chłonęłam każda strone a kiedy się skończyła, poczułam nie smutek, jak przy większości dobrych lektur, tylko ulgę i podziw do głównej bohaterki. Niebywała historia, bardzo inspirująca i skłaniająca do refleksji.

Wstrząsająca książka i jedna z najlepszych jakie czytałam. Wręcz kompulsywne chłonęłam każda strone a kiedy się skończyła, poczułam nie smutek, jak przy większości dobrych lektur, tylko ulgę i podziw do głównej bohaterki. Niebywała historia, bardzo inspirująca i skłaniająca do refleksji.

Nielekka historia opowiedziana w prosty, bezpretensjonalny sposób. Przypomina o wielu podstawowych rzeczach, o których w ogóle nie pamiętamy. Zdecydowanie polecam.

Nielekka historia opowiedziana w prosty, bezpretensjonalny sposób. Przypomina o wielu podstawowych rzeczach, o których w ogóle nie pamiętamy. Zdecydowanie polecam.