Z miłości? To współczuję. Opowieści z Omanu

Świetnie napisany reportaż, bardzo lekki i wciągający, a przy tym obrazujący różne twarze Omanu.
Książka pokazuje zarówno jasne i ciemne strony, odkrywa część sekretów życia mieszkańców tego kraju, a część pozostawia nieujawnionych.
Mamy tutaj różne historie, różnych kobiet, te mniej i bardziej romantyczne, poznajemy wykształcone bogate Omanki jak i te, które mają trudniej w życiu.
Oman pomimo iż jest to najbardziej postępowy i liberalny kraj Zatoki Perskiej wciąż nie sprzyja kobietom w kwestiach rozwodowych czy w przypadku małżeństw z obcokrajowcami.
Dla mężczyzn mimo wszystko w wielu przypadkach wciąż jest łaskawszy.
To niesamowite jak wiele reform przeszło to państwo w ciągu ostatnich 50 lat, jak szybko zaszły tam pewne zmiany i jak interesujący jest to kraj.

Świetnie napisany reportaż, bardzo lekki i wciągający, a przy tym obrazujący różne twarze Omanu.
Książka pokazuje zarówno jasne i ciemne strony, odkrywa część sekretów życia mieszkańców tego kraju, a część pozostawia nieujawnionych.
Mamy tutaj różne historie, różnych kobiet, te mniej i bardziej romantyczne, poznajemy wykształcone bogate Omanki jak i te, które mają trudniej...

O miłości napisano już dużo i jest to temat, który nieustannie inspiruje artystów na całym świecie. Zdawałoby się, że każdy marzy o pięknej, romantycznej miłości o jakiej nie śniło się poetom. Ale czy na pewno? Niekoniecznie! Agata Romaniuk zabiera nas do Omanu, gdzie bada relacje damsko-męskie, i gdzie w odpowiedzi na to, że wyszła za mąż z miłości słyszy: “Z miłości? To współczuję”.

Reportaż nie tylko przybliża nam historię, religię i fakty z życia w Omanie, ale przede wszystkim ukazuje historie z życia zwykłych ludzi, bez ubarwień, ale też bez osądzania. Dowiadujemy się o dokładnie sporządzanych kontraktach małżeńskich, w których zapisywane jest comiesięczne kieszonkowe małżonki, oraz wynagrodzenie za każde urodzone dziecko. O aranżowanych małżeństwach i o tym, co dzieję się, jeśli do takiego małżeństwa nie chce się przystąpić. O omańskim Tinderze, randkowaniu, godzeniu pracy z wychowywaniem dzieci, o niańkach, i o wdowach. Nie brakuje też trudnych tematów, od których aż burzy się krew: o przemocowych mężach, trudnościach w uzyskaniu rozwodu, o prostytucji w Omanie i o turystyce do Indii w celu znalezienia nastoletnich żon.

Podoba mi się, że reportaż przedstawia całą gamę historii, zarówno tych szczęśliwych, jak i smutnych i kontrowersyjnych, wywołujących wewnętrzny sprzeciw. Chociaż niektóre rozdziały budziły we mnie bunt i współczucie dla kobiet, które miały nieszczęście spotkać niewłaściwych mężczyzn w swoim życiu, to książka w ciekawy sposób uchyliła mi nieco prawdy o Omanie, o którym wcześniej wiedziałam niedużo.

Reportaż przesłuchałam w wersji audiobookowej w interpretacji Agnieszki Czekańskiej.

(Wyzwanie czytelnicze LC na lipiec 2024: Przeczytam książkę, której akcja dzieje się w ciepłym kraju)

O miłości napisano już dużo i jest to temat, który nieustannie inspiruje artystów na całym świecie. Zdawałoby się, że każdy marzy o pięknej, romantycznej miłości o jakiej nie śniło się poetom. Ale czy na pewno? Niekoniecznie! Agata Romaniuk zabiera nas do Omanu, gdzie bada relacje damsko-męskie, i gdzie w odpowiedzi na to, że wyszła za mąż z miłości słyszy: “Z miłości? To...

4,5

4,5

Autorka przybywa do Omanu z mężem i przyznaje się w rozmowie, że ich małżeństwo nie zostało zaaranżowane przez ojca i braci. „Z miłości? To współczuję” — słyszy w odpowiedzi.

Ten komentarz to dopiero punkt wyjścia dla opowieści o zderzeniu kultur. Oman należy do postępowych państw arabskich, ale tutaj tradycja to wciąż świętość, a rola kobiety i mężczyzny różni się niemal w całości.

To, co niektórym może wydawać się remedium na „problemy współczesnego świata” (zachodu) stopniowo zdradza drapieżne, a momentami skrajnie brutalne oblicze.

Z Omanu? To współczuję… czy jednak tę odmienność jesteśmy w stanie zaakceptować?

Autorka przybywa do Omanu z mężem i przyznaje się w rozmowie, że ich małżeństwo nie zostało zaaranżowane przez ojca i braci. „Z miłości? To współczuję” — słyszy w odpowiedzi.

Ten komentarz to dopiero punkt wyjścia dla opowieści o zderzeniu kultur. Oman należy do postępowych państw arabskich, ale tutaj tradycja to wciąż świętość, a rola kobiety i mężczyzny różni się niemal...

Bardzo ciekawy reportaż, z którego można dowiedzieć się, że Oman, a przede wszystkim muzułmanie to nie tylko "ci źli ludzie" pokazywani w telewizji. Czy to, że jest to inna kultura, inna religia i możliwość posiadania kilku żon to coś złego? Absolutnie nie. Dowiedziałam się niezwykłych rzeczy, których nie zamierzam w żaden sposób osądzać, poznałam kawałek bardzo ciekawego i odmiennego od naszego świata. Książka pokazuje nam, że inne ani nie oznacza gorsze, ani lepsze, jest po prostu inne.

Bardzo ciekawy reportaż, z którego można dowiedzieć się, że Oman, a przede wszystkim muzułmanie to nie tylko "ci źli ludzie" pokazywani w telewizji. Czy to, że jest to inna kultura, inna religia i możliwość posiadania kilku żon to coś złego? Absolutnie nie. Dowiedziałam się niezwykłych rzeczy, których nie zamierzam w żaden sposób osądzać, poznałam kawałek bardzo ciekawego i...

Zaczynając czytać opisane tu historie myślałam, że poznam kulturowo inny świat. Jednak jak się okazuje miłość, zdrada, źli ludzie, ofiary w każdym miejscu na ziemi mają takie same definicje, niezależnie od kraju, wiary czy religii.

Zaczynając czytać opisane tu historie myślałam, że poznam kulturowo inny świat. Jednak jak się okazuje miłość, zdrada, źli ludzie, ofiary w każdym miejscu na ziemi mają takie same definicje, niezależnie od kraju, wiary czy religii.

Faktycznie jest to raczej zbiór opowieści niż dogłębny reportaż, ale to nie szkodzi. Nic nie wiedziałam o Omanie, a te historie pokazały mi, jak wygląda tam życie, nawet jeśli fragmentarycznie. I choć Omanki pewnie współczułyby mi (choć mnie akurat raczej by wyklęły),raczej wolę żyć na Zachodzie.

Faktycznie jest to raczej zbiór opowieści niż dogłębny reportaż, ale to nie szkodzi. Nic nie wiedziałam o Omanie, a te historie pokazały mi, jak wygląda tam życie, nawet jeśli fragmentarycznie. I choć Omanki pewnie współczułyby mi (choć mnie akurat raczej by wyklęły),raczej wolę żyć na Zachodzie.

Jak dla mnie bardzo słaba. Rozwleczone opowieści. Nieprzeczytana do końca, nie dałem rady

Jak dla mnie bardzo słaba. Rozwleczone opowieści. Nieprzeczytana do końca, nie dałem rady

Nie udało mi się trafić na reportaż, który przypadłby mi do gustu – albo za wiele wtrąceń, albo za bardzo rozwleczona opowieść, albo jeszcze coś innego.

Natomiast „Opowieści z Omanu" są wyjątkowe – krótkie naświetlenie danej sprawy, opis i tyle – bez komentowania, bez oceniania, porównywania, próby udowodnienia, że „my" mamy lepiej, niż „oni".

Warta przeczytania, bo dotyka spraw codziennych, bliskich nam i ukazuje nieco inną perspektywę zacofanego, w mniemaniu większości Europejczyków, kraju.

Nie udało mi się trafić na reportaż, który przypadłby mi do gustu – albo za wiele wtrąceń, albo za bardzo rozwleczona opowieść, albo jeszcze coś innego.

Natomiast „Opowieści z Omanu" są wyjątkowe – krótkie naświetlenie danej sprawy, opis i tyle – bez komentowania, bez oceniania, porównywania, próby udowodnienia, że „my" mamy lepiej, niż „oni".

Warta przeczytania, bo...

Rewelacyjny zbiór historii prosto z Omanu. Temat, który mnie w ogóle nie interesował został ograny przez Panią A.Romaniuk po mistrzowsku. Z ciekawością i mnogością emocji śledziłam poszczególne wątki.

Rewelacyjny zbiór historii prosto z Omanu. Temat, który mnie w ogóle nie interesował został ograny przez Panią A.Romaniuk po mistrzowsku. Z ciekawością i mnogością emocji śledziłam poszczególne wątki.