Taśmy rodzinne

Co tu dużo mówić, "Taśmy..." czytało się świetnie!

Co tu dużo mówić, "Taśmy..." czytało się świetnie!

To była moja pierwsza książka Marcisza i bardzo mi się podobała. Dobra tematyka, bardzo przyziemna. Super okładka w stylu pudełka kasety VHS.

To była moja pierwsza książka Marcisza i bardzo mi się podobała. Dobra tematyka, bardzo przyziemna. Super okładka w stylu pudełka kasety VHS.

Gdybym miała opisać tą książkę jednym słowem, powiedziałabym, że jest NIEBANALNA. Mimo, że nie widzę w niej większej fabuły, a wątki są urywane, to całość jest całkiem ciekawa. Lekki styl autora sprawia, że książkę naprawdę chce się przeczytać.

Gdybym miała opisać tą książkę jednym słowem, powiedziałabym, że jest NIEBANALNA. Mimo, że nie widzę w niej większej fabuły, a wątki są urywane, to całość jest całkiem ciekawa. Lekki styl autora sprawia, że książkę naprawdę chce się przeczytać.

To jest pierwsza książka Marcisza, którą przeczytałem (aktualnie czytam Znaki zodiaku) i jestem pod wrażeniem pióra tego pisarz. Ma świetny styl i język, umie pisać, naprawdę się pod tym względem pozytywnie wyróżnia. Niestety za tym nie idzie pomysł. W tej książce brakuje fabuły. W niej o nic nie chodzi - nigdzie nie zmierzamy. Wątki są jeden po drugim marnowane. Na przykład zupełnie nie wiem, po co był początkowy wątek warszawski. Takie to wszystko dziwne i bez przemyślenia - szczególnie zakończenie. Zakończenie jest wyjątkowo złe.

Ale okładka przepiękna! Jak widzę, wszystkie jego (trzy?) książki mają świetne okładki.

To jest pierwsza książka Marcisza, którą przeczytałem (aktualnie czytam Znaki zodiaku) i jestem pod wrażeniem pióra tego pisarz. Ma świetny styl i język, umie pisać, naprawdę się pod tym względem pozytywnie wyróżnia. Niestety za tym nie idzie pomysł. W tej książce brakuje fabuły. W niej o nic nie chodzi - nigdzie nie zmierzamy. Wątki są jeden po drugim marnowane. Na...

Odrzucający bohaterowie w dość ciekawej historii. Ale koniec był mało przekonujący.

Odrzucający bohaterowie w dość ciekawej historii. Ale koniec był mało przekonujący.

Co. To. Jest. Za. Książka…
…|
To Twoja rodzinna opowieść. Twoje wspomnienia. Dzieciństwo. Problemy. Twoje smutki i radości. Twój wielki świat i Twój koniec świata.
To film z Twojego życia. To film z życia Twojej najlepszej przyjaciółki. To oranżada pita pod sklepem. To kłótnia w sąsiednim pokoju. To dwa złote do sklepiku szkolnego. To długa droga ze szkoły do domu. To dom, który kochałaś i którego nienawidziłaś.
To Twoje emocje.
To Twój stary pies, którego już nie ma. Sweter, z którego wyrosłaś. To zapach babci. Wylany długopis w plecaku. Podarte nowe spodnie. Siniaki. Niespodziewane odwiedziny ciotki z Rajchu. Prezenty, jakich w klasie nikt nie miał. Nowe zeszyty pierwszego września. Przerwa świąteczna. Wakacje. Pamiętnik. Plan lekcji. Trzepak osiedlowy. Kaseta z muzyką. Pachnące mazaki. To czekanie na matkę po wywiadówce.
To Ty. I nie Ty.
To nastroje. To album, a na każdej stronie Twoje zdjęcie. Albo kogoś Ci bliskiego. Albo znienawidzonego. To pieniądze i brak pieniędzy. To nie książka. To życie. Złe życie i dobre życie.

Ta powieść jest taka, nie do wiary, ludzka. Jak lista zakupów przygotowana przez matkę, a przy każdym produkcie cena, na dole suma, obok kartki kwota. Wyliczona.
A w sklepie nie ma tego i tamtego. To jest droższe, to w promocji. I są przygody. A może starczy na lizaka, ale fart. A mąka dziurawa i wszystko białe. Będą wciry. I są problemy. I jest strach, a miało być fajnie.

Książka, która wskazuje palcem na to, co w świecie nie działa za dobrze. Ukazuje zgrzyty, sprzeczności, niejasności, głupotę. „Chciejstwo” i zachłanność. Błędy i błędne wnioski. Rodziców i rodzicielstwo. Prace i brak pieniędzy. Pieniądze i brak pracy. Złe wychowanie i jeszcze gorsze wzorce.

No i ok. Czytamy. Są emocje. Mieszamy sobie zardzewiałą łychą w garze przeszłości. Są łzy i kupa śmiechu. Śmiech z rzeczy trudnych i smutnych i bolesnych. Tylko czy nam wolno? Czy wypada? Bo jak to tak…
I zastanawiasz się do czego to zmierza? Po co to wszystko? Jaki będzie morał? Bo morał być musi. Musi nasycić na długo. I najlepiej strawnie żeby było i zdrowo, a gdyby tak smacznie do tego, to już najlepiej.
…|
Taśmy, to taka książka, która po schodkach smutku, a nawet ludzkiego dramatu, czy wręcz tragizmu wspina się z humorem. Z nieśmiałym chichotem, bo przecież gorzej już być nie może. Przeszłości nie da się zmienić, można ją polubić albo chociaż nabrać do niej zdrowego dystansu.
Każdy rok życia, każdy miesiąc, dzień, każda chwila złożyła się na to, kim dziś jesteśmy. I o tym w Taśmach… Tego się nie czyta. To się ogląda. To jest fajne, przyjemne i gorzkie w smaku. Zakazane, bo czyjeś.
Tak mi się udzieliła ta książka.

Jest cudowna. Jest wybitna. Jest genialna.

Co. To. Jest. Za. Książka…
…|
To Twoja rodzinna opowieść. Twoje wspomnienia. Dzieciństwo. Problemy. Twoje smutki i radości. Twój wielki świat i Twój koniec świata.
To film z Twojego życia. To film z życia Twojej najlepszej przyjaciółki. To oranżada pita pod sklepem. To kłótnia w sąsiednim pokoju. To dwa złote do sklepiku szkolnego. To długa droga ze szkoły do domu. To dom,...

Ta książka zupełnie nie trafiona. Nie było chyba nic interesującego. Porównanie boomera z millenialsem, komentarze w sumie się zgadzają, ale jakoś brakuje odniesienia do mnie.

Ta książka zupełnie nie trafiona. Nie było chyba nic interesującego. Porównanie boomera z millenialsem, komentarze w sumie się zgadzają, ale jakoś brakuje odniesienia do mnie.

Zupelnie subiektywnie: nudzilam sie przy tej ksiazce. Mimo ze jest sprawnie napisana, mamy perspekrywu dwoch bohaterow, nie znalazlam w tej fabule nic dla siebie. Zadnej postaci wobec ktorej moglabym miec jakies uczucia. Moze dlatego, ze prywatnie blizej mi do rodziny z Podlasia niz do Malysow.

Zupelnie subiektywnie: nudzilam sie przy tej ksiazce. Mimo ze jest sprawnie napisana, mamy perspekrywu dwoch bohaterow, nie znalazlam w tej fabule nic dla siebie. Zadnej postaci wobec ktorej moglabym miec jakies uczucia. Moze dlatego, ze prywatnie blizej mi do rodziny z Podlasia niz do Malysow.

Kolejna bardzo dobra powieść Marcina Marcisza. Może nie zrobiła na mnie tak dużego wrażenia jak "Znaki zodiaku", którą przeczytałam jako pierwszą, ale zdecydowanie styl pisania autora trafia w mój gust. O rzeczywistości, o codzienności, o sensie pracy i relacji, o Polsce. Aktualna literatura piękna najwyższych lotów.

Kolejna bardzo dobra powieść Marcina Marcisza. Może nie zrobiła na mnie tak dużego wrażenia jak "Znaki zodiaku", którą przeczytałam jako pierwszą, ale zdecydowanie styl pisania autora trafia w mój gust. O rzeczywistości, o codzienności, o sensie pracy i relacji, o Polsce. Aktualna literatura piękna najwyższych lotów.

Uderzała mnie ta książka co chwila w czule punkty i całe szczęście, że moje doświadczenie dzieciństwa jest tak 6-8 lat późniejsze i wiele rzeczy jednak było bardziej memicznych niż odwołujących się do rzeczywistych wspomnień.
Jeśli kiedykolwiek usłyszycie o konflikcie boomerzy-millenialsi i dlaczego ci starzy tacy zaborczy, a młodzi tacy niewdzięczni, ta książka idealnie go prześwietla. Pokazuje również, że rzeczywistość zastana i przez nas zmieniana ma tę właściwość, że po nas przyjdą kolejni, którzy ją zmienią. I jak bardzo empatia jest rzadka i trudna do osiągnięcia, nawet, a może zwłaszcza, wśród bliskich. Bo tam gdzie interesu nie da się wyliczyć w excelu czy notesie do księgowości, zawody i zachwyty uderzają ze zdwojoną siłą. We wszystkich.
Książka o latach 90 i 00 z perspektywy nowobogackiej rodziny, powstała przed latami 20 to z pewnością szybka rozprawa ze światem, ale chyba potrzebna. Pewnie za 20 lat ktoś napisze ją z mniejszym pazurem i z większą nostalgią. Dlatego spieszmy się pisać o dzisiaj, tak szybko odchodzi. Ja nie czytałem w życiu książki tak bardzo "o mnie", choć ja tam raczej jestem tłem. Ale nie takim z obrazu, tylko takim z magicznego lustra, które zbliża się i oddala, czasem faluje i się przekrzywia.
Tylko ta końcówka trochę za bardzo przyspieszona...

Uderzała mnie ta książka co chwila w czule punkty i całe szczęście, że moje doświadczenie dzieciństwa jest tak 6-8 lat późniejsze i wiele rzeczy jednak było bardziej memicznych niż odwołujących się do rzeczywistych wspomnień.
Jeśli kiedykolwiek usłyszycie o konflikcie boomerzy-millenialsi i dlaczego ci starzy tacy zaborczy, a młodzi tacy niewdzięczni, ta książka idealnie go...