Hanna Flara

Recenzja powstała w ramach współpracy barterowej z wydawnictwem. Warunki współpracy w żaden sposób nie wpływają na treść recenzji i niezależność myśli w niej zawartych. Moja mama pracowała z domu już w latach ’00, czyli jeszcze zanim to było modne. I nie, nie prowadziła własnej firmy, ani nie była żadną bizneswoman. Była kuratorką sądową. A jej praca „zdalna” polegała na tym, że miała określone 2 dni tzw. „dyżurowe” kiedy pojawiała się w sądzie, a w resztę dni chodziła na wywiady i rozmawiała ze swoimi podopiecznymi i tą rozmową próbowała ich resocjalizować. Chodziła zazwyczaj wieczora, gdy na zewnątrz było już ciemno, zimno i strasznie, a w domu rodzina wreszcie mogłaby być w komplecie. Moja mama zawsze była dla nas i dla całego świata. Szczerze wierzyła i nadal wierzy w sens swojej pracy (mimo, że jest już na emeryturze). Pani Hanna Flara autorka książki „Kuratorka sądowa” również jest kuratorką sądową. Osobą z pasją i wiarą w swój zawodowy wybór, ale również lekkim piórem i umiejętnością pisania o dramatach ludzkich w sposób, który łatwo jest przyswoić nawet osobom niezorientowanym w temacie. A dodatkowo co moim zdaniem jest ogromnym plusem książki pisze w sposób szczery, prawdziwy i otwarty – nie odnajduję tu upiększeń ani wyolbrzymień, a raczej wiernie oddaną codzienność życia podsądnych i ich najbliższych oraz jej konfrontacji z pracą kuratora. W książce znajdziemy doskonałe wprowadzenie do zrozumienia tematu resocjalizacji, wytłumaczone podstawowe pojęcia, narzędzia używane w tej pracy oraz zakres obowiązków stawianych pracownikom. Został nam w niej również przedstawiony wachlarz przeróżnych historii ludzi od siebie całkowicie odmiennych od tych z tzw. „dobrych domów” poprzez „głęboką patologię” kończąc na chorobach psychicznych czy policjantach lub księżach. Każda ta historia przeplatana jest osobistymi odczuciami autorki do każdej z osób i sytuacji. Mimo, że temat jest mi doskonale znany książka mnie zachwyciła i uważam, że była bardzo potrzebna z wielu względów. Podam dwa najważniejsze z nich. Po pierwsze zdecydowanie zbyt często spotykamy się na co dzień ze znieczulicą ludzką i narracją „tak chciał to tak ma”, „tak sobie pościelił”, gdzie większość ludzi zwyczajnie nie zdaje sobie sprawy, że nie wszystko jest czarno-białe. Po drugie jest to pozycja, która zdecydowanie przybliża nam dlaczego zawody opiekuńcze są tak ważne w naszym społeczeństwie i dlaczego powinny być one i lepiej opłacane i bardzie szanowane, a nie dostrzegane dopiero gdy coś pójdzie nie tak.