Cecelia Ahern

Mam takie książki „przerywniki”, które otwieram dla przyjemności czytania. Oczekuję wtedy tylko lekkiej opowieści pisanej przyjemnym językiem i miłych bohaterów. Nic ciężkiego co dręczyłoby moje myśli. „Dziękuję za wspomnienia” to dla mnie dokładnie taka pozycja. Chociaż książkę rozpoczyna trudny temat później emocje się trochę wyciszają. Ale nie znaczy to, że książka jest nudna. Główną bohaterkę poznajemy w momencie, gdy ulega wypadkowi i potrzebuje transfuzji krwi. Okazuje się, że poza płynem dawcy otrzymuje niesamowity dodatek, jakim są jego wspomnienia i nawyki. Losy Joyce i jej dawcy Justina od tego dnia będą się łączyć poprzez dziwne zbiegi okoliczności. Momentami będzie zabawnie, a w innych chwilach, jak to w życiu po prostu smutno. Podoba mi się, że ich ostateczne spotkanie ma miejsce raczej później niż początkowo to zakładałam. Sprawia to, że książka się wyróżnia. Dodatkowym atutem jest to ,że autorka poświęciła sporo miejsca na opisanie relacji Joyce z ojcem. Dzięki temu opowieść zyskuje drugi bardzo interesujący wątek. Polecam.