Życie

Ścisły top najlepszych autobiografii wszech czasów!

Ścisły top najlepszych autobiografii wszech czasów!

To nie było zwyczajne życie (pardon, nie jest!),ale t dobrze, bo powstała fascynująca opowieść. O muzyce przede wszystkim, o gitarach, o narkotykach, kobietach, miłości, scenie, fascynacjach, rodzącym się konflikcie, The Beatles, detoksie, Jamajce, jah, kradzieżach, oszustwach Jest i instrukcja zażywania kwasu, gry na gitarze. Gdzieś w tle są olbrzymie pieniądze, które zarobił Keith Richards i o których potrafi mówić lekko, bez skrępowania i specjalnego podniecania się fortuną (ma, bo zarobił, wiec wydaje. proste?). Mr. Richards rysuje też siebie jako mózg Stones'ów -zasłużenie!
Jest i kropla dziegciu, czyli audiobook. Nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że pan Jan Peszek sięgnął po łatwe pieniądze i tak do tego podszedł - czyta niechlujnie, jakby za karę. To się potem sprawdza, gdy się przyzwyczaisz do tej maniery, niemniej irytuje (tłumaczyłem sobie to, usprawiedliwiając niejako pana Jana: że to maniera korespondująca do stylu życia Keitha Richardsa).
Pan Jan jest mocno na bakier z angielskim, którego "Czikago", przekręcanie słów, tytułów, mylenie się i taka zwyczajna językowa niechlujność drażnią. Halo, przecież ja za tego audiobooka zapłaciłem. Ty tego nie rób. Pożycz, albo kup książkę.

To nie było zwyczajne życie (pardon, nie jest!),ale t dobrze, bo powstała fascynująca opowieść. O muzyce przede wszystkim, o gitarach, o narkotykach, kobietach, miłości, scenie, fascynacjach, rodzącym się konflikcie, The Beatles, detoksie, Jamajce, jah, kradzieżach, oszustwach Jest i instrukcja zażywania kwasu, gry na gitarze. Gdzieś w tle są olbrzymie pieniądze, które...

Jedyną wadą tej książki jest to, ze wydana została ok roku 2010, a Keith Richards zyje i ma sie dobrze, wiec fajnie byloby dowiedziec się co u niego słychac teraz ... wersji audiobook nie polecam, ponieważ lektor (Jan Peszek) słabo zna angielski i na dodatek nie jest wielkim fanem rocka wiec niemilosiernie przekreca tytuly utworow i plyt oraz nazwiska muzykow

Jedyną wadą tej książki jest to, ze wydana została ok roku 2010, a Keith Richards zyje i ma sie dobrze, wiec fajnie byloby dowiedziec się co u niego słychac teraz ... wersji audiobook nie polecam, ponieważ lektor (Jan Peszek) słabo zna angielski i na dodatek nie jest wielkim fanem rocka wiec niemilosiernie przekreca tytuly utworow i plyt oraz nazwiska muzykow

Przezabawne. Sporo autokreacji, ale też wyraźnej szczerości.

Przezabawne. Sporo autokreacji, ale też wyraźnej szczerości.

Trochę zakręcona, ale ogólnie polecam

Trochę zakręcona, ale ogólnie polecam

Mnie ta książka wciągnęła na poziom, na który nigdy nie wejdę. Zabrała mnie w świat energii, koncertów, narkotyków i szybkiego życia – całkowicie przeciwnego do tego, które mam. Czerpie z doświadczenia- bo o to chodzi. Te obrazy, które moja wyobraźnia podsuwała mi podczas czytania, ekscytowała mnie na tyle, że chłonęłam je jak gąbka. Ta książka, to nie tylko opis życia Keitha. Ta książka to jak jazda na speedzie przez czasy, do których nigdy nie dane mi będzie się cofnąć. Podoba mi się też może dlatego, że zawsze twierdziłam, że w poprzednim życiu byłam hipisem – na zielonej łące pełnej ludzi, wolnego seksu i niesamowitych obrazów po zażytych narkotykach.

Mnie ta książka wciągnęła na poziom, na który nigdy nie wejdę. Zabrała mnie w świat energii, koncertów, narkotyków i szybkiego życia – całkowicie przeciwnego do tego, które mam. Czerpie z doświadczenia- bo o to chodzi. Te obrazy, które moja wyobraźnia podsuwała mi podczas czytania, ekscytowała mnie na tyle, że chłonęłam je jak gąbka. Ta książka, to nie tylko opis życia...

To już któraś z kolei moja autobiografia danego muzyka i nie do końca jestem zadowolony. Cechą wspólną tego typu autobiografii (być może nie wszystkich) jest to, że są dość mocno chaotyczne, a przede wszystkim brakuje w tym pewnego porządku, chronologii, etapów (jak to w historii). Srogo się zawiodłem na autobiografii N. Younga oraz S. Taylora z Aerosmith.
Tu jednak rzecz ma się lepiej. K. Richards można napisać, że to swój chłop, dystans do życia i na pewno lepszy talent literacki. Jeżeli faktycznie w większej części pisał to sam (Fox jest tu współautorem) no to "szacun".
Jeżeli ktoś od tej książki oczekuje konkretnych, szczegółowych opisów czy recenzji poszczególnych albumów to nie ma tu czego szukać. Oczywiście jakiś tam procent tego jest, ale niewiele.
Duży nacisk położony na relacje autor - M. Jagger, ale kogoś to dziwi? Rolling Stones mimo, że więcej niż kwartet to tak naprawdę jest to duet.
Sporo o uzależnieniu od narkotyków, o tym co się brało, co się piło. Są też obalone mity (m. in. o tym słynnym przetaczaniu krwi).
Autor zawarł też kilka historii o swoich związkach z kobietami, które delikatnie rzecz ujmując do łatwych nie należały.
To co mnie trochę męczyło to dość duży nacisk na technikę gry na gitarze. Chyba za dużo teorii muzycznej jak na autobiografię, ale w końcu to gitarzysta.
Generalnie dobrze się to czytało, bardzo tak swojsko. Polecam!

To już któraś z kolei moja autobiografia danego muzyka i nie do końca jestem zadowolony. Cechą wspólną tego typu autobiografii (być może nie wszystkich) jest to, że są dość mocno chaotyczne, a przede wszystkim brakuje w tym pewnego porządku, chronologii, etapów (jak to w historii). Srogo się zawiodłem na autobiografii N. Younga oraz S. Taylora z Aerosmith.
Tu jednak rzecz...

Kocham muzykę i kocham tego brzydala, feee.... Co to była za historia! Mick zabronił, Keith nie posłuchał, wydał! Tamten też próbował, ale co tu kryć nie bardzo wyszło, jak te dinozaury rocka rodem z Jury czy Kredy jeszcze się ruszają nie wiem, chciałbym, bardzo nawet, może niekoniecznie używać, ale widzieć to wszystko na własne oczy...

Kocham muzykę i kocham tego brzydala, feee.... Co to była za historia! Mick zabronił, Keith nie posłuchał, wydał! Tamten też próbował, ale co tu kryć nie bardzo wyszło, jak te dinozaury rocka rodem z Jury czy Kredy jeszcze się ruszają nie wiem, chciałbym, bardzo nawet, może niekoniecznie używać, ale widzieć to wszystko na własne oczy...

Rewelacyjny pomysł z opublikowaniem książki o Stonsach 😀 Aż żałuję, że dopiero teraz poznałam tych aktualnie osiemdziesięcio latków. Będąc 2 lata temu na ich koncercie byłam pełna podziwu dla 4 energicznych staruszków. Wiedziałam, że ich życie pełne było alkoholu i narkotyków. Przyznam szczerze, że nie interesowała mnie ścieżka kariery estradowej chłopaków z Anglii. Aż tu wyzwanie u Ejotka "Zarost" i tylko dwie książki pasujące do hasła o Freddiem Mercurym bądź o Keithcie Richards. Wybór był łatwy znając przyczyny śmierci tego pierwszego wolałam szalone życie i muzyczną ucztę z drugim rockowym człowiekiem.
Książkę polecam fanom Stonsów jak i osobom chcącym poznać narodziny nowego nurtu muzycznego, pracy młodych chłopców nad doskonaleniem gry . Nie zabrakło Humorystycznych sytuacji. Czas poświęcony na autobiografię uważam za pożyteczny.

Rewelacyjny pomysł z opublikowaniem książki o Stonsach 😀 Aż żałuję, że dopiero teraz poznałam tych aktualnie osiemdziesięcio latków. Będąc 2 lata temu na ich koncercie byłam pełna podziwu dla 4 energicznych staruszków. Wiedziałam, że ich życie pełne było alkoholu i narkotyków. Przyznam szczerze, że nie interesowała mnie ścieżka kariery estradowej chłopaków z Anglii. Aż tu...

Keith Richards napisał jedną z najlepszych autobiografii rockowych, jakie miałem okazję czytać. Nieasmowite życie, którym można by obdzielić kilka osób, opisane ze swadą i bez ściemy,

Keith Richards napisał jedną z najlepszych autobiografii rockowych, jakie miałem okazję czytać. Nieasmowite życie, którym można by obdzielić kilka osób, opisane ze swadą i bez ściemy,