Gracz

Zabawne i intrygujące studium, w którym trochę można się zgubić, ale przynajmniej to Dostojewski!

Zabawne i intrygujące studium, w którym trochę można się zgubić, ale przynajmniej to Dostojewski!

Dostojewski w wydaniu humorystycznym. Mamy tu szereg postaci dość żałosnych i przez swą żałość śmiesznych. Dostojewski zawsze pisał ciekawe postacie, ale rzadko bywały one tak zabawne. Szczególnie wybija się na ich tle "babcia" która kradnie każdą scenę w której się pojawia. Oczywiście nie jest to komedia, bo jest to też przykra historia o hazardzie, ale moim zdaniem nie to jest jej głównym motywem. Przede wszystkim widzę tu zgrywę Dostojewskiego z rosyjskiej socjety na emigracji. Warto sięgnąć, tym bardziej że jest znacznie krótsze niż inne powieści tego autora.

Dostojewski w wydaniu humorystycznym. Mamy tu szereg postaci dość żałosnych i przez swą żałość śmiesznych. Dostojewski zawsze pisał ciekawe postacie, ale rzadko bywały one tak zabawne. Szczególnie wybija się na ich tle "babcia" która kradnie każdą scenę w której się pojawia. Oczywiście nie jest to komedia, bo jest to też przykra historia o hazardzie, ale moim zdaniem nie to...

ebook 5/10

Króciutka książeczka. Zaliczana do klasyki literatury. Jak dla mnie jest po prostu średnia. Nic tu odkrywczego lub super opowiedzianego nie znalazłem. Historia jakich wiele wplecione w inne książki, jako mało istotne wątki.
Może mam taką opinię, ponieważ nie rozumiem uzależniania od hazardu... Jednakże w mojej ocenie - nic specjalnego.

10 - Arcydzieło;
9 - Wybitna;
8 - Bardzo dobra;
7 - Dobra;
6 - Może być;
5 - Średnia;
4 - Taka se;
3 - Skończyłem z musu;
2 - Tragedia;
1 - Gorzej niż tragedia — nie wiem, jak skończyłem;

ebook 5/10

Króciutka książeczka. Zaliczana do klasyki literatury. Jak dla mnie jest po prostu średnia. Nic tu odkrywczego lub super opowiedzianego nie znalazłem. Historia jakich wiele wplecione w inne książki, jako mało istotne wątki.
Może mam taką opinię, ponieważ nie rozumiem uzależniania od hazardu... Jednakże w mojej ocenie - nic specjalnego.

10 - Arcydzieło;
9 -...

Po wielokrotnym przeczytaniu "Zbrodni i kary" i uznaniu jej za najlepszą książkę, jaką do tej pory czytałam, z ekscytacją otworzyłam "Gracza". I zaraz szybko zamknęłam, dokańczając "czytanie" słuchaniem audiobooka, bo tak zwykle czynię, gdy książka średnio mnie interesuje.
Może jestem za młoda, albo za głupia, by tę książkę zrozumieć? Nie wiem, ale nawet słuchając audiobooka męczyłam się. Moim zdaniem powieść jest śmiertelnie nudna. Bo i co tam miało mnie porwać, zanęcić? Opisy gry, co wypadło, a co nie, kto ile wygrał, kto ile przegrał, płytcy bohaterowie, niezdecydowane i zaburzone młode kobiety? Duże rozczarowanie, niestety. Nie rozumiem, jak ta sama osoba, która napisała tak wspaniałe dzieło jak "Zbrodnia i kara" mogła napisać też średniej jakości kołysankę.

Po wielokrotnym przeczytaniu "Zbrodni i kary" i uznaniu jej za najlepszą książkę, jaką do tej pory czytałam, z ekscytacją otworzyłam "Gracza". I zaraz szybko zamknęłam, dokańczając "czytanie" słuchaniem audiobooka, bo tak zwykle czynię, gdy książka średnio mnie interesuje.
Może jestem za młoda, albo za głupia, by tę książkę zrozumieć? Nie wiem, ale nawet słuchając...

Hazardzista bardzo trzeźwo i zabawnie o hazardzistach i hazardzie.

Hazardzista bardzo trzeźwo i zabawnie o hazardzistach i hazardzie.

Dostojewski był zwyczajnie chory psychicznie na punkcie hazardu, a pisał to powieść w przyspieszonym trybie, zmagając się z czasem. Pozostaje tylko przypuszczać, ile nas ominęło, gdyby autor pisał swoje dzieła właśnie w takiej formie i okolicznościach. To szalona powieść, przy której się wspaniale bawimy. Jest tak ognista jak sam żywioł ruletki. Pewne skojarzenia z filmem "Kasyno" Martina Scorsee. Targały nim niepofatygowane namiętności do pewnej kurtyzany, i to sprawia, że oddychamy pełną piersią, goszcząc w tym świecie. Absolutna rewelacja.

Dostojewski był zwyczajnie chory psychicznie na punkcie hazardu, a pisał to powieść w przyspieszonym trybie, zmagając się z czasem. Pozostaje tylko przypuszczać, ile nas ominęło, gdyby autor pisał swoje dzieła właśnie w takiej formie i okolicznościach. To szalona powieść, przy której się wspaniale bawimy. Jest tak ognista jak sam żywioł ruletki. Pewne skojarzenia z filmem...

Wbrew moim oczekiwaniom hazard nie jest głównym motywem tej powieści. Choć przyznam, że jako człowiek, który "liznął" tego nałogu bardzo na to liczyłem. Po mimo to historia, którą opowiedział Dostojewski wciągnęła mnie po uszy. Trochę o miłości, trochę o ówczesnych obyczajach, emigracji , znalazło się też miejsce dla kilku "Polaczków", kiła ciekawych portretów psychologicznych. Jednym słowem Dostojewski.
Jedyny minus to objętość i, że tak szybko się kończy.

Wbrew moim oczekiwaniom hazard nie jest głównym motywem tej powieści. Choć przyznam, że jako człowiek, który "liznął" tego nałogu bardzo na to liczyłem. Po mimo to historia, którą opowiedział Dostojewski wciągnęła mnie po uszy. Trochę o miłości, trochę o ówczesnych obyczajach, emigracji , znalazło się też miejsce dla kilku "Polaczków", kiła ciekawych portretów...

Klasyczna powieść przedstawiająca klasyczny obraz hazardzisty. Czytana po latach nic nie straciła na swoim uniwersalizmie. Opis zachowanie się graczy przy stole i wyeksponowanie ich emocji - rewelacyjne. Jedyny minus to dla mnie ogólny sposób przedstawienia Polaków, ale to wynika z przekonań autora.

Klasyczna powieść przedstawiająca klasyczny obraz hazardzisty. Czytana po latach nic nie straciła na swoim uniwersalizmie. Opis zachowanie się graczy przy stole i wyeksponowanie ich emocji - rewelacyjne. Jedyny minus to dla mnie ogólny sposób przedstawienia Polaków, ale to wynika z przekonań autora.

Dostojewski jak zwykle wspaniale opisuje wir uczuć postaci, a zwłaszcza głównego bohatera/narratora. Ciekawie opowiada historię, a mała ilość stron wcale nie przeszkadza w wejściu i zapoznaniem się z całą panoramą Ruletenberga; postacie, jak to u niego, są poniekąd sprzeczne, lecz spójne. Najlepszą częścią moim zdaniem był opis uczuć głównego bohatera pod koniec, tzn. to jak osoba uzależniona (tutaj od hazardu) znajduje zawsze pseudoracjonalne wytłumaczenia do swoich działań, zdając sobie nawet sprawę z tego, jak ją to niszczy. Interesująca pozycja, szybko się czyta, godna polecenia.

Dostojewski jak zwykle wspaniale opisuje wir uczuć postaci, a zwłaszcza głównego bohatera/narratora. Ciekawie opowiada historię, a mała ilość stron wcale nie przeszkadza w wejściu i zapoznaniem się z całą panoramą Ruletenberga; postacie, jak to u niego, są poniekąd sprzeczne, lecz spójne. Najlepszą częścią moim zdaniem był opis uczuć głównego bohatera pod koniec, tzn. to...

Dostojewski jak zwykle nie zawodzi. Co prawda, w tym przypadku, nie zachwyca, ale zdecydowanie skłania do refleksji nad zachowaniami, emocjami człowieka i ich źródłem. Mimo że minęło wiele długich lat od wydania powieści, to z postacią Aleksego Iwanowicza, który zatraca się w grze w ruletkę, rujnując siebie materialnie i duchowo, może utożsamiać się wielu, borykających się z uzależnieniem od hazardu czy każdym innym.

Komizm w powieści również zasługuje na uwagę, bohaterka "la babulinka", czyli Antonida Wasilewna, dodaje charakteru niesamowicie humorystycznego całej opowieści. Fakt, że ona sama wygrywa wielkie kwoty, w zapamiętaniu spędzając długie godziny przy stole z ruletką, i zapomina o otaczającej rzeczywistości, dając się całkowicie pochłonąć manii hazardu, czyni "Gracza" jeszcze bardziej żartobliwą lekturą, ale jednocześnie daje czytelnikowi do myślenia, jak łatwo jest dać się pochłonąć czemuś z pozoru niegroźnemu, jak łatwo jest wpaść w wir gry i zatracić całkowicie umiejętność racjonalnego rozumowania, postrzegania rzeczywistości. Brak rozsądku, pragnienie "przygarnięcia" jak największej ilości pieniędzy, chwiejność emocjonalna, oportunizm, niestabilność mentalna i materialna- to cechy, które charakteryzują bohaterów "Gracza".

Dostojewski nie oferuje nam tu wielowątkowej powieści, pełnej rozważań natury socjologiczno-filozoficzno-duchowej. To nie "Bracia Karamazow", "Idiota" czy "Biesy", ale mimo to- warto przeczytać, zważywszy też na to, że swojego czasu sam autor zmagał się z problemem uzależnienia od ruletki i treść książki jest niejako inspirowana jego własnymi doświadczeniami.

Dostojewski jak zwykle nie zawodzi. Co prawda, w tym przypadku, nie zachwyca, ale zdecydowanie skłania do refleksji nad zachowaniami, emocjami człowieka i ich źródłem. Mimo że minęło wiele długich lat od wydania powieści, to z postacią Aleksego Iwanowicza, który zatraca się w grze w ruletkę, rujnując siebie materialnie i duchowo, może utożsamiać się wielu, borykających się...