Olive Kitteridge

W tej książce wszystko jest doskonałe: opisy postaci, opisy realiów, język, akcja (o ile można tu mówić o akcji). Lektura pochłonęła mnie bez reszty, zaraz sięgam po drugą część.

W tej książce wszystko jest doskonałe: opisy postaci, opisy realiów, język, akcja (o ile można tu mówić o akcji). Lektura pochłonęła mnie bez reszty, zaraz sięgam po drugą część.

Męczyłam się z tą książka poprostu.

Męczyłam się z tą książka poprostu.

Szalenie irytująca główna bohaterka mająca pretensje do wszystkich o wszystko no i oczywiście sama uważająca się za wszechwiedzącą.
Fabuła porozrywana na części, które gdzieś tam momentami scalają się.
Opowiedziane historie niektóre mniej lub bardziej wciągające łączy postać Olive.
Chyba tylko w jednym przypadku byłam w stanie obudzić w sobie pozytywne reakcje na odpychającą bohaterkę.
Matka-terrorystka niszcząca życie najbliższym.

Umiejętność przepraszania uważam za jedną z najważniejszych i najcenniejszych cech człowieka.

Książka bez retuszu, momentami bardzo nieprzyjemna czy wręcz okrutna w odbiorze, a jednocześnie prawdziwa.

Będąc odważnym i bezkompromisowym w wyrażaniu swoich poglądów trzeba jednak mieć chociaż odrobinę zrozumienia, empatii w sobie by nie krzywdzić innych.

Nie wiem, czy sięgnę po kolejne części. Muszę trochę ochłonąć.

Szalenie irytująca główna bohaterka mająca pretensje do wszystkich o wszystko no i oczywiście sama uważająca się za wszechwiedzącą.
Fabuła porozrywana na części, które gdzieś tam momentami scalają się.
Opowiedziane historie niektóre mniej lub bardziej wciągające łączy postać Olive.
Chyba tylko w jednym przypadku byłam w stanie obudzić w sobie pozytywne reakcje na...

Książka zaciekawiła mnie dopiero w połowie, przyciągnęła moja uwagę na bardzo krotki czas. Mam wrażenie chaosu, żadna z postaci specjalnie mnie nie zaciekawiła (wyróżniała się tylko tytułowa bohatetka). Nie wiem dlaczego to takie nijakie w odbiorze.

Książka zaciekawiła mnie dopiero w połowie, przyciągnęła moja uwagę na bardzo krotki czas. Mam wrażenie chaosu, żadna z postaci specjalnie mnie nie zaciekawiła (wyróżniała się tylko tytułowa bohatetka). Nie wiem dlaczego to takie nijakie w odbiorze.

Przecudowna powieść o zwyczajnym, prawdziwym życiu.

Przecudowna powieść o zwyczajnym, prawdziwym życiu.

Pamiętam mój zachwyt i zdziwienie, że można mieć tak dobry zmysł obserwacji ludzi i umieć przelać go na papier. Tyle prawdy w tym jest!
Pamiętam też moje rozczarowanie, kiedy odkryłam pod koniec czytania, że książka w oryginale wcale nie została wydana pod durnym tytułem "Okruchy codzienności" tylko "Olive Kitteridge". Jeśli autorka nazywa zbiór opowiadań imieniem jednej z postaci, to chyba coś to znaczy. Na szczęcie kolejne wydania już mają właściwy tytuł.
Pięknie napisana książka z pięknymi bohaterami. Ja pokochałam to pisarstwo.
Miniserial też wybitny.

Pamiętam mój zachwyt i zdziwienie, że można mieć tak dobry zmysł obserwacji ludzi i umieć przelać go na papier. Tyle prawdy w tym jest!
Pamiętam też moje rozczarowanie, kiedy odkryłam pod koniec czytania, że książka w oryginale wcale nie została wydana pod durnym tytułem "Okruchy codzienności" tylko "Olive Kitteridge". Jeśli autorka nazywa zbiór opowiadań imieniem jednej...

Instagram @moment.na.rekals

Książka napisana pięknym językiem. Każdy rozdział to inna opowieść, jedne są ciekawsze - inne mniej. To co mi się w książce nie podobało, to smutek, który znajdziemy w każdej z historii. Wiem, że życie mnie jest usłane różami, ale pod koniec książki było mi przykro, że bohaterowie są doświadczani głównie niefortunnym losem. Brakowało mi przebłysków słońca w tej deszczowej chmurce. Niemniej polecam dla osób, które szukają historii poruszających, o relacjach rodzinnych, bo nie jest to zła książka!

Instagram @moment.na.rekals

Książka napisana pięknym językiem. Każdy rozdział to inna opowieść, jedne są ciekawsze - inne mniej. To co mi się w książce nie podobało, to smutek, który znajdziemy w każdej z historii. Wiem, że życie mnie jest usłane różami, ale pod koniec książki było mi przykro, że bohaterowie są doświadczani głównie niefortunnym losem. Brakowało mi...

Uwielbiam wielowatkowe ksiazki, ktorych fabula odgrywa sie w srodowisku, z ktorym nas pisarz/pisarka swiadomie i powoli zapoznaje. I tu we wszystkich krotkich opowiesciach znajdujemy Olive, poznajemy jej rodzine, okolice, jej historie, jej dobre i zle strony. Kolejna wazna postacia jest New England i tamtejsza przyroda. Ludzie sa rozni, czasami zachowuja sie dziwnie, czasami i ci najlepsi popelniaja bledy no i naprawde nic nie jest czarno-biale. Czy to za malo? Mi napewno wystarczylo. Serdecznie polecam.

Uwielbiam wielowatkowe ksiazki, ktorych fabula odgrywa sie w srodowisku, z ktorym nas pisarz/pisarka swiadomie i powoli zapoznaje. I tu we wszystkich krotkich opowiesciach znajdujemy Olive, poznajemy jej rodzine, okolice, jej historie, jej dobre i zle strony. Kolejna wazna postacia jest New England i tamtejsza przyroda. Ludzie sa rozni, czasami zachowuja sie dziwnie,...

Rodzina jest pierwszym i najważniejszym środowiskiem człowieka. W niej przychodzimy na świat, dorastamy i uczymy się jak postępować. Fundamenty trwałej i zdrowej więzi w rodzinie mogą ulec załamaniu na skutek różnych czynników.
W tym między innymi na skutek patologicznego zachowania jednego z członków rodziny.

Olive Kitteridge to silna kobieta i to zarówno fizycznie, jak i psychicznie. Wysoka, postawna, arogancka, nerwowa, opryskliwa, zimna uczuciowo, despotyczna Oliva to żona Henriego i mama Christophera, nauczycielka matematyki w miejscowej szkole, rozsiewająca strach i panikę wśród uczniów.
Henry farmaceuta z wykształcenia prowadził aptekę dopóty, dopóki wielka nowoczesna drogeria nie weszła na miejscowy rynek.
To urodzony słuchacz, pochłaniający ludzkie historie, mający wielkie, dobre serducho. Uwielbiał ciszę, spokój panujący w aptece. Tutaj pomagając klientom w kupnie kosmetyków i leków, poznawał wszystkie sekrety mieszkańców miasta.
A owo miasteczko to fikcyjne Crosby w stanie Maine. Jest przypuszczenie, że akcja toczy się w Brunszwiku, ponieważ pewnego dnia Olive wybiera się na wycieczkę do „centrum handlowego w Cook's Corner”, które znajduje się właśnie w tym mieście.
Miejscowość mała, wszyscy się znają, każdy prędzej, czy później dowiaduje się o sekretach i problemach innych, a tych rzeczywiście nie brakuje.

"Olive Kitteridge" to kolejna powieść , która mnie oczarowała.
To znakomite kilkanaście rozdziałów. Każdy z nich opowiada inną historię z życia, któregoś z mieszkańców Crosby, ale każdy zawiera w sobie namiastkę Olive. To ona ze swą nietuzinkową osobowością przemyka pomiędzy kolejnymi historiami łącząc wszystko w całość.
Autorka opisuje wiele problemów nękających społeczeństwo Crosby. Każdy mieszkaniec przeżywa jakąś tragedię.

Olive też nie jest w tym odosobniona. Brak dostatecznie trwałej więzi małżeńskiej z Henrym sprawia, że nieświadomie włącza Christophera w rolę partnera, wykorzystując go de facto do zaspokojenia własnych potrzeb (chęci bycia zrozumianym, zaopiekowanym, bezpiecznym w związku, kochanym). Zaborczość i zbytnia koncentracja na Christopherze, połączona z próbami manipulacji, szantażu emocjonalnego i odgrywaniem roli ofiary, utrudniła chłopcu usamodzielnienie się i mnóstwo postaw lękowych
wobec życia.

Oprócz problemów małżeńskich, wychowawczych pojawiają się osoby uzależnione od alkoholu, dziewczyna chora na anoreksję, małżonkowie odrzuceni przez żony, zdrada małżeńska, pustka po usamodzielnieniu się dzieci i opuszczeniu przez nich gniazda rodzinnego, walka z ciężką chorobą, samotność, strach przed własną śmiercią, rozpacz po śmierci bliskiej osoby, brak akceptacji życiowych wyborów własnych dzieci, zaangażowanie w wiarę chrześcijańską lub zupełny jej brak.

Elizabeth Strout to znakomita obserwatorka ludzkich zachowań. Znakomicie je pojmuje i analizuje. Każdy bohater w jej powieści jest taki z krwi i kości. Każdemu poświęca dużo uwagi.

"Olive Kitteridge" jest powieścią pełną mądrości, wywołującą mnóstwo różnych emocji, a przede wszystkim ukazującą między zdaniami nas samych, nasze błędy, które w życiu popełniamy, których się wstydzimy i często nie chcielibyśmy, żeby pewne rzeczy w naszym życiu miały miejsce.

Niesie również przekaz o tym, że często nie doceniamy swojej drugiej połówki, a gdy coś się jej stanie, to wspominamy dobre chwile, które z nią przeżyliśmy. Niestety wtedy też zdajemy sobie sprawę, jak wiele razy nie docenialiśmy jej i nie okazywaliśmy czułości.

Rozpisałam się niesamowicie, ale to dlatego, że ponownie trafiłam na moją perełkę :)

Rodzina jest pierwszym i najważniejszym środowiskiem człowieka. W niej przychodzimy na świat, dorastamy i uczymy się jak postępować. Fundamenty trwałej i zdrowej więzi w rodzinie mogą ulec załamaniu na skutek różnych czynników.
W tym między innymi na skutek patologicznego zachowania jednego z członków rodziny.

Olive Kitteridge to silna kobieta i to zarówno fizycznie, jak i...

Opowiadania to zdecydowanie nie moja forma. Iwaszkiewicz mnie nie przekonał, Munro mnie nie przekonała i tym bardziej Elisabeth Strout i Olive Kitteridge mnie nie przekonały.

A jeżeli już opowiadania , to z jakimkolwiek twistem, a nie takie snuje jak te tutaj... Boszsz...! jakie to było męczące! Siedzi sobie John Doe i rozmyśla o życiu, które przeminęło. Albo: jedzie Jane Doe samochodem i patrzy przez okno, a tu jesień i deszcze niespokojne... Albo: gra sobie kobieta na pianinie, spotyka dawnego faceta, trochę rozmawiają, a potem każde idzie w swoją stronę z przemyśleniami. Tyle dobrego, że jak rzadko, traktują o ludziach starszych.

Do tego przeszkadzały mi szablony i stereotypy, które cały czas wyczuwałem w głębszej warstwie. Tutaj rzeczywiście mieszkańcy Maine noszą flanelowe koszule i trzymają homara w ręku, w małych miasteczkach występują strażak, aptekarz, pastor i nauczycielka a mieszkańcy prowincji nie mają komórek ani wyobrażenia o świecie. Za to są pobożni i wcześnie się kładą spać.

Żaden tam Pulitzer czy krótka lista nominowanych do Bookera, gdyby to ode mnie zależało. Za to serial naprawdę dobry, w dużej mierze dzięki Frances McDormand.

Opowiadania to zdecydowanie nie moja forma. Iwaszkiewicz mnie nie przekonał, Munro mnie nie przekonała i tym bardziej Elisabeth Strout i Olive Kitteridge mnie nie przekonały.

A jeżeli już opowiadania , to z jakimkolwiek twistem, a nie takie snuje jak te tutaj... Boszsz...! jakie to było męczące! Siedzi sobie John Doe i rozmyśla o życiu, które przeminęło. Albo: jedzie Jane...