Katherine Tamiko Arguile

Jak mnie denerwują takie zdania, jak ten przykład copywriterskiej desperacji: "W Japonii jedzenie jest czymś więcej niż tylko jedzeniem". Proszę mi pokazać kraj, w którym jedzenie jest tylko jedzeniem, nie ma znaczenia kulturowego i nie jest obiektem zainteresowania. Żeby jeszcze książka Katherine Tamiko Arguile jakoś potwierdzała tę tezę - ale poza dość naturalnym szacunkiem do podstawowego produktu spożywczego nie znajdziemy tu nic niezwykłego. Jak refren będzie wracała sezonowość japońskiej kuchni, ale jakoś tak z pominięciem smutnego faktu, że w górzystym i rolniczo niezbyt zasobnym kraju sezonowość jest bardziej smutną koniecznością niż świadomym wyborem. "Meshi" to książka nudna, przegadana i w dużej mierze o niczym. Trochę chaotycznych wspomnień z dzieciństwa i młodości autorki, trochę jej osobistych wynurzeń, trochę wspominków o tym, co jadła w Japonii i co gotowały kobiety w jej rodzinie. Nie warto czytać jej dla kuchni, kulinariów, historii albo kultury "spożywczej". Ciekawe jest w niej coś zupełnie innego: Katherine Tamiko Arguile jest dzieckiem z mieszanego małżeństwa, która dużą część swojego życia spędziła poza Japonią, do tego stopnia, że ma trudność z pisaniem po japońsku i mówieniu "dorosłym" japońskim. "Meshi" jest intrygującą rekonstrukcją tożsamości - Arguile opisuje Japonię z perspektywy kogoś z zewnątrz, kto przez "swoich" jest traktowany jako "obcy" i cały czas gdzieś tam pobrzmiewa żal za utraconym dziedzictwem, za poczuciem, że "nie uchodzi" za prawdziwą Japonkę. Intrygująca jest również wizja Japonii, jaką tworzy i przedstawia - dużo bym dała, żeby się dowiedzieć, jak w zbiorowej świadomości zakorzeniły się te, a nie inne elementy składowe, które widzimy mówiąc "Japonia". Wniosek na przyszłość: jeśli jakiejś książki nie ma w bibliotece, prawdopodobnie nie warto w nią inwestować, bo niepotrzebnie wydam pieniądze i skończę z niepotrzebnym klamotem na półce.