Wioletta Pyzik

W poprzednim tomie poznaliśmy Justynę, która zaszyła się na baśniowym Roztoczu, aby poukładać sobie życie. Życie jednak napisało dla niej inny scenariusz i jeszcze bardziej zagmatwało sytuację, odkryła więc prawdę o Guciowie, a przy okazji się zakochała. W tym tomie jednak okazuje się, że być może nic w co wierzyła, nie jest takie na jakie wyglądało. Przystojny i szarmancki Feliks może mieć parę trupów w szafie, a być może historia jaką usłyszała o wsi, też została delikatnie wyprostowana. Justyna zaczyna więc szpiegować swojego chłopaka. Przy okazji próbuje wydobyć prawdę od jego babki, uczestnicząc w słowiańskich rytuałach. Czy pożar wsi wywołały demony, ona czy może jeszcze kto inny? Jakie nielegalne interesy prowadzi jej chłopak? Czy zaufać można tylko kotu? A nawet to jak wygląda Mistrz Yoda z Guciowa dowiesz się czytając tę książkę. To co mi się nie spodobało, to jednak tym razem ucięcie historii w kulminacyjnym momencie, kiedy to nie mogę się doczekać by dowiedzieć się co stało się później. Wszystko przeplecione odrobinę cierpkimi przemyśleniami, które być może czasem przychodzą do każdego z nas: "Na środku polany stoi wielkie, samotne drzewo (...). Czasami mam wrażenie, że jestem jak ono-duże, samotne i na pustkowiu. Jeśli kogoś przyciągam, to tylko interesantów. Zawsze dla innych jestem po coś, zawsze ktoś ma jakąś sprawę. Chyba nigdy nie było w moim życiu kogoś tak po prostu." Za to właśnie lubię te autorkę, za te wplatanie przemyśleń z jakimi możemy się utożsamić.