Sigrid Nunez

Pandemia okradła nas z wolności, zamknęła w izolacji, zasiała strach w sercach, przyniosła lęk i niepewność. Nowojorska pisarka w najnowszej książce przywołuje traumatyczne wydarzenie ostatnich lat, skupiając się na przyjaźni z papugą, której zapewniała towarzystwo podczas nieobecności właścicieli i zatrzymanych przez lockdown w innym kraju. Ale nie o fabułę (a właściwie jej zalążek) tu chodzi. Raczej o przemyślenia na temat rzeczywistości, relacji międzyludzkich, siły kobiecej przyjaźni; pojawią się rozważania o kryzysie pisarskim i liczne nawiązania literackie wskazujące na potrzebę tworzenia. Książka stała się ujściem dla wszystkich myśli autorki w tym trudnym dla nas czasie. Pamiętam ten obezwładniający stan, przykuwający uwagę na wiadomościach tak strasznych, że aż hipnotyzujących, dlatego niejeden czytelnik utożsamiać się będzie z autorką, która padła łupem niepożądanych myśli, nie widząc korzyści w wykonywaniu codziennych czynności, a raczej poddała się otępiającym migawkom pojawiającym się w zastraszonym umyśle. Nic dziwnego, że dopadł nas "syndrom jaskiniowca". Ciekawe, komu z nas udało się wyjść z tego stanu...