Monika Magoska-Suchar

Nigdy nie myślałam, że doczekam dnia, kiedy jakaś książka otrzyma ode mnie najgorszą z możliwych ocen, czyli 1/10. Zawsze staram się szukać jakichś pozytywów w przeczytanej lekturze, ale jak widać na załączonym obrazku — czasami po prostu się nie da. I chociaż "W rękach boga" i "W rękach bogini" to dwie osobne książki, należące do jednej serii, pozwolę sobie odnieść się do obu tych publikacji w jednej recenzji. Zacznę od tego, że miałam okazję czytać inną serię autorki, która przypadła mi do gustu, więc liczyłam na to, że lektura dylogii "Neurochirurdzy" będzie równie przyjemna. Niestety ilość absurdów, które znalazły się w tej publikacji, sięgnęła dna, a nawet cytując mojego nauczyciela języka angielskiego z liceum — puka do dna od spodu. Oczywiście, znajdą się tacy, którzy powiedzą, że się czepiam, bo jest to tylko i wyłącznie fikcja literacka. I poniekąd jest to fakt, jednak autorka nie wymyśliła sobie fikcyjnego zawodu wykonywanego przez głównego bohatera, który mogłaby stworzyć sobie od podstaw, tylko wybrała neurochirurgię — niezwykle wymagającą dziedzinę medycyny, o której po pierwsze nie ma zielonego pojęcia, a po drugie nawet nie zadała sobie trudu, aby zrobić w tej dziedzinie rozeznanie i chociażby poczytać o niej w internecie. Zresztą nie tylko o niej, a właściwie o całej specyfikacji zawodu lekarza, ponieważ w zasadzie od samego początku trudno było jej się zdecydować, czy główna bohaterka jest studentką medycyny, stażystką, czy rezydentką. A tylko przypomnę, że nie są to synonimy, wiec nie można ich stosować zamiennie! Rezydent to lekarz, który skończył studia i odbył staż, więc ma pełne prawo do wykonywania zawodu lekarza, więc pisanie, że ktoś nie jest lekarzem, ponieważ "została mu jeszcze rezydentura" jest totalnym absurdem! I myślę, że nawet laik, który swoją wiedzę na temat realiów medycznych czerpie z seriali o tej tematyce, byłby tego świadomy. W dylogii "Neurochirurdzy" główny bohater nad wyraz często określany jest jako "Bóg". Trudno jednak stwierdzić, dlaczego otrzymał taki przydomek, ponieważ ani jego charakter, wiedza medyczna, ani żadne umiejętności nie świadczą o tym, że jest wybitny w jakiejkolwiek dziedzinie. Chyba że to określenie miało tyczyć się jego zdolności władania przyrodzeniem, chociaż ta kwestia też pozostawiała wiele do życzenia. A może został tak nazwany ze względu na to, że stworzył formułę pewnego leku? Miałoby to może jakiś sens, gdyby nie fakt, że dzieło jego życia okazało się zawodne i tylko mierna rezydentka była w stanie wpaść na to, czego w nim brakuje! Zatem powiedzmy to sobie szczerze, Ralph nie jest żadnym "Bogiem" tylko wyjątkowo aroganckim i zapatrzonym w siebie dupkiem, który swój dyplom najpewniej znalazł w paczce chipsów. Zresztą to samo tyczy się samej Celii, ponieważ wszystkie sceny z jej udziałem, które były związane z medycyną, dosłownie wołały o pomstę do nieba. Brak elementarnej wiedzy, czy jej nieadekwatne do sytuacji zachowanie wzbudzały we mnie jedynie niepokój i niesmak. Myślę, że gdybym w prawdziwym życiu spotkała takiego lekarza, najpewniej uciekłabym z takiego szpitala z krzykiem w obawie o własne życie, dlatego za każdym razem, gdy Ralph nazywał ją wybitną, dostawałam napadu śmiechu. Jeżeli chodzi natomiast o wątek romantyczny tej książki, można określić go mianem miernego erotyku, ponieważ oprócz licznych scen zbliżeń między bohaterami, do których swoją drogą dochodziło chyba w każdym możliwym miejscu, nie odczuwałam między nimi żadnej chemii. Z początku liczyłam jeszcze, że będzie to typowe enemies to lovers, jednak Celia bardzo szybko porzuciła swój plan zemsty na mężczyźnie, który odmówił eksperymentalnego leczenia jej siostry, na rzecz miłosnych uniesień. Cóż... Mimo moich szczerych chęci nie znalazłam w obu tych książkach niczego, co mogłoby wpłynąć na podwyższenie mojej oceny choćby o pół punktu. W moim odczuciu Dylogia "Neurochirurdzy" to nie świetny romans z wątkiem medycznym, którego oczekiwałam, a twór, który jest niesmaczną parodią realiów szpitalnych. Dlatego polecam omijać tę serię szerokim łukiem.