Ten się śmieje, kto ma zęby

Żeby nie trzymać w niepewności – pozycja „Ten się śmieje, kto ma zęby” moim zdaniem jest świetna, niezmiernie mnie bawiła 😊.
Ale, poczynając od szczegółu – książka jest solidnie wydana, ma twardą oprawę. Grafika na okładce mnie osobiście bardzo przypadła do gustu. Czcionka w „Ten się śmieje…” jest naprawdę miła dla czytelniczego oka, spora, bardzo przyjemnie podczas czytania.
Fabuła powieści oscyluje wokół tematyki zgonowo – pogrzebowej. Główna bohaterka, Wera, właśnie została wdową i organizuje pogrzeb dla swojego męża. Wątek może wydać się tragiczny, ale nie w momencie, gdy historię przedstawia Wera – świat widziany z jej perspektywy nabiera wręcz komicznego wydźwięku. Jednocześnie czytelnik jakby mimochodem poznaje dzieje losów głównej bohaterki.
Treść tej powieści jest taka jak Wera: wulgarna, rubaszna, przaśna, szczera do bólu, bezkompromisowa, poturbowana i wykoślawiona przez doświadczenia życiowe. Jeżeli jednak czytelnik zdoła przełknąć tą, trochę chamską, przyziemność tekstu i zignorować parę niesmacznych fragmentów, może mieć niezły ubaw z lektury powieści.
Mnie książka przypadła do gustu. Ujęła mnie tym, iż jest zabawna, spełnia role rozrywki. Bo umówmy się – znaleźć książkę naprawdę zabawną jest chyba najtrudniej. Tak więc, skoro powieść Pani Rudzkiej nie raz potrafiła mnie rozbawić, muszę ją wyszczególnić jako dobrą i polecić dalej. Polecam więc, każdemu kto szuka lektury lekkiej, niezobowiązującej, humorystycznej i kto zdoła przy tym przymknąć oko na mało kulturalny wydźwięk tekstu.

Żeby nie trzymać w niepewności – pozycja „Ten się śmieje, kto ma zęby” moim zdaniem jest świetna, niezmiernie mnie bawiła 😊.
Ale, poczynając od szczegółu – książka jest solidnie wydana, ma twardą oprawę. Grafika na okładce mnie osobiście bardzo przypadła do gustu. Czcionka w „Ten się śmieje…” jest naprawdę miła dla czytelniczego oka, spora, bardzo przyjemnie podczas...

Ten specyficzny, wulgarny styl pasował mi do bohaterki i mi nie przeszkadzał.

Ten specyficzny, wulgarny styl pasował mi do bohaterki i mi nie przeszkadzał.

podoba mi sie przekazanie tylu ciężkich spraw w tak prostym języku i lekkim tonie mimo, ze treść lekka nie jest

podoba mi sie przekazanie tylu ciężkich spraw w tak prostym języku i lekkim tonie mimo, ze treść lekka nie jest

Spotkanie wokół książki Zyty Rudzkiej wywołało sporo emocji i zdecydowanie nie uśmiechaliśmy się bezobjawowo! Byliśmy pod wrażeniem języka, tematyki, a przede wszystkim osobowości Wery, która na pierwszy rzut oka wydaje się być prosta, ale na pewno nie prostacka! Bo ile takich Wer w życiu poznaliśmy? Zapewne niewiele... A ile takich Wer nieświadomie minęliśmy? 🤔

Bo co zmusza kobiety do narzucenia aż tak grubego pancerza i parcia do przodu nie zważając na emocje? Jakie to muszą być upadki, aby wstać bez otrzepania?

W książce brudnej i śmierdzącej papierosami mamy do czynienia z prawdziwym życiem, prawdziwym bólem, prawdziwym smutkiem i prawdziwą śmiercią. Aż duszno robi się od tej "prawdziwości"! Ale Zyta tworzy coś fantastycznego, a wręcz absurdalnego, że momentami śmiech okazuje się jedyną słuszną reakcją na tę historię.

Trudno nam wszystkim podsumować książkę - każdy zapamiętał fantastyczne cytaty i jakbyśmy mieli je wszystkie spisać, to po prostu musielibyśmy całą powieść przepisać 😉

"Wera i Dżokej, całe życie razem. A na koniec z tej miłości tylko robactwo wybiegło."

_____
Data spotkania: 24.08.2023

Spotkanie wokół książki Zyty Rudzkiej wywołało sporo emocji i zdecydowanie nie uśmiechaliśmy się bezobjawowo! Byliśmy pod wrażeniem języka, tematyki, a przede wszystkim osobowości Wery, która na pierwszy rzut oka wydaje się być prosta, ale na pewno nie prostacka! Bo ile takich Wer w życiu poznaliśmy? Zapewne niewiele... A ile takich Wer nieświadomie minęliśmy? 🤔

Bo co...

Uśmiechałam się pod nosem, ale nie urzekła mnie ta przestylizowana proza o niczym, mimo że bardzo lubię taki typ literatury. Proza o niczym zwykle jest jednak o czymś. Tu mamy obrazek prostej, wulgarnej i wyuzdanej fryzjerki Wery, świeżo upieczonej wdowy – intensywnie koloryzowana postać, stworzona po to, żeby inteligenty mogły się pośmiać. I po nic więcej. Czemu Zyta Rudzka dostała Nike za tę książeczkę, pozostaje dla mnie zagadką.

W ogóle przy tej okazji odkryłam, że literackie wielkopaństwo zaczyna mi działać na nerwy. Jeśli się bawimy w grupie inteligentnych i oczytanych, czemu nie śmiejemy się z siebie? A jeśli już bierzemy na warsztat umysły nieskomplikowane, niech to chociaż będzie coś naprawdę trafnego i wybuchowego. W „Ten się śmieje, kto ma zęby” zabrakło wyczucia. Wybieram standup Doroty Masłowskiej i jej pretensjonalną jazdę bez trzymanki.

Uśmiechałam się pod nosem, ale nie urzekła mnie ta przestylizowana proza o niczym, mimo że bardzo lubię taki typ literatury. Proza o niczym zwykle jest jednak o czymś. Tu mamy obrazek prostej, wulgarnej i wyuzdanej fryzjerki Wery, świeżo upieczonej wdowy – intensywnie koloryzowana postać, stworzona po to, żeby inteligenty mogły się pośmiać. I po nic więcej. Czemu Zyta...

Tak dziwnej książki w życiu nie czytałam

Tak dziwnej książki w życiu nie czytałam

#wyzwanierodzinne2024
#abecadlozpiecaspadlo2024
"Ten się śmieje kto ma zęby" Zyta Rudzka
Literatura z gatunku plugawa, ale dobra. Szorstka, momentami obsceniczna, nielogiczna, obleśna i brzydka. Tak brzydka, że aż dobra. Razem z główna bohaterką Werą - fryzjerką męską - organizujemy pogrzeb Dżokeja. a przy okazji poznajemy wycinki jej i ich życia. Wera antypatyczna jest i takie też jej życie aktualnie -stare, meliniarskie, śmierdzące śmietnikami i bazarowym handlem.
Ta książka to ewidentnie przykład literaturowego brutalizmu.
Ale co ciekawe czytałam z zapartym tchem i pół nocy.

#wyzwanierodzinne2024
#abecadlozpiecaspadlo2024
"Ten się śmieje kto ma zęby" Zyta Rudzka
Literatura z gatunku plugawa, ale dobra. Szorstka, momentami obsceniczna, nielogiczna, obleśna i brzydka. Tak brzydka, że aż dobra. Razem z główna bohaterką Werą - fryzjerką męską - organizujemy pogrzeb Dżokeja. a przy okazji poznajemy wycinki jej i ich życia. Wera antypatyczna jest i...

Ciężko to czytać ze względu na językowe "wymodzenia". Wg mnie to proza dla niszowych smakoszy, może dla pisarzy i słynnych recenzentów, którzy aż kwiczą na pisarstwo tej autorki.

Dla mnie niestrawna historia, choć chwilami zabawna. Ale język, jakim włada główna bohaterka jest prostacki, irytująco powtarzalne słowa np. papierochy i wszystkie te zgrubienia. Nie wierzę w jej istnienie, ani w jej wydumanego męża dżokeja.

To kolejna książka tej pisarki, której język z powieść na powieść ulega jakimś nieznośnym permutacjom. Nie rozumiem tych achów i ochów ani zmasowanej ilości nagród.

Ciężko to czytać ze względu na językowe "wymodzenia". Wg mnie to proza dla niszowych smakoszy, może dla pisarzy i słynnych recenzentów, którzy aż kwiczą na pisarstwo tej autorki.

Dla mnie niestrawna historia, choć chwilami zabawna. Ale język, jakim włada główna bohaterka jest prostacki, irytująco powtarzalne słowa np. papierochy i wszystkie te zgrubienia. Nie wierzę w jej...

Nie ukrywam, że trochę się zawiodłam, ale zwykle tak jest, jak czytam coś zachwalanego pod niebiosy. Przyznaję jednak, że książka jest zręczna i bardzo interesujaca pod względem stylu i języka. Kapitalny i niepodrabialny jest głos narratorki. Już tylko z tej przyczyny warto.

Nie ukrywam, że trochę się zawiodłam, ale zwykle tak jest, jak czytam coś zachwalanego pod niebiosy. Przyznaję jednak, że książka jest zręczna i bardzo interesujaca pod względem stylu i języka. Kapitalny i niepodrabialny jest głos narratorki. Już tylko z tej przyczyny warto.

5* to przeciętna, ale to brzmi źle, bo dla innych czytelników to może być świetna książka. Pewnie jest tak, że albo się ją kocha, albo nienawidzi ;) dla mnie po prostu zbyt prosto-wulgarna, a co najgorsze - nie wywołała żadnych emocji..

5* to przeciętna, ale to brzmi źle, bo dla innych czytelników to może być świetna książka. Pewnie jest tak, że albo się ją kocha, albo nienawidzi ;) dla mnie po prostu zbyt prosto-wulgarna, a co najgorsze - nie wywołała żadnych emocji..