Cień wiatru

"Cień wiatru" póki co nie wzbudził u mnie aż takich emocji, aby stać się jedną z moich ulubionych książek, muszę jednak przyznać, że to wybitnie napisana i zbudowana powieść. Niekiedy dłużyła się, większa akcja nastąpiła zdecydowanie dopiero pod koniec książki. Mimo to snucie się po ulicach Barcelony wraz z Danielem oraz powolne odkrywanie tej niejasnej i smutnej historii Caraxa było dla mnie przyjemnym doświadczeniem. Autor świetnie zbudował tym nieco ponury klimat powieści i napięcie, dzięki któremu od zakończenia nie byłam w stanie się oderwać.

Jeśli chodzi o bohaterów, moim faworytem zdecydowanie jest Fermin. Jego styl bycia wywoływał u mnie niekiedy uśmiech na twarzy, bardzo podobało mi się także jego oddanie przyjaciołom. To niezwykle barwna postać.

Ja osobiście polecam "Cień wiatru" i bez wątpienia sięgnę po kolejne książki z cyklu Cmentarza zapomnianych książek.

"Cień wiatru" póki co nie wzbudził u mnie aż takich emocji, aby stać się jedną z moich ulubionych książek, muszę jednak przyznać, że to wybitnie napisana i zbudowana powieść. Niekiedy dłużyła się, większa akcja nastąpiła zdecydowanie dopiero pod koniec książki. Mimo to snucie się po ulicach Barcelony wraz z Danielem oraz powolne odkrywanie tej niejasnej i smutnej historii...

Duże rozczarowanie. To co jest zaletą książki to trzymająca w napięciu narracja, trochę na zasadzie jak to się skończy ? Jednak pod względem stylu to dość pretensjonalne powieścidło z dość bladymi postaciami. Z jednym wyjątkiem - Fermina Romero de Torresa. To postać wieloznaczna, tajemnicza, ale przede wszystkim - z krwi i kości.

Duże rozczarowanie. To co jest zaletą książki to trzymająca w napięciu narracja, trochę na zasadzie jak to się skończy ? Jednak pod względem stylu to dość pretensjonalne powieścidło z dość bladymi postaciami. Z jednym wyjątkiem - Fermina Romero de Torresa. To postać wieloznaczna, tajemnicza, ale przede wszystkim - z krwi i kości.

Cień wiatru to bardzo przyjemna książka, muszę przyznać że jest całkiem ciekawie wymyślona i napisana. Może nie do końca odpowiada mi ten styl literacki, jednak ogólnie czytało się całkiem nieźle. Zobaczę, może sięgnę jeszcze do książek Zafona, kto wie.

Cień wiatru to bardzo przyjemna książka, muszę przyznać że jest całkiem ciekawie wymyślona i napisana. Może nie do końca odpowiada mi ten styl literacki, jednak ogólnie czytało się całkiem nieźle. Zobaczę, może sięgnę jeszcze do książek Zafona, kto wie.

Wspaniała książka. Historia pełna dramatów i refleksji, na długo pozostanie w mej pamięci. Barwna postać Fermina bardzo mnie urzekła.

Wspaniała książka. Historia pełna dramatów i refleksji, na długo pozostanie w mej pamięci. Barwna postać Fermina bardzo mnie urzekła.

To jest jedna z tych książek, których nie potrafię zrecenzować. Trzeba to przeczytać i przeżyć na własnej skórze, żeby zrozumieć. Najwspanialsza pozycja przeczytana przeze mnie w całym moim życiu. Gdy tylko dosięgnie mnie wena, sięgam po kolejne części, jednak myślę że żadna nie będzie równać się z właśnie tą.

To jest jedna z tych książek, których nie potrafię zrecenzować. Trzeba to przeczytać i przeżyć na własnej skórze, żeby zrozumieć. Najwspanialsza pozycja przeczytana przeze mnie w całym moim życiu. Gdy tylko dosięgnie mnie wena, sięgam po kolejne części, jednak myślę że żadna nie będzie równać się z właśnie tą.

"Cień wiatru" - magiczny tytuł, magiczna okładka, emocjonujący autor - ale jak się okazuje, tylko w wyobraźni. Od dawna chciałam przeczytać tą powieść i właśnie takie miałam odczucia. Niestety odbiłam się po całości. Niby Barcelona pachnąca niezwykłością ... i tyle. Akcja jakby kryminalna (nie lubię kryminałów),młodociany bohater, taki niedorosły emocjonalnie (jak to dawniej bywało),wielka miłość, która ulatuje z dnia na dzień (a dokładniej z nocy na dzień).
Nie uniosłam. Bez oceny, bo łezka kręci mi się w oku.

"Cień wiatru" - magiczny tytuł, magiczna okładka, emocjonujący autor - ale jak się okazuje, tylko w wyobraźni. Od dawna chciałam przeczytać tą powieść i właśnie takie miałam odczucia. Niestety odbiłam się po całości. Niby Barcelona pachnąca niezwykłością ... i tyle. Akcja jakby kryminalna (nie lubię kryminałów),młodociany bohater, taki niedorosły emocjonalnie (jak to...

Piękna opowieść osadzona w Hiszpanii. Opisana tak pięknie że aż czuje się wszystkie zapachy i zdecydowanie czuć klimat kraju z tych czasów.

Piękna opowieść osadzona w Hiszpanii. Opisana tak pięknie że aż czuje się wszystkie zapachy i zdecydowanie czuć klimat kraju z tych czasów.

Potpostu arcydzieło literackie.

Potpostu arcydzieło literackie.

Czytanie po raz drugi. I nic się nie zmieniło. Książka dla 12-latków.

Czytanie po raz drugi. I nic się nie zmieniło. Książka dla 12-latków.

Wspaniała historia wielowątkowa, opowiadająca o dorastaniu, intrydze, zrządzeniach losu i wielkich, często nieszczęśliwych, miłościach. Książka ta robiła furorę kilka lat temu. Pamiętam, jak właśnie wtedy kolega w kociej kawiarnii chwalił mi się, że przeczytał ją w oryginale. Mówiłam sobie, że też ją przeczytam, chociaż odwlekałam to w czasie. Nie jest to lekka pozycja. Niektóre sceny, opisy zostają w głowie. Czytałam ją powoli, blisko tydzień. Niedużo brakło, a znienawidziłabym ją za zakończenie. Autor jednak lekko zmienił kierunek. Polecam.

Wspaniała historia wielowątkowa, opowiadająca o dorastaniu, intrydze, zrządzeniach losu i wielkich, często nieszczęśliwych, miłościach. Książka ta robiła furorę kilka lat temu. Pamiętam, jak właśnie wtedy kolega w kociej kawiarnii chwalił mi się, że przeczytał ją w oryginale. Mówiłam sobie, że też ją przeczytam, chociaż odwlekałam to w czasie. Nie jest to lekka pozycja....