Jessica Knoll

To niewątpliwie jedna z najbrzydszych okładek, jakie widziałam i gdyby nie to, że od momentu lektury „Najszczęśliwszej dziewczyny na świecie” wypatrywałam kolejnej książki Jessicy Knoll, to zapewne nie sięgnęłabym po „Odważne młode kobiety” i byłby to duży błąd. Powieść ta inspirowana jest atakiem jednego z najsłynniejszych seryjnych morderców, jakim był Ted Bundy. Kiedy Bundy przybył do Tallahassee, zabił już tysiące kobiet w Waszyngtonie, Utah i Kolorado i dwa razy uciekł z więzienia – raz wyskakując z okna budynku sądu w Aspen, a drugi raz przez dziurę w suficie w więzieniu w Kolorado. W 1978 r. włamał się do budynku Chi Omega i wszedł najpierw do pokoju, w którym spała Margaret Bowman. Uderzył ją ciężkim narzędziem w głowę, a później udusił parą rajstop. Następnie przeszedł do pokoju Lisy Levy, bił ją, gwałcił (także butelką od lakieru do włosów) i udusił. Później trafił do pokoju dwóch innych dziewcząt, którym cudem udało się przeżyć atak. W książce wszystkie postacie występują pod zmienionymi nazwiskami. Nie rozumiem idei bractw/siostrzeństw studenckich na uniwersytetach w Stanach Zjednoczonych. Dlatego za każdym razem ich wątek jest dla mnie szczególnie frapujący i wciąż nie potrafię się zdecydować, czy to fanaberia, czy coś za*ebistego. Mają one swoje odgórnie narzucone zasady, mieszkają razem w jednym domu oraz rywalizują z innymi stowarzyszeniami, robiąc sobie różne głupie żarty. To tak na marginesie, bowiem nie o ideę stowarzyszeń tu chodzi, lecz o historię najbardziej krwawego amerykańskiego seryjnego mordercy, który 30 lat temu został stracony na krześle elektrycznym za zabicie wielu młodych kobiet (ostatecznie przyznał się do 30 zabójstw, jednak podejrzewa się, że liczba jego ofiar przekroczyć mogła nawet 100). Mój jedyny zarzut dotyczy sposobu narracji Knoll, który jest trochę chaotyczny i wymaga maksymalnego skupienia.