Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Życie odmienia nasze twarze, ale oczy pozostają oknem tego, co było.

Dlaczego zranieni, ci, którzy wciąż krwawią, mają wybaczać?

Jeśli ktokolwiek rozumie samotność, to właśnie księżyc.

Roześmiała się, żeby zrobić mu przyjemność, jak nigdy wcześniej. Znów oddała cząstkę siebie, by kogoś przy sobie zatrzymać.

Znalazłszy się na najniebezpieczniejszym życiowym zakręcie, szukała ukojenia tam, gdzie zawsze je znajdowała - w sobie.

Naznaczyliśmy ją i odrzuciliśmy, bo uznaliśmy, że jest inna. Tylko, drodzy państwo, czy wykluczyliśmy ją, bo była inna, czy też stała się inna, bo ją wykluczyliśmy ?

Z punktu widzenia biologii dobro i zło mają tę samą barwę.

Nie była w stanie dłużej znieść tej samotności. Tęskniła za czyimś głosem, obecnością, dotykiem, lecz jeszcze bardziej pragnęła chronić swoje serce.

Zawsze doceniaj
Serce
Zdolne do czynów
Których nie zrodzi rozum.
Ono dyktuje i czuje.
Bo jak inaczej wytłumaczyć
Obraną przeze mnie
Obraną przez ciebie
Dłuższą ścieżkę przez te przełęcz?

- Umiesz czytać. Już nigdy nie będzie to dla ciebie problem.
- Nie chodzi tylko o to - odpowiedziała niemal szeptem. - Nie przypuszczałam, że słowa mogą znaczyć tak wiele i że zdanie może zawierać aż tyle treści.
Uśmiechnął się.
- To bardzo dobre zdanie. Nie wszystkie znaczą aż tyle.

Oczy wciąż miał takie jak dawniej. Życie odmienia nasze twarze, ale oczy pozostają oknem tego, co było.

Tylko, drodzy państwo, czy wykluczyliśmy Catherine Clark, bo była inna, czy też stała się inna, bo ją wykluczyliśmy?
[...] Gdybyśmy potraktowali ją jak jedną z nas, sądzę, że byłaby dziś jedną z nas.

Kiedyś dała szansę miłości, a teraz chciała po prostu zapełnić pustkę, ulżyć sobie w samotności, wznosząc wokół swojego serca wysoki mur.

Powiedzmy sobie szczerze, miłość nie zawsze wypala. Ale nawet jeśli, to przynajmniej łączy cię z innymi, a to wszystko, co mamy, te połączenia.

Na samym dnie duszy poprzysięgła, że już nikomu nie zaufa ani nikogo nie pokocha.

Wiedziała, że jej tęsknota jest całkowicie niedorzeczna. Nielogiczny odruch mający zapełnić pustkę nie spowoduje zaspokojenia innych pragnień. Ile warto poświęcić by pokonać samotność?

I właśnie w tym momencie wzmógł się wiatr, a tysiące żółtych liści platanów oderwało się od gałęzi i poszybowało w górę. Jesienne liście nie opadają, tylko lecą. Nie spieszą się, zwlekają, bo to ich jedyna szansa, by wzbić się ku niebu. Wirowały, trzepotały i wzlatywały na wietrze, odbijając promienie słońca.

Właściwie nie wiedziała, co do niego czuje, ale przynajmniej nie była już samotna i to jej wystarczało.

Niektórych rzeczy pewnie nie da się wytłumaczyć, można tylko przebaczyć lub nie.

Wiedziała, że nie płacze za Chase'em, lecz nad własnym życiem, w którym tyle razy zaznała odrzucenia. Gdy nad jej głową słońce toczyło walkę z chmurami, powiedziała do siebie :
- Muszę ułożyć sobie życie w samotności. Ale wiedziałam, że tak będzie. Od dawna wiedziałam, że wszyscy odchodzą.

- Gdzie śpiewają raki? Tak mówiła moja mama: "Zapuszczaj się jak najdalej. Tam gdzie śpiewają raki".
- Czyli w głąb lasu, tam, gdzie żyją dzikie zwierzęta.

Życie odmienia nasze twarze , ale oczy pozostają oknem tego , co było.

Potrzebujesz przyjaciółek, słonko, bo przyjaciółka jest na zawsze. Bez składania ślubowania. Grupka kobiet to jednocześnie najczulsza i najtwardsza klika na świecie”.

Kłamliwe sygnały świetlików - to wszystko, co wiedziała o miłości.

Już nie śniła na jawie o lataniu z orłami; może gdy wygrzebujesz kolację z błota, wyobraźnia ubożeje, a człowiek staje się doroślejszy?

- Dlaczego, Tate, dlaczego? - wymamrotała w poduszkę. - Miałeś być inny, miałeś zostać. Mówiłeś, że mnie kochasz, ale miłość nie istnieje. Na nikim na tym świecie nie można polegać.

-Umiem już gruchać jak gołąb - powiedziała sama do siebie. - Dużo lepiej od nich, nawet jeśli mają piękne buty.

- I właśnie tego nikt nie rozumie! - Kya podniosła głos. - To nie ja ich nienawidziłam! To oni nienawidzili mnie! Śmiali się ze mnie. Porzucali. Dręczyli. Atakowali. To prawda, że nauczyłam się żyć bez nich. Bez ciebie. Bez mamy! Bez nikogo!

Sen najwyraźniej jej unikał - czaił się gdzieś na obrzeżach, a potem pierzchał. Jej świadomość nagle osuwała się w głęboki niebyt, gdzie zaznawała chwili szczęścia, z którego gwałtownie wyrywało ją ciało.

Życie w samotności to jedno, ale życie w strachu to coś całkiem innego.