What do you think?
Rate this book
Traktat o łuskaniu fasoli
Wielka powieść Wiesława Myśliwskiego
Narrator w monologu skierowanym do tajemniczego przybysza dokonuje bilansu całego życia. W jakim stopniu sam wpłynął na swój los, a jak bardzo ukształtowały go traumatyczne doznania z dzieciństwa i zakręty polskiej historii? Powieść Myśliwskiego to swoista medytacja nad rolą przeznaczenia i przypadku w ludzkim życiu. Piękna, mądra książka, do której chce się powracać.
Nagroda Literacka NIKE 2007.
Nagroda Literacka Gdynia 2007.
Książka roku 2006 „Magazynu Literackiego KSIĄŻKI”.
Wiesław Myśliwski jest autorem dwukrotnie uhonorowanym Nagrodą Nike (Widnokrąg w 1997 r. i Traktat o łuskaniu fasoli w 2007 r.). Jego utwory były wystawiane na scenach teatrów, a także w Teatrze Telewizji i Teatrze Polskiego Radia, jak również filmowane (Przez dziewięć mostów, Pałac, Klucznik, Kamień na kamieniu). Najnowsza powieść Wiesława Myśliwskiego, Ucho Igielne (październik 2018), to poruszająca medytacja nad ludzkim losem, pamięcią i historią.
Narrator w monologu skierowanym do tajemniczego przybysza dokonuje bilansu całego życia. W jakim stopniu sam wpłynął na swój los, a jak bardzo ukształtowały go traumatyczne doznania z dzieciństwa i zakręty polskiej historii? Powieść Myśliwskiego to swoista medytacja nad rolą przeznaczenia i przypadku w ludzkim życiu. Piękna, mądra książka, do której chce się powracać.
Nagroda Literacka NIKE 2007.
Nagroda Literacka Gdynia 2007.
Książka roku 2006 „Magazynu Literackiego KSIĄŻKI”.
Wiesław Myśliwski jest autorem dwukrotnie uhonorowanym Nagrodą Nike (Widnokrąg w 1997 r. i Traktat o łuskaniu fasoli w 2007 r.). Jego utwory były wystawiane na scenach teatrów, a także w Teatrze Telewizji i Teatrze Polskiego Radia, jak również filmowane (Przez dziewięć mostów, Pałac, Klucznik, Kamień na kamieniu). Najnowsza powieść Wiesława Myśliwskiego, Ucho Igielne (październik 2018), to poruszająca medytacja nad ludzkim losem, pamięcią i historią.
446 pages, Hardcover
First published May 4, 2006
About the author
Wiesław Myśliwski
19 books245 followersWiesław Myśliwski is a Polish novelist. In his novels and plays Myśliwski concentrates on life in the Polish countryside. He is twice the winner of the Nike Award (Polish equivalent of the Booker Prize) for Widnokrąg (1996) and Traktat o łuskaniu fasoli (2006).
His first novel translated into English was The Palace, translated by Ursula Phillips. His novel Stone Upon Stone (Kamień na kamieniu), won the 2012 Best Translated Book Award, translated by Bill Johnston (Archipelago Books).
His first novel translated into English was The Palace, translated by Ursula Phillips. His novel Stone Upon Stone (Kamień na kamieniu), won the 2012 Best Translated Book Award, translated by Bill Johnston (Archipelago Books).
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 486 reviews
June 8, 2024
A Treatise on Shelling Beans is a soliloquy of an old man… He recounts the story of his life to some undefined listener… Life rich in events… Life in the time of social cataclysms…
There are some cabins by the side of a lake… Their owners sojourn there only in season… The narrator lives there all the time… He is something like a voluntary watchman or keeper…
Before the wartime there was a village in this place… During the war the dreadful tragedy happened here… And this village was protagonist’s native place… He was a sole survivor of the merciless massacre…
While he was a child when the entire family were shelling beans the oldest ones used to tell stories recalling the past…
The narrator’s life was laden with sadness… Penitentiary school… Riots… Meanness of the system… Dreaming about becoming a saxophone player… Playing in the band… Witnessing love that drives mad… Working at building sites…
Man measures time with events of his life while history measures time with wars and disasters.
There are some cabins by the side of a lake… Their owners sojourn there only in season… The narrator lives there all the time… He is something like a voluntary watchman or keeper…
Usually, twice during the day and at least once in the night, I do the rounds of all the cabins on both sides of the lake. Early morning, soon as the sun’s up I check all the windows and doors in every cabin, make sure nothing’s been smashed or broken into. If something doesn’t look right I’ll go peek inside. Actually, the dogs are always the first to sense when something’s amiss. They run around each cabin and they give a short bark to say everything’s fine.
Before the wartime there was a village in this place… During the war the dreadful tragedy happened here… And this village was protagonist’s native place… He was a sole survivor of the merciless massacre…
While he was a child when the entire family were shelling beans the oldest ones used to tell stories recalling the past…
Grandfather’s memory was made up of wars instead of calendars or saints’ days. Wars were more important than the seasons, above wars there was only God. According to grandfather, time moved from one war to the next. And in the same way, wars marked out space much more accurately than maps.
The narrator’s life was laden with sadness… Penitentiary school… Riots… Meanness of the system… Dreaming about becoming a saxophone player… Playing in the band… Witnessing love that drives mad… Working at building sites…
Bricklayers, concrete workers, plasterers, welders, electricians, crane operators, drivers, delivery men, all kinds, same in the offices, and it would turn out that one of them had been one thing, another had been something else, one was from here, another from there, they’d been in camps, prisons, one army or another, they’d fought in the uprising, in the woods, they had kidney problems from being beaten, they were missing teeth or fingernails, they were ageless, or still really young but already gray-haired. Every building site in those days was a true Tower of Babel, not of languages, but of what could happen to people.
Man measures time with events of his life while history measures time with wars and disasters.
April 27, 2023
"Wszystkiego próbowałem. Próbowałem czytać, próbowałem nie pić, próbowałem wierzyć w nowy lepszy świat, próbowałem się zakochać. Tylko żeby się zakochać [...] trzeba raz, drugi pójść na zabawę. A pójść na zabawę, to trzeba umieć tańczyć. A ja nawet tańczyć nie umiałem."
Nie spodziewałam się, ale to chyba najlepsza książka jaką przeczytałam w tym roku i ma wiele pięknych cytatów, polecam każdemu.
Nie spodziewałam się, ale to chyba najlepsza książka jaką przeczytałam w tym roku i ma wiele pięknych cytatów, polecam każdemu.
February 2, 2020
Nie mam słów, żeby opisać mój zachwyt.
December 5, 2021
Znate, u inostranstvu sam redovno nailazio na igralište s pijeskom u boji. Zelenkastim, plavičastim, ružičasitm. Mislim da je farban. Otkud pijesak u takvim bojama. Samo, možemo li od pjeska u boji postati drugačiji? Istina je da zavisimo i od boja, ali ipak ne svi u podjednakoj mjeri od istih boja. A ko od koje više zavisi, ne znamo. I da li su te boje koje vidimo, iste u nama? Uostalom, recite mi, može li se za pijesak izmisliti pametnija boja od boje sunca. Za lišće pametnija od zelene? Za nebo od plave? Za snijeg od bijele? Očigledno je da su boje mudre. Niste znali? Da onda snijeg nije bio bijel, bilo bi...
Traktat o čišćenju pasulja ima neki čudan ritam, akordi su na svojstven način nedovršeni budući da se raspršuju na sve strane čineći da čitalac osjeća neku žal i tjeskobu potom. Mislivski koristi sjećanje kao oruđe protiv zaborava i sa sadašnjim promišljanjem premošćava uzburkanu mladost. Njegovo sjećanje je prožeto krutim osjećanjima, i poput je pećine, što se dublje zalazi to je mračnije. Kao da se njime sladi, iako ono pomalo gorači. Pisana riječ uređuje sudbinu svijeta u kome se našao i zaustavlja njegovu prolaznost. U nepoznatom junaku kome se obraća dok ljušti pasulj, pisac vidi svakog od nas i zadovoljava se time da ostavlja procijep između pitanja i odgovora, naročito kada se radi o životu i smrti. Nevjerovatno je koliko je Mislivski prijemčiv, posebno mi je bio drag kada je odlagao novac za svoj prvi saksofon i uvijek kada nešto skupi, iskrsne neka druga stvar na koju će on taj ušteđeni novac da potroši, nemoguće je bilo da ne pronađem sebe tu. Prosto kao da se vještački nameću potrebe koje predstavljaju jedno prolazno stanje, ali u tom trenutku su nam važne kao da od života zavise i potrebna je velika snaga kako bi se oduprli tim potrebama. Ovo je knjiga čija je proza čitljiva i jednostavna, pisac cijeni sporednosti, sitnice koje čine život dostojnim običnog, zemljanog čovjeka. Sitnica utire put drugoj sitnici zajedno gradeći jedan lični i porodični stub. Svaka od njih nosi u sebi vrlinu koja nešto znači i odražava nostalgiju prizora koji u datom trenutku nisu puno značili a kojima bi se sada vrlo rado vratili. Roman Traktat o čiščenju pasulja predstavlja sintezu piščevih životnih iskustava i trenutnih stavova i misli kao i čovjeka u njegovoj ulozi na oltaru čovječanstava.
January 11, 2021
insan geçmişine nasıl bakar, kendi hikayesini nasıl anlatır?..bu geçmiş, savaşla, şiddetle, vahşetle şekillenmişse? yokluklar, yıkımlar, kayıplar, travmalar...anlamak bile imkansızken belki, nasıl anlatılır? nasıl bir dili olur bu anlatının? öfkeli, acılı, sert, dengesiz? hayır. bu harika romanda bilgeliğin dili var: sade, sakin, yumuşak. bilgelik de deneyimin bilgisi değil sadece, sorup sorgulamakla, anlamaya çabalamakla ulaşılan bilgi aynı zamanda.
hayat her şeye rağmen güzeldir gibi basit bir temeli yok romanın. iyimserlik, umutlu olmak, inançlı olmak...bunlar da değil. bilgelik hayata, hayat hikayesine geniş bakmakla ilgili. hayatın anlamıyla değil yapısıyla ilgili. yaşanan her şey nasıl iyi-kötü ya da önemli-önemsiz gibi ayrılmadan aynı potada eriyor, birbirine karışıyorsa, romanda okuduğumuz hayat hikayesi de bir öncelik, bir ağırlık noktası, bir merkez belirlemeden anlatılıyor.
hikaye akıyor deriz okur hafızamızla kitaplar için, hayat için de belki. ama bu romanda, aslında hayatta olduğu gibi, hikaye akmıyor. her şey yığılıyor sadece, birikiyor. romanda anlatıcı kahramanımız geçmişe dönerek hayat hikayesini anlattığında bu yığının nasıl oluştuğunu görüyoruz. bir karışım, bir karmaşa. bazen akılla, sorgulamayla anlaşılır oluyor bu karmaşa. bazen anlaşılmasının imkansızlığı seziliyor. bazen dram oluyor, bazen komedi. bazen edebiyat, bazen felsefe, bazen oyun, bazen gizem-bulmaca, bazen saçmalık, absürt mizah.
ve bu harika roman, bir hayat hikayesi anlatmanın üslup sorununu böyle mükemmel biçimde çözmekle kalmıyor, o üslupla biz okurlarına da hayatımıza bakabileceğimiz farklı bir pencere açıyor. o pencereden daha geniş bakılabilir, daha çok şey görülebilir, görülenler daha farklı değerlendirilebilir, anlamlandırılabilir. belki geçmişe bakarken, belki de yaşarken, yaşamaktayken.
hayat her şeye rağmen güzeldir gibi basit bir temeli yok romanın. iyimserlik, umutlu olmak, inançlı olmak...bunlar da değil. bilgelik hayata, hayat hikayesine geniş bakmakla ilgili. hayatın anlamıyla değil yapısıyla ilgili. yaşanan her şey nasıl iyi-kötü ya da önemli-önemsiz gibi ayrılmadan aynı potada eriyor, birbirine karışıyorsa, romanda okuduğumuz hayat hikayesi de bir öncelik, bir ağırlık noktası, bir merkez belirlemeden anlatılıyor.
hikaye akıyor deriz okur hafızamızla kitaplar için, hayat için de belki. ama bu romanda, aslında hayatta olduğu gibi, hikaye akmıyor. her şey yığılıyor sadece, birikiyor. romanda anlatıcı kahramanımız geçmişe dönerek hayat hikayesini anlattığında bu yığının nasıl oluştuğunu görüyoruz. bir karışım, bir karmaşa. bazen akılla, sorgulamayla anlaşılır oluyor bu karmaşa. bazen anlaşılmasının imkansızlığı seziliyor. bazen dram oluyor, bazen komedi. bazen edebiyat, bazen felsefe, bazen oyun, bazen gizem-bulmaca, bazen saçmalık, absürt mizah.
ve bu harika roman, bir hayat hikayesi anlatmanın üslup sorununu böyle mükemmel biçimde çözmekle kalmıyor, o üslupla biz okurlarına da hayatımıza bakabileceğimiz farklı bir pencere açıyor. o pencereden daha geniş bakılabilir, daha çok şey görülebilir, görülenler daha farklı değerlendirilebilir, anlamlandırılabilir. belki geçmişe bakarken, belki de yaşarken, yaşamaktayken.
November 15, 2021
Myśliwski swoim łuskaniem pozostawił mnie oniemiałym. I dobrze, bo co tu mądrego napisać po tak pięknej lekturze? Chapeau bas.
January 2, 2022
To książka pięknie smutna. Emanuje nostalgią i filozofią, jest w niej mnóstwo potocyzmu, ale i liryzmu. Opowiada o życiu - w najprostszy, a zarazem najpiękniejszy z możliwych sposobów. To książka minimalistyczna, pozbawiona niepotrzebnej treści; wszystko jest w niej emocjonalnie znaczące i niebotycznie ujmujące. Poruszyła mnie, zabolała i sprawiła, że poczułam się jednocześnie wszystkim, i niczym.
Read
April 18, 2019U nekom trenutku tokom čitanja shvatila sam da imam sasvim jasnu predstavu o tome kakav glas ima čovek koji u žuboravom monologu prepričava svoj život za vreme čišćenja pasulja sa, kako se potrefilo, nepoznatim i ćutljivim sagovornikom: glas Petra Kralja. I neki delovi ove knjige mogli su lepo da se odvade na vreme, dok je on bio živ, u pristojnu monodramu, može i za radio, da Petar Kralj onako stišano iz potaje tri puta za sat vremena celu publiku rasplače užasima ljudske sudbine.
Ali avaj.
Dakle, Traktat... je na jednom nivou priča o čemernoj ljudskoj sudbini (konkretno, ratnog siročeta koje kasnije postane električar, pa saksofonista, ali nikad ne uspe da se sasvim ponovo uklopi u društvo i ceo život proživi nekako sa strane), na drugom priča o istoriji Poljske u poslednjih osamdesetak godina, a na trećem starački monolog koji meandrira iz anegdote u meditaciju o prirodi sećanja pa u razmišljanje o smislu života i natrag do anegdote ili zaokruženog i blistavog sećanja iz ranog detinjstva. I sve to radi vrlo uspešno, uz par više-nego-diskretnih naznaka o inspiracijama (ja sam prepoznala samo Vitgenštajna, mada, možda je i to do mene) i stvarno sjajna pretapanja i prelaze s jedne teme na drugu, već samo zbog toga bi ovo vredelo čitati ponovo. Ali da je turobno i neveselo - jeste.
Ali avaj.
Dakle, Traktat... je na jednom nivou priča o čemernoj ljudskoj sudbini (konkretno, ratnog siročeta koje kasnije postane električar, pa saksofonista, ali nikad ne uspe da se sasvim ponovo uklopi u društvo i ceo život proživi nekako sa strane), na drugom priča o istoriji Poljske u poslednjih osamdesetak godina, a na trećem starački monolog koji meandrira iz anegdote u meditaciju o prirodi sećanja pa u razmišljanje o smislu života i natrag do anegdote ili zaokruženog i blistavog sećanja iz ranog detinjstva. I sve to radi vrlo uspešno, uz par više-nego-diskretnih naznaka o inspiracijama (ja sam prepoznala samo Vitgenštajna, mada, možda je i to do mene) i stvarno sjajna pretapanja i prelaze s jedne teme na drugu, već samo zbog toga bi ovo vredelo čitati ponovo. Ali da je turobno i neveselo - jeste.
March 24, 2021
„W ogóle nic nie czułem. Jedyne, co czułem, że nie mam po co dalej żyć. I postanowiłem się powiesić. (…) Włożyłem pętlę na szyję i miałem już łazami odczepić się od słupa, ale spojrzałem jeszcze w dół, na ziemię, i zobaczyłem stryja Jana. Nie, nie wydawało mi się. Widziałem go, o jak tu pana widzę.
- Nie rób tego – powiedział – Powiesiłem się i nie widzę różnicy.”
Nie jestem w stanie opisać co czuje po przeczytaniu tej książki. Na zawsze pozostanie ona w mojej pamięci.
- Nie rób tego – powiedział – Powiesiłem się i nie widzę różnicy.”
Nie jestem w stanie opisać co czuje po przeczytaniu tej książki. Na zawsze pozostanie ona w mojej pamięci.
January 13, 2022
belki de hepimiz, bizi tanımayan, başka yerde karşılaşma ihtimalimizin de olmadığı birine, bir yabancıya, hayat hikâyemizi anlatmak istemişizdir kimi zaman. 'fasulye ayıklama sanatı üzerine bir tez' bunun romanı. isimsiz anlatıcı, yine isimsiz konuğuna, çocukluğunu, kendi içinde verdiği ve dünyanın başından geçerken şahit olduğu savaşları, travmalarını, müzik ve saksafon tutkusunu, ailesini, gurbette geçirdiği yılları... kısacası ömrüne sığdırdığı ne varsa onu anlatıyor. karakterin kendine ve insanlara yönelik düşüncelerini dile getirirken takındığı açık sözlü tavrı, hayvanlar ve çocuklarla kurduğu ilişkiyi, hafızaya ilişkin olanlar başta olmak üzere tespitlerini çok sevdim. kendi adıma bazen kitabın temposunu yitirdiği, takip etmekte zorlandığım birkaç an da oldu. ama bir güne sığdırılmış ve diyalog görünümü verilmiş bir monologdan ibaret olduğunu düşünürsek biraz sıkıcı olması neredeyse kaçınılmaz; yapı kredi'nin punto seçimi de tüy dikiyor bu duruma. ama neşe taluy yüce'nin lezzetli çevirisi ve kitabın kara mizahı sayesinde bu sıkılma anları fazla uzun sürmüyor. çok sevdiğim iki alıntıyı ekleyerek bitirmek istiyorum:
"doğrudur, insan yıllar sonra birisiyle karşılaşır ve ikisinin de eski hallerinin yerinde yeller esse de ikisi de eskiden oldukları kişiymiş gibi davranmak zorunda kalır. ya da o zamanlardan küçücük bir kalıntı kalmış olsa, tutun ki kalmış olsun, insan hatırlamak için kafa yorar ama böyle bir kişinin var olduğunu hatırlayamaz bile."
"bana inanın, kum havuzu bir dünyadır. altı üstü birkaç metrekare, ama tüm bir dünya, insanlık, geleceğin savaşları. güzel, al al küçük yüzler, hepsi masum gibi gelebilir ama şimdiden kimin kimi kuma gömeceğini veya kumda kimin kimden saklanacağını görmek mümkündü. acaba bunlardan hangisi bir gün kum havuzunu küçük bulacak veya hangisi içinde kaybolacak. kum havuzunun kusuru mu bu? bazıları öyle sanıyor. ama düşündüğümde, bazen yaşımız ne olursa olsun, bizlerin kum havuzundan sürgüne gönderilmiş olduğumuz hissine kapılıyorum."
"doğrudur, insan yıllar sonra birisiyle karşılaşır ve ikisinin de eski hallerinin yerinde yeller esse de ikisi de eskiden oldukları kişiymiş gibi davranmak zorunda kalır. ya da o zamanlardan küçücük bir kalıntı kalmış olsa, tutun ki kalmış olsun, insan hatırlamak için kafa yorar ama böyle bir kişinin var olduğunu hatırlayamaz bile."
"bana inanın, kum havuzu bir dünyadır. altı üstü birkaç metrekare, ama tüm bir dünya, insanlık, geleceğin savaşları. güzel, al al küçük yüzler, hepsi masum gibi gelebilir ama şimdiden kimin kimi kuma gömeceğini veya kumda kimin kimden saklanacağını görmek mümkündü. acaba bunlardan hangisi bir gün kum havuzunu küçük bulacak veya hangisi içinde kaybolacak. kum havuzunun kusuru mu bu? bazıları öyle sanıyor. ama düşündüğümde, bazen yaşımız ne olursa olsun, bizlerin kum havuzundan sürgüne gönderilmiş olduğumuz hissine kapılıyorum."
August 22, 2023
"To prawda, że całe życie musimy udawać, aby żyć. Nie ma chwili, żebyśmy nie udawali. I nawet sami przed sobą udajemy. W końcu jednak przychodzi taka chwila, że nie chce nam się dłużej udawać. Stajemy się sami sobą zmęczeni. Nie światem, nie ludźmi, sami sobą. Tylko nie sądziłem, że to już."
Czytanie "Traktatu o łuskaniu fasoli" było dla mnie przeprawą, o której długo nie dane mi będzie zapomnieć. Staram się znaleźć odpowiednie słowa, żeby opisać moje odczucia co do niej, ale mam wrażenie, że takowe nie istnieją. Pozycja ta podobała mi się wybitnie, chociaż mam świadomość tego, że na moją opinię o niej może wpływać fakt, że autor pochodzi z moich rodzinnych stron, co kilkukrotnie zaznaczało się w treści i wywoływało uśmiech na mojej twarzy (żałuję, że już nigdy nie zagram z dziadkiem w zapałki, chociaz mam wrażenie jakby uczył mnie tego wczoraj).
Według mnie, "Traktat" jest tak naprawdę swoistym testamentem głównego bohatera, który łuskając fasolę w towarzystwie niezapowiedzianego gościa sam odziera się przed nim ze swojej przeszłości. Przedstawia on te wydarzenia ze swojego życia, które według niego – w mniejszym lub w większym stopniu – wpłynęły na to, jak postrzega on świat, codzienność i innych ludzi.
Jest to z pewnością pozycja wymagająca i dość mozolna, jeżeli chodzi o tempo, ale zdecydowanie polecam ją każdemu, kto będzie chciał spróbować się z nią zmierzyć.
Czytanie "Traktatu o łuskaniu fasoli" było dla mnie przeprawą, o której długo nie dane mi będzie zapomnieć. Staram się znaleźć odpowiednie słowa, żeby opisać moje odczucia co do niej, ale mam wrażenie, że takowe nie istnieją. Pozycja ta podobała mi się wybitnie, chociaż mam świadomość tego, że na moją opinię o niej może wpływać fakt, że autor pochodzi z moich rodzinnych stron, co kilkukrotnie zaznaczało się w treści i wywoływało uśmiech na mojej twarzy (żałuję, że już nigdy nie zagram z dziadkiem w zapałki, chociaz mam wrażenie jakby uczył mnie tego wczoraj).
Według mnie, "Traktat" jest tak naprawdę swoistym testamentem głównego bohatera, który łuskając fasolę w towarzystwie niezapowiedzianego gościa sam odziera się przed nim ze swojej przeszłości. Przedstawia on te wydarzenia ze swojego życia, które według niego – w mniejszym lub w większym stopniu – wpłynęły na to, jak postrzega on świat, codzienność i innych ludzi.
Jest to z pewnością pozycja wymagająca i dość mozolna, jeżeli chodzi o tempo, ale zdecydowanie polecam ją każdemu, kto będzie chciał spróbować się z nią zmierzyć.
May 5, 2018
Reminiscencija, meditativna ispovest starca u malom selu u Poljskoj.
pokrenuta dolaskom stranca,
čitati polako .
Nije knjiga za svakoga - jedna od onih sporih knjiga u kojima se ' ništa ne dešava' a desio se ceo jedan život.
Smireno, bez čuđenja, uz smirujući ritual čišćenja pasulja.
Predivna knjiga.
pokrenuta dolaskom stranca,
čitati polako .
Nije knjiga za svakoga - jedna od onih sporih knjiga u kojima se ' ništa ne dešava' a desio se ceo jedan život.
Smireno, bez čuđenja, uz smirujući ritual čišćenja pasulja.
Predivna knjiga.
April 24, 2020
Хух, како ови Пољаци сјајно пишу!
„Трактат о чишћењу пасуља“ Вјеслава Мисливског ми је већ 5-6 година на (имагинарној) листи за читање. Признајем да ме је пре свега привукао наслов; каква може да буде књига која је овако названа – вероватно маестрална или потпуни промашај. Мисливски спада у прву категорију.
Прича се отвара слој по слој, тече полако и разлива се у многе рукавце. Приповедање је смирено, одмерено; један исповедни монолог остарелог главног јунака (бившег електричара и џез саксофонисте, својевремено емигранта) непознатом госту, док чисте пасуљ, који је гост дошао да купи.
Прича није линеарна, главни јунак нам, рекло би се насумично, прича епизоде из свог живота, рад на грађевини, детињство у селу, послератни свет... Све то обојено је филозофским разматрањима која се плету око наизглед најобичнијих ствари. У позадини свега тога се само назиру „светска дешавања“, превирања и револуционарне промене, али ипак довољно да се све склопи у једну маестралну целину. Некад много више од силе речи говори то „неисказано“.
Ма, маестрално!
„Трактат о чишћењу пасуља“ Вјеслава Мисливског ми је већ 5-6 година на (имагинарној) листи за читање. Признајем да ме је пре свега привукао наслов; каква може да буде књига која је овако названа – вероватно маестрална или потпуни промашај. Мисливски спада у прву категорију.
Прича се отвара слој по слој, тече полако и разлива се у многе рукавце. Приповедање је смирено, одмерено; један исповедни монолог остарелог главног јунака (бившег електричара и џез саксофонисте, својевремено емигранта) непознатом госту, док чисте пасуљ, који је гост дошао да купи.
Прича није линеарна, главни јунак нам, рекло би се насумично, прича епизоде из свог живота, рад на грађевини, детињство у селу, послератни свет... Све то обојено је филозофским разматрањима која се плету око наизглед најобичнијих ствари. У позадини свега тога се само назиру „светска дешавања“, превирања и револуционарне промене, али ипак довољно да се све склопи у једну маестралну целину. Некад много више од силе речи говори то „неисказано“.
Ма, маестрално!
August 26, 2018
Chwilami odczucia na cztery gwiazdki, chwilami na dwie, wyciągnijmy średnią.
Recenzja frywolna:
Dokładnie w połowie książki jest scena, w ktorej facet wygłasza monolog do swojego penisa o tym, jaki straszny jest ten świat.
WHAT.
Ponieważ jestem osobą z klasą, ujmę to następująco: niby wysoka literatura, a chłop i tak wszystko do chuja sprowadzi.
Recenzja poważniejsza:
Jest dużo udanych sekwencji, pięknych opisów, trochę przejmujących momentów. Ale z drugiej strony, są zdania, które udają, że są głębokie, a jak próbujesz się w nich zanurzyć, to walisz podbródkiem w dno kałuży. Są sekwencje męczące (kupowanie kapelusza). I jest monolog do penisa. Naprawdę nie wiem, jak to całościowo ocenić.
Recenzja frywolna:
Dokładnie w połowie książki jest scena, w ktorej facet wygłasza monolog do swojego penisa o tym, jaki straszny jest ten świat.
WHAT.
Ponieważ jestem osobą z klasą, ujmę to następująco: niby wysoka literatura, a chłop i tak wszystko do chuja sprowadzi.
Recenzja poważniejsza:
Jest dużo udanych sekwencji, pięknych opisów, trochę przejmujących momentów. Ale z drugiej strony, są zdania, które udają, że są głębokie, a jak próbujesz się w nich zanurzyć, to walisz podbródkiem w dno kałuży. Są sekwencje męczące (kupowanie kapelusza). I jest monolog do penisa. Naprawdę nie wiem, jak to całościowo ocenić.
April 14, 2022
Pierwszy audiobook (zdecydowanie przystępniejsza forma dla tej historii), którego nie sposób było kaleczyć nawet najdrobniejszym przyspieszeniem. 16 godzin czystego piękna, tak bogatego w swej prostocie.
December 15, 2022
Yazarı bu sene kitapçıda gezerken Taş Taş Üstüne romanının muazzam kapağıyla birlikte keşfettim. Biraz araştırınca okunmaya değer bir kitap olduğunu düşündüm ve beklentilerimi kat kat aşan bir başyapıtla karşılaştım. Bu romanı da yılların verdiği birikim ve tecrübeyle diğer romanında olduğu gibi kurguyu karıştırarak ancak ahnegi asla bozmayarak yazmış Polonyalı yazar. Mysliwski bu senenin en önemli keşfi oldu benim için. Yaşlı, epey görmüş geçirmiş, taşradan ayrılmamış ve o hayatı herşeyiyle bilen bir amcanın yer yer cahil gibi görünecek kadar düz ama her bir satıra sinen bilgelik dolu bakış açısına ve monologlarına şahit oluyoruz. Okuyucu açısından Taş Taş Üstüne biraz daha kolay bir roman olduğundan yazarla tanışmamış olanlara ilk olarak o kitabı okumaları tavsiye ederim. Bu roman biraz daha sabır istiyor, biraz yorabilir.
July 2, 2019
I am not sure about this book. I felt that the author was trying to make a point which I have failed to grasp.
November 30, 2021
Napisan u formi ispovesti, Traktat Mislivskog je aglomerat dubokoumlja, preispitivanja, i ingeniozne analize proživljenog i razmatranja svetskih dešavanja koja su se na ovaj ili onaj način dotakli našeg junaka. Knjiga koja se čita polako (sa notesom i olovkom). Majstorski prevod Jovana Jovanovića.
5/5
5/5
July 15, 2022
pierwsza przeczytana przeze mnie książka myśliwskiego i zdecydowanie nie ostatnia, chcę więcej!
September 28, 2014
Miało być pięć gwiazdek, ale książka się nieco pogorszyła na ostatnich 100 stronach, a konkretnie od rozdziału 13, przy scenie wybierania kapelusza w sklepie. Scena zajęła 22 stron ze względu na niekończące się i tym razem nieco męczące monologi sprzedawcy; nawiązywała, nawiasem mówiąc, do wcześniejszej podobnej sceny z filmu opisywanego przez narratora, w której niejaki Johnny przymierzał kapelusz za kapeluszem, powodując rosnące napięcie i irytację widowni. Potem książka zaczyna powoli zmierzać ku końcowi, ale zmierza ku niemu moim zdaniem w nieco mniej porywającym stylu niż wcześniej. Być może po prostu ta forma opowieści, narracja-rzeka, symbolizująca również ciągłość życia (Panta rei?), sprawia, że trudno wybrać moment na jej zakończenie. Wydaje mi się więc, że można było zakończyć wcześniej, być może mocniejszym akcentem.
Z drugiej strony, może kluczem jest ostatnia historia, jaką snuje narrator, ta o związku dwojga ludzi, którzy się kochają, ale nie mogą ze sobą być. Niewiele jest wzmianek o miłości w życiu narratora wcześniej; być może po tylu bolesnych historiach, jakie opowiedział na kartach tej książki (niektóre z nich jakby mimochodem i nie do końca) okazuje się, że to właśnie ta, o nie do końca spełnionej czy nieudanej miłości, boli najbardziej i po niej czas opowieść zakończyć.
Ale ogólnie czytałam tę opowieść z ogromną przyjemnością, jakby mnie zaczarowała. Wiele jest w niej oryginalnych, ciekawych myśli - a wydawałoby się, że tyle już rzeczy o życiu ludzkim napisano i że nie da się powiedzieć o nim tyle w tak zupełnie nowy, świeży sposób… Wspaniałe użycie chronologii (a raczej niechronologii) podkreśla i wzmacnia wymowę opowieści dokładnie tam, gdzie powinna być ona wzmocniona - niedopowiedzenia, przemilczenia, przeskakiwanie z dzieciństwa do dorosłości i z powrotem, zapowiedz szczególnie trudnego epizodu, dygresja, powrót do niego dopiero po wielu stronach, kiedy czytelnik traci już nadzieję. Mimo że narrator operuje serią scen czy krótkich historii (z których wiele pozostaje w pamięci!), składają się one na spójną, solidnie skonstruowana fabułę i opowieść właśnie dzięki nietuzinkowemu zastosowaniu narzędzia, jakim jest chronologia. W rezultacie książkę czyta się bardzo płynnie, mimo jej filozoficznego i symbolicznego charakteru.
Nie tylko kapelusze, ale wszystko inne także jest tu symboliczne: powtórzenia, podobieństwa, cykliczność, takie są cechy ludzkiej egzystencji. Co jest przypadkiem, a co nim nie jest, jaką rolę odgrywa pamięć i jak funkcjonuje, jakie relacje łączą nas z ludźmi, którzy przewijają się przez nasze życie. Poza tym wojna, trauma, cierpienie; ale tez miłość, pasja życia, sztuka, praca, radość - wszystko to jest u Myśliwskiego. Kryterium do otrzymania literackiej nagrody Nobla jest uniwersalność książki, to znaczy jej uniwersalne znaczenie dla ludzkiej kondycji i ludzkiego doświadczenia; ten warunek Myśliwski zdecydowanie spełnia.
Nie odpowiadam na pytanie, kim jest tajemniczy przybysz słuchający monologu narratora, bo nie wiem. Z pewnością nie zwykłym przypadkowym przejezdnym. Śmiercią? Duchem? Kolejnym strażnikiem domków, który przejmie tę funkcję od narratora, tak jak on kiedyś przejął ja od pana Roberta? Nie wiadomo, i chyba tak już musi pozostać...
Z drugiej strony, może kluczem jest ostatnia historia, jaką snuje narrator, ta o związku dwojga ludzi, którzy się kochają, ale nie mogą ze sobą być. Niewiele jest wzmianek o miłości w życiu narratora wcześniej; być może po tylu bolesnych historiach, jakie opowiedział na kartach tej książki (niektóre z nich jakby mimochodem i nie do końca) okazuje się, że to właśnie ta, o nie do końca spełnionej czy nieudanej miłości, boli najbardziej i po niej czas opowieść zakończyć.
Ale ogólnie czytałam tę opowieść z ogromną przyjemnością, jakby mnie zaczarowała. Wiele jest w niej oryginalnych, ciekawych myśli - a wydawałoby się, że tyle już rzeczy o życiu ludzkim napisano i że nie da się powiedzieć o nim tyle w tak zupełnie nowy, świeży sposób… Wspaniałe użycie chronologii (a raczej niechronologii) podkreśla i wzmacnia wymowę opowieści dokładnie tam, gdzie powinna być ona wzmocniona - niedopowiedzenia, przemilczenia, przeskakiwanie z dzieciństwa do dorosłości i z powrotem, zapowiedz szczególnie trudnego epizodu, dygresja, powrót do niego dopiero po wielu stronach, kiedy czytelnik traci już nadzieję. Mimo że narrator operuje serią scen czy krótkich historii (z których wiele pozostaje w pamięci!), składają się one na spójną, solidnie skonstruowana fabułę i opowieść właśnie dzięki nietuzinkowemu zastosowaniu narzędzia, jakim jest chronologia. W rezultacie książkę czyta się bardzo płynnie, mimo jej filozoficznego i symbolicznego charakteru.
Nie tylko kapelusze, ale wszystko inne także jest tu symboliczne: powtórzenia, podobieństwa, cykliczność, takie są cechy ludzkiej egzystencji. Co jest przypadkiem, a co nim nie jest, jaką rolę odgrywa pamięć i jak funkcjonuje, jakie relacje łączą nas z ludźmi, którzy przewijają się przez nasze życie. Poza tym wojna, trauma, cierpienie; ale tez miłość, pasja życia, sztuka, praca, radość - wszystko to jest u Myśliwskiego. Kryterium do otrzymania literackiej nagrody Nobla jest uniwersalność książki, to znaczy jej uniwersalne znaczenie dla ludzkiej kondycji i ludzkiego doświadczenia; ten warunek Myśliwski zdecydowanie spełnia.
Nie odpowiadam na pytanie, kim jest tajemniczy przybysz słuchający monologu narratora, bo nie wiem. Z pewnością nie zwykłym przypadkowym przejezdnym. Śmiercią? Duchem? Kolejnym strażnikiem domków, który przejmie tę funkcję od narratora, tak jak on kiedyś przejął ja od pana Roberta? Nie wiadomo, i chyba tak już musi pozostać...
April 22, 2022
Spokój słów - tak potrzebny w tych czasach.
July 24, 2020
Ne znam što bih napisao o ovom romanu, a da ne bude suvišno i nepretenciozno. Ništa. Samo polako čitati i uživati. Ide u Panthéon.
August 11, 2021
Przepięknie napisana.
March 8, 2020
Opowieść o życiu. Przy łuskaniu fasoli. Pełna przecudownych, mądrych myśli. Chyba zostałem fanem Myśliwskiego.
October 27, 2023
Seniai skaičiau, puiki.
March 31, 2021
Ukochana książka. Opowieść bezimiennego głównego bohatera mogłabym czytać jeszcze długo. Pomimo formy (cała książka jest monologiem), nie jest męcząca i chce się ją czytać. Nie spodziewajcie się gwałtownych emocji, zwrotów akcji albo skomplikowanej fabuły. Do tej książki potrzebna jest kołderka i kubek herbaty.
November 3, 2020
Dostojevski je jednom rekao, ako želite slomiti čovjeka dajte mu da radi besmislenu radnju. Za mene su to uvijek i zauvijek sve radnje ponavljanja u istom ritmu. Mrzila sam čišćenje pasulja kao mala na selu. Kada se okupe sve babe i djedovi i krene neka priča iz koje sam se uvijek isključivala. Ali to čišćenje je zapravo samo uvertira u priču nekog prošlog i minulog vremena. Sjećanja i žaljenja, dobrih i loših izbora.
"Traktat" je upravo to: priča o pričanju. Čovjekova nasušna potreba za pričanjem, kao osnovna gradivna jedinica svakog socijalnog bića. Priča nas čini ljudima i razbija usamljenost i samoću.
Neimenovani junak Mislivskog kasne jesenje večeri, priča svoju životnu priču jednom strancu dok čiste pasulj, po koji je stranac došao.
Slovenski pisci imaju taj dar, ili možda prokletstvo naše istorije, da se igraju sa melanholijom dovoljno dobro da ona ne pređe u patetisanje, kao i sa sjećanjima. Mislivski priču razvija prirodno, monologom našeg junaka, koja se razvija asocijacima, da je osjećaj direktnog obraćanja izuzetno realan. Njegov junak nije žrtva, on ima potrebu da nekome ispriča ono što je od njegovih sjećanja još bitno, jer crveni konac njegovog života čine rat i muzika. Dvije skoro oksimoronske stvari, koje se provlače i čine čitav njegov život.
Od jedinog preživjelog pokolj u selu, do dječaka koji je naučio da svira saksofon, do čovjeka kojeg je jedino muzika vraćala u svijet živih. Junak priča i skače sa teme na temu, otkrivajući i oblikujući ne samo svoj život, no i život Poljske poslije Drugog rata i nastupanja novog svijeta. Jer šta bi slovenski pisci ako ne pomenu bar jednom komunizam kao obris života druge polovine XX vijeka.
"Traktat" je upravo to: priča o pričanju. Čovjekova nasušna potreba za pričanjem, kao osnovna gradivna jedinica svakog socijalnog bića. Priča nas čini ljudima i razbija usamljenost i samoću.
Neimenovani junak Mislivskog kasne jesenje večeri, priča svoju životnu priču jednom strancu dok čiste pasulj, po koji je stranac došao.
Slovenski pisci imaju taj dar, ili možda prokletstvo naše istorije, da se igraju sa melanholijom dovoljno dobro da ona ne pređe u patetisanje, kao i sa sjećanjima. Mislivski priču razvija prirodno, monologom našeg junaka, koja se razvija asocijacima, da je osjećaj direktnog obraćanja izuzetno realan. Njegov junak nije žrtva, on ima potrebu da nekome ispriča ono što je od njegovih sjećanja još bitno, jer crveni konac njegovog života čine rat i muzika. Dvije skoro oksimoronske stvari, koje se provlače i čine čitav njegov život.
Od jedinog preživjelog pokolj u selu, do dječaka koji je naučio da svira saksofon, do čovjeka kojeg je jedino muzika vraćala u svijet živih. Junak priča i skače sa teme na temu, otkrivajući i oblikujući ne samo svoj život, no i život Poljske poslije Drugog rata i nastupanja novog svijeta. Jer šta bi slovenski pisci ako ne pomenu bar jednom komunizam kao obris života druge polovine XX vijeka.
May 27, 2024
Piękna powieść o rozczarowaniu życiem. Portret ery powojennej. Myśliwski ma niezwykły dar ukazywania magii i poezji w sytuacjach codziennych. Trochę za długa.
August 5, 2016
Czytało się to z pasją i entuzjazmem porównywalnym tylko do gorączkowej próby przebrnięcia przez lekturę w noc przed kartkówką. Byle do końca, byle zrozumieć, kurwa, jeszcze połowa. Chwała bogom, że nie na ocenę.
Rozumiem zamysł, jaki kierował autorem. Dostrzegam te wszystkie zabiegi językowe, sprytne sformułowania, zdania wprost stworzone do cytowania ich na tle jakiegoś górskiego krajobrazu - koniecznie Helveticą. No i nic. Nic mi to nie robi. Nie łechce, jak dobra proza powinna.
Miał wprawdzie ten symulator zrzędliwego starca (który siadł obok ciebie w porannym autobusie i nie zważa na to, że jego mądrości na temat współczesnego świata nikogo nie obchodzą) parę momentów, które mnie dotknęły. Nawet kilka wątków! Opowieści o domu i rodzinie narratora, o jego losach w czasie wojny i na krótko po niej, o romansie z saksofonem i pracy jako elektryk - dokładnie czegoś takiego szukałam. Historia pana od muzyki doprowadziła mnie do wzruszenia, wieloznaczna postać "siostry" wprawiła w zadumę na dobre kilka godzin, tragiczna panna z warkoczem przyprawiła o dreszcze, słowem - widać, że Nike nie dostał za nic.
Niestety, większość książki czyta się jak ględzenie. Niechronologiczne przedstawienie akcji nie męczy, nie dezorientuje, lecz nadaje autentyzmu; zresztą autentyzmu tu aż nadmiar. I może w tym tkwi problem?
Rozumiem zamysł, jaki kierował autorem. Dostrzegam te wszystkie zabiegi językowe, sprytne sformułowania, zdania wprost stworzone do cytowania ich na tle jakiegoś górskiego krajobrazu - koniecznie Helveticą. No i nic. Nic mi to nie robi. Nie łechce, jak dobra proza powinna.
Miał wprawdzie ten symulator zrzędliwego starca (który siadł obok ciebie w porannym autobusie i nie zważa na to, że jego mądrości na temat współczesnego świata nikogo nie obchodzą) parę momentów, które mnie dotknęły. Nawet kilka wątków! Opowieści o domu i rodzinie narratora, o jego losach w czasie wojny i na krótko po niej, o romansie z saksofonem i pracy jako elektryk - dokładnie czegoś takiego szukałam. Historia pana od muzyki doprowadziła mnie do wzruszenia, wieloznaczna postać "siostry" wprawiła w zadumę na dobre kilka godzin, tragiczna panna z warkoczem przyprawiła o dreszcze, słowem - widać, że Nike nie dostał za nic.
Niestety, większość książki czyta się jak ględzenie. Niechronologiczne przedstawienie akcji nie męczy, nie dezorientuje, lecz nadaje autentyzmu; zresztą autentyzmu tu aż nadmiar. I może w tym tkwi problem?
Displaying 1 - 30 of 486 reviews