Krótkie prozy poetyckie, zbiory dotknięć, instrukcji, wskazań, zreportowań. Spisane językiem skojarzeń, który - usidłany ramionami konkretnych obiektóKrótkie prozy poetyckie, zbiory dotknięć, instrukcji, wskazań, zreportowań. Spisane językiem skojarzeń, który - usidłany ramionami konkretnych obiektów i wrażeń - nasyca wystarczająco; tak, by wyczuć w sobie jedynie drobne zgrubienie głodu w miejscu, w którym zalega zawieruszony zachwyt nad "innym światem". W zasadzie to trochę tak, jakby opowiedzieć nasz świat innymi słowami, innymi składniami. Ten świat, którego Stwórcą jest Język....more
Kłopotliwa konstrukcyjnie, dokonująca wgłownych ekspansji na zdrowe rozsądki, służąca za strukturalny antywzór w literackim ciągu - ale przy tym wszysKłopotliwa konstrukcyjnie, dokonująca wgłownych ekspansji na zdrowe rozsądki, służąca za strukturalny antywzór w literackim ciągu - ale przy tym wszystkim gdzieś głęboko piękna, potrafiąca zatrzymać, zasymbolizować i opamiętać swoją ciszę. Wiele można przyjąć na nią tropów, o wiele wzbogacać kontekstami, a i w podstawowej formie wiele da się wyciągnąć z niej tez, z czego najpiękniejszą z nich będzie komunikatywność sztuki, a najsmutniejszą bandażowanie jej języka cenzurami i pozostałymi ograniczeniami wyobraźni. Zagadkowość i nieodkrywalność na poziomie - wysokim, że aż trudno dosięgnąć....more
Brakujące puenty, wiekuiste ciągi skojarzeń, kobiecość wsi, połacie mięsa i mgieł. Lebda nie pisze, tylko przestaje. Dotknięcie końca wiersza jest u nBrakujące puenty, wiekuiste ciągi skojarzeń, kobiecość wsi, połacie mięsa i mgieł. Lebda nie pisze, tylko przestaje. Dotknięcie końca wiersza jest u niej niedosięgalne, bo odbywa się tam, gdzie nie dociera akt piszący. Kontrowersyjnie jak na zbiór "zbliżeń". Może gdyby migawkowy charakter utworów pozwalał to uporczywie wydarzające się echo ciszy... uciszyć, nie byłoby to takie jednokopytowo nudne (porównanie do flaków z olejem byłoby tu zbyt nieczułym, choć kuszącym posunięciem). Dla mnie była to po prostu historia jednego wiersza. Tekst, nad którym dokonała się przedprodukcyjna wiwisekcja na 35 kawałków tego, czym dopiero się stanie. I nie, nie odbiera im to stylu i szyku. Odbiera jedynie możliwość przyśnienia się tego snu w jego całości....more
Díaz potrafi pisać ostro, gestykulacyjnie, jednak po cichu, stąpając po tym, co ranliwe. W każdej skórze wyczuwa coś wspólnego, a w każdym kręgu4,25 ☆
Díaz potrafi pisać ostro, gestykulacyjnie, jednak po cichu, stąpając po tym, co ranliwe. W każdej skórze wyczuwa coś wspólnego, a w każdym kręgu kręgosłupa jakąś rozkoszną, łączącą nas giętkość. Wspaniale czerpie, przetwarza, zapożycza języki. Jednak przede wszystkim opowiada Historię. Magnetofonami tatuaży drąży narrację w teraźniejszości, która zaczęła się dawno temu i nie jest w stanie dobiec końca. Bezdroża miłości rozpinające suwaki ciała - a w nim tylko światło i krew....more
Cierpka relacja przyjaźni dwóch różniąco-dopełniających się kobiet (choć na łamach tej części poznajemy je dopiero jako młode dziewczęta). To prze3,5☆
Cierpka relacja przyjaźni dwóch różniąco-dopełniających się kobiet (choć na łamach tej części poznajemy je dopiero jako młode dziewczęta). To przeciętnie wnikliwe pisanie, bo w perspektywie narratorki-przyjaciółki. Jest to jednak, dzięki warsztatowej fizjonomii Ferrante, proza przebłyskująca intelektem, wartka i powściągliwa - zarówno wobec tego, co zewnętrzne (neapolitańskie dzielnice biedy i przemocy), jak i wewnętrzne (emocjonalne konstatacje bohaterów i -terek). Mobilność historii o narkotycznej zażyłości, zazdroszczeniu, oddalaniu i wracaniu do siebie z oparciem ku oparciu jest na goodreadsową czwórkę z plusem. Jedynie to wycofywanie się z uczuć, ze zgubień, z ciekawości oswajania przeszłości ku granicom faktu, dokumentowania i skrupulatnej osi genialności sprawiło mi niedosyt. Zakończenie też, więc będę sięgać po następne tomy. Plusik za przewrotną grę z tytułem....more
Loading...
