Przejdź do zawartości

5GL

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

5GL (5th-generation programming language - język piątej generacji) – skrócona wersja języka czwartej generacji.

Termin został po raz pierwszy użyty w 1982 przez Jamesa Martina w książce Applications Development Without Programmers

 Ta sekcja jest niekompletna. Jeśli możesz, rozbuduj ją.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Podczas gdy języki programowania czwartej generacji są zaprojektowane do tworzenia konkretnych programów, języki piątej generacji są zaprojektowane tak, aby komputer rozwiązywał dany problem bez udziału programisty. W ten sposób użytkownik musi martwić się tylko o to, jakie problemy należy rozwiązać i jakie warunki należy spełnić, bez martwienia się o to, jak zaimplementować procedurę lub algorytm do ich rozwiązania. Języki piątej generacji są wykorzystywane głównie w badaniach nad sztuczną inteligencją. OPS5 i Mercury są przykładami języków piątej generacji[1], podobnie jak ICAD, który został zbudowany w oparciu o Lisp. KL-ONE jest przykładem pokrewnego pomysłu, języka ramowego.

W latach 80. języki piątej generacji były uważane za drogę przyszłości, a niektórzy przewidywali, że zastąpią one programowanie proceduralne programowaniem opartym na ograniczeniach dla wszystkich zadań, które można ująć w ramy jako serię ograniczeń logicznych[2].

Języki piątej generacji

[edytuj | edytuj kod]

Główne

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. E Balagurusamy, Fundamentals of computers, s. 340, ISBN 978-0070141605 [dostęp 2024-01-30] (ang.).
  2. Brijender Kahanwal, A taxonomy for programming languages with multisequential processes, „International Journal of Programming Languages and Applications”, 2013, DOI10.5121/ijpla.2013.3401, arXiv:1311.3293 [dostęp 2024-01-30].