Fotogeniczne arcydzieło
Poprzednim razem taka sytuacja spotkała mnie podczas ogrywania Death Stranding, który oferował nawet bardziej rozbudowany tryb fotograficzny, dostępny w każdej sekundzie gry, nawet podczas scen przerywnikowych, podczas których nie mamy żadnej kontroli nad postacią. Ale nad kamerą w trybie fotograficznym już tak. W ten sposób udało mi się znaleźć chociażby taki kadr:
Uwielbiam go. Ale uwielbiam też robić portrety. Tak jak w Death Stranding nie mogłem powstrzymać się przed portretowaniem Sama, Fragile i Mamy, tak tutaj równie świetnie odwzorowana aktorka wcielająca się w Senuę jest niewiarygodnie wdzięcznym "obiektem" do fotografowania, zwłaszcza z jej niesamowitą, często teatralnie przesadzoną ekspresją i wyrazistą mimiką.
To bez wątpienia jedna z najlepiej wyglądających gier w historii. Jest piękna, po prostu. Nawet włosy w nosie głównej bohaterki znajdują się na swoim miejscu. Serio.
Psychoza w uszach… ale nieco gorzej
No i jest to gra świetnie brzmiąca, chociaż mam wrażenie regresu względem pierwszej odsłony. Podobnie jak wtedy, tak i teraz główna bohaterka gry cierpi na stany psychotyczne. Niemal bez przerwy słyszymy więc w słuchawkach – wymaganych, by cieszyć się pełnym doświadczeniem tej produkcji – podszepty tak zwanych "Furii", czyli iście schizofrenicznych halucynacji dźwiękowych. Te komentują nam wydarzenia, "podpowiadają" lub odradzają. No… są urozmaiceniem zabawy, bo na samą rozgrywkę, poza klimatem i dopełnianiem historii, nie mają.
Ale dlaczego wspomniany wcześniej "regres"? Być może wynika on z tego, że nie da się wejść drugi raz do tej samej rzeki i pierwszego tak fajnego wrażenia po prostu nie będzie, odpłynęło już daleko. Może jednak rzeczywiście nowe głosy są mniej psychotyczne, bardziej "płaskie" i przypominają raczej ułożony dialog, niż chaos, jaki pamiętam z "jedynki". I wcale nie szukałbym tu odpowiedzi w samym stanie głównej bohaterki, bo ta nie dość, że w części pierwszej nie do końca zrealizowała swój cel, to wpadła z deszczu pod rynnę. Pewne jest jedno – głosy mają na nią mniejszy wpływ, są wycofane, a Senua nie reaguje na nie już tak neurotycznie.
W spirali problemów
A problemy się piętrzą. Nasza bohaterka musi pogodzić się ze stratą ukochanego i matki, demoniczny ojciec daje o sobie znać niemal od początku, a fabuła rozpoczyna się w momencie, w którym jako niewolnica podróżujemy statkiem po wzburzonym sztormem morzu. Do czasu, kiedy burza wywraca naszą łódź i trafiamy na jedną z pobliskich wysp. Wycieńczeni i zdezorientowani. Akcja zawiązuje się dość szybko, gdy poznajemy jednego z głównych naszych oprawców, przywódcę handlarzy niewolnikami. Rannego, szybko zmuszamy go do tego, by zaprowadził nas do wioski swojego ludu. Cel: zabić wszystkich i zakończyć proceder handlu ludźmi.
Szybko jednak okazuje się, że na naszej drodze staje jeszcze co najmniej jeden olbrzymi problem. Dosłownie: olbrzym, który terroryzuje ludność na wyspie? Czy śmiertelnicy mogą go w ogóle zabić? Tego dowiecie się (albo nie!) z Hellblade 2. Jednocześnie gra stara się znaleźć odpowiedzi na pytania o korzenie zła, czy można znaleźć ludzką twarz w bestiach i jak sam człowiek może stać się bestią. Przysłowie "człowiek człowiekowi wilkiem" jest tu jednym z głównych tematów.
Interaktywny film o problemach
A co z rozgrywką? No cóż… jeden z moich znajomych pierwszą część gry podsumował słowami "gra świetna, ale gameplay mnie odrzucił". I Hellblade 2 takiego podejścia nie zmieni. To relatywnie krótka gra, która w żadnym momencie nie zamęczy nas ani nie zanudzi, ale jest dość prostolinijna w wielu aspektach. To przygoda liniowa, mająca bardzo mało odnóg, wiele razy zabierająca nam kontrolę nad postaciami, by wyświetlić nam filmowe wstawki i dająca niezwykle wyreżyserowane, ale też skupione wokół dwóch przycisków ataku, jednego parowania i jednego uniku.
Wracają też, chociaż nie stanowią core’u rozgrywki, zagadki środowiskowe z szukaniem po otoczeniu odpowiednich kształtów run, które otworzą nam drogę dalej. Nie są one wymagające, bo wystarczy powąchać każdą ścianę w okolicy, chociaż od pewnego momentu do gry wchodzi też pewien twist ze zmiana percepcji naszego świata. To jednak tylko zmiana z checklisty "zróbcie tak, by Hellblade 2 było nieco inne, niż Hellblade 2".
Piękny obraz, ale można nie dostrzec frajdy
Koniec końców mamy do czynienia z doświadczeniem. Przygodą moralizatorską, dla niektórych może i terapeutyczną. To historia o wybaczaniu, stawiania zbiorowości ponad jednostkę i zemście, która nie ma sensu tylko i wyłącznie dla samej idei zemsty. A może jednak ma? Widzę w tej całej historii pewne miejsce do interpretacji. Zwłaszcza, że po końcu historii, możemy przeżyć ją jeszcze raz, ale z nieco zmienioną perspektywę na zabawę.
Czy na końcu polecam tę grę? Za pełną cenę pewnie nie. W GamePass to świetna opcja, a jak już czujecie się jak ryba w wodzie z trybem fotograficznym, to być może – jak ja – więcej czasu spędzicie w nim, niż w tej relatywnie krótkiej produkcji.
