Przejdź do zawartości

Burak cukrowy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Burak cukrowy
Ilustracja
Rodzaj

burak

Gatunek

burak zwyczajny

Burak cukrowy – grupa kultywarów podgatunku buraka zwyczajnego (Beta vulgaris L. subsp. vulgaris) należącego w systemie APG III do rodziny szarłatowatych[1] (w niektórych innych systematykach zaliczany do rodziny komosowatych). Roślina okopowa stanowiąca drugie na świecie (po trzcinie cukrowej) źródło cukru – 24% produkcji światowej.

Zastosowanie i produkcja

[edytuj | edytuj kod]

Z liści, zasobnych w wodę, białko i tłuszcze oraz melasy i wysłodków, stanowiących produkty odpadowe przemysłu cukrowniczego wytwarza się paszę dla bydła.[potrzebny przypis]

Z korzeni o wysokiej zawartości sacharozy uzyskuje się cukier buraczany. Cukier buraczany, jako gotowy produkt, jest w Polsce nazywany cukrem spożywczym. Jeden z dwóch popularniejszych odmian cukru jadalnego na świecie obok cukru trzcinowego. Składa się niemal w całości z sacharozy. Gatunki handlowe cukru buraczanego:

Z melasy otrzymuje się również wiele produktów chemicznych, m.in. glicerynę i kwas cytrynowy.

Wartość odżywcza
burak cukrowy
(100g)
Białka 1,0-1,2 g
Węglowodany
Tłuszcze 0,09-0,12 g
Woda 74-77 g
Dane liczbowe na podstawie: [2]
Wartości RDA i AI wyznaczone na podstawie danych Institute of Health[3]
Najwięksi producenci buraków cukrowych (2011)[4]
(w milionach ton)
 Rosja 47,6
 Francja 37,2
 Stany Zjednoczone 26,1
 Niemcy 25,0
 Ukraina 18,7
 Turcja 16,1
 Polska 11,6
 Chiny 10,7
 Wielka Brytania 8,5
 Egipt 7,4
Łącznie na świecie 271,6

Roślina uprawna: Przeciętny plon korzeni wynosi ponad 40 t/ha (dochodzi jednak nawet do 100 t/ha). Buraki cukrowe uprawiane są głównie w Europie – w północno-wschodniej Francji i południowych Niemczech, w pasie czarnoziemów i gleb brunatnych europejskiej części Rosji, na Ukrainie, w całej Polsce (najwięcej w województwach: wielkopolskie, kujawsko-pomorskie, lubelskie), północnych Włoszech i w krajach Beneluksu. Poza Europą ich uprawy mają duże znaczenie w Stanach Zjednoczonych (Michigan, Montana, Dakota Północna, Minnesota, Nebraska, północna Kalifornia), Chinach (Mandżuria) i w Turcji.

Plon buraków cukrowych na świecie [t/ha] w 2009 r.[5]
Kraj Plon [t/ha]
Francja 93,8
Portugalia 85,6
Szwajcaria 85,2
Hiszpania 83,6
Belgia 82,7
Chile 81
Holandia 78,9
Austria 70,3
Wielka Brytania 70
Niemcy 67,6
Szwecja 60,4
Kanada 60,3
Czechy 57,9
USA 57,6
Japonia 56,6
Słowacja 56,3
Włochy 54,6
Polska 54,3
Korzeń buraka cukrowego
Zbiór buraków za pomocą kombajnu – ogławianie i rozdrabnianie liści oraz wykopywanie korzeni i ich załadunek

Historia uprawy

[edytuj | edytuj kod]

Buraki cukrowe uprawiane były początkowo jako warzywa ogrodowe oraz na paszę dla zwierząt. Cukier został wyprodukowany eksperymentalnie z buraków w Niemczech w 1747 przez chemika Andreasa Marggrafa, a pierwsza fabryka przetwarzająca buraki cukrowe była wybudowana w Konarach na Dolnym Śląsku w 1799. Pierwsza kampania cukrowa ruszyła w marcu 1802 roku (przetworzono buraki z poprzedniego sezonu). W Rosji w tym czasie Jakub Jessipow(inne języki) i Jegor Blankennagel(inne języki) zbudowali pierwszą cukrownię w Alabiewie w guberni tulskiej. We Francji pierwszej ekstrakcji cukru z buraków dokonał pod koniec 1811 roku francuski naukowiec Benjamin Delessert(inne języki), wspierany przez chemika Jean-Baptiste’a Quéruela(inne języki). Napoleon zainteresował się uprawą buraków cukrowych w 1804 roku, kiedy Brytyjczycy zablokowali dostawy cukru do Imperium Francuskiego z zachodnich Indii. W 1806 r. Napoleon ogłosił morską blokadę kontynentalną mającą na celu osłabienie wyspiarskiej Anglii. Pięć lat później – pragnąc uniezależnić się od importu cukru trzcinowego – wydał dekret nakazujący rozpoczęcie we Francji uprawy buraków cukrowych. Napoleon zwolnił wytwórców cukru z podatków i utworzył instytut badawczy. W 1813 r. w Passy uruchomiono pierwszą francuską cukrownię. Tą decyzją odciął praktycznie wszystkie dostawy cukru do Europy. Później wybudowano we Francji czterdzieści fabryk do przetwarzania buraków cukrowych. Przemysł ten tymczasowo upadł po upadku Napoleona, którego skutkiem był ponowny wzrost importu z kolonii i upadek większości manufaktur przerabiających buraki, jednak sytuacja poprawiła się w 1840. Wtedy produkcja cukru z buraków gwałtownie wzrosła w całej Europie i w 1880 przerosła produkcję z trzciny cukrowej. Napływ do Europy trzcinowego cukru surowego zmniejszył się także ze względu na spadek produktywności gospodarki plantacyjnej w koloniach (przede wszystkim Ameryce Łacińskiej, gdzie opierała się ona na pracy niewolników)[potrzebny przypis].

Początki cukrownictwa buraczanego

[edytuj | edytuj kod]

Ojczyzną buraka są rejony wybrzeża Morza Śródziemnego, Kaspijskiego i Czarnego. Dzikie formy buraka występujące w tamtych rejonach posiadają korzenie cieńsze i bardziej zdrewniałe od korzeni form uprawnych. Są jednocześnie cennym źródłem genów, zwłaszcza odpornościowych, które zostały utracone w wyniku uszlachetniania buraka cukrowego.

W strefie klimatu umiarkowanego burak cukrowy jest jedyną rośliną dostarczającą surowiec dla przemysłu cukrowniczego. Ponadto jest on źródłem cennej paszy (wysłodki, liście, melas) i materii organicznej w glebie (w przypadku przyorywania liści). Stanowi doskonały przedplon dla roślin następczych w zmianowaniu[6].

Odmiany

[edytuj | edytuj kod]

Krajowy Rejestr zawiera 76 odmian (październik 2011)[7] między innymi[8]:

  • ‘Japola’ – jest odmianą triploidalną o typie użytkowym normalnym (N), pośrednim pomiędzy cukrowym a plennym. Charakteryzuje się dobrą jakością technologiczną o niskiej zawartości azotu aminowego oraz potasu. Jest odporna na wydawanie pośpiechów oraz posiada podwyższoną tolerancję na chwościk buraka.
  • ‘Janowa’ – jest to odmiana triploidalna o typie użytkowym normalno-cukrowym do cukrowego (NC-C). Charakteryzuje się wysoką zawartością cukru i wysokim plonem korzeni. Jest odporna na wydawanie pośpiechów oraz posiada podwyższoną odporność na chwościk buraka. Ponadto, posiada dobre wartości przerobowe i ma małą zawartość szkodliwego azotu.

Uprawa

[edytuj | edytuj kod]

Klimat uprawy buraka cukrowego koncentruje się w strefie klimatu umiarkowanego. Długie dni letnie i obfitość słońca są pożądane do osiągnięcia wyższej zawartości cukru. Warzywo wymaga dużego nawadniania, dlatego duże znaczenie mają rozkład i suma opadów w okresie wegetacji (ok. 600 mm). Brak wody znacznie obniża plony. Burak cukrowy nie jest zbyt wrażliwy na niskie temperatury. Dopiero przymrozki około –8 °C uszkadzają młode rośliny, a jesienią wykopane korzenie są uszkadzane przez przymrozki dochodzące do -6° lub –8 °C. Długość okresu wegetacji buraka, zapewniająca wysoki plon i dobrą jakość korzeni, powinna wynosić 180–190 dni. Burak cukrowy jest uprawiany na różnych glebach, jednak najlepsze zbiory osiąga się na glebach głębokich, luźnych, dobrze odwodnionych i mających zdolność magazynowania wilgoci, o dużej zawartości składników mineralnych i organicznych, które trzeba uzupełniać intensywnym nawożeniem. Takimi glebami, na których najczęściej się uprawia są czarne ziemie i gleby brunatne. Burak jest rośliną objętościową, której przewóz na dalsze odległości jest nieopłacalny. Rozmieszczenie cukrowni jest więc głównym czynnikiem lokalizacji uprawy buraków. Uprawa tej rośliny jest kapitałochłonna, jak i wymagająca dużych nakładów pracy[5].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Peter F. Stevens, Caryophyllales, [w:] Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-10-07] (ang.).
  2. buraki cukrowe, [w:] Eugeniusz Pijanowski (red.), Encyklopedia Techniki, Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1978, s. 93.
  3. Dietary Reference Intakes Tables and Application. Institute of Health. The National Academies of Sciences, Engineering, and Medicine. (ang.).
  4. Organizacja Narodów Zjednoczonych do spraw Wyżywienia i Rolnictwa (FAO): Production/Crops – element: production quantity; item: sugar beet; country: World > (List); year: 2011. styczeń 2013. [dostęp 2013-03-29]. (ang.).
  5. a b Wiktor Berski, Burak Cukrowy – Budowa i znaczenie.
  6. l, Początki cukrownictwa buraczanego [online], www.uprawyekologiczne.pl [dostęp 2016-02-08].
  7. Odmiany wpisane do krajowego rejestru. [dostęp 2011-10-13].
  8. Adam Sitarski: Odmiany KHBC dla polskich plantatorów. W: Buraki nowe perspektywy. Biznes_ Press sp. z o.o., 2010, s. 13. ISBN 978-83-927966-8-8.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]