Oto 100 najlepszych piosenek wszech czasów według redakcji serwisu Musikexpress. Miejsca od 20. do 1.

Również pod względem muzycznym nic nie może być bardziej odległe od panującego wówczas stylu niż ten lekki kawałek folk rocka nagrany w Nashville w cienkim, dzikim brzmieniu BLONDE ON BLONDE, który roi się od typowych dla Dylana postaci, takich jak grabarze, szlifierze organiści, pokojówki i pijani politycy. A wszystkie enigmatyczne wersy prowadzą raz po raz do uderzająco prostego refrenu: "I want you, I want you, I want you so bad". Pragnienie jest wieczne — i zawsze na próżno.

19. Prince — "When Doves Cry"

Ta piosenka została wybrana jako pierwszy singiel z płyty PURPLE RAIN, by zwrócić uwagę na wszechstronnego wokalistę z Minneapolis po jego sukcesie w 1999 r. Prince napisał go w ciągu jednej nocy i nagrał sam, ponieważ reżyser "Purple Rain" Albert Magnoli chciał, aby towarzyszyło mu kilka bardziej dramatycznych scen.

Prince wzbogacił dość spartańską hybrydę soulowego dramatu i suchej klubowej tablicy legendarnie poruszającym występem wokalnym, przeplatając go chórami, westchnieniami i krzykami. W prawie sześciominutowej wersji albumowej utwór wije się w swoim cierpieniu, aż solo syntezatora odważnie zawiązuje wokół niego fioletową kokardę na finał. "When Doves Cry" jest pierwszym singlem Prince'a, który osiągnął pierwsze miejsce na amerykańskiej liście przebojów.

18. Radiohead — "Paranoid Android"

Główny singiel z pierwszego arcydzieła Radiohead OK COMPUTER był żartem pod każdym względem: uderzenie w radio z 6,5-minutowym prog rockiem o wielu twarzach? Niedorzeczne. Następnie tytuł: Thom Yorke uznał depresyjnego robota Marvina z "Autostopem przez galaktykę" za odpowiednią karykaturę samego siebie, a raczej tego, co widziały w nim media.

Tekst jest odpowiednio bezosobowy. Jest jednak wykonywany z intensywnością, która wchodzi pod skórę. Fragment, w którym monstrualny riff gitarzysty Jonny'ego Greenwooda przecina rozpaczliwą sekcję "Rain down, rain down", jest jedną z najefektowniejszych eksplozji w historii muzyki. Najbardziej złożony singiel zespołu osiągnął szczyt na trzecim miejscu brytyjskiej listy przebojów.

17. Talk Talk — "I Believe In You"

Jest to najbliższy świętości utwór muzyki popularnej XX w., który trwa 6 min i 24 sek. Obecnie pop celuje w najróżniejsze rzeczy, ale rzadko w te wzniosłe. Jeśli strzał chybia, rezultat jest kiepski. Często chybia, dlatego wędrujemy po lodowcach kiczu. "I Believe In You" jest, pozostając przy tym obrazie, inne.

Ta bliskość wzniosłości sprawiła, że utwór jest niemal przezroczysty, jest siecią o szerokich oczkach i pętlach spokoju. To sekcja rytmiczna Lee Harrisa na perkusji i Paula Webba na basie tworzą otwarty kręgosłup tego utworu. To smutna, ale unosząca się w powietrzu lekkość, całe instrumentarium zapożyczone z jazzu lat 60. i ten sznyt Erika Satie w celu włączenia go do czegoś znacznie większego.

Wszystko leci. Tuż nad ziemią, ale leci. To by było na tyle, ponieważ wszystko w późnej twórczości tego zespołu jest po prostu płynne i gwałtowne, płonące i odpływające. Ale przy "I Believe In You" niebiosa się otwierają, żeński chór rozbrzmiewa i rozlewa swoje wieczne światło na lata 80. A oni założyli okulary przeciwsłoneczne i tańczyli dalej.

16. New Order — "Blue Monday"

Już na samym początku, gdy maniakalny hak bębna basowego wchodzi, staje się jasne: dzieje się tu coś nowego i ekscytującego. W tle pojawia się sekwencer, następnie bas i werbel, ułamek sekundy absolutnej ciszy, potem znowu bas, uderzenie perkusji, a na koniec ponury, mówiony wokal Bernarda Sumnera.

New Order prawdopodobnie nie mieli pojęcia, że będzie to początek jednego z pionierskich utworów tanecznych początku lat 80. Zwłaszcza że prawie 7,5-minutowy odlot w erę elektroniki okazuje się wymagający pod względem technicznym. Podczas pierwszych żmudnych prób ręcznego zaprogramowania sekwencera kodem binarnym, kultowe intro "Taktaktak" powstało raczej przez przypadek. Sukces utworu na rodzącej się scenie house był ogromny.

Chociaż "Blue Monday" staje się najlepiej sprzedającym się 12-calowym/maxi singlem w historii, początkowo oznacza to katastrofę finansową dla wytwórni Factory: ze względu na wyszukany projekt okładki maxi, wytwórnia przynosi straty. Dopiero dzięki niezliczonym wznowieniom piosenka w końcu się opłaca.

Z artystycznego punktu widzenia nie ma to znaczenia: ponieważ to, co zespół osiągnął jako Joy Division z emocjonalnie naładowanym "Love Will Tear Us Apart", New Order udało się po raz kolejny z chłodną monotonią "Blue Monday" — napisać klasyk, który wciąż brzmi absolutnie świeżo 30 lat później.

15. Prince and The Revolution — "Purple Rain"

Określenie "rockowa ballada" to zdecydowanie za mało jak na utwór, który w ciągu prawie dziewięciu minut, nagranych na żywo i dopracowanych z mnóstwem dogrywek, pokonuje drogę od soft rocka przez Hendrixowskie miniekcesy do pełnego gospelu, a stamtąd do perfekcyjnego orkiestrowego finału, o którym inni entuzjaści smyczkowej pompy mogą tylko pomarzyć.

Prince ewidentnie walczy również z wieloma klasycznymi rockowymi kliszami, które w rzeczywistości są uważane za przestarzałe od wczesnych lat 80., nie tylko ze względu na jego pracę. Czy ten facet rzeczywiście mógł robić to, co chciał? Tak.

14. Glen Campbell — "Wichita Lineman"

Billy Joel powiedział kiedyś o tej piosence: "To piosenka o zwykłym człowieku, który myśli bardzo niezwykłe rzeczy". Właśnie w tym tkwił wielki talent genialnego autora piosenek Jimmy'ego Webba pod koniec lat 60.: jak genialny reżyser, szukał zwykłych postaci i przeszczepiał do ich emocjonalnego świata wszystko, co czyni życie tak cudownym i trudnym do zniesienia: wielką miłość, niekończącą się samotność, przeklęty romans.

Niedługo wcześniej Webb napisał już "By The Time I Get To Phoenix" dla gwiazdy country Glena Campbella; opowiadał o biednym facecie, który przemierza USA samochodem w drodze do ukochanej, bo nie stać go na lot. "Wichita Lineman" jest pracownikiem firmy telefonicznej, który musi zainstalować napowietrzne linie do połączeń telefonicznych w Kansas. Facet dba więc o to, by wkrótce każdy w tym ogromnym kraju mógł rozmawiać z każdym innym — i jest w tej pracy najbardziej samotną osobą na bezkresnym Zachodzie. Co za tragedia!

13. Bob Dylan — "Like A Rolling Stone"

To moment, który wywraca muzykę popularną do góry nogami. Pędzące bity Bobby'ego Gregga. Nawiedzające dźwięki organów Ala Koopera. Wyrafinowane gitarowe zagrywki Michaela Bloomfielda. I ten głos, który rzuca w ciebie kaskadami tekstów — cała młodzieńcza arogancja i irytujący chłód: "Once upon a time you dressed so fine, threw the bums a dime in your prime, didn't you?". Który opowiada o utracie niewinności i pęknięciach w życiu. Który szydzi "How does it feeeel?" w refrenie i rymuje "to be on your own" z "no direction home".

W "Like A Rolling Stone" poezja i rock'n'roll tańczą na ruinach popu. Piosenka jest jednocześnie manifestem, nad którym płonącymi literami napisano: "My przeciwko nim". To arcydzieło powstało w drewnianym domku Dylana. Mistrz Bob odrzuca wszelkie pochwały, wszelkie próby interpretacji: "Piosenka po prostu do mnie przyszła" — mówi. Elvis Costello będzie później wspominał, że to był szok "żyć w świecie, w którym byli Manfred Mann, Supremes i Engelbert Humperdinck — i nagle pojawiło się coś takiego jak >Like A Rolling Stone<'".

12. Kate Bush — "Wuthering Heights"

Tak, do głosu trzeba się przyzwyczaić. Ale czy nie jest tak ze wszystkim w życiu, w tym ze wszystkim, co piękne? 36 lat po premierze "Wuthering Heights" pozostaje jedną z tych piosenek, których nie da się słuchać mimochodem. Urzeka całym swoim magicznym blaskiem, przesłaniając otaczający go świat.

Jej geneza jest prawie tak podnosząca na duchu, jak sama piosenka: Kate Bush miała 18 lat, kiedy filmowa wersja "Wichrowych Wzgórz" Emily Brontë zainspirowała ją do napisania utworu. Dopiero wchodziła w dorosłość, gdy przeciwstawiła się swojej potężnej wytwórni płytowej EMI, która chciała uczynić "James And The Cold Gun" debiutanckim singlem Bush, i postanowiła zaprezentować się światu z "Wichrowymi Wzgórzami".

Świat udowodnił, że miała rację: Bush stała się pierwszą artystką z samodzielnie napisanym hitem numer jeden w Wielkiej Brytanii. Gigantyczny moment: jak jej głos wtapia się w solo gitarzysty zespołu Alan Parsons Project Iana Bairnsona na końcu i powoli znika.

11. The Kinks — "Waterloo Sunset"

Podczas gdy współczesne teksty rockowe w 1967 r. lubiły oddawać hołd psychodelicznemu surrealizmowi, Ray Davies skupił się na tym, co znał: Londynie, jego mieszkańcach i ich tęsknotach. W tej miejskiej britpopowej miniaturze Davies jest samotnym obserwatorem, opowiada historię "Terry'ego i Julie", którzy przekraczają "brudną starą" Tamizę na stacji Waterloo, sami będąc pośród całego zgiełku piątkowego wieczoru.

Na początku brzmi to niespektakularnie, ale w tym konkretnym przypadku ma poetycką moc i czule gorzkie piękno, które doskonale współgra z delikatnie opadającymi melodiami zwrotki i refrenu oraz cicho optymistyczną ósemką środkową. Ponadczasowy popowy realizm, ponieważ to, co Davies obserwuje ze swojego okna, mogło wydarzyć się w 1967 lub 2007 r., a być może dzieje się właśnie teraz.

Klasyk popu lat 60., nagrany w niecałe dziesięć godzin. Osiągnął numer dwa jako singiel w Anglii.

10. The Clash — "London Calling"

Dzięki "London Calling" Joe Strummerowi i Mickowi Jonesowi udało się stworzyć utwór, który z pewnością stał się bardzo emocjonalnym, empatycznym hymnem z akordami staccato i śpiewem. Tytuł — oparty na programach informacyjnych BBC podczas II wojny światowej, z charakterystycznym wezwaniem "This is London calling" — działa również dlatego, że opis rzeczywistości pod koniec lat 70. prawie nigdy nie został ujęty w słowa (i rytm) tak zwięźle i dokładnie.

Niezależnie od tego, czy chodzi o strach przed zbliżającą się katastrofą nuklearną, ostrzeżenie przed głodem, delegalizację broni policyjnej czy obecną katastrofę powodziową w Anglii, piosenka wydaje się groźnie realistyczna, ale w przeciwieństwie do uznanego na całym świecie hymnu stadionowego "You'll Never Walk Alone", nie miała jeszcze potencjału, by stać się transgranicznym superhitem.

Sam tytuł nie czyni albumu dziełem stulecia. To raczej odważne połączenie rocka, popu, jazzu i reggae. Tematyka The Clash jest wciąż aktualna, czy to w Londynie, Kairze, Kijowie czy Hamburgu. Londyńskie "centrum finansowe" wydaje się nadal funkcjonować, a angielski futbol żyje i ma się dobrze.

9. Leonard Cohen — "Hallelujah"

Historia "Hallelujah" jest równie elegijna, jak sama piosenka. Jako jeden z wielu utworów na "Various Positions", albumie Leonarda Cohena, nie wywołał żadnego szczególnego odzewu. Stało się to dopiero wtedy, gdy Jeff Buckley nagrał tę piosenkę w 1994 r. na swój album "Grace" i uczynił ją sławną, opierając się na lirycznie zmodyfikowanej wersji Johna Cale'a, którą nagrał na "I'm Your Fan", inny album w hołdzie dla Leonarda Cohena. Muzycznie czystsza wersja Jeffa Buckleya (bez keyboardu) została wydana jako singiel dopiero w 2007 r. W sumie znanych jest dziś ponad 300 oficjalnych coverów tej piosenki.

Nie ma w tym nic dziwnego, bo "Hallelujah" brzmi jak ludowa piosenka, która powinna istnieć od zawsze. Sam Cohen, zawsze bardziej poeta niż muzyk, zmagał się ze swoją kompozycją przez lata i podobno napisał do niej 80 wersów, z których ostatecznie pozostały tylko cztery. Tak naprawdę już w trzecim wersie tekst zawiera zadziorę, która nie daje spokoju: "But you don't really care for music, do you?" z ust Cohena, Buckleya czy Cale'a to po prostu zdanie głębokiego smutku, które woła o rozwiązanie — i dostaje je. Alleluja.

8. David Bowie — "Heroes"

Robert Fripp z King Crimson potrzebuje tylko dwóch nut do hipnotycznej figury gitarowej, która biegnie przez wersy miłosnej piosenki Bowiego o dwóch alkoholikach. Bez tego minimalizmu to by nie zadziałało. Nagle, po fascynującej niewrażliwości swojego poprzednika, Bowie miał w rękach tę porcję emocji, której wielkość próbował uchronić przed groźbą patosu za pomocą kojących wejść i wyjść w tytule.

Atrakcyjność tego hymnu polega zatem na tarciu między oszczędnym heroinowym szykiem a bombastyczną ścianą dźwięku. Być może Bowie i współautor Brian Eno zdecydowali się również na tę technikę nagrywania z zamiłowania do metafor: w końcu "Heroes" stanowi centralny element trylogii Bowiego o podzielonym Berlinie:

"Pamiętam, jak staliśmy przy murze / A karabiny strzelały nad naszymi głowami / A my całowaliśmy się / Jakby nic nie mogło spaść".

W 2003 r. Bowie wyjaśniał, że pomysł na dwójkę tajemniczych kochanków zrodził się z sekretnego romansu między jego, wówczas żonatym, producentem Tonym Viscontim i wspierającą go wokalistką Antonią Maass.

7. Nirvana — "Smells Like Teen Spirit"

Każdy, kto przyjrzał się bliżej, rozpoznał to wcześnie: diabelnie dzicy Guns N' Roses, celebrowani jako zbawcy rocka, byli ostatecznie tylko częścią problemu, częścią show. Pod koniec lat 70. rock'n'roll stracił już zdolność do dawania ludziom poczucia, że wie coś o ich lękach i otchłaniach. Ale wtedy MTV dodało do swojego programu "Smells Like Teen Spirit", hymn o rozczarowaniu, który zdawał się czerpać swoją ogromną moc właśnie z tego.

"I feel stupid and contagious / Here we are now, entertain us", krzyczał blond kudłaty mężczyzna z głową odchyloną od telewizora. I nawet zanim Kurt Cobain strzelił sobie w głowę, ludzie byli zdesperowani, by mu uwierzyć. Jednak ta prawdziwość to tylko połowa wyjaśnienia, dlaczego ta piosenka, której ani zespół, ani ich nowa wytwórnia nie spodziewali się odnieść takiego sukcesu, miała taki wpływ: Nirvana przyniosła swój wielki talent do odważnego uciekania się do prostych, ale drastycznych środków do zenitu dzięki ich pierwszemu dużemu wydawnictwu.

Sekretem tej piosenki jest jej dynamizm. Wybuchowość "Smells Like Teen Spirit" pochodzi z riffu "More Than A Feeling" skradzionego klasycznemu rockowemu zespołowi Boston i mrożących krew w żyłach krzyków fana Pixies Kurta Cobaina, z melancholii niemal absurdalnie prostej zwrotki i brutalnej siły refrenu, z prostego zestawienia głośności i ciszy. "Smells Like Teen Spirit" był więc tak wyjątkowy, jak to tylko możliwe: Nawet ktoś, kto nie mówi ani słowa po angielsku, rozumie sedno tej piosenki.

6. The Beach Boys — "God Only Knows"

"Nie zawsze mogę cię kochać". Jako pierwszy wers! W piosence miłosnej! Nawet jeśli kolejne słowa są czymś w rodzaju zakończenia: Dla zespołu popowego w latach 60. było to... cóż, niezwykłe.

Być może "God Only Knows" to piosenka, która najlepiej uosabia istotę albumu PET SOUNDS: całkowite pozostawienie przeszłości za sobą, nie tylko pod względem aspektów technicznych, pracy w studio i melodii, ale także pod względem treści: "God Only Knows" to piosenka duchowa. "Najlepsza rzecz, jaką kiedykolwiek napisano" — powiedział kiedyś Paul McCartney.

Oczywiście nie jest to typowa popowa piosenka; odbiega od normy na zbyt wiele sposobów. Tekst został napisany — podobnie jak siedem innych piosenek na PET SOUNDS — przez Tony'ego Ashera, copywritera, który poza tym pozostawił niewiele śladów we współczesnym popie. Resztą zajął się Brian Wilson, który niedawno przestał koncertować ze swoim zespołem i wolał pracować w studiu. Wykonał mistrzowską robotę: muzyka jest strukturalnie daleka od tego, co było typowe w tamtym czasie, gra z dodatkowymi podtekstami basowymi, partiami instrumentalnymi i wokalnymi, a kończy się kanonem.

W utworze pojawia się waltornia, a w tle słychać klawesyn i glockenspiel. Brian Wilson pozostawił główny wokal swojemu bratu Carlowi, który w tym czasie miał zaledwie 19 lat — pojawia się tylko na wokalu wspierającym.

5. The Smiths — "There Is A Light That Never Goes Out"

A niech mnie. Kto był ostatnią osobą, która połączyła zmęczenie światem i tęsknotę za miłością w tak melodyjny, melancholijny sposób? The Smiths, tak, kilka razy. Tutaj, na "There Is A Light That Never Goes Out", subskrybent smutku Morrissey zabiera nas w podróż, którą większość z nas już odbyła. Młodzieńczy dramat tęsknoty rozwija się aż do momentu, gdy w 1:02 minucie wielopiętrowy autobus spełnia szczere pragnienie bohatera o bliskości i uczuciu. W końcu będąc nastolatkiem szuka się każdej możliwej ucieczki od samotności. Nawet głęboko romantyczna fantazja o wypadku drogowym służy jako moment odkupienia.

To, co sprawia, że piosenka jest tak niepowtarzalna, to nie tylko to, że uderza w nerw dojrzewania każdego nieszczęśliwego kochanka. Jest to prosty obraz, który maluje tytuł: ciche światło w pokoju samotnego dziecka, podczas gdy ty fantazjujesz o kolorowym blasku miasta nocą. Słodko-gorzki wydźwięk nadawany jest przez smyczki syntezatora i melodię fletu, która pojawia się po drugiej zwrotce. Dodajmy do tego gitarową grę Johnny'ego Marra i mamy idealny pop dla nastoletniej traumy.

4. Marvin Gaye — "What's Going On"

Hymn na cześć pokoju z subtelną mocą niesamowicie płynnej aranżacji. Tragedia: dla Marvina Gaye'a, wówczas 30-latka, wewnętrzny spokój na początku lat 70. był jedynie iluzją. Jako artysta, mąż i syn doświadczał ciągłych kryzysów. W swojej wytwórni Motown stracił status ulubionego dziecka szefa Berry'ego Gordy'ego, jego małżeństwo było zagrożone rozpadem, a konflikt z surowo religijnym ojcem zbliżał się do końca.

Dla Marvina Gaye'a muzyczne przebudzenie "What's Going On" było zatem artystycznym i osobistym wyzwoleniem: w końcu piosenka z przesłaniem dalekim od zwykłych miłosnych rymów; plus instrumentacja, która wyraźnie dystansowała się od znormalizowanego stylu Motown i wyznaczyła kierunek, w którym wytwórnia wkrótce się rozwinie i która później nosiła tytuł piosenki Smokeya Robinsona "Quiet Storm".

Gaye podziękował dwóm autorom Renaldo Bensonowi i Alowi Clevelandowi i dał jeden z najlepszych występów wokalnych w historii soulu. Oczywiście "What's Going On" to piosenka swoich czasów, dziecko politycznych niepokojów i policyjnego despotyzmu w Stanach Zjednoczonych na początku lat 70. Ale bez względu na to, ile lat minęło, ta piosenka nigdy się nie starzeje. Wciąż stanowi odpowiednie odniesienie do wszystkich niesprawiedliwości tego świata, a każdy, kto jej słucha, wciąż czuje tę odurzającą mieszankę: z jednej strony wszystko się zmienia, z drugiej strony rzeczy nie mogą tak dalej trwać.

3. The Beatles — "A Day In The Life"

Krytyk muzyczny Albert Koch o "A Day In The Life":

Trwa ponad minutę. Potężny ostatni akord, zagrany na czterech fortepianach przez Johna Lennona, Paula McCartneya, Ringo Starra i menedżera Beatlesów Mala Evansa. Pod koniec inżynier dźwięku Geoff Emerick musi podkręcić dźwięki tak wysoko, że choć nie słychać przysłowiowej spadającej szpilki, to słychać różne odgłosy ze studia na Abbey Road w Londynie: szelest papieru nutowego, skrzypienie krzesła. Między tym obszernym ostatnim akordem a pierwszą nutą gitary akustycznej jest 5 minut i 39 sekund — i najbardziej ambitna, najbardziej wyszukana piosenka, jaką Beatlesi kiedykolwiek nagrali: "A Day In The Life".

Bądźmy szczerzy: "A Day In The Life" to epopeja, która zmieniła muzykę pop. I nie zapominajmy: każdy, kto ma cokolwiek wspólnego z SGT. PEPPER'S LONELY HEARTS CLUB BAND ma na myśli być może tylko ostatni utwór na albumie. "A Day In The Life" jest wzorem dla sposobu, w jaki Beatlesi pracowali w swojej późnej fazie, w której wielkie rzeczy mogły wyłonić się z banalnych oryginalnych pomysłów. Ale jest to również odosobniony przykład prawdziwej współpracy między autorami piosenek Johnem Lennonem i Paulem McCartneyem. We wczesnych dniach Beatlesów, Lennon/McCartney zgodzili się dzielić kredytami piosenek, niezależnie od tego, który z nich był (głównym) autorem piosenek. Zarówno solowa praca McCartneya ("Yesterday"), jak i Lennona ("Give Peace A Chance") zostały przypisane duetowi Lennon/McCartney.

W przypadku "A Day In The Life" wszystko wyglądało jednak inaczej. Dwa niezależne fragmenty piosenki zostały połączone z krótką partią orkiestrową, tworząc jedną z najwspanialszych piosenek pop wszech czasów. Jeden z nich to powolny, niemal folkowy utwór (część Lennona), a drugi to wesoła piosenka w średnim tempie (McCartney).

Zarówno pod względem treści, jak i struktury, oba fragmenty piosenek potwierdzają założenia dotyczące charakteru dwóch głównych Beatlesów: mózgowego i "normalnego". Tutaj: Lennon, autor surrealistycznych i dadaistycznych tekstów, który odnosi się do swojej roli w filmie Richarda Lestera "Jak wygrałem wojnę" i przypadkowej śmierci spadkobiercy Guinnessa i przyjaciela Beatlesów Tara Browne'a w "A Day In The Life" i kończy deklaracją, że 4 tys. dziur w garnkach policzonych w Blackburn w Lancashire wypełniłoby Royal Albert Hall w Londynie. Tam: McCartney, który w swojej części piosenki opisuje normalny dzień z życia swojej młodości — budzenie się, palenie papierosa, jazda autobusem do szkoły, spóźnianie się.

Psychodeliczny, niemal klaustrofobiczny efekt piosenki wynika z pogłosu w głosie Lennona i atonalnego wkładu orkiestry, która łączy dwa fragmenty, które tak naprawdę do siebie nie pasują. Ogólnie: orkiestra. 40 muzyków z Londyńskiej Orkiestry Filharmonicznej zagrało partyturę napisaną przez producenta Beatlesów George'a Martina — musieli zacząć bardzo cicho od najniższej nuty swojego instrumentu i pracować aż do najwyższej w fortissimo przez 24 takty. Aby wzmocnić efekt, partia orkiestrowa została trzykrotnie dograna.

"A Day In The Life" to wszystko, co charakteryzuje Beatlesów: różne podejścia do pisania piosenek Lennona i McCartneya, zamiłowanie do awangardy i eksperymentów w późnych latach oraz umiejętności produkcyjne George'a Martina, który wirtuozersko wykorzystał studio nagraniowe jako dodatkowy instrument.

2. The Beatles — "Strawberry Fields Forever"

Kevin Barnes, lider zespołu Montreal, o "Strawberry Fields Forever":

"Strawberry Fields Forever" to moja ulubiona piosenka wszech czasów, ponieważ ma w sobie tak wiele rzeczy naraz — jest smutna, przerażająca i denerwująca, ale także afirmująca i pozytywna. John Lennon zaprasza nas do swojej naćpanej psychiki. Sposób, w jaki piosenka posuwa się naprzód, ta senna, oderwana jakość wokalu i instrumentów, przypomina mi trochę obraz pająka na LSD budującego sieć. Piosenka wydaje się napisana w pełni automatycznie, jakby została stworzona i nagrana pod wpływem hipnozy. Produkcja i sztuczki nagraniowe George'a Martina w studiu odgrywają dużą rolę w oddziaływaniu utworu. Jego energiczne i stonowane aranżacje smyczkowe i dęte bardzo dobrze uzupełniają brutalną surowość występu Beatlesów.

"Strawberry Fields Forever" jest doskonałym przykładem kreatywnego partnerstwa Fab Four z ich producentem George'em Martinem. Oczywiście należy również wspomnieć o ich inżynierze dźwięku Geoffie Emericku. W znacznym stopniu przyczynił się do emocjonalności piosenki, znajdując sposoby na realizację abstrakcyjnej muzycznej wizji Beatlesów i przekształcenie jej w akustyczną rzeczywistość

Słuchałem "Strawberry Fields Forever" niezliczoną ilość razy. Pamiętam, kiedy usłyszałem tę piosenkę po raz pierwszy. Musiałem mieć około 13 lat i byłem totalnie przerażony, jak żadną inną piosenką wcześniej. Piosenka zdawała się przemawiać do podświadomości słuchacza w niesamowity sposób, była zarówno wołaniem o pomoc, jak i triumfem. John Lennon pozornie akceptuje porażkę, wskazując jednocześnie drogę ucieczki. Piosenka przekazuje poczucie apatii w niektórych miejscach, w innych wydaje się zdesperowana, a nawet trochę groźna.

W porównaniu do wszystkich innych piosenek Beatlesów perkusja Ringo Starra w "Strawberry Fields Forever" jest najlepsza, a krótkie solówki gitarowe są bardzo gustownie rozmieszczone i skuteczne. "Strawberry Fields Forever" to doskonale skonstruowane popowe arcydzieło i jedna z niewielu piosenek, których mogę słuchać w kółko do końca życia, nigdy się nimi nie nudząc."

1. Joy Division — "Love Will Tear Us Apart"

Zespół Captain & Tennille powstał 21 lipca 1975 r. Z ich pierwszym singlem, para małżeńska — on: czapka kapitańska, ona: korkociąg, oboje: szczęśliwi — wylądowała na pierwszym miejscu amerykańskiej listy przebojów Billboard. "Love Will Keep Us Together" obiecuje nieistotne życie w wiecznej wspólnocie i kołysze się równie nieistotnie, włączając w to grający honky-tonk fortepian.

Piosenka byłaby równie nieistotnym przypisem w historii popu, gdyby nie to, że obudziła w Ianie Curtisie pragnienie napisania pewnego dnia o miłości takiej, jaka jest naprawdę. Nienawidzi "Love Will Keep Us Together", nienawidzi miłości każdym włóknem swojego ścięgnistego, wychudzonego ciała. Nienawidzi hipokryzji, obłudy, słoneczności, a nawet całego dobrego humoru, permanentnego uśmiechu, który chciałby zetrzeć z twarzy Kapitana i jego Tennille.

Dojrzewanie alternatywnej koncepcji zajęło pięć lat. Dopóki Joy Division nie wypuściło na świat "Love Will Tear Us Apart", najsłynniejszej piosenki zespołu z Manchesteru, granej niezliczoną ilość razy w radiu, w klubach, na dyskotekach, coverowanej i odtwarzanej niezliczoną ilość razy, wspominanej w innych piosenkach, cytowanej i analizowanej jeszcze częściej — a jednak za każdym razem, gdy jej słuchasz, jej efekt jest tak natychmiastowy i druzgocący, nie tylko tak, jakbyś słyszał ją po raz pierwszy, ale tak, jakbyś był tam, kiedy została nagrana. Czujesz zapach rozgrzanego nagraniowego studia, zimny dym papierosów i rozlane piwo na dywanie. I jesteś wewnątrz głowy Iana Curtisa. Możesz poczuć desperację, z jaką wlewa swoje najgłębsze ja do piosenki. Śpiewa dla nas wszystkich, ale ma na myśli siebie, zawsze tylko siebie. To on jest rozdarty przez intensywność swoich uczuć, których nie można kontrolować.

"Love Will Tear Us Apart" zostało po raz pierwszy nagrane w Pennine Sound Studios w Oldham 8 stycznia 1980 r., sama piosenka została napisana w sierpniu 1979 r. i po raz pierwszy wykonana na żywo w następnym miesiącu. Chociaż nagranie było zbliżone do wersji na żywo — a może właśnie dlatego — Ian Curtis i producent Martin Hannett byli niezadowoleni z wyniku. W marcu 1980 r. spotkali się w Strawberry Studios, by spróbować ponownie. Wersja, która została wydana jako singiel, została napisana tutaj, miesiąc po samobójstwie Iana Curtisa, który powiesił się w kuchni swojego domu w Macclesfield we wczesnych godzinach porannych 18 maja 1980 r., dzień przed tym, jak Joy Division mieli wyruszyć w swoją pierwszą trasę koncertową po Stanach Zjednoczonych.

Utwór rozpoczyna się gitarowym intro przypominającym początek "Pinball Wizard". Jednak tam, gdzie The Who używają ciętych gitar elektrycznych, "Love Will Tear Us Apart" dosłownie eksploduje, perkusista Stephen Morris atakuje swoim biczującym motorycznym rytmem, rodzajem kłującego rytmu z tanecznym rowkiem, a Bernard Sumner wypełnia utwór zamaszystymi, ciepłymi syntezatorowymi padami, podczas gdy bas Rickenbackera Petera Hooka podnosi melodię i powtarza ją raz za razem.

To chwytliwa rzecz. Bardziej chwytliwa niż to, do czego przyzwyczaili nas Joy Division, którzy zwykle zatracają się w mrocznych katedrach złożonych dźwięków, z których nie ma wyjścia. To jest pop, tak popowy, jak tylko Joy Division może być popowe. Ale to nie jest "Love Will Keep Us Together", nie ma tu nic lekkiego ani puszystego, nic przyjemnego ani uzależniającego.

"Love Will Tear Us Apart" szybko przechodzi do sedna. Zdajemy sobie z tego sprawę, gdy Ian Curtis wchodzi z tekstem "When routine bites hard and ambitions are low". Jego niepokojący baryton nie jest tak sugestywny, jak zwykle, nie jest tak maniakalny. Brzmi mniej jak arcykapłan, którego znamy, celebrując porażkę, porażkę, smutek i okrucieństwo człowieka w swoich dziwacznych piosenkach. Ktoś z zespołu podobno zasugerował mu, że powinien spróbować zaśpiewać jak Frank Sinatra. Nie do końca mu się to udaje, ale może właśnie dlatego śpiew wchodzi pod skórę.

• Ian Curtis: rozłupany jak lód

W zgodzie z syntezatorem Sumnera Curtis wchodzi w refren, powtarzając dwukrotnie "Love, love will tear us apart again". To lament, śpiewany z wielką czułością. Ale zmęczenie i cicha rozpacz również przebłyskują, sugerując, że ktoś jest tutaj zagubiony. "Dlaczego sypialnia jest taka zimna, odwrócona w twoją stronę?" Gdyby utwór nie pędził do przodu tak nieprzerwanie i nie zmuszał Curtisa do dalszego śpiewania, prawdopodobnie zatrzymałby się po tych wersach i załamał. Ale on musi iść dalej, musi iść dalej, dwie kolejne zwrotki, mostek, dwa kolejne refreny, aż piosenka niepostrzeżenie znów się rozwija, instrumentalne outro, które nieznacznie zmienia melodię jeszcze raz, prawie euforycznie, aż do zaniku. 3 minuty i 18 sekund gęsiej skórki.

Niemal niemożliwe jest nie spróbować dopasować okoliczności Curtisa do "Love Will Tear Us Apart": W czasie nagrania ma romans z belgijską dziennikarką Annik Honoré, jest w separacji ze swoją żoną Deborah, która samotnie wychowuje ich sześciomiesięczną córkę. Jego napady padaczkowe występują częściej, a leki sprawiają, że jest melancholijny i przygnębiony. Kiedy śpiewa "Why is it something so good just can't function no more", wyraża ból absolutnej bezradności.

Ale "Love Will Tear Us Apart" nie jest wyrachowanym dołkiem. Piosenka jest napędzana świadomością, że rozczarowanie, koniec, jest nieuchronnie wbudowane w najwyższe ze wszystkich uczuć: Jeśli chcesz doświadczyć miłości, musisz zaakceptować, że pewnego dnia się skończy. Zanim kochankowie się rozdzielą, najpierw musi istnieć miłość, która jest tak silna, że czujesz się tak, jakby miała cię rozerwać.

W swojej książce "Touching From A Distance" Deborah Curtis zauważa, że motyw okładki singla z nazwą zespołu i tytułem piosenki wyrytym w metalu przypomina jej nagrobek. Nagrobek, który zrobiła dla swojego męża, również zawiera ten napis: "Love will tear us apart".