Joanna Slow's Reviews > Nowe oświecenie. Argumenty za rozumem, nauką, humanizmem i postępem

W „Nowym oświeceniu” Steven Pinker przekonuje czytelników, że żyjemy w świecie lepszym niż jakiekolwiek pokolenie przed nami. Argumentuje, że ideały oświeceniowe przyświecające instytucjom zapewniającym postęp takim jak rządy, szkoły, sądy czy organizacje międzynarodowe, były drogowskazem, dzięki któremu praktycznie w każdym miejscu na naszym globie, żyje się dziś lepiej niż 300 lat temu. Skrupulatnie i metodologicznie, rozdział po rozdziale, obala różnego typu mity czy złudzenia, które powodują, że mamy poczucie, że świat się kończy i nigdy nie było tak źle, jak jest teraz. I w większości (najwięcej zastrzeżeń mam do rozdziału dotyczącego nierówności), udaje mu się to doskonale.
Ale tak jak po lekturze „Factfullness” miałam poczucie, że Rosling pomógł mi patrzeć na wiele tematów szerzej i wskazał przyczyny, które zniekształcają mój punkt widzenia, tak z „Nowym Oświeceniem” i Stevenem Pinkerem mam poważny problem. Bo choć bardzo bliski jest mi jego punkt widzenia, to nieznośny wprost wydawał mi się jego optymizm i skłonność do obśmiewania adwersarzy, a czasem wykoślawiania lub pomniejszania ich argumentów. Jakby przyznanie, że nie wszystko poszło nam idealnie i że świat mógłby wyglądać lepiej, było zakwestionowaniem idei prymatu rozumu.