Rafał's Reviews > Białystok. Biała siła, czarna pamięć

To nie do końca taka książka, jakiej się spodziewałem - przynajmniej z początku, przez mniej więcej połowę. Myślałem, że od początku do końca będzie kanonada w podlaskich nacjonalistów, skinów, kiboli, dewotów. I jest - ale potem. Bo zaczyna się od zarysowania dziur w pamięci: Kącki odkrywa, że nikt (ewentualnie "nikt") w Białymstoku nie wie, że przed wojną to było żydowskie miasto - i odkrywa to przed czytelnikami, którzy pewnie też tego nie wiedzą. W konsekwencji oglądamy region pozbawiony własnych korzeni - to jest chyba główna teza, że gdzie brak korzeni i świadomości, tam łatwo wtłoczyć uprzedzenia. Potem Kącki omawia wszystkie "obowiązkowe" elementy pejzażu zamkniętej w sobie, bezrefleksyjnie konserwatywnej Polski o wąskich horyzontach (bo dla mnie - zwłaszcza w 2017 roku - to jest książka o Polsce jako takiej, a nie tylko jej wschodnich rubieżach), może nawet od pewnego momentu trochę za dużo i za gazetowo, ale koniec końców budzi we mnie nie gniew nawet, ale smutek i pesymistyczną refleksję, że potrzebujemy pokoleń spokoju i harmonii, żeby się na dobre zmienili, ale na to nie ma co liczyć.