What do you think?
Rate this book
Snow White and Russian Red
“Nails” Robakoski is unraveling after his girlfriend Magda dumps him. A tracksuited slacker who spends most of his time doing little more than searching for his next line of speed and dreaming up conspiracy theories about the Polish economy, Nails ricochets from Magda, a doomed beauty who bewitches men, to Angela, a proselytizing vegetarian Goth, to Natasha, a hellcat who tears his house apart looking for speed, to Ala, the nerdy economics-student girlfriend of the friend who stole Magda. Through it all, a xenophobic campaign against the proliferating Russian black market escalates, to the point where the citizens have to paint their houses in national colors and one of these girls will be crowned Miss No Russkies Day—or is that just in Nails’ fevered mind?
290 pages, Paperback
First published January 1, 2002
About the author
Dorota Masłowska
32 books221 followersMasłowska was born July 3, 1983 in Wejherowo, and grew up there. She applied for the University of Gdańsk's faculty of psychology and was accepted, but left the studies for Warsaw, where she joined the culture studies at the Warsaw University. She first appeared in the mass-media when her debut book Wojna polsko-ruska pod flagą biało-czerwoną (translated to English as either White and Red in the UK or Snow White and Russian Red in the US) was published. Largely controversial, mostly because of the language seen by many as vulgar, cynical and simple, the book was praised by many intellectuals as innovative and fresh. Among the most active supporters of Masłowska were Marcin Świetlicki and Polityka weekly staff, most notably renowned writer Jerzy Pilch. A notable example of post-modernist literature, her book became a best-seller in Poland and won Masłowska several notable awards as well as general support among the critics. It was almost immediately translated onto several languages, including French, German, Spanish, Italian, Dutch, Russian, English, Hungarian and Czech.
Her second novel Paw królowej (The Queen's Peacock) did not gain similar popularity and remained largely unnoticed. Currently Dorota Masłowska lives in Cracow, collaborating with a number of magazines, most notably the Przekrój and Wysokie Obcasy weeklies, as well as Lampa monthly and the quarterly B EAT magazine.
Her first play, "A Couple of Poor, Polish-Speaking Romanians" has been translated by Lisa Goldman and Paul Sirett and is due to be performed for the first time in the UK at Soho Theatre from 28 February - 29 March 2008 with a cast featuring Andrew Tiernan, Andrea Riseborough, Howard Ward, Valerie Lilley, Ishia Bennison, John Rogan and Jason Cheater
Her second novel Paw królowej (The Queen's Peacock) did not gain similar popularity and remained largely unnoticed. Currently Dorota Masłowska lives in Cracow, collaborating with a number of magazines, most notably the Przekrój and Wysokie Obcasy weeklies, as well as Lampa monthly and the quarterly B EAT magazine.
Her first play, "A Couple of Poor, Polish-Speaking Romanians" has been translated by Lisa Goldman and Paul Sirett and is due to be performed for the first time in the UK at Soho Theatre from 28 February - 29 March 2008 with a cast featuring Andrew Tiernan, Andrea Riseborough, Howard Ward, Valerie Lilley, Ishia Bennison, John Rogan and Jason Cheater
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 176 reviews
July 18, 2012
So this has been called the Polish Trainspotting by other people... and I must admit, I agree... Remember when you first read Trainspotting? How you couldn't understand why someone would write a book like this, but couldn't put it down? This is the same, a stream of scratchy prose with no chapters and hardly any punctuation, becomes one of the funniest and yet most horrible books you will have read. Basically - I absolutely loved this, the first book to make me laugh out loud on the train in a very long time.
October 2, 2015
Snow White and Russian Red by Dorota Maslowska is the first and award-winning novel by this young Polish author. It is tersely written, stylish and darkly humorous, about troubled, drug-addled, marginalized post-Communist Polish youths. The story starts out with the main character being dumped by his girlfriend and his search for the next girl, next hit of speed and his continued commentary about the state of Poland. The book is well written, but the characters were so unlikeable and their lives pointless and uninteresting that I had a hard time connecting with them in any way. I quickly grew tired of the casual sex, rampant drug use, and shallow friendships. Not bad, just not my cup of tea.
January 28, 2019
Z Masłowską mam ten sam problem od zawsze. Cenię wszystko, co dzieje się na płaszczyźnie językowej i konstrukcyjnej, ale fabularną życzliwie pomijam milczeniem.
December 6, 2023
Książka (dla mnie) jedyna w swoim rodzaju, w tym bezbłędna narracja która wciąga i nie wypuszcza aż do ostatniej strony, do tego narodowy brud, soczysta wulgarność i gorzki komentarz społeczny, tylko pod koniec wszystko się jakoś za bardzo rozmywa, niemniej zdecydowanie polecam sprawdzić każdemu..!
August 23, 2014
I just wanted to write a little in my native language this one time, just to see whether I still am able to. The English version of the review - a different one - is below the Polish version.
Miesiac temu przeczytalem "Snow White and Russian Red" Doroty Maslowskiej - angielskie tlumaczenie powiesci "Wojna polsko-ruska pod flaga bialo-czerwona" i zachwycony jej wspaniala proza ocenilem ksiazke na cztery i trzy czwarte gwiazdki. Teraz, przeczytawszy ksiazke po polsku, musze zmienic zdanie. Jest to absolutnie fantastyczna ksiazka. Wiem, ze to zabrzmi jak swietokradztwo a moze obrazoburstwo, ale powiesc Maslowskiej jest dla mnie porownywalna z "Lalka" Prusa, "Przedwiosniem" Zeromskiego, czy "Ferdydurke" Gombrowicza. Teraz calkiem sie wychyle, ale porownam te powiesc tez do "Pana Tadeusza". Podobna sila przekazu i podobnej skali talent pisarski.
"Wojna polsko-ruska" portretuje rzeczywistosc Polski 2002 roku, nowo-wolnej Polski, sytuacje ludzi kompletnie otumanionych przez telewizje i reklamy, ludzi szamoczacych sie w tej nowo-nabytej wolnosci. Dorota Maslowska ma absolutny sluch pisarski, jej wyczucie jezyka jest fenomenalne. Jezyk powiesci jest prawdziwy, dosadny, bardzo wulgarny, bo przeciez tak, kurwa, wielu Polakow mowi. A do tego jest to histerycznie smieszna ksiazka. Zasmiewalem sie nad prawie kazda stronica. Wezmy chociazby zdanie "A w miedzyczasie osraly ja wazki". Czy tez "Wiesz, mnie od urodzenia bolalo w piersiach, czulem niepokoj. Wreszcie jednego dnia zajrzalem sobie do gardla, a tam podwojne dno". Ze wszystkich ksiazek, ktore czytalem w zyciu - a bylo ich wiele - chyba tylko "Wstep do imagineskopii" Sledzia Otrembusa Podgrobelskiego wywolal u mnie wiecej smiechu.
Zamieszczam ponizej moja angielsko-jezyczna recenzje z angielskiego tlumaczenia, a tutaj jeden z moich ulubionych fragmentow oryginalnej wersji polskiej: "Cale me zycie staje mi przed oczami takie, jakie bylo. Przedszkole, gdzie dwiedzialem sie, ze wszystkim nam chodzi o pokoj na swiecie, o biale golebie z bristolu 3000 zlotych za blok, a potem raptem 3500 zlotych, mus tak zwanego lezakowania, siku w majtki, epidemia prochnicy, klub wiewiorki, brutalna fluoryzacja uzebienia. Potem przypominam sobie podstawowke, zla wychowawczynia, zle nauczycielki w kozakach kurwiszonach, szatnie, obuwie zamienne i izbe pamieci, pokoj, pokoj, golebie pokoju z bristolu frunace na nitce bawelnopodobnej przez hol, pierwsze kontakty homo w szatni wuef." Ja tez przez to wszystko przeszedlem, mimo ze pani Maslowska jest mlodsza od mojej corki.
Poza tym odszczekuje krytyke zakonczenia z "Masloska" z mojej angielskiej recenzji. Jest ono swietne; w pewnym sensie przypomina mi najlepsze utwory Stanislawa Lema. A wiec albo moj angielski nie jest wystaczajacy, albo tlumaczenie nie jest tak znowu wspaniale jak uwazalem.
Dlugopis z napisem "Zdzislaw Sztorm" przypomina mi symbol Trystero z wspanialej noweli Thomasa Pynchona, "The Crying of Lot 49". Co za klasa!
Szesc gwiazdek za genialny warsztat literacki, cztery za tresc Czyli piec gwiazdek.
For years my wife has been telling me about this young (born in 1983) Polish writer, Dorota Maslowska, and about her book "Snow White and Russian Red" (2002) (the original Polish title sounds much better: "Wojna polsko-ruska pod flaga bialo-czerwona", which roughly means "A Polish-Russian war, under the white and red flag"). I have been reluctant to read it; after all what can one expect from a nineteen year old author? While it is obvious that at nineteen one can be a great mathematician, poet, chess player, and the like, it seems impossible to write a great novel at that age. At nineteen one can have the knowledge of structures, but not the structure of knowledge, which takes years and years of living to emerge. For example, I myself at nineteen was a total idiot (like almost all of my friends and acquaintances, boys much more than girls, sorry for the sexist stereotyping); of course I knew about music, games, sports, films, TV, etc., but I knew nothing about the matters that count, I knew nothing about life.
Now that I have read the book (in English translation, because someone has borrowed the Polish original from us and never bothered to return it), I am totally blown away by it. There is much depth in the novel, and the writing is utterly magnificent. The entire ending is a literary tour de force; it is poetic, hypnotic, brilliant. Like, wow, man.
The novel, which some critics rightly compare to "Catcher in the Rye", "Trainspotting", "Naked Lunch", is about gray, depressing, small-town life of young people, the author's contemporaries, in the times of systemic change in Poland, from the so-called Communism to free-market economy. The narrator is a young man, called Nails (Silny, in the Polish original), who has just been dumped by his girlfriend. Nails and everybody else in the novel are constantly on speed. They live from day to day, without any aim, in a country where, as they say, there is no future. They look up to the West and down on the "Russkies".
When I was 19, life was so much easier. We knew who the bad guys were: the government, the press, radio, and TV. They were always lying to us, the good Polish people. In 2002 Poland things are not so easy; it is hard to know who the bad people are. Nails claims to be a leftist-anarchist, but he really does not know what it means and is mainly interested in satisfying the needs of this one special part of his body.
"Snow White and Russian Red" is a biting satire on xenophobia and fake patriotism: "Either you are a Pole or you're not a Pole. Either you are Polish or you're Russki. And to put it more bluntly, either you're a person or you're a prick." Patriotism is measured by respect of the flag.
It is a very funny novel as well. I burst out laughing about every other page. The translation by Benjamin Paloff is totally wonderful. I will soon read the original and amend this review, if need be, but I cannot believe the original Polish version could be any better. The quarter of a star that I am taking off is for the author's failed device (in my opinion) of putting herself, "Dorota Masloska", in the final parts of the book.
Here's a passage that reminds me of some of the great works in world literature; it could have been written by William Faulkner or James Joyce, but it was written by 19-year-old Dorota Maslowska, barely out of high school in Wejherowo, Poland:
"Indeed, we're girls talking about death, swinging a leg, eating nuts, though there's no talk of those who are absent. They're scarcely bruises and scratches that we did to ourselves, riding on a bike, but they look like floodwaters on our legs, like purple seas, and we're talking fiercely about death. And we imagine our funeral, at which we're present, we stand there with flowers, eavesdrop on the conversations, and cry more than everybody, we keep our moms at hand, we throw earth at the empty casket, because that way death doesn't really concern us, we are different, we'll die some other day or won't die at all. We're dead serious, we smoke cigarettes, taking drags in such a way that an echo resounds in the whole house, and we flick the ash into an empty watercolor box."
Four and three quarter stars (five stars for the translation).
Miesiac temu przeczytalem "Snow White and Russian Red" Doroty Maslowskiej - angielskie tlumaczenie powiesci "Wojna polsko-ruska pod flaga bialo-czerwona" i zachwycony jej wspaniala proza ocenilem ksiazke na cztery i trzy czwarte gwiazdki. Teraz, przeczytawszy ksiazke po polsku, musze zmienic zdanie. Jest to absolutnie fantastyczna ksiazka. Wiem, ze to zabrzmi jak swietokradztwo a moze obrazoburstwo, ale powiesc Maslowskiej jest dla mnie porownywalna z "Lalka" Prusa, "Przedwiosniem" Zeromskiego, czy "Ferdydurke" Gombrowicza. Teraz calkiem sie wychyle, ale porownam te powiesc tez do "Pana Tadeusza". Podobna sila przekazu i podobnej skali talent pisarski.
"Wojna polsko-ruska" portretuje rzeczywistosc Polski 2002 roku, nowo-wolnej Polski, sytuacje ludzi kompletnie otumanionych przez telewizje i reklamy, ludzi szamoczacych sie w tej nowo-nabytej wolnosci. Dorota Maslowska ma absolutny sluch pisarski, jej wyczucie jezyka jest fenomenalne. Jezyk powiesci jest prawdziwy, dosadny, bardzo wulgarny, bo przeciez tak, kurwa, wielu Polakow mowi. A do tego jest to histerycznie smieszna ksiazka. Zasmiewalem sie nad prawie kazda stronica. Wezmy chociazby zdanie "A w miedzyczasie osraly ja wazki". Czy tez "Wiesz, mnie od urodzenia bolalo w piersiach, czulem niepokoj. Wreszcie jednego dnia zajrzalem sobie do gardla, a tam podwojne dno". Ze wszystkich ksiazek, ktore czytalem w zyciu - a bylo ich wiele - chyba tylko "Wstep do imagineskopii" Sledzia Otrembusa Podgrobelskiego wywolal u mnie wiecej smiechu.
Zamieszczam ponizej moja angielsko-jezyczna recenzje z angielskiego tlumaczenia, a tutaj jeden z moich ulubionych fragmentow oryginalnej wersji polskiej: "Cale me zycie staje mi przed oczami takie, jakie bylo. Przedszkole, gdzie dwiedzialem sie, ze wszystkim nam chodzi o pokoj na swiecie, o biale golebie z bristolu 3000 zlotych za blok, a potem raptem 3500 zlotych, mus tak zwanego lezakowania, siku w majtki, epidemia prochnicy, klub wiewiorki, brutalna fluoryzacja uzebienia. Potem przypominam sobie podstawowke, zla wychowawczynia, zle nauczycielki w kozakach kurwiszonach, szatnie, obuwie zamienne i izbe pamieci, pokoj, pokoj, golebie pokoju z bristolu frunace na nitce bawelnopodobnej przez hol, pierwsze kontakty homo w szatni wuef." Ja tez przez to wszystko przeszedlem, mimo ze pani Maslowska jest mlodsza od mojej corki.
Poza tym odszczekuje krytyke zakonczenia z "Masloska" z mojej angielskiej recenzji. Jest ono swietne; w pewnym sensie przypomina mi najlepsze utwory Stanislawa Lema. A wiec albo moj angielski nie jest wystaczajacy, albo tlumaczenie nie jest tak znowu wspaniale jak uwazalem.
Dlugopis z napisem "Zdzislaw Sztorm" przypomina mi symbol Trystero z wspanialej noweli Thomasa Pynchona, "The Crying of Lot 49". Co za klasa!
Szesc gwiazdek za genialny warsztat literacki, cztery za tresc Czyli piec gwiazdek.
For years my wife has been telling me about this young (born in 1983) Polish writer, Dorota Maslowska, and about her book "Snow White and Russian Red" (2002) (the original Polish title sounds much better: "Wojna polsko-ruska pod flaga bialo-czerwona", which roughly means "A Polish-Russian war, under the white and red flag"). I have been reluctant to read it; after all what can one expect from a nineteen year old author? While it is obvious that at nineteen one can be a great mathematician, poet, chess player, and the like, it seems impossible to write a great novel at that age. At nineteen one can have the knowledge of structures, but not the structure of knowledge, which takes years and years of living to emerge. For example, I myself at nineteen was a total idiot (like almost all of my friends and acquaintances, boys much more than girls, sorry for the sexist stereotyping); of course I knew about music, games, sports, films, TV, etc., but I knew nothing about the matters that count, I knew nothing about life.
Now that I have read the book (in English translation, because someone has borrowed the Polish original from us and never bothered to return it), I am totally blown away by it. There is much depth in the novel, and the writing is utterly magnificent. The entire ending is a literary tour de force; it is poetic, hypnotic, brilliant. Like, wow, man.
The novel, which some critics rightly compare to "Catcher in the Rye", "Trainspotting", "Naked Lunch", is about gray, depressing, small-town life of young people, the author's contemporaries, in the times of systemic change in Poland, from the so-called Communism to free-market economy. The narrator is a young man, called Nails (Silny, in the Polish original), who has just been dumped by his girlfriend. Nails and everybody else in the novel are constantly on speed. They live from day to day, without any aim, in a country where, as they say, there is no future. They look up to the West and down on the "Russkies".
When I was 19, life was so much easier. We knew who the bad guys were: the government, the press, radio, and TV. They were always lying to us, the good Polish people. In 2002 Poland things are not so easy; it is hard to know who the bad people are. Nails claims to be a leftist-anarchist, but he really does not know what it means and is mainly interested in satisfying the needs of this one special part of his body.
"Snow White and Russian Red" is a biting satire on xenophobia and fake patriotism: "Either you are a Pole or you're not a Pole. Either you are Polish or you're Russki. And to put it more bluntly, either you're a person or you're a prick." Patriotism is measured by respect of the flag.
It is a very funny novel as well. I burst out laughing about every other page. The translation by Benjamin Paloff is totally wonderful. I will soon read the original and amend this review, if need be, but I cannot believe the original Polish version could be any better. The quarter of a star that I am taking off is for the author's failed device (in my opinion) of putting herself, "Dorota Masloska", in the final parts of the book.
Here's a passage that reminds me of some of the great works in world literature; it could have been written by William Faulkner or James Joyce, but it was written by 19-year-old Dorota Maslowska, barely out of high school in Wejherowo, Poland:
"Indeed, we're girls talking about death, swinging a leg, eating nuts, though there's no talk of those who are absent. They're scarcely bruises and scratches that we did to ourselves, riding on a bike, but they look like floodwaters on our legs, like purple seas, and we're talking fiercely about death. And we imagine our funeral, at which we're present, we stand there with flowers, eavesdrop on the conversations, and cry more than everybody, we keep our moms at hand, we throw earth at the empty casket, because that way death doesn't really concern us, we are different, we'll die some other day or won't die at all. We're dead serious, we smoke cigarettes, taking drags in such a way that an echo resounds in the whole house, and we flick the ash into an empty watercolor box."
Four and three quarter stars (five stars for the translation).
May 2, 2010
Poddałam się. Naprawdę się poddałam. Nie byłam w stanie przeczytać tej książki. Równie dobrze mogła być napisana trzynastozgłoskowcem. Ta książka jest po prostu zła. Człowieka, który wynalazł Masłowską i ją wypromował, powinien być surowo ukarany.
October 7, 2015
Don't read this one if you don't know what drugs do to your brain. I can hardly say I liked reading this book, and I love books that involve drugs. Too much trips, too much chaos for me. Good job for portraying the post communist country though. This one was not for me, even though I do appreciate it.
July 11, 2024
średnio zrozumiałem
May 14, 2007
I had to read this book in Gary Thompson's Central European Lit. class.
It's a decent work of fiction, but if you aren't hooked on amphetamines you won't relate to the characters as much. It's also translated from Polish, so a lot of the dialogue is hard to follow.
It's a lot like the movie Trainspotting starring Obi-wan Kenobi, except takes place in Poland.
Here is the part where I make reference to the fact that the characters are living in a post-Soviet world, and that is why their situation has aroused itself, but I'm really, really lazy.
It's a decent work of fiction, but if you aren't hooked on amphetamines you won't relate to the characters as much. It's also translated from Polish, so a lot of the dialogue is hard to follow.
It's a lot like the movie Trainspotting starring Obi-wan Kenobi, except takes place in Poland.
Here is the part where I make reference to the fact that the characters are living in a post-Soviet world, and that is why their situation has aroused itself, but I'm really, really lazy.
June 26, 2014
Knihu som čítala už dávnejšie v českom preklade, teraz v slovenskom (preložil Tomáš Horváth, vyšlo pod názvom Sneh a krv). Chvíľu mi trvalo, kým som sa dostala do štýlu plného repetície, metafor, asociačných reťazcov a poetizmov, ale potom som si to užila náramne... štýl krásne kontrastoval s drsnejším dejom a "prízemnými" zápletkami, celé rozprávanie sa odvíja ako myšlienkový prúd hlavnej postavý, Silného, ktorý je drsňák, ako má byť - napriek tomu si ho však človek akosi obľúbi. Naozaj plastické zobrazenie príbehu a postáv, na to, že to autorka napísala ako čerstvá maturantka, klobúk dolu.
November 2, 2012
Crazy, trippy, insane. Maslowska ventriloquizes the hypermasculine protagonist "Nails" to unfold a nightmarish account of Anti-Russki day in a small town in Poland. As nationalism and xenophobia are blown out of proportion, tradition and interpersonal relationships become hopelessly fraught and doomed. Reality fragments itself, and it is impossible to figure out what on earth is going on. Awesome read. Definitely pick it up if you like Yerofeev's Moscow to the End of the Line.
May 25, 2024
Lej te colę, wedle moich zapatrywań.
Kolejna książka, którą chciałem "sprawdzić" – czy trochę starszy ja wciąż lubię.
Dalej śmieszy, jeszcze bardziej w wersji audio, najlepiej to przyspieszyć lektora o 40%, to wtedy pojawia się dodatkowa warstwa spiny w tym głosie. Końcówka (od szpitala) już wytraca impet, a ten odmasłowski-odautorski epilog całkowicie gubi wątek, ale nie przyćmił wcześniejszej radości nicowania mózgu.
Kolejna książka, którą chciałem "sprawdzić" – czy trochę starszy ja wciąż lubię.
Dalej śmieszy, jeszcze bardziej w wersji audio, najlepiej to przyspieszyć lektora o 40%, to wtedy pojawia się dodatkowa warstwa spiny w tym głosie. Końcówka (od szpitala) już wytraca impet, a ten odmasłowski-odautorski epilog całkowicie gubi wątek, ale nie przyćmił wcześniejszej radości nicowania mózgu.
September 1, 2018
Ok, je to vulgárne, fekálne, brutálne, je to intoxické, krvavé. Ironizuje hlúpu formu domnelej ľudskosti a dobromyseľnosti. No ak je to taká šialená jazda a čitateľ je spolujazdec, tak v šoférke, ktorou je autorka, má istotu, že jazdu nie len zvládnu a vyviaznu živí, ale zároveň si ju užijú. stačí sa len dobre pripútať...
April 22, 2023
Bardzo dobrze stylistycznie napisana książka i w sumie to jej jedyna zaleta. Kilka razy naprawdę się zaśmiałem ale fabularnie to za dużo się nie dzieje. Ot narkotykowy trip jakiegoś dresiarza i mnóstwo chaosu.
April 27, 2023
Good but difficult
I’ve wanted to read Masłowska for some time now. I live in Poland and know some Polish but not enough to read it in its original language. To its credit, I think the translation is fantastic (bird milkies! I'll only refer to them by that now). It’s a difficult book to get through, subject and writing style-wise, and if I had no connection to Polish culture and everyday life I don’t think I’d get almost any of the rapid-fire references throughout. But it's an incredible stream of consciousness that is hilarious and poignant and disgusting and tragic and absurd all jumbled together for better and worse. I’m very happy I finally read it and look forward to reading more of her work.
I’ve wanted to read Masłowska for some time now. I live in Poland and know some Polish but not enough to read it in its original language. To its credit, I think the translation is fantastic (bird milkies! I'll only refer to them by that now). It’s a difficult book to get through, subject and writing style-wise, and if I had no connection to Polish culture and everyday life I don’t think I’d get almost any of the rapid-fire references throughout. But it's an incredible stream of consciousness that is hilarious and poignant and disgusting and tragic and absurd all jumbled together for better and worse. I’m very happy I finally read it and look forward to reading more of her work.
June 26, 2024
jak czasem cos napisze, to az chce sie smiac albo plakac
November 22, 2023
kwintesencja polskości
May 6, 2024
Ta książka to taka faza. Bohaterowie są naćpani tak bardzo, że aż przechodzi to na czytelnika. Świetne przeżycie. A tak poza tym to oczywiście książka stoi przede wszystkim językiem - barwnym, soczystym, wprowadzającym do literatury pojęcia, którymi wcześniej się nie posługiwała. I to wszystko zrobiła Masłowska, kiedy była w klasie maturalnej. Ogromny talent i ciężka praca.
December 1, 2023
czytane na studia, ale absolutnie nie uważam że było warto
niby rozumiem jaki był cel, bo całe zajęcia odpowiadaliśmy na pytanie po co, ale nie umiem czytać tak wulgarnych książek, a do tego jestem ciekawa co autorka pisząc to w wieku 16 lat miała na myśli i ile z tego co się mówi o tej książce to nadinterpretacja
niby rozumiem jaki był cel, bo całe zajęcia odpowiadaliśmy na pytanie po co, ale nie umiem czytać tak wulgarnych książek, a do tego jestem ciekawa co autorka pisząc to w wieku 16 lat miała na myśli i ile z tego co się mówi o tej książce to nadinterpretacja
August 17, 2022
Masłowska jest po prostu genialna. Bez żadnych spoilerów, bo uważam, że tę książkę warto przeczytać nie tylko z powodu walorów estetycznych, ale i tego, co wojna polsko-ruska za sobą niesie. Mnóstwo wspaniałych zestawień, często prostych, co bynajmniej nie odbiera im tego, co ma „blaszany paw”. Silny to szef, o reszcie nic nie mówię. Chciałbym napisać tak dużo, ale chyba po prostu mogę polecić. Kola, spid, obgryzione paznokcie i ruskie papierosy. Brak kultury, zepsucie, wrażliwość, inna perspektywa. Chyba trafna diagnoza naszego społeczeństwa, co smutne, ale czasem tak bywa. Pyszny smak Polski początków XXI wieku i zasychających lat 90tych. Serialnie wybitna🤪
November 22, 2022
kurwaaaaa top1
July 28, 2022
KURWAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA
July 3, 2024
genialny język 🤌🤌🤌
July 20, 2024
3,5
Czasem średnio zrozumiałem, ale na pewno Silny dałby mi w mordę
Czasem średnio zrozumiałem, ale na pewno Silny dałby mi w mordę
August 27, 2023
no to ja poprosze kole
January 27, 2020
Känner mig så töntig i jämförelse m denna. Skriven av ett geni antar jag, detta va hennes debut när hon va 19, jag fattade noll.
January 8, 2024
Dresiarz, o wdzięcznym pseudonimie Silny, opowiada o swoich relacjach z kobietami. I to jest egzotyka móc spojrzeć na świat oczami Silnego.
Jak zwykle u Masłowskiej jest niesamowity język. Ja nie mogę wyjść z podziwu dla niej. To przecież był debiut, a ona była bardzo młodą dziewczyną. I już tak książka.
Mnie bardzo bawi i nieustająco zazdroszczę jej talentu.
„Najpierw ona mi powiedziała, że ma dwie wiadomości: dobrą i złą. Przychylając się przez bary. To którą chcesz najpierw. Ja mówię że dobrą. To ona mi powiedziała, że w mieście jest podobno wojna polsko-ruska pod flagą biało-czerwoną. Ja mówię, że skąd wie, a ona, że słyszała. To mówię, że wtedy złą. To ona wyjęła szminkę i mi powiedziała, że Magda mówi, że koniec między mną a nią. To ona mrugnęła na Barmana, że jakby co, ma przyjść. I tak dowiedziałem się, że ona mnie rzuciła. To znaczy Magda. Chociaż było nam dobrze, przeżyliśmy razem niemało miłych chwili, dużo miłych słów padło, z mojej strony jak również z niej. Z pewnością. Barman mówi, żebym kładł na niej laskę. Chociaż to nie jest tak proste. Jak dowiedziałem się, że tak już jest, chociaż raczej, że już nie ma, to nie było tak, żeby ona mi to powiedziała w szczere oczy, tylko stało się akurat na tyle inaczej, że ona mi tu powiedziała poprzez właśnie Arletę. Uważam, że to było jej czyste chamstwo, prostactwo. I nie będę tego ukrywał, chociaż to była moja dziewczyna, o której mogę powiedzieć, że dużo zaszło między nami różnych rzeczy zarówno dobrych i złych. To przecież nie musiała mówić tego przez koleżankę w ten sposób, że ja się dowiaduję ostatni. Wszyscy wiedzą od samego początku, gdyż ona powiedziała to również innym. Mówiła, że ja to jestem raczej bardziej wybuchowy i musieli mnie przygotować do tego faktu. Boją się, że coś mi odp……., bo raczej tak zawsze było. Mówiła, żebym wyszedł pooddychać. Dała mi te swoje fajki z goowna. Tymczasem ja czuję tylko smutek bardziej niż cokolwiek. Jeszcze żal, że nie zostało mi to powiedziane w cztery oczy przez nią. Chociaż jedno słowo”. Tamże, s.5.
„No to idziemy. Jest to pozornie wbrew memu planowi, wbrew moim ówczesnym zamiarom, ale myślę, że jak trochę się napiję, to cały ten mój plan nabierze jakby wyrazistszych linii, które wszystkie zmierzają do garderoby, za kulisy. Okej. Kacper kupuje dla siebie małą kolę, dla tej niby Ali małą wodę mineralną, a dla mnie bro. Okej. Siedzimy. On cały chodzi, jakby wciągnął choćby jedną kreseczkę spida więcej, to by wybuchł na kawałeczki. Szyje nogą. Spogląda raz na Alę, raz to na mnie. Ala mówi, że musi teraz wejść do toalety i patrzy wymownie na Kacpra, co by pod jej nieobecność nie wypił całej koli przypadkiem, nie wdał się w bójkę. Patrzymy, jak idzie w kierunku kibla. Jest z nią tak: przede wszystkim golf. Włosy szare, myszowate spięte na czubku spinką z napisem zakopane 1999. Na szyi złoty łańcuszek z krzyżem wyciągnięty na golf, co już wcześniej zauważyłem. Potem tak: spodnie od garnituru lub garsonki, zwężany na dół plus sandały ortopedyczne. Jest to dziewczyna typu kura. Posprząta, ugotuje, nawróci na katolicyzm. Lecz nie dla Kacpra, tego mi nikt nie wmówi. Ona jeszcze zanim otworzy drzwiczki od toi-toia spogląda z niepokojem, a Kacper do niej macha porozumiewawczo ręką. A jak ona tylko zamyka drzwiczki, to od razu zaczyna klepać się po kieszeniach z nadmierną zapalczywością, wywleka woreczek i sypie na oko sobie do szklanki, co rozsypuje połowę, bo mu ręce chodzą. Po czym pije łapczywie do dna, resztki ściera ręką i wylizuje z palców”. Tamże, s.121-122.
Cytaty pochodzą z książki wydanej przez Wydawnictwo Świat Książki w 2003 roku.
Jak zwykle u Masłowskiej jest niesamowity język. Ja nie mogę wyjść z podziwu dla niej. To przecież był debiut, a ona była bardzo młodą dziewczyną. I już tak książka.
Mnie bardzo bawi i nieustająco zazdroszczę jej talentu.
„Najpierw ona mi powiedziała, że ma dwie wiadomości: dobrą i złą. Przychylając się przez bary. To którą chcesz najpierw. Ja mówię że dobrą. To ona mi powiedziała, że w mieście jest podobno wojna polsko-ruska pod flagą biało-czerwoną. Ja mówię, że skąd wie, a ona, że słyszała. To mówię, że wtedy złą. To ona wyjęła szminkę i mi powiedziała, że Magda mówi, że koniec między mną a nią. To ona mrugnęła na Barmana, że jakby co, ma przyjść. I tak dowiedziałem się, że ona mnie rzuciła. To znaczy Magda. Chociaż było nam dobrze, przeżyliśmy razem niemało miłych chwili, dużo miłych słów padło, z mojej strony jak również z niej. Z pewnością. Barman mówi, żebym kładł na niej laskę. Chociaż to nie jest tak proste. Jak dowiedziałem się, że tak już jest, chociaż raczej, że już nie ma, to nie było tak, żeby ona mi to powiedziała w szczere oczy, tylko stało się akurat na tyle inaczej, że ona mi tu powiedziała poprzez właśnie Arletę. Uważam, że to było jej czyste chamstwo, prostactwo. I nie będę tego ukrywał, chociaż to była moja dziewczyna, o której mogę powiedzieć, że dużo zaszło między nami różnych rzeczy zarówno dobrych i złych. To przecież nie musiała mówić tego przez koleżankę w ten sposób, że ja się dowiaduję ostatni. Wszyscy wiedzą od samego początku, gdyż ona powiedziała to również innym. Mówiła, że ja to jestem raczej bardziej wybuchowy i musieli mnie przygotować do tego faktu. Boją się, że coś mi odp……., bo raczej tak zawsze było. Mówiła, żebym wyszedł pooddychać. Dała mi te swoje fajki z goowna. Tymczasem ja czuję tylko smutek bardziej niż cokolwiek. Jeszcze żal, że nie zostało mi to powiedziane w cztery oczy przez nią. Chociaż jedno słowo”. Tamże, s.5.
„No to idziemy. Jest to pozornie wbrew memu planowi, wbrew moim ówczesnym zamiarom, ale myślę, że jak trochę się napiję, to cały ten mój plan nabierze jakby wyrazistszych linii, które wszystkie zmierzają do garderoby, za kulisy. Okej. Kacper kupuje dla siebie małą kolę, dla tej niby Ali małą wodę mineralną, a dla mnie bro. Okej. Siedzimy. On cały chodzi, jakby wciągnął choćby jedną kreseczkę spida więcej, to by wybuchł na kawałeczki. Szyje nogą. Spogląda raz na Alę, raz to na mnie. Ala mówi, że musi teraz wejść do toalety i patrzy wymownie na Kacpra, co by pod jej nieobecność nie wypił całej koli przypadkiem, nie wdał się w bójkę. Patrzymy, jak idzie w kierunku kibla. Jest z nią tak: przede wszystkim golf. Włosy szare, myszowate spięte na czubku spinką z napisem zakopane 1999. Na szyi złoty łańcuszek z krzyżem wyciągnięty na golf, co już wcześniej zauważyłem. Potem tak: spodnie od garnituru lub garsonki, zwężany na dół plus sandały ortopedyczne. Jest to dziewczyna typu kura. Posprząta, ugotuje, nawróci na katolicyzm. Lecz nie dla Kacpra, tego mi nikt nie wmówi. Ona jeszcze zanim otworzy drzwiczki od toi-toia spogląda z niepokojem, a Kacper do niej macha porozumiewawczo ręką. A jak ona tylko zamyka drzwiczki, to od razu zaczyna klepać się po kieszeniach z nadmierną zapalczywością, wywleka woreczek i sypie na oko sobie do szklanki, co rozsypuje połowę, bo mu ręce chodzą. Po czym pije łapczywie do dna, resztki ściera ręką i wylizuje z palców”. Tamże, s.121-122.
Cytaty pochodzą z książki wydanej przez Wydawnictwo Świat Książki w 2003 roku.
September 4, 2012
OPINIA Z 27 CZERWCA 2012
Nie wiem już sam czego oczekiwałem po tym tytule. Z jednej strony otoczka odpychała mnie od sięgnięcia po debiut Doroty Masłowskiej. Z drugiej, czyż recenzja takiej książki nie powinna się znaleźć na moim blogu? Wziąłem się w garść i zatopiłem po uszy w szambie.
I teraz dziwota. Kontrowersje są, ale jedyne kogo mogą obruszyć to chyba osoby nieczytających książek, gdzie według nich ostatnia świętość na tym padole to książki (które z obrzydzeniem omijają). Bo nie wulgaryzmy są tu kontrowersyjne, a styl pisania. Jest to niczym spisany bełkot, który codziennie wypowiadamy. "Ten bełkot to typowa gadka polskiego dresa!", ktoś powie. No cóż, sam się przyłapuję na tym, że w mowie mickiewiczyzną zaimponować nie mogę, nieraz wystrzelę tekst, który ciężko jest spisać. Tak właśnie Masłowska stworzyła swoją powieść.
Pierwsze 20 stron to jest dramat. I nie dziwię się, że ludzie rzucają książką o ścianę. Ale po tych pierwszych stronach, później staje się to tak powszednie, że brak jest już kontrowersji. Ciężko więc mówić o "kontrowersyjnej" książce, a jedynie o pierwszym szoku. Ten mija i jesteśmy zaabsorbowani książką tak, jakby to była zwykła, bez butów Nike i politycznego paszportu, powieść.
I to też nie jest prawdą. Bo aż tak mnie nie porwało. Historia polskiego dresiarza, który obcuje na różne sposoby z dziewczynami w pewien sposób jest pociągająca, ale nie zmienia to faktu, że nie aż tak, żeby z wypiekami na twarzy czekać na następny akapit. Sam styl także nieco odciąga od przeprowadzanej fabuły. Zauważyłem, że gdyby "Masłoska" nie była sobą, byłaby to o wiele ciekawsza książka. Ale czyż nie za styl dostała swoje nagrody?
Powiem szczerze, przyznanie nominacji do nagrody Nike i Paszportu Polityki pokazuje, jakim sezonem ogórkowym był rok 2002-2003. Bo nie ma w tej książce niczego, co sprawiłoby, że rzeczywiście mógłbym uznać dzieło Masłowskiej za rewolucyjne. Podejrzewam, że możliwość lekkiej kontrowersji mogło "ożywić" konwencję i jednej, i drugiej nagrody, która potrzebowała odrobiny wsparcia mediów. Bo albo to, albo Dorota Masłowska to córka jakiegoś prominentnego prezesa, który wspierał swoją dziecko.
Oryginalny styl to nie to, co mi się podobało najbardziej. Prędzej używanie określeń, które nawet na dziewiętnastolatkę brzmią kosmicznie. Tego mogłem pozazdrościć w jej wieku. Ale nie mogę wybaczyć kolejnego elementu - zakończenia. Takiej słabizny nie czytałem od czasu "Namalowanego okna" Somozy. Po zakończeniu stwierdziłem, że chyba tej ksią��ki nie zrozumiałem, zabrakło kilku podpowiedzi. Z pomocą idzie film, który moim zdaniem, powinno się obejrzeć po przeczytaniu książki. Otwiera możliwość dokładniejszej interpretacji niektórych scen.
Jestem zawiedziony! Widziałem i słyszałem opinię osób, które nie potrafiły przeczytać tej książki po tych dwudziestu stronach. Niech żałują, bo skoro zaczęli warto było ją dokończyć. Widziałem i słyszałem opinię osób, które były zachwycone genialnością tej powieści. Część z powodu fabuły i przekazu, a druga część z powodu rozmowy głównego bohatera z własnym "dżordżem" (to te same osoby, które dobrze bawią się na filmach Marka Koterskiego, z powodu używanych w nich przekleństw, a nie inteligentnego i humorystycznego spojrzenia na codzienne życie). Spodziewałem się albo gniota, albo arcydzieła. Książka Masłowskiej nie zdobyła żadnego z tych dwóch biegunów.
http://www.majinfox.blogspot.com/
Nie wiem już sam czego oczekiwałem po tym tytule. Z jednej strony otoczka odpychała mnie od sięgnięcia po debiut Doroty Masłowskiej. Z drugiej, czyż recenzja takiej książki nie powinna się znaleźć na moim blogu? Wziąłem się w garść i zatopiłem po uszy w szambie.
I teraz dziwota. Kontrowersje są, ale jedyne kogo mogą obruszyć to chyba osoby nieczytających książek, gdzie według nich ostatnia świętość na tym padole to książki (które z obrzydzeniem omijają). Bo nie wulgaryzmy są tu kontrowersyjne, a styl pisania. Jest to niczym spisany bełkot, który codziennie wypowiadamy. "Ten bełkot to typowa gadka polskiego dresa!", ktoś powie. No cóż, sam się przyłapuję na tym, że w mowie mickiewiczyzną zaimponować nie mogę, nieraz wystrzelę tekst, który ciężko jest spisać. Tak właśnie Masłowska stworzyła swoją powieść.
Pierwsze 20 stron to jest dramat. I nie dziwię się, że ludzie rzucają książką o ścianę. Ale po tych pierwszych stronach, później staje się to tak powszednie, że brak jest już kontrowersji. Ciężko więc mówić o "kontrowersyjnej" książce, a jedynie o pierwszym szoku. Ten mija i jesteśmy zaabsorbowani książką tak, jakby to była zwykła, bez butów Nike i politycznego paszportu, powieść.
I to też nie jest prawdą. Bo aż tak mnie nie porwało. Historia polskiego dresiarza, który obcuje na różne sposoby z dziewczynami w pewien sposób jest pociągająca, ale nie zmienia to faktu, że nie aż tak, żeby z wypiekami na twarzy czekać na następny akapit. Sam styl także nieco odciąga od przeprowadzanej fabuły. Zauważyłem, że gdyby "Masłoska" nie była sobą, byłaby to o wiele ciekawsza książka. Ale czyż nie za styl dostała swoje nagrody?
Powiem szczerze, przyznanie nominacji do nagrody Nike i Paszportu Polityki pokazuje, jakim sezonem ogórkowym był rok 2002-2003. Bo nie ma w tej książce niczego, co sprawiłoby, że rzeczywiście mógłbym uznać dzieło Masłowskiej za rewolucyjne. Podejrzewam, że możliwość lekkiej kontrowersji mogło "ożywić" konwencję i jednej, i drugiej nagrody, która potrzebowała odrobiny wsparcia mediów. Bo albo to, albo Dorota Masłowska to córka jakiegoś prominentnego prezesa, który wspierał swoją dziecko.
Oryginalny styl to nie to, co mi się podobało najbardziej. Prędzej używanie określeń, które nawet na dziewiętnastolatkę brzmią kosmicznie. Tego mogłem pozazdrościć w jej wieku. Ale nie mogę wybaczyć kolejnego elementu - zakończenia. Takiej słabizny nie czytałem od czasu "Namalowanego okna" Somozy. Po zakończeniu stwierdziłem, że chyba tej ksią��ki nie zrozumiałem, zabrakło kilku podpowiedzi. Z pomocą idzie film, który moim zdaniem, powinno się obejrzeć po przeczytaniu książki. Otwiera możliwość dokładniejszej interpretacji niektórych scen.
Jestem zawiedziony! Widziałem i słyszałem opinię osób, które nie potrafiły przeczytać tej książki po tych dwudziestu stronach. Niech żałują, bo skoro zaczęli warto było ją dokończyć. Widziałem i słyszałem opinię osób, które były zachwycone genialnością tej powieści. Część z powodu fabuły i przekazu, a druga część z powodu rozmowy głównego bohatera z własnym "dżordżem" (to te same osoby, które dobrze bawią się na filmach Marka Koterskiego, z powodu używanych w nich przekleństw, a nie inteligentnego i humorystycznego spojrzenia na codzienne życie). Spodziewałem się albo gniota, albo arcydzieła. Książka Masłowskiej nie zdobyła żadnego z tych dwóch biegunów.
http://www.majinfox.blogspot.com/
July 12, 2024
Absolutnie świetna pozycja. Potrzebowałam do niej trochę czasu. Leżała u mnie na półce przeczytana do połowy przez ponad rok. W końcu postanowiłam do niej powrócić i nie żałuję. Język jest tu bardzo specyficzny, co zdaje się, było moim ówczesnym problemem z tą powieścią. Ten sam język natomiast jest również jednym z największych walorów "Wojny polsko-ruskiej". Nadaje on realizmu głównemu bohaterowi. Ta książka tworzy obraz społeczności małego polskiego miasta w pigułce. Problematyka poruszana tutaj jest bardzo szeroka oraz według mnie- przedstawiona w punkt. Urzekł mnie zabieg, który zastosowała autorka, wplatając pod koniec powieści samą siebie, jako bohaterkę utworu oraz dając się odrobinę bardziej poznać czytelnikowi. Spodobało mi się także odniesienie do polskiego systemu szkolnictwa, a konkretnie egzaminów maturalnych. Ich opis sprawił, że zaśmiałam się gdzieś pod nosem. W momencie gdy pisałam własną maturę, byłby to pewnie śmiech przez łzy. Masłowska zachwyciła mnie swoją bezpośredniością, humorem oraz ciętym językiem. Po przeczytaniu tej pozycji, na pewno sięgnę po więcej.
September 6, 2008
Incredible. A style that seems to be all over the place, but somehow put on the page so well that it isn't annoying. An enlightening look at the difference between reality and illusion. Definitely really interesting. A few other people have mentioned issues with the translation--though it's hard, I think that the way it was done seems to work. The novel follows teenagers that are constantly on drugs--fluid language just wouldn't cut it.
Displaying 1 - 30 of 176 reviews