Krucjata na Ullanorze

	Imperator Strzeże! Zabić wszystkich i każdego z osobna!
	— Kapitan Ezekiel Abaddon z Legionu Wilków Luny

Krucjata na Ullanorze (ang. Ullanor Crusade) - jedna z największych i najważniejszych bitew Wielkiej Krucjaty. W tej walce siły Imperium prowadzone przez Imperatora i Horusa pokonały Orkowe Imperium Urlaka Urruka. Była to ostatnia bitwa Wielkiej Krucjaty w której osobiście uczestniczył Imperator.

Wojna o Ullanor[]

Oczyszczenie Systemów[]

Krucjata na Ullanorze rozpoczęła się od ataków przeprowadzonych przez Białe Szramy dowodzone przez Jaghataia Khana i Ultramarines dowodzonych przez Roboute Guillimana. Obydwa Legiony, w pełnej sile, uderzyły na systemy otaczające Ullanor, walcząc na nich przeciwko siłom największego Orkowego Imperium widzianego w dotychczasowej historii Imperium.

Obydwa Legiony pozostały w tych podbitych systemach, zabezpieczając główne siły przed atakami dywersyjnymi. Dzięki temu armada 600 okrętów, na pokładach których znajdowały się miliony żołnierzy Armii Imperialnej, Legio Mortis oraz Legion Wilków Luny, mogło przedostać się do serca dominium Urlaka Urruka.

Uderzenie[]

Wilki Luny uderzyły natychmiast - zgodnie ze zwyczajem ich atak był nagły i pozbawiony litości. Pod wodzą swojego Prymarchy, Horusa Luperkala, 100 tysięcy Kosmicznych Marines przeprowadziło desant na tereny wokół twierdzy Urlaka. W tym samym czasie prowadzone przez Imperatora siły pokryły całą planetę - miliony żołnierzy i maszyn walczyło o każdy kawałek ziemi przeciwko hordom zielonoskórych. Do walk dołączyli również wszyscy niewolnicy, których udało się uwolnić z obozów pracy.

Ten dzień należał jednak do Wilków Luny, "najlepszych z najlepszych". To oni, wśród strumieni krwi i błota nacierali w kierunku twierdzy Urlaka Urruka. Oddziały wspierane setkami Predatorów i Land Raiderów niszczyły wszelkie przeszkody jakie stawały im na drodze - żywe bądź martwe. Każdy Wilk Luny zdobył w tej walce wielkie honory - Garviel Loken, Tarik Torgaddon czy Horus Aksymand, to tylko jedni z wielu bohaterów tamtych walk.

Uderzenie na wieżę[]

Gdy nadszedł odpowiedni moment, Horus Luperkal zebrał wokół siebie Justaerinów - elitarny oddział Terminatorów Wilków Luny, dowodzonych przez Kapitana Ezekiela Abaddona. Dzięki pomocy swoich ciężko opancerzonych towarzyszy, Prymarcha zdołał przebić się do wieży będącą Twierdzą Urlaka.

Następnie Horus i Justaerini ruszyli w kierunku Arcyherszta Ullanoru, ufając, że Wilki Luny poradzą sobie z nacierającymi Orkami.

Tam, na samym szczycie wieży, oczekiwał sam Urlak Urruk, w towarzystwie 40 największych Orków ze swojego imperium. Horus natarł bez cienia zwątpienia, rozcinając kilku z nich przy pomocy swojego Pazura. Chwilę po nim ruszyli Justaerini, którzy starli się z zielonoskórą elitą.

Urlak był potężnym przeciwnikiem - być może najpotężniejszym z jakim Prymarcha do tej pory walczył. Był twardy i nieustępliwy. Jednak ostatecznie, nie był w stanie pokonać ojca Wilków Luny.

Walka była niesamowita i zakończyła się dopiero gdy Horus cisnął połamanym ciałem Urlaka prosto ze szczytu wieży. Bitwa była tak intensywna, że po walce tylko Horus i Abaddon stali o własnych siłach.

Oczyszczenie[]

Bez swojego Arcyherszta, Orkowie nie stanowili już wielkiego zagrożenia. Siły pod dowództwem Imperatora Ludzkości zdołały wyrżnąć w pień wszystkie wojska jakie stały im na drodze.

Imperium Urlkaka Urruka upadło.

Triumf na Ullanorze[]

	Tak więc dałem im Ullanor. Oni pragną uznania za swój honor i osiągnięcia a Triumf był tego ostatecznym wyrażeniem. Pod tym względem są tacy za jakich brano Akheańskich bogów z Ulimposa.
	— Imperator Ludzkości

Niedługo po zakończeniu Krucjaty na Ullanorze, Imperator ogłosił tą kampanię największym zwycięstwem Wielkiej Krucjaty. By uczcić to osiągnięcie ogłosił przeprowadzenie Triumfu.

Przygotowania do celebracji były naprawdę kosztowne - Adeptus Mechanicum musiało użyć gigantycznych geofromujących maszyn, milionów Serwitorów oraz tech-niewolników by spłaszczyć całe kontynenty i stworzyć smukłą, granitową drogę mającą 5 kilometrów szerokości i 500 km długości. Droga ta, mająca służyć jako trasa Triumfu, wypełniona była czaszkami wybitych Orków i prowadziła wprost do wielkiej cytadeli. Oczywiście wspomniana cytadela musiała zostać wybudowana specjalnie na tą okazję.

Na Triumf zaproszona została sama elita Imperium. W cytadeli zgromadzili się: Imperator Ludzkości, Malcador Pieczętnik i Kapitan-Generał Constantin Valdor. Wraz z nimi przebywało wielu Prymarchów: Horus Luperkal, Fulgrim, Jaghatai Khan, Rogal Dorn, Sanguinius, Mortarion, Magnus, Angron i Lorgar. Na miejscu można było spotkać również przedstawicieli Rady Terry oraz wysoko urodzonych szlachciców z całego Imperium. Cytadela, z racji wagi swoich gości, była chroniona przez siły Szponów Imperatora - Adeptus Custodes i Anathema Psykana.

W czasie Triumfu miliony żołnierzy Armii Imperialnej przemaszerowało przez granitową drogę, w towarzystwie setek tysięcy pojazdów. Za nimi ruszyły setki Tytanów z Collegio Titanica. Na końcu przemaszerowały oddziały z czternastu Legionów: Wilków Luny, Krwawych Aniołów, Gwardii Śmierci, Tysiąca Synów, Pożeraczy Światów, Białych Szram, Niosących Słowo, Imperialnych Pięści, Dzieci Imperatora, Kruczej Gwardii, Salamandr, Ultramarines, Mrocznych Aniołów i Żelaznych Dłoni.

Triumf był wspaniały, jednak najbardziej znacząca i pamiętna jego część nadeszła na końcu. Ku zdumieniu wszystkich zgromadzonych, Imperator Ludzkości powołał swojego syna, Horusa Luperkala, Mistrzem Wojny. Nim szok tej decyzji zdążył opaść, Władca Ludzkości ogłosił, że przyszłość Wielkiej Krucjaty wzywa go na Terrę i oczekuje, że wojska Imperium będą słuchały rozkazów Horusa jak gdyby ten był Imperatorem. Zaproponował nawet, by Wilki Luny zmieniły nazwę na Synów Horusa, chociaż to miało nastąpić dopiero później.

Horus nie był przygotowany na taki zaszczyt i nie uważał siebie samego za godnego takiego zaufania. Mimo to, jak na posłusznego syna przystało, przyjął on zaszczyt z ręki swojego ojca.

Pokłosie[]

	Jestem Mistrzem Wojny i nie zasłużyłem na ten tytuł śledząc walki z orbity. Aby moi Astartes szli za mną i bez wahania wykonywali moje rozkazy, muszą widzieć że dzielę z nimi niebezpieczeństwa boju
	— Horus Luperkal

Krucjata na Ullanorze była punktem zwrotnym w historii Imperium. Zniszczono w niej siłę, którą uważano za ostatniego wroga na drodze do dominacji ludzkości w Galaktyce. Prymarcha Wilków Luny został wyniesiony na stanowisko drugiej najważniejszej osoby w Galaktyce. To co wydarzyło się na Triumfie, miało doprowadzić później do Herezji Horusa.

Tuż po walkach Białe Szramy z Jaghataiem Khanem na czele, dostały zadanie wybicia pozostałości po imperium Urlaka Urruka. Zadania swego nie dokończył przez wybuch wojny domowej.

Półtora tysiąca lat później nowy Arcyherszt, Bestia, miał zająć Ullanor i ponownie pokazać Imperium jak wielkim zagrożeniem są Orkowie. Nawet po tak długim czasie, część zielonoskórych będzie pamiętać bojowego ducha Horusa, nosząc zbroje wzorowane na tych należących niegdyś do Wilków Luny.

Źródła[]

Fałszywi Bogowie (Graham McNeill) str. 120-123

Horus Heresy Book One: Betrayal str. 68-69

Krocząc w Strachu (James Swallow) Rozdział "Ullanor"

Master of Mankind (Aaron Dembski-Bowden) Chapter Six

Echoes of the Long War (David Guymer) Chapter 7