Zaimek co wprowadza różne wypowiedzenia podrzędne. Wówczas stawia się przed nim obowiązkowo przecinek, por. np.

• Była ubrana na czarno, co dodawało jej uroku.
• Nie mam pojęcia, co on teraz zrobi.
• Nie wiedział, co napisać.
• Strach, co za awantury tu dziś były.
• To wszystko, co znalazłem.
• Trudno wyobrazić sobie coś, co podoba się wszystkim.

Jeśli zaś część podrzędna występuje na początku konstrukcji złożonej lub w środku zdania nadrzędnego, oba człony oddziela się przecinkiem albo przecinkami, por. np.

• Co ma wisieć, nie utonie.
• Co się stało, to się nie odstanie.
• Co strzelił, chybił.
• To, co zrobił, jest niewytłumaczalne!
• Tym, co nas chwalą, wiele wybaczamy.
• Wszystko to, co mu przeszkadzało, starał się usunąć.

Przecinek pomija się jednak przed zaimkiem względnym co wprowadzającym pozorne zdanie podrzędne (takie, które nie jest rozwijane), por. np.

• Wiadomo co (ale: Wiadomo, co wolno).
• Nie wiedzieli co i jak (ale: Nie wiedzieli, co i jak zrobić).
  

Nie stawia się przecinka przed co w konstrukcji składniowej z czasownikami w formie osobowej i bezosobowej tylko wówczas, gdy zaimek co tworzy z bezokolicznikiem jeden kompleks predykatywny (będący orzeczeniem), por. np.

• Miał wreszcie co jeść (= Miał wreszcie jedzenie).
• Nie mam dziś co robić (= Nie mam dziś roboty).

Nie stawia się również przecinka przed co wówczas, gdy występuje w utartych zwrotach i frazeologizmach, które są traktowane nie jako zdania podrzędne, lecz jako pojedyncze okoliczniki, por. np.

• Doskonale wiedziała co w trawie piszczy.
• Dziewczyna piękna co się zowie.
• Nalał mi co kot napłakał.
• Pobiegł co koń wyskoczy.

Należy jednak odróżniać wypowiedzenia strukturalnie identyczne, które nabierają zróżnicowanego znaczenia jedynie przez zastosowanie lub pominięcie przecinka, por. np.

• Kto wie co by się wtedy z nim stało (= Nikt nie wie, co by się wtedy z nim stało),

ale:

• Kto wie, co by się wtedy z nim stało? (= Który z was wie, co by się wtedy z nim stało?).