Przejdź do zawartości

V

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
V v

V (minuskuła: v) (fał) – dwudziesta druga litera alfabetu łacińskiego. W ortografii polskiej używana przy zapisywaniu części zapożyczeń z innych języków, a także jako symbol lub skrót oraz w tak nietypowych zastosowaniach jak tablice rejestracyjne pojazdów. W dawnym języku polskim stosowana była niekiedy do zapisywania samogłoski u. Litera ta występuje w etnolekcie słowińskim, przez niektórych językoznawców uważanym za dialekt języka polskiego[1].

Litera V oznacza zwykle spółgłoskę wargową [v], [ʋ] lub [f]. Nazwę tej litery w języku polskim wymawia się (z niemieckiego) fał, rzadziej spotyka się wymowę we[2].

Inne reprezentacje litery V

[edytuj | edytuj kod]
Sygnalizacja Język migowy Alfabet
Braille’a
flaga
Międzynarodowego
Kodu Sygnałowego
Alfabet
semaforowy
Kod Morse’a francuski kanadyjski polski
V  i

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Friedrich Lorentz, Slovinzische Grammatik, I, St.Petersburg 1903
  2. prof. Jan Miodek, Be, ce, wu, fał