Dwóch zawsze ich jest. Nie mniej, nie więcej. Mistrz i uczeń. Choć ciemna strona mocy w listopadzie i w trzewiach konsoli zagości, dzierż śmiało pad z niebieską, laserową poświatą. Pamiętaj - choć już żeś podrosły: zaiste cudowny umysł dziecka jest. Nie wystarczą wyszkolone pchnięcia, parowanie, przyciąganie czy, nadnaturalne skoki. Więcej nauczyć musisz się. Bądź przedłużeniem miecza swego, by jasność Twa tliła się nawet w bezkresie czarnym dziur, którymi oczy Porgi są. Musisz poczuć otaczającą cię Moc. Skoncentruj się, wyczuj spusty na padzie, przekłuj walkę w energii taniec. Nie poddawaj się. Śmierć naturalną częścią życia jest. Aby dotrzeć do celu, prostą ścieżką nie pójdziemy. Choć wojna nikogo wielkim nie czyni nierówną walkę, boś sam, stoczyć musisz. Zgodę swoją Rada ci daje. Tytułem mistrza juniora Cię odznacza, uczniem zaś, stojący na rozstaju dróg, PS4-Droid, Twym będzie. Naucz i go jasnej strony mocy!
Kursywą oryginalne cytaty mistrza Yody.
Śledzenie informacji o GreedFall od pierwszych wzmianek rozpoczęłam bardzo świadomie. Nie oglądałam ani zwiastunów, czy gameplay’u, a informacje tekstowe zakończyłam czytać po pierwszym newsie na temat tej moim zdaniem ciekawej produkcji. Pomyślicie dlaczego? Zatęskniłam za dawnymi czasami i zdawkowymi screenami, czy zapowiedziami, które ukazywały się kiedyś na początku 1998-2000+ w czasopismach. Wtedy miało się najwspanialszą możliwość wyobrażania, jak dany tytuł będzie wyglądać w ruchu, czy w całości. Tak - na podstawie niewielu fotografii z danej, wyczekiwanej gry! Dziś wszystko podane jest na tacy, a do czasu premiery można całą grę przejść, czy nawet sobie ją całkowicie obrzydzić. Screeny z GreedFall pozwoliły mi wyobrazić dojrzałą opowieść w krainie fantasy (moim ulubionym świecie) z wielostronicowym konfliktem. Zatem podstawą będzie konkretna walka lub pojedynki, na co wskazuje także arsenał broni białej, czy broń palna. Wylewający się ze zdjęć klimat nieprzemierzonych lasów, łąk, barkowych mieścin zachęca z kolei do wszelakiej eksploracji. Jeśli musiałbym przyrównać ją do innego tytułu to byłby to następca Fable3, czyli taki Fable3.5. Nawet jeśli moje wyobrażenia mijają się z faktyczną zawartością gry to chętnie je zweryfikuję i pozwolę się zaskoczyć.
Przepis na średniowieczne, oryginalne „Ratatouille*”:
- 3 większe, świeżo upolowane szczury pokroić w drobną kostkę i smażyć na patelni na smalcu z ziołami prowansalskimi do momentu zarumienienia. Odłożyć na talerz.;
- pomidory sparzyć wrzątkiem, obrać ze skórki, pokroić na ćwiartki usuwając szypułki, dodać pokrojoną cukinię, przyprawić wszystko włosem z kosmyka czarownicy (tylko takiej, na którą Święta Inkwizycja wydała list gończy). Smażyć ok. 4,5 minuty;
- na tę samą patelnię wlać łyżkę oliwy i obsmażyć pokrojoną paprykę (uprzednio oczyszczoną z gniazd nasiennych [będących symbolem zła!]. Smażyć co chwilę mieszając tylko w prawą stronę przez ok. 3 - 4 minuty. Dodać 2 ząbki czosnku poświęcone przez przydrożnego kapłana. Przełożyć do garnka z całą resztą.
- Delikatnie przemieszać, przykryć garnek pokrywą i gotować przez ok. 10 minut, aż warzywa będą miękkie, a mięso bardziej się zarumieni. W czasie gotowania 2-3 razy wszystko delikatnie przemieszać. Odstawić z ognia i wymieszać z resztą natki i posiekaną bazylią. Spożywać tylko w dni parzyste.
Wskazówki
* lub po prostu zagrać na ps4 w A Plague Tale – Innocence i poczuć „smak” i klimat średniowiecznego szaleństwa! Udana oprawa graficzna w tajemniczej i niebezpiecznej Francji, ciekawie zapowiadający się gameplay, proca przypominająca dzieciństwo oraz fabuła napędzana Inkwizycją i szczurzą plagą. Ja to gotuję ... tfu! kupuję!!
Czy do Was też Umbrella Corporation wysłała taką receptę
(załącznik)? Chyba coś jest na rzeczy …
Powoli zaczynam obawiać się o swoje zdrowie.
Chyba tylko wybrany może liczyć na serum od: GRY-OnLine.pl …
Polska
Gdzieś w otulonym śniegiem mieście trzydziestoparoletni „chłopiec” pisze, jak co roku list do świętego Mikołaja:
„Marzy mi się rozpierducha,
Na padziku, lecz niegłucha!
Rico ten choć nie pingwinem,
gadżeciarstwem wielkim słyniem.
Zamiast tego … no … kabum,
eksploduje dużym bum!
Taki prezent dla bigsmyka,
gdyż konsoli się wymyka.”
Gdzieś w Południowej Ameryce …
Mimo śnieżnej zawiei w oddali słychać było dźwięk sań i dzwonków reniferów. Wszystkie zdawały się być niesłychanie zadowolone z zadania, jakie św. Mikołaj powierzył im w ten wyjątkowy dzień, 24 grudnia. Oprócz jednego …
Niestety, Rudolf Czerwononosy zdawał się mieć misję nie tylko w nosie. Myślami był już w domu i żywił nadzieję na rozgrzewający żyły, ciepły trunek od znajomego zająca (małego, ale zaradnego przemytnika napojów rozgrzewających na zimę). Głównodowodzący wielkimi saniami nie był zatem w najlepszej formie, a na samą myśl o trunku dostał co gorsza pijackiej czkawki. Z kolei niestrudzenie zaabsorbowany pilotowaniem samolotu osobowego, Rico, nie zauważył w porę wymuszającego pierwszeństwo na powietrznej autostradzie saniowego pojazdu. [Trzask ### Świst ### Błysk ###] Zaniepokojony niespodziewaną kolizją Rodriguez wylądował na ziemi, gdyż jeden z silników uległ uszkodzeniu. Efekt zniszczonego napędu skrzydłowego przeszedł jego najszczersze zdumienie, gdyż z silnika wystawał tylko fragment białej brody … Przy samolocie wszak zauważył stado osamotnionych reniferów, roztrzaskane sanie, a wokół tooony prezentów. Jeden z reniferów trzymał zaś w pysku czerwoną czapkę Świętego, która nagle pod wpływem magicznego wiatru wylądowała na głowie Rico i „mianowała” go Nowy Świętym. Wtem zniszczone sanie św. Rico oplótł linką i zakotwiczył hakiem do samolotu. Natomiast by zmniejszyć ich wagę przypiął balony powietrzne po bokach. Zabezpieczył też w mig cenny ładunek. Jedynym wrogiem był w tym momencie już tylko czas!! Część kontuzjowanych zwierząt trafiła do samolotu, reszta poszybowała oswobodzona za maszyną. W drogę!
Misja najtrudniejsza z dotychczasowych!! Św. Rico i renifery w pocie czoła dwoiły się i troiły, by na każdej twarzy dziecka chociaż w tym dniu zagościł uśmiech i tak by się stało, gdyby nie fakt, że Rudolf Czerwononosy zabrał jeden prezent, o czym nikt inny nie wiedział. Uznał, iż będzie on doskonały na barter u zająca.
Polska
Gdzieś w otulonym śniegiem mieście trzydziestoparoletni „chłopiec” czeka nadal na Just Cause, ps4 … :/
Jaki dźwięk wydaje właściwie Jeździec Apokalipsy? Dlaczego wstaje rano i idzie do pracy? Pracy, która nawiasem mówiąc, ma na celu zniszczenie całego dzieła boskiego. Te początkowe, trochę niestandardowo brzmiące pytania znajdą odpowiedź już niebawem, bo 27 listopada 2018r., kiedy to gracze poznają prawdziwą motywację nowej bohaterki Darksiders III.
Furia z „zawodu”: Jeźdźczyni Apokalipsy znacząco różni się od swoich braci. Jest mniej akrobatyczna od Śmierci, czy też mniej gburowata od Wojny, co czyni ją bardziej elegancką. Poza tym cechuje ją największa enigmatyczność i nieprzewidywalność spośród całej Czwórki Jeźdźców. Wyspecjalizowana w magii i dzierżąca w dłoni (działający na wyobraźnię graczy) pejcz - wyrusza, by przywrócić równowagę między Dobrem, a Złem. Ta symbioza istnienia zachwiana została jednak przez potężnych antagonistów symbolizujących Siedem Biblijnych Grzechów Głównych. Ci z kolei wydostali się z więzienia na skutek Apokalipsy …
Najbardziej przyciągającym do Darksiders III elementem jest z pewnością inspiracja epokowy dziełem From Software. Zapożyczeń jest wiele. Nie tylko słodki fakt, iż napotkani przeciwnicy pozostawiają dusze, które jeśli nie odzyskami ich sprawnie po śmierci - przepadną na zawsze. Jest także samodzielny pierwiastek od twórców: Furia przemierza lokacje przybierając różne formy, gdyż nieraz zagadki, czy walki z mitycznymi stworzeniami i upadłymi istotami będą tego wymagać. Mało? To teraz kombos: „Święta Trójca” jest kompletna: gemeplay prawie niczym z God of War, zagadki jak od Zeldy, a do tego pewne ww. zaczerpnięcia z Dark Souls.
Moja ps4 choć grzeczna, jak aniołek już niecrerpliwie odlicza dni do poznania ognistowłosej, seksownej i niegrzecznej Furii!
Zarośnięte pampą wzgórze z napisem YES mniej niż bardziej przypomina to z Hollywood. Zbite z belek podpory pod napis wprawdzie nie wydają się najlepszym pomysłem do wspinaczki jednak czas ucieka. Kiedy tylko rozlegną się po okolicy dzwony kościelne nie będzie już odwrotu. Powierzchnia olbrzymiej litery E idealnie pasuje do wykonania zadania. Broń sprawnie rozłożona na dwunogu, naładowana i skalibrowana do sporej odległości. Oddech wyrównany, wszelkie odchylenia uwzględnione. Została minuta.
1 minuta przed … - lokalizacja: kościół i okolice
Tłum nie mieści się w kościele i stoi przy otwartych drzwiach. Ku zdziwieniu kazanie wygłasza jednak nie ksiądz w sutannie, a kaznodzieja ubrany dość ordynarnie, bo w same dżinsy, buty i okulary przeciwsłoneczne. Nikomu to jednak zdaje się nie przeszkadzać. Co więcej - wszyscy słuchają go niczym zahipnotyzowani. W dodatku biją mu gromkie brawa na zakończenie.
Wybiły dzwony. Kaznodzieja z tatuażami na ciele zbliża się ku wyjściu. Każdy chce go dotknąć, pogratulować. Przy drzwiach wejściowych po obu stronach schodów wiec ludzi stojących w tym samym celu – młodzi, starsi, praktycznie każdy. Krzyczą: „pobłogosław nas”. Kaznodzieja skinieniem głowy wybiera osoby. Podchodzi matka z niemowlęciem na rękach licząc na błogosławieństwo. Rodzice ze starszym, niepełnosprawnym dzieckiem proszący o zdrowie.
Wtem nadarza się moment do czystego strzału. Właśnie wtedy, kiedy ochrona odprowadza na bok kolejnych szczęśliwców. Strzelam. Pocisk przemierza nad koronami drzew, następnie nad małym ranczo ze stawem, lecąc dalej nad kilkunastoma sklepikami w miasteczku - docierając do wyznaczonego celu …
W momencie wystrzału …
Schorowana, ociężała staruszka stojąca przy pożyczonym od sąsiadki balkoniku na początku schodów poczuła się bardzo zdenerwowana pominięciem jej osoby licząc na cud ozdrowienia. Odczekała chwilę, gdyż wierzyła, że jej wybawca się jeszcze odwróci. Tak czekając dreptała grubiastymi nogami w miejscu i kiedy postanowiła jednak zwalczyć o swoje i zejść do kaznodziei - potknęła się. Lichy balkonik nie oparł się 120 kilogramowemu zachwianiu równowagi. Staruszka, niczym idealnie uformowana, fizyczna jednostka pędu, wpadła na cudotwórcę. Kula trafia w schody.
Czy to faktycznie prorok, wybraniec Boga, że ocalał? Po chwili otoczony ochroną kaznodzieja wsiada do samochodu i odjeżdża. Wystawiona z auta ręka detonuje wybuch. Z kościoła i okolic pozostają tylko zgliszcza.
FC5 (PS4) przy nim oczyszczanie stajni Augiasza i wyprowadzenie Cerbera z Hadesu wydają się podwórkową zabawą.
Niczym obżarta skarabeuszami iguana Nil wygrzewa się leniwie w słońcu. Bynajmniej nie ułatwia to żeglowania. Jest ciężko, a żar ze słońca wylewa się na całą dolinę. Żagle na zerowym wietrze są niczym obwisłe piersi starej kobiety. Łódź zatrzymuje się. Rzeczne olbrzymy nie często zapuszczają się po Nilu samotnie. Przede wszystkim nie wtedy, kiedy trzeba przepłynąć spory odcinek. Mimo swej ciężkości hipopotamy podpływają z wielką gracją i w mig zatapiają bezbronną łódź. W ostatnim momencie Bayek’owi udaje się jednak umknąć, choć nie bez uszczerbku na zdrowiu.
Mając dosyć kontaktu ze zwierzętami
nie ryzykował dalej jazdy przez pustynię na wielbłądzie, by nie
przyciągnąć wścibskich hien. „Poza tym jazda ciągnie się, jak cień za żyrafą” - pomyślał z uśmiechem. Przedzierając się przez sięgający powyżej kostek piasek, czuł się jak żałosny pielgrzym, ostatkiem sił zmierzający ku sanktuarium. W oddali triumfowały piramidy, do których droga w gwieździstą, bezchmurną noc była wyjątkowo magiczna. Poszukując wejścia do komory z sarkofagiem, pełnym według
opowieści bogactw, wspiął się na sam szczyt jednej z majestatycznych budowli. Najbardziej uszkodzony bok piramidy, skrywał niewielkie wejście. Rozgałęziający się w głąb piramidy korytarz nie chciał odkryć jednak swej tajemnicy bez kilku zagadek. Oświetlona ogniem z pochodni
komora królów ukazała ostatecznie swój blask i poszukiwany sarkofag. Otwarcie wieka ‘przyozdobione’ było wychodzącymi skarabeuszami, na dnie skrywał się zaś dodatek the hidden ones.
Pojawiasz się i znikasz, i znikasz, i znikasz,
Po śniegu ze mną fikasz, i fikasz, i fikasz,
Twój focus mnie ciekawi, ciekawi, ciekawi,
Od klątwy mnie wybawi, wybawi, wybawi,
Daj sobą się nacieszyć, nacieszyć, nacieszyć,
I w Frozen W. zgrzeszyć, i zgrzeszyć, i zgrzeszyć...
Aloy, nie daruję ci tego DLC!
HZD: TFW (ps4)
Biegnę za oddalającym się prześcieradłem. Wtem niewyraźne oświetlenie rozmywa okolicę, a umysł projektuje za nim postacie z cienia, które ustawicznie się we mnie wpatrują. Ale to nie jest nawet najmniejszym powodem mojego niepokoju. Strach jest przed tym, co może czyhać na końcu; tam są przecież otwarte drzwi … Tajemnicze, niepokojące, niebieskie światło wychylało się przecież z pomieszczenia. Zagryzam zęby i kroczę z uzbrojoną bronią nieśmiało naprzód. Dopiero teraz uświadamiam sobie, że za prześcieradłem nie ma w ogóle ścian. Bieg toczy się po nicości, która pochłania światło z latarki.
Tylko cienka, drewniana rama znajduje się tam, gdzie właściwie powinny być olbrzymie framugi. Dalej znajdują się niezliczone ilości ram obrazów z potwornymi fotografiami ukazującymi: wyszczerzone zęby, poprzecinane, pulsujące żyły, rozszarpane krtanie. Szczegółowe ilustracje bólu ... Ramy obrazów zaczynają wibrować, gdy po nich stąpam. Sprawiają wrażenie gotowych do zaatakowania w każdym momencie. Im bliżej podchodzę do drzwi tym wyraźniej słyszalna jest muzyka.
Niebieskie pomieszczenie udekorowane jest niczym wystawa sztuki. Luksusowy, świecący parkiet, uzupełniony eleganckimi listwami podłogowymi, tapety najwyższej jakości z wzorami pełnymi smaku. Kotara z czerwonym sznurem otacza zaś wspólnie z dwoma reflektorami tajemniczy obiekt.
Ale nie jest to żadna statua, czy abstrakcyjna instalacja. Nie! W powietrzu wisi człowiek. Uchwycony w ruchu. Kula pistoletu trafia go właśnie w głowę powodując eksplozję w powietrze masy z mózgu, krwi i kości czaszki. Wizualnie przypomina to niemalże groteskowy bukiet kwiatów. Z obrzydzeniem, ale i z fascynacją podchodzę bliżej i nagle znajduję się w na wpół transparentnym, sześciennym pomieszczeniu. Wtem rozbrzmiewa muzyka. Słychać przeraźliwy krzyk mężczyzny – ofiary, która stała się bez wątpienia obiektem arcydzieła obłąkanego człowieka, Stefano Valentini. To światoburca, jeden z wielu w The Evil Within 2 (PS4).
Faktycznie - nieowy restart serii.
Polecam. Tylko grać.
Ubi dało czadu - pozytywnie :)
Szacunek dla twórców, ale graficznie i "mechanicznie" gra bardzo zacofana :/
