Publicystyka Najlepsze polskie filmy o wojnie

C.K. Dezerterzy jest ekranizacją wybitnej powieści Kazimierza Sejdy pod tym samym tytułem. Druga część filmu nie trzyma poziomu zwyczajnie dlatego, że nie mieli materiału na którym mogliby ją wzorować. Co do samej powieści - polecam ją każdemu, bije ekranizację w każdym szczególe na głowę i zawiera mnóstwo treści, które nie zostały zekranizowane. Autor walczył na froncie zarówno w I jak i II Wojnie Światowej, i przeżycia z tej pierwszej były po części inspiracją do powstania tej książki. Można ją nawet traktować jak autobiografię z przymrużeniem oka.
Polecam.
Ciekawostka "Grzegorz Brzęczyszczykiewicz" znany z "Jak Rozpętałem Drugą Wojnę Światową" wzięło się właśnie z powieści C.K. Dezerterzy, choć tutaj był to "Szczepan Brzęczyszczyszewski".

Brakuje choćby „Stawki większej niż życie” (mam na myśli serial z lat 60 XX w., a nie tę marną, późniejszą imitację). Przy Hansie Klossie „Bond. James Bond” jest amatorem-bawidamkiem (wyrwałby jakąś konfidentkę Abwehry lub Gestapo, a potem śpiewałby jak ptaszek na przesłuchaniach). Nie wspominam nawet braku absolutnego klasyka, „Czterech pancernych i psa”.

A gdzie "Westerplatte" Różewicza? Przy C.K. warto wspomnieć, że w powieściowym oryginale był Ukrainiec zamiast Czecha. Ówczesna cenzura na pewno by tego nie łyknęła.

Do listy można dorzucić "Szwadron" Machulskiego

Mało który Naród doświadczył tak dużo zła jak Polacy. W temacie wojny mamy o czym rozmawiać i inne narody powinny milczeć kiedy my przemawiamy.
Jeśli jest na świecie Naród, który w wyniku cierpienia i krzywd wyrządzonych mu przez sąsiadów i nie tylko ,winien doświadczyć odkupienia to właśnie Polska i Polacy.
Nawet Izrael to cieńki bolek z porównaniu z nami, II wojna światowa to cierpienie glownie Polski.
Każdy Żyd mający obywatelstwo Polskie był Polakiem nie Żydem, szkoda, że Izrael zakłamuje historią zapominać o tym, że to Polacy, a nie Izreal. Każdy kto miał obywatelstwo Polskie był, jest i będzie Polakiem, a nie czymś innym jak kłamcy i manipulanci chcą udawać.
Chrystus też był Żydem aż do chrztu świętego, po nim przestał Nim być.

W przypadku Demonów Wojny dużo się mówi o tej strzelaninie po zestrzeleniu śmigłowca, ale tam masa innych kapitalnych scen jest. Tam postaci są kapitalnie zbudowane, to moralizatorstwo i naiwne spojrzenie na świat jest właśnie konfrontowane z realizmem tamtej sytuacji.

Najlepszy moment to jak na końcu postać grana przez Zamachowskiego z pretensjami do Kellera idzie, że przez decyzje Kellera zginęła postać grana przez Żmijewskiego, no i ten Zamachowski wspomina, że Żmijewski to zbierał hajs by dom postawić i dzieciakom psa kupić, a Keller na to nic mówi, podczas gdy w rzeczywistości postać Żmijewskiego zdradziła swoich kolegów z oddziału, więc niezależnie od intencji tam nic takie piękne i oczywiste nie jest.

"W ciemności" to nie jest film wojenny tylko odrealniony, subiektywny, antypolski film propagandowy. O ile propagandowe produkcje z PRLu da się przełknąć, bo są znakomite warsztatowo (takie fimy jak, "Jarzębina czerwona", "Ogniomistrz Kaleń", "Kierunek Berlin", "Skąpani w ogniu", wielka superprodukcja demoludów "Wyzwolenie", nawet typowy produkcyjniak jak "Pierwsze dni" są o wiele lepsze) to traktowanie tego gniota jako najlepszego filmu wojennego jest jakimś nieporozumieniem. To film obrzydliwy i mitotwórczy tak samo jak "Lotna".

Większość pozycji z tej listy, to filmy, których akcja rozgrywała się podczas wojny, czy okupacji, ale nie są one stricte filmami wojennymi. Pianista, Wołyń, W ciemności, czy tym bardziej Katyń, trudno tu mówić o typowym kinie wojennym. Bardzo dziwi brak Westerplatte z 1967 r. na co zwrócono uwagę już wcześniej. Jeden z niewielu klasycznych filmów wojennych w polskiej kinematografii i jeszcze przy okazji trzyma wysoki poziom nawet po latach.