Katia N

“In the U.S. election of 1860, the New York Herald's owner James Gordon Bennett Sr. warned the white workers of New York, "... if Lincoln is elected, you will have to compete with the labor of four million emancipated negroes.”
― Heather McGhee, The Sum of Us: What Racism Costs Everyone and How We Can Prosper Together

“The truth is that we never know from whom we originally get the ideas and beliefs that shape us, those that make a deep impression on us and which we adopt as a guide, those we retain without intending to and make our own.

From a great-grandparent, a grandparent, a parent, not necessarily ours? From a distant teacher we never knew and who taught the one we did know? From a mother, from a nursemaid who looked after her as a child? From the ex-husband of our beloved, from a ġe-bryd-guma we never met? From a few books we never read and from an age through which we never lived? Yes, it's incredible how much people say, how much they discuss and recount and write down, this is a wearisome world of ceaseless transmission, and thus we are born with the work already far advanced but condemned to the knowledge that nothing is ever entirely finished, and thus we carry-like a faint booming in our heads-the exhausting accumulated voices of the countless centuries, believing naively that some of those thoughts and stories are new, never before heard or read, but how could that be, when ever since they acquired the gift of speech people have never stopped endlessly telling stories and, sooner or later, everything is told, the interesting and the trivial, the private and the public, the intimate and the superfluous, what should remain hidden and what will one day inevitably be broadcast, sorrows and joys and resentments, certainties and conjectures, the imagined and the factual, persuasions and suspicions, grievances and flattery and plans for revenge, great feats and humiliations, what fills us with pride and what shames us utterly, what appeared to be a secret and what begged to remain so, the normal and the unconfessable and the horrific and the obvious, the substantial-falling in love-and the insignificant-falling in love. Without even giving it a second thought, we go and we tell.”
― Javier Marías, Poison, Shadow, and Farewell

“...ქართული კორუფცია, ქართული სიხარბე იმდენად შორს იყო წასული, რომ ამაზე თვალს ვერ დახუჭავდა. ვერ ამჩნევდა, როგორ მყუდროდ გრძნობდა თავს ქართული ელიტა - მათ შორის ინტელიგენციაც - თავის პატარა სამოთხეში ბოლშევიზმის ბატონობის ათწლეულების განმავლობაში. როგორ დაეუფლა თვალის ახვევის ხელოვნებას, როგორ მოერგო რუსების მიერ დაზარალებულის მდგომარეობას. რა იოლია ცხოვრება, როცა ყველაფერს ჩრდილოელ მჩაგვრელს აბრალებ. რუსეთში სწამდათ მთავრობის ძალაუფლების, სულ ამ ძალაუფლების შიშით ცხოვრობდნენ. საქართველოში კი მხოლოდ სიმულირებდნენ ამ შიშს; აქ იმას ენიჭებოდა პრინციპული მნიშვნელობა, რომ ძლიერნი ამა ქვეყნისა მატყუარები და მექრთამეები იყვნენ. ამიტომ თავიდანვე მათ გასაცურებლად, გასაბრიყვებლად ან მოსაქრთამად იყვნენ მომართულნი. არც სისტემის სჯეროდათ და არც რამე იდეოლოგია ჰქონდათ, გარდა საკუთარი ჰედონიზმისა. თავდაპირველი აღშფოთების შემდეგ მიხვდნენ, რომ ჩრდილოელი მეზობლის წყალობით არცთუ ცუდი პოზიცია ერგოთ. და ამის გამოუყენებლობა დიდი შეცდომა იქნებოდა. კულტურით დაინტერესებულ, შემოქმედებით, მუსიკალურ, მოქეიფე, თუნდაც ცოტა ანარქიულ, კი ბატონო, ოღონდ სულ ოდნავ, ლამაზ და მჭერმეტყველ, ზარმაც და ტემპერამენტიან ხალხს მშვენივრად შეეძლო ასეთ პირობებში ცხოვრება. რით იყო ეს ცუდი? ბოლოს და ბოლოს, ეს ის თვისებები იყო, რასაც ეროვნულ იდენტობას მიაწერდნენ და რითაც ფრიად ამაყობდნენ კიდეც. ან იქნებ, რუსული ოცნება შევისისხლხორცეთისე, რომ ჩვენად ვიგულეთ. მერე რა? რა იყო ამაში არასწორი? უარესადაც შეიძლებოდა წაგვსვლოდა საქმე. მთელი ის უზარმაზარი სახელმწიფო შურით უყურებდა ამ პაწაწინა, მზიურ სამოთხეს! რამდენი საბჭოთა რესპუბლიკა, რამდენი ავტონომიური ოლქი, რამდენი დაძმობილებული ხალხი გაგვიცვლიდა ადგილს, დაჩაგრულ, გადასახლებულ უმცირესობებზე რომ აღარაფერი ვთქვათ! რადგან, სანამ დიდი თანამემამულის, გენერალისიმუსის ლანდი გვფარავდა, ქართველებს ვერაფერს დაგვიშავებდნენ. იმას ვერავინ აუვლიდა გვერდს. ვერც რუსეთი და ვერც დანარჩენი მსოფლიო.
მართლა ძალიან ჭკვიანურად განსაჯა მამიკო რუსეთმა, ბრილკა, როცა თავის პატარა, თავნება, ცოტა არ იყოს, თავაშვებულ შვილიკო საქართველოს ყველა სისუსტე წააქეზა და სიძლიერედ შერაცხა, რადგან შვილმა შეიფერა, დაიჯერა , რომ მამას აჯობა ეშმაკობით, მის ძალაუფლებას დაუსხლტა, და ვერც კი შეამჩნია - ისე ცდილობდა, მამის სიყვარული და შექება დაემსახურებინა - როგორ იქცა ნამდვილ მეძავად.”
― Nino Haratischwili, Das achte Leben

“We acquired things and used them and disposed of them. What we liked best was disposing of them. It felt like disposing the bad and burdensome parts of ourselves. It felt momentarily, like disposing of our own bodies. Sometimes we sensed that we were living counter to nature, were at odds with it, and this manifested itself as intolerable feeling of material chaos and disorder, to which a material solution could usually be found.”
― Rachel Cusk, Parade