"Alleen geschilderde hazen hebben een voor eeuwig."
Heel erg positief verrast. De vertelstijl is creatief, geen enkele pagina is saai en het weet perfe"Alleen geschilderde hazen hebben een voor eeuwig."
Heel erg positief verrast. De vertelstijl is creatief, geen enkele pagina is saai en het weet perfect het midden te vinden tussen intens en teder. Het hele boek werkt toe naar het einde, waarvan ik steeds banger werd dat het misschien teleur ging stellen. Dat deed het totaal niet, maar op een heel andere manier dan ik eerst had verwacht (waar niet al te veel over te zeggen valt zonder spoilers). Af en toe vond ik Lejla misschien een beetje te eendimensionaal-hysterisch neergezet, maar dat neem ik voor lief en had misschien ook niet anders gekund. Eén en al een aanrader....more
Normaal word ik vaker gegrepen door het begin dan door het einde van een boek. Hier was het omgekeerd. Voor het begin begon, begon het omdat ik het boNormaal word ik vaker gegrepen door het begin dan door het einde van een boek. Hier was het omgekeerd. Voor het begin begon, begon het omdat ik het boek zonder te vragen in mijn handen gedrukt kreeg om (verplicht) te lenen. "Ess Müss Sein"¹. De schrijf-en vertelstijl spraken me aan, maar de opeenstapeling aan vreemdgaanverhalen en lange pseudofilosofische uiteenzettingen wat minder (tegenargument: "ach, laat hem, het is de schrijver z'n feestje"²). Maar des te verder ik kwam, des te meer ik werd gegrepen door de wereld van Tomas, Tereza en de ongrijpbare verteller. Een intense wereld: hoewel de schrijfstijl niet erg ingewikkeld is kon ik nauwelijks meer dan tien pagina's aan één stuk door lezen. Maar gelukkig wordt het oor niet vol van horen³ en ik moest en zou weten hoe het afliep, iets wat ik niet vaak heb. En zeker die laatste honderd pagina's zijn van een intense, bijna beklemmende -licht of zwaarheid. Al met al: objectief gezien wat kanttekeningen, subjectief een boek dat ik niet snel ga vergeten en me erg heeft geraakt. Genoeg reden om weer eens vijf sterren te geven dus.
[1] Als we de hoofdpersoon mogen geloven. [2] Als we de gever van het boek mogen geloven. [3] Als we Prediker mogen geloven....more
"In his fiery eyes of scorn and triumph, you then saw Ahab in all his fatal pride."
Dit was me wel een avontuur. Enigszins impulsief had ik het boek op"In his fiery eyes of scorn and triumph, you then saw Ahab in all his fatal pride."
Dit was me wel een avontuur. Enigszins impulsief had ik het boek op de kop getikt omdat het bekend staat als een boek waarin niet veel gebeurt: mijn favoriete genre. Toen ik het had gekocht was ik eigenlijk niet van plan om direct te beginnen met lezen, maar één blik op de (beroemde) openingspagina en ik was verkocht. Niet alleen de eerste zin - die ik hier niet eens ga herhalen - maar de hele eerste alinea is zo geweldig dat ik wel door moest gaan. "Then, I account it high time to get to sea as soon as I can." Dus ging ik de zee op.
En wat komt men tegen op zee? Eindeloze beschrijvingen, homerische vergelijkingen, historische uitwijdingen. Humor. Walvisfeitjes. Soliloquies. Ishmaels verwondering. Kapitein Ahab's monomanie. Maar vooral: veel walvisfeitjes. Alhoewel dit ook heel veel charme meegeeft aan het boek moet ik toch toegeven dat dit voor mij de reden is om niet vijf maar vier sterren te geven. Zeker in het laatste derde van het boek neemt dit net te veel vaart uit het verhaal. En ja, dat moet je in de tijdsgeest zien, maar het blijft hoe dan ook wel merkbaar. De intermezzo's zijn heerlijk, maar soms kon ik het toch niet helpen om te denken: get on with it!.
Verder is het interessant hoe weinig dialoog er eigenlijk plaatsvindt in het boek. Heel anders dan wat ik normaal lees, ligt de focus op de beschrijvingen, monologen en gedachtes. En, los van het bovengenoemde, is dit geweldig goed uitgevoerd. Het voelt alsof je in een louche pub een schipper tegenkomt die onvermoeibaar en onafgebroken de hele avond een verhaal tegen je afsteekt.
Al met al is het een prachtig en ontzettend rijk boek, met geweldig taalgebruik en veel humor. Ik heb vaak glimlachend zitten lezen, en vind het jammer dat de reis voorbij is.
Update: na het boek wat langer op me in te laten werken en wat nog wat stukjes te hebben gelezen, kan ik toch niet anders dan vijf sterren geven. ...more
Het duurde even, maar bij deze eindelijk een review!
Is Congo een boek te noemen? Het is zo omvangrijk en omvat zo veel voorwerk dat het soms meer voelHet duurde even, maar bij deze eindelijk een review!
Is Congo een boek te noemen? Het is zo omvangrijk en omvat zo veel voorwerk dat het soms meer voelt als het topje van de ijsberg van een gigantisch project. De talloze ooggetuigen, culturele details, historische uitwijdingen: nog meer dan in Revolusi krijg je als lezer een complete onderdompeling in één land. Een land dat soms, net als het boek, meer een project dan een natiestaat lijkt.
De grootse omvang heeft ook nadelen. De eerste hoofdstukken, over de eerst koloniale Heart of Darkness-periode kunnen soms wel erg lang en meanderend doorkabbellen. De vele namen en persoonlijke verhalen in dit deel maakten het voor mij juist minder interessant, omdat de koppeling met het grotere verhaal vaak leek te ontbreken.
Maar zodra deze stukken voorbij zijn word je meegezogen in een stroomversnelling die alleen maar in snelheid toeneemt. Van de woelige jaren voor (en na) de onafhankelijkheid, tot de ronduit bizarre gebeurtenissen van de afgelopen 50 jaar: vaak heb ik verwonderd zitten lezen. "Hoe kon dit in hemelsnaam nog meer uit de hand lopen dan het al deed?" Van Reybrouck schrijft met empathie, gevoel voor detail en: spanning. Het boek is op veel punten een echte page-turner. Vaak móest ik weten hoe het afliep. Die spanning onderscheidt voor mij goede geschiedenisboeken: het voelt alsof je alles nu meemaakt.
Ik heb veel geleerd over dit land met een woelige geschiedenis, dat in een eeuw drie keer van naam is veranderd en nog lang niet klaar is met veranderen. Wie weet kan ik het ooit met mijn eigen ogen zien....more
“- Er is een kracht die alles volhoudt! Zei Ivan, nu met een koud lachje. - Wat voor een kracht? - De Karamazov-kracht... de kracht van de Karamazov-laa“- Er is een kracht die alles volhoudt! Zei Ivan, nu met een koud lachje. - Wat voor een kracht? - De Karamazov-kracht... de kracht van de Karamazov-laagheid.”
Normaal schrijf ik niet echt reviews, maar dit is toch wel een bijzonder boek. Dus bij deze.
Anderhalf jaar lang heeft dit groen-witte boek mij aangestaard vanaf de plank. Ik moest en zou het een keer lezen, maar wanneer? Op lichtbepakte reizen was het te groot en te zwaar, in studieweken had ik te weinig tijd, het Delftse rooster kent maar nauwelijks vrije dagen, en zo vond ik altijd wel ergens een excuus.
Tot deze zomervakantie. Geen grote reisplannen, eindelijk meer tijd, en een uitnodiging tot een leeswedstrijdje maakten de omstandigheden eindelijk perfect. Vol nieuw enthousiasme begon ik met lezen.
Direct verbaasde ik me over de leesbaarheid van het boek. Meerdere keren had ik gehoord dat dit één van de zwaarste, weglegbaarste en taaiste boeken ooit zou zijn. Maar vanaf het begin zat ik meteen in het verhaal, en had ik steeds de drang om door te lezen - iets dat ik normaal nooit zo snel heb. Ongetwijfeld komt dit ook door de vlotte vertaling van Arthur Langeveld.
Het verhaal draait om vader Fjodor Karamazov en zijn drie zoons: Ivan, Aljosja en Dmitri. Zoon Ivan heeft niet veel met religie, haalt hoop uit ratio en is een echte intellectueel. Aljosja is lief, naïef, barmhartig en gewijd aan het religieuze leven. Dmitri ten slotte is een vurige romanticus, hedonist en deinst niet weg voor een kroeggevecht. Hun vader heeft ze in hun jeugd nagenoeg verwaarloosd, en leidt een losbandig leven. Het boek begint met een ontmoeting van de familie in Aljosja's klooster in een poging tot verzoening, en al meteen ontstaat er alleen maar meer conflict. Over ideeën, over geld, over vrouwen. Deze conflicten vormen de kern van de rest van het spannende verhaal, waar ik verder niets van zal verklappen.
Deze constante stroom aan conflicten en ideeën is precies wat het boek zo rijk en grijpend maakt. Dostojevksi's grootste kracht, het levensecht weergeven van menselijke emoties, denkbeelden en de strijd daartussen, komt hierbij perfect tot zijn recht. Ieder personage is levensecht, hoe absurd of ronduit gek ze ook zijn. Ideeën worden overtuigingen, en wanen blijven je ook na het wegleggen van het boek achtervolgen. Vooral de gedachtewisselingen van Ivan en Aljosja over religie en moraal zijn fenomenaal, en zo ook de gesprekken met Fjodors bastaardzoon en kok Smerdjakov.
Al met al zou ik iedereen aanraden om ooit “Karamazov” te lezen. Toch zou ik hierbij de kanttekening plaatsen dat het niet het beste startpunt is voor het werk van Dostojevski, vanwege de overweldigende en uitgebreide aard van het boek. Maar luister vooral niet al te veel naar mijn advies.
Loading...
