What do you think?
Rate this book
Przegryw. Mężczyźni w pułapce gniewu i samotności
Pionierski reportaż ukazujący „od środka” środowisko młodych mężczyzn określających się jako przegrywy lub incele, tworzących zamknięte społeczności na forach internetowych. Autorki książki przeprowadziły z użytkownikami forów incelskich wiele rozmów, poznały ich historie, starły się poznać ich racje i nie zwariować. Młodzi sfrustrowani Polacy, pełni gniewu, szowinistyczni, faszyzujący, nienawidzący kobiet, nie proszą nikogo o zrozumienie, ale dzięki tej książce słyszymy ich głosy – nie tylko te prowokacyjne, jakie można znaleźć w sieci, ale też intymne, stonowane, gorzkie.
360 pages, Paperback
First published September 6, 2023
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 169 reviews
September 10, 2023
Jest to naprawdę dobra praca reporterska, dla której mam szacunek, choć jako że książka ma trzysta sześćdziesiąt stron, to niedobrze było mi jakieś siedemset dwadzieścia razy.
March 1, 2024
3.5
nie była to łatwa lektura, niektóre cytaty wywracają na drugą stronę i trzeba pamiętać o głębokim oddechu, naprawdę odkładałam ją wiele razy, by się uspokoić i przypomnieć sobie, że opisywany problem to jest problem szeroki i złożony, choć szczerze mówiąc wcale nie musiałam, bo będąc kobietą, gdy czytam, że typ nie ma nic przeciwko gwałtom, a „szmata ma zrobić, co do niej należy”, to ja nie muszę mu wcale współczuć ani nic rozumieć
ale jednak z każdą stroną wychodzić poza złość, gniew, obrzydzenie, strach było coraz łatwiej, ostatecznie skończyłam na smutku, i to jest dominujące uczucie, z którym kończę
plusy: szeroko zarysowany kontekst, ukazanie złożoności zjawiska, wywiady z ekspertami_kami, oddanie głosu, poświęcenie, by wejść w tą króliczą norę
nie jestem pewna: zaangażowanie autorek w życie swoich bohaterów, nie wiem czy to zrobiło książce dobrze czy nie
minusy: za dużo pobocznych wątków typu memy z JPII, historia chanów, bez tego by się obyło
warto przeczytać, samotność tylko rośnie, będzie gorzej, a odwracanie wzroku, ignorowanie, wyśmiewanie niczego nie da, niczego nie zmieni
/ jest na Empik Go
currently-reading update:
sprawdzam
to-read update:
mam swoje wątpliwości, zobaczymy.
nie była to łatwa lektura, niektóre cytaty wywracają na drugą stronę i trzeba pamiętać o głębokim oddechu, naprawdę odkładałam ją wiele razy, by się uspokoić i przypomnieć sobie, że opisywany problem to jest problem szeroki i złożony, choć szczerze mówiąc wcale nie musiałam, bo będąc kobietą, gdy czytam, że typ nie ma nic przeciwko gwałtom, a „szmata ma zrobić, co do niej należy”, to ja nie muszę mu wcale współczuć ani nic rozumieć
ale jednak z każdą stroną wychodzić poza złość, gniew, obrzydzenie, strach było coraz łatwiej, ostatecznie skończyłam na smutku, i to jest dominujące uczucie, z którym kończę
plusy: szeroko zarysowany kontekst, ukazanie złożoności zjawiska, wywiady z ekspertami_kami, oddanie głosu, poświęcenie, by wejść w tą króliczą norę
nie jestem pewna: zaangażowanie autorek w życie swoich bohaterów, nie wiem czy to zrobiło książce dobrze czy nie
minusy: za dużo pobocznych wątków typu memy z JPII, historia chanów, bez tego by się obyło
warto przeczytać, samotność tylko rośnie, będzie gorzej, a odwracanie wzroku, ignorowanie, wyśmiewanie niczego nie da, niczego nie zmieni
/ jest na Empik Go
currently-reading update:
sprawdzam
to-read update:
mam swoje wątpliwości, zobaczymy.
November 23, 2023
Wahałem się między "it was ok" a "liked it", ostatecznie dałbym 2 i pół gwiazdki. Dobrze się to czyta, historie są wciągające, a jednak mam dużo mieszanych odczuć. Z jednej strony chwilami mam wrażenie że temat odjeżdża w stronę "co ludzie robią w internecie", a to wątek poboczny. Skoro biorę do ręki książkę o incelach, to chcę czytać o incelach, a niekoniecznie poznawać całe uniwersum, nie potrzebuję długich wyjaśnień co to są memy z JPII, co to Seby a co to Karyny, a co to Karen, a co to niebieskie paski. Rozumiem, że bohaterowie mają swój specyficzny język i trzeba go trochę przybliżyć, żeby historia była osadzona w realiach, ale nie wiem po co mi informacja na który rok datuje się pierwszą cenzopapę - to oczywiście może być interesujące, ale w książce poświęconej stricte internetowym zjawiskom, memom, etc. A z drugiej strony zabrakło mi w książce próby wyjaśnienia skąd ci chłopcy się w ogóle znajdują na jakichś tajnych zamkniętych serwerach na Discordzie. Przychodzą z Wykopu, no tak, ale skąd się biorą na Wykopie? Czemu to właśnie tam się organizują, czemu nie na Facebooku? A jak się do tego mają społeczności graczy i czy to nie tam często się zaczynają pierwsze mizoginistyczne podjazdy ("z babami nie gramy")? Może byłoby dobrym pomysłem wspomnieć też coś o innych krajach, nie tylko o USA, który to kraj jest wspomniany tylko w kontekście inceli wychodzących z bronią na ulice. Może jakiś komentarz socjologa czy psychologa, nie wiem, dla mnie za dużo tam było historii jednostek, a za mało przyglądania się zjawisku. No i dla mnie dziennikarz nie powinien się angażować na tyle, żeby ingerować w życie bohaterów, trochę mnie wzdrygało, gdy czytałem, że autorki pomagały komuś zredagować opis na Tindera czy ocenić zdjęcie, dla mnie to przekroczenie granicy.
September 15, 2023
Niby w tym roku nie gwiazdkuję, ale waga tematu i wnikliwe, zniuansowane podejście sprawia, że pomyślałem sobie, że warto będzie dorzucić się do lepszej średniej.
November 1, 2023
Straszna jest ta książka i to co w niej mówią o kobietach przegrywy, ale jeszcze straszniejsze jest to co myślą i mówią o sobie samych. Przerażające, jak bardzo można siebie nienawidzić, co skutkuje obwinianiem innych o swoje porażki i "spierdolenie", jak określają swoją egzystencję sami rozmówcy tej książki. Podziwiam te dziennikarki za to, że mimo tego co same przeszły wchodząc w to środowisko, zachowały mimowolną dozę empatii i obiektywizmu. "Przegryw" pokazuje, że tymi mężczyznami nie kieruje nienawiść dla samej nienawiści (choć może tacy też gdzieś są), ale wiele czynników, często związanych ze zdrowiem psychicznym, wychowaniem, bullyingiem itp. Nie jest to rzecz jasna żadnym usprawiedliwieniem, bo dla mizoginii i innych tego typu zachowań nie ma usprawiedliwienia, ale pokazaniem, że nie wszystko jest takie czarno-białe. Także w incelosferze.
Read
November 21, 2023raczej nie chce oceniać tej książki, to było męczące doświadczenie. im literally a radfem...
wracam już radośnie do mojej bańki girls, gays and nonbinary babes💋
wracam już radośnie do mojej bańki girls, gays and nonbinary babes💋
December 13, 2023
Ten reportaż zrobił na mnie ogromne wrażenie, choć treści w nim zaprezentowane potrafiły zmrozić mi krew w żyłach, wywołać wielkie współczucie i sprowokować potężne obrzydzenie, a to wszystko na przestrzeni jednego rozdziału. Absolutnie doceniam tak kompleksowe podejście do tematu, objaśnianie pojęć dla laików, wejście tak głęboko w tę społeczność. Czuć, że autorki nie tylko rozumieją tę społeczność, ale traktują też swoich rozmówców z należytymi i tak im potrzebnymi szacunkiem i empatią.
Słuchałem audiobooka, więc zajęło mi to trochę, ale polecam tę formę. Lektorka daje radę, chociaż w niektórych momentach czułem, że pewnie lepiej byłoby widzieć te niektóre wpisy na własne oczy, aniżeli ich słuchać. Od razu też muszę dodać, że środowisko przegrywów nie było mi do końca obce. Mój najlepszy kumpel siedzi sporo na Wykopie i wielokrotnie słyszałem od niego o różnych tego typu historiach, ale nigdy nie zagłębił się aż tak mocno, jak ta książka. Spójrzmy prawdzie w oczy - to kawał dziennikarskiej roboty, doskonałej roboty w kontekście zdobycia zaufania swoich rozmówców, a potem przedstawienia ich historii w wierny, obiektywny i okraszony wieloma dodatkowymi informacjami sposób. Jestem pod wrażeniem, jak wartościowe okazały być się te opowieści, jak porażające i jak smutne. Z każdej z nich można wysnuć nieco inne wnioski, ale każda przynosiła też obalanie kolejnych błędów logicznych w myśleniu inceli i postrzegania przez nich świata. Przerażające jest to, jak całość tej społeczności nie postrzega tylko i wyłącznie kobiet, ale przede wszystkim samych siebie. Pełno tu kompleksów, traumatycznych historii z dzieciństwa, braku sensu, problemów psychicznych. Smutne jest też ich zrezygnowanie w kontekście terapii, to mnie chyba najbardziej przygnębiło w całej tej publikacji.
Kończąc tę książkę zastanawiałem się, co właściwie można zrobić, aby pomóc tym chłopakom. Trudno jest zmienić czyjeś poglądy, szczególnie jeśli są one tak ekstremalnie skierowane w prawą, nieco ekstremistyczną stronę. Chciałbym by wielu z nich uwierzyło w terapię, w to, że może ona pomóc. Ale problem jest znacznie szerszy, wiadomo, wysyłanie na terapię nie rozwiąże ich wszystkich problemów. Niemniej jednak, jestem bardzo usatysfakcjonowany tym, jak zaprezentowała ten temat ta książka. Rzeczowa, pełna pojęć, pełna kontekstów, a jednocześnie bardzo przejmująca.
Słuchałem audiobooka, więc zajęło mi to trochę, ale polecam tę formę. Lektorka daje radę, chociaż w niektórych momentach czułem, że pewnie lepiej byłoby widzieć te niektóre wpisy na własne oczy, aniżeli ich słuchać. Od razu też muszę dodać, że środowisko przegrywów nie było mi do końca obce. Mój najlepszy kumpel siedzi sporo na Wykopie i wielokrotnie słyszałem od niego o różnych tego typu historiach, ale nigdy nie zagłębił się aż tak mocno, jak ta książka. Spójrzmy prawdzie w oczy - to kawał dziennikarskiej roboty, doskonałej roboty w kontekście zdobycia zaufania swoich rozmówców, a potem przedstawienia ich historii w wierny, obiektywny i okraszony wieloma dodatkowymi informacjami sposób. Jestem pod wrażeniem, jak wartościowe okazały być się te opowieści, jak porażające i jak smutne. Z każdej z nich można wysnuć nieco inne wnioski, ale każda przynosiła też obalanie kolejnych błędów logicznych w myśleniu inceli i postrzegania przez nich świata. Przerażające jest to, jak całość tej społeczności nie postrzega tylko i wyłącznie kobiet, ale przede wszystkim samych siebie. Pełno tu kompleksów, traumatycznych historii z dzieciństwa, braku sensu, problemów psychicznych. Smutne jest też ich zrezygnowanie w kontekście terapii, to mnie chyba najbardziej przygnębiło w całej tej publikacji.
Kończąc tę książkę zastanawiałem się, co właściwie można zrobić, aby pomóc tym chłopakom. Trudno jest zmienić czyjeś poglądy, szczególnie jeśli są one tak ekstremalnie skierowane w prawą, nieco ekstremistyczną stronę. Chciałbym by wielu z nich uwierzyło w terapię, w to, że może ona pomóc. Ale problem jest znacznie szerszy, wiadomo, wysyłanie na terapię nie rozwiąże ich wszystkich problemów. Niemniej jednak, jestem bardzo usatysfakcjonowany tym, jak zaprezentowała ten temat ta książka. Rzeczowa, pełna pojęć, pełna kontekstów, a jednocześnie bardzo przejmująca.
October 9, 2023
Świetna książka na temat osób identyfikujących się jako "incele" i "przegrywy". Sam nie rozumiałem takich postaw i warunków życiowych, które mogą definiować taki światopogląd.
Ta książka pomogła mi zrozumieć, co kieruje takimi osobami (w pewnym stopniu) oraz bez oceniania zagłębić się w świat chadów, karyn i innego tego typu słownictwa.
Bardzo potrzebna książka, szczególnie w kontekście zdrowia psychicznego młodych mężczyzn w Polsce oraz wskaźników samob*jstw, które są jednymi z najwyższych w Europie.
Nie zgadzam się z wieloma poglądami tam przedstawionymi, ale jestem w stanie zgodzić się z tym, że to nierówność społeczna jest głównym problemem wielu osób i może tworzyć tak radykalne poglądy i postawy.
Must-read dla osób, które są constantly online i żyją kulturą internetu.
Ta książka pomogła mi zrozumieć, co kieruje takimi osobami (w pewnym stopniu) oraz bez oceniania zagłębić się w świat chadów, karyn i innego tego typu słownictwa.
Bardzo potrzebna książka, szczególnie w kontekście zdrowia psychicznego młodych mężczyzn w Polsce oraz wskaźników samob*jstw, które są jednymi z najwyższych w Europie.
Nie zgadzam się z wieloma poglądami tam przedstawionymi, ale jestem w stanie zgodzić się z tym, że to nierówność społeczna jest głównym problemem wielu osób i może tworzyć tak radykalne poglądy i postawy.
Must-read dla osób, które są constantly online i żyją kulturą internetu.
Read
February 23, 2024Nie umiem ocenić, ale jestem pełna podziwu dla ogromu pracy reporterskiej, którą wykonały autorki
January 22, 2024
Powierzchownie wiemy, o co chodzi. Trzeba żyć pod kamieniem, żeby nie słyszeć o incelach – w szczególności po głośnym ataku w Toronto z 2018, kiedy młody mężczyzna, wjeżdżając furgonetką w tłum, zabił 11 osób i 15 ranił. Agresor mówił, że kontynuuje to, co zaczął w 2014 Elliot Rodger, który z kolei dopuścił się strzelaniny na Uniwersytecie Kalifornijskim, a potem skierował lufę na siebie. To tylko jedne z dwóch najgłośniejszych ataków tak zwanych terrorystów mizoginistycznych.
Na szczęście polscy przegrywi póki co bardziej skupiają się na swoim „przegrywaniu w życiu” niż fizycznych atakach. Zajmują się przesiadywaniem na Wolierze Golbinów, Bractwie Spierdolenia czy Spermawce, pluciu obrzydliwym jadem na kobiety, kręceniu inb w internecie, narzekaniu na swój los, robieniem memów albo oszukiwaniu dziewczyn na serwisach randkowych. Przegryw to kategoria nachodząca, ale nie w stu procentach pokrywająca się z zagranicznymi incelami. Tu bardziej chodzi o tak zwane spierdolenie – przegrywi licytują się, który z nich ma gorzej i bardziej nie ma szans polepszenia swojego życia na wszystkich frontach, nie tylko związkowo-erotycznych – choć ten zdecydowanie wybija się na prowadzenie.
Incele twierdzą, że są wykluczeni seksualnie. Za swój los winią przede wszystkim kobiety i rzekomo służące kobietom matriarchalne społeczeństwo. Tam, gdzie feministki widzą umniejszanie i „upupianie” kobiet, które ma poważne negatywne konsekwencje w społeczeństwie – podporządkowywanie się stereotypom płciowym na przykład poprzez przepuszczanie w drzwiach i płacenie za nią restauracji – tam incele dostrzegają podporządkowywanie mężczyzn pod kobiecy dyktat. Przede wszystkim zaś problem tkwi w domniemanej hipergamii kobiet. Czerpiąc z wątpliwej naukowo psychologii ewolucyjnej, incele zarzucają kobietom nieuświadomione i nieuchronne dążenie do nawet przelotnego związania się z partnerem o wyższym od nich statusie na rynku seksualnym – przede wszystkim z przystojniejszym i najlepiej bajecznie bogatym chadem. Reszta samców beta jest jedynie wykorzystywana jako bankomat i zabezpieczenie przyszłości w razie gdy z chadem nie wyjdzie. Tak właśnie incele wyjaśniają sobie swoje niepowodzenia w znalezieniu partnerki: widząc siebie na samym dole tej piramidy.
Nawet nie będę zagłębiać w tłumaczenie, jak poroniony jest to sposób myślenia i jak obrzydliwie tacy ludzie wyrażają się o kobietach. Jednak w tym wszystkim tkwi ziarno prawdy: mężczyźni, którzy nie mieszczą się w stereotypowych wyobrażeniach męskości, poprzez na przykład problemy w nawiązywaniu kontaktów, trudnościami psychicznymi czy z niepełnosprawnością, często są bardzo pokrzywdzeni. Ale nie przez „wszystkie kobiety”. Przez patriarchat i stereotypy płci. Do tego dochodzi współczesne randkowanie online, które czasem przekształca się w bezduszne targowisko próżności, a ocenianie po wyglądzie jest bezlitosną normą. Tak naprawdę przyczyn, dlaczego niektórzy mężczyźni zamykają się „w pułapce gniewu i samotności” jest wiele, często nakładają się i nawarstwiają na siebie, a wskazywać można szereg różnych, bardzo złożonych problemów społecznych. Podlać to zaimportowaną dehumanizującą kobiety, silnie toksyczną ideologią redpillu i mamy bardzo wybuchową mieszankę. Różnice pomiędzy statystycznie lepiej wykształconymi, mieszkającymi w wielkich miastach i mającymi bardziej progresywne poglądy młodymi kobietami a sporą grupą młodych mężczyzn żyjących na wsiach, wykluczonych komunikacyjnie i społecznie, z gorszym wykształceniem, pogłębiają się coraz mocniej.
„Przegryw” to nie jest lektura łatwa. Ja musiałam od niej robić przerwy. Z jednej strony szambo wybija na kilometr w górę, jad sączy się strumieniami i od niektórych tekstów czy przekonań bohaterów reportażu Patrycji Wieczorkiewicz i Aleksandry Herzyk niemalże pęka żyłka. Z drugiej, po dużej dawce przygnębiających życiorysów, podbudowaniu zagadnienia faktami i literaturą naukową, a przede wszystkim różnorakimi głosami – czasem sprzecznymi – z wewnątrz, można zacząć patrzeć na przegrywów trochę inaczej. Przejrzeć przez ich pozy, zgrywy i wisielczy humor, a zamiast tego zobaczyć depresję, dojmującą izolację, zaniedbanie przez społeczeństwo i bezpośrednie otoczenie, pogardę wobec siebie, myśli samobójcze. Zobaczyć złamanych życiem ludzi, którzy łakną zwykłego, ludzkiego ciepła, wysłuchania, pomocy.
Tak jak wspominałam, choć przerywi demonizują kobiety, wyzywając nas od p0lek, hipergamicznych bestii i wielu dużo gorszych epitetów; choć wielu przekonań, tekstów i akcji trudno wybaczyć, a od niektórych cierpnie skóra i zaciskają się pięści, wciąż bardzo się cieszę, że ta książka powstała. Nie można mieć prawdziwie pozytywnego feminizmu bez włączenia mężczyzn, bo patriarchat krzywdzi wszystkich, a męskość, podobnie jak kobiecość, trzeba przedefiniować, otworzyć na nowe, rozbić i pozwolić każdemu żyć w zgodzie ze sobą. Dzięki temu, że autorki dały przegrywom ludzką twarz oraz szansę na wysłuchanie, pozwala lepiej zrozumieć naszą rzeczywistość i próbować ją naprawić. Najlepiej przeczytajcie sami i sprawdźcie na własnej skórze.
Na szczęście polscy przegrywi póki co bardziej skupiają się na swoim „przegrywaniu w życiu” niż fizycznych atakach. Zajmują się przesiadywaniem na Wolierze Golbinów, Bractwie Spierdolenia czy Spermawce, pluciu obrzydliwym jadem na kobiety, kręceniu inb w internecie, narzekaniu na swój los, robieniem memów albo oszukiwaniu dziewczyn na serwisach randkowych. Przegryw to kategoria nachodząca, ale nie w stu procentach pokrywająca się z zagranicznymi incelami. Tu bardziej chodzi o tak zwane spierdolenie – przegrywi licytują się, który z nich ma gorzej i bardziej nie ma szans polepszenia swojego życia na wszystkich frontach, nie tylko związkowo-erotycznych – choć ten zdecydowanie wybija się na prowadzenie.
Incele twierdzą, że są wykluczeni seksualnie. Za swój los winią przede wszystkim kobiety i rzekomo służące kobietom matriarchalne społeczeństwo. Tam, gdzie feministki widzą umniejszanie i „upupianie” kobiet, które ma poważne negatywne konsekwencje w społeczeństwie – podporządkowywanie się stereotypom płciowym na przykład poprzez przepuszczanie w drzwiach i płacenie za nią restauracji – tam incele dostrzegają podporządkowywanie mężczyzn pod kobiecy dyktat. Przede wszystkim zaś problem tkwi w domniemanej hipergamii kobiet. Czerpiąc z wątpliwej naukowo psychologii ewolucyjnej, incele zarzucają kobietom nieuświadomione i nieuchronne dążenie do nawet przelotnego związania się z partnerem o wyższym od nich statusie na rynku seksualnym – przede wszystkim z przystojniejszym i najlepiej bajecznie bogatym chadem. Reszta samców beta jest jedynie wykorzystywana jako bankomat i zabezpieczenie przyszłości w razie gdy z chadem nie wyjdzie. Tak właśnie incele wyjaśniają sobie swoje niepowodzenia w znalezieniu partnerki: widząc siebie na samym dole tej piramidy.
Nawet nie będę zagłębiać w tłumaczenie, jak poroniony jest to sposób myślenia i jak obrzydliwie tacy ludzie wyrażają się o kobietach. Jednak w tym wszystkim tkwi ziarno prawdy: mężczyźni, którzy nie mieszczą się w stereotypowych wyobrażeniach męskości, poprzez na przykład problemy w nawiązywaniu kontaktów, trudnościami psychicznymi czy z niepełnosprawnością, często są bardzo pokrzywdzeni. Ale nie przez „wszystkie kobiety”. Przez patriarchat i stereotypy płci. Do tego dochodzi współczesne randkowanie online, które czasem przekształca się w bezduszne targowisko próżności, a ocenianie po wyglądzie jest bezlitosną normą. Tak naprawdę przyczyn, dlaczego niektórzy mężczyźni zamykają się „w pułapce gniewu i samotności” jest wiele, często nakładają się i nawarstwiają na siebie, a wskazywać można szereg różnych, bardzo złożonych problemów społecznych. Podlać to zaimportowaną dehumanizującą kobiety, silnie toksyczną ideologią redpillu i mamy bardzo wybuchową mieszankę. Różnice pomiędzy statystycznie lepiej wykształconymi, mieszkającymi w wielkich miastach i mającymi bardziej progresywne poglądy młodymi kobietami a sporą grupą młodych mężczyzn żyjących na wsiach, wykluczonych komunikacyjnie i społecznie, z gorszym wykształceniem, pogłębiają się coraz mocniej.
„Przegryw” to nie jest lektura łatwa. Ja musiałam od niej robić przerwy. Z jednej strony szambo wybija na kilometr w górę, jad sączy się strumieniami i od niektórych tekstów czy przekonań bohaterów reportażu Patrycji Wieczorkiewicz i Aleksandry Herzyk niemalże pęka żyłka. Z drugiej, po dużej dawce przygnębiających życiorysów, podbudowaniu zagadnienia faktami i literaturą naukową, a przede wszystkim różnorakimi głosami – czasem sprzecznymi – z wewnątrz, można zacząć patrzeć na przegrywów trochę inaczej. Przejrzeć przez ich pozy, zgrywy i wisielczy humor, a zamiast tego zobaczyć depresję, dojmującą izolację, zaniedbanie przez społeczeństwo i bezpośrednie otoczenie, pogardę wobec siebie, myśli samobójcze. Zobaczyć złamanych życiem ludzi, którzy łakną zwykłego, ludzkiego ciepła, wysłuchania, pomocy.
Tak jak wspominałam, choć przerywi demonizują kobiety, wyzywając nas od p0lek, hipergamicznych bestii i wielu dużo gorszych epitetów; choć wielu przekonań, tekstów i akcji trudno wybaczyć, a od niektórych cierpnie skóra i zaciskają się pięści, wciąż bardzo się cieszę, że ta książka powstała. Nie można mieć prawdziwie pozytywnego feminizmu bez włączenia mężczyzn, bo patriarchat krzywdzi wszystkich, a męskość, podobnie jak kobiecość, trzeba przedefiniować, otworzyć na nowe, rozbić i pozwolić każdemu żyć w zgodzie ze sobą. Dzięki temu, że autorki dały przegrywom ludzką twarz oraz szansę na wysłuchanie, pozwala lepiej zrozumieć naszą rzeczywistość i próbować ją naprawić. Najlepiej przeczytajcie sami i sprawdźcie na własnej skórze.
September 20, 2023
Ktoś strasznie skrzywdził tą książkę tytułem sugerującym tendencyjne podejście do tematu. Nic bardziej mylnego! To bardzo interesujący i empatyczny reportaż o grupie ludzi, których życie raczej nie jest usłane różami. I opowieść o tym jak internet i środowisko kształtują człowieka, niekoniecznie w dobry sposób.
February 12, 2024
3.5
Przerażające, czasem skrajnie obrzydliwe i bardzo smutne. Ale raczej przerażające.
Przerażające, czasem skrajnie obrzydliwe i bardzo smutne. Ale raczej przerażające.
September 4, 2023
Szczerze to nie byłem świadomy, że istnieje coś takiego jak społeczność przegrywów, zwanych też incelami, którzy udzielają się na różnych forach internetowych i tam praktycznie przeżywają życie, często nie widząc szansy na normalną egzystencję, czyli wyjście z przegrywu. Autorki tego reportażu spędziły dwa lata na poznaniu i rozmowach z przedstawicielami tej grupy, a to czego się dowiedziały i ich wnioski możemy przeczytać w tej książce. Obraz typowego przegrywa jaki się z niej wyłania to mężczyzna w wieku od 20 do 40 lat, pozostający w mimowolnym celibacie, z małymi lub żadnymi umiejętnościami społecznymi, gdzie o żadnej randce i współżyciu nie ma mowy, często bardzo wrogo i mizoginicznie nastawiony do kobiet, mieszkający z rodzicami, których obwinia o zestaw kiepskich genów, jakie mu przekazali, na dodatek sam często będący ofiarą gnębienia najczęściej w szkole, co rzutuje na jego obecne stosunki z otoczeniem. Często też incele borykają się z zaburzeniami i chorobami psychicznymi, z których depresja, lęki i spektrum autyzmu są najczęstsze. Są sfrustrowani, wściekli i totalnie samotni, czy nawet osamotnieni. Nie widzą możliwości poprawy swojej sytuacji i trzeba to przyznać są mało sympatyczni. Z szesnastu przedstawionych tu osób, żadna nie jest na tyle normalna, by jej współczuć, bo gdy tylko to robimy, nagle jej zachowanie lub to co wypisuje na forach dla przegrywów wzbudza naszą odrazę i sprawia, że nie chcielibyśmy mieć z nią do czynienia. Dla części z tych mężczyzn widziałbym ratunek w postaci leczenia połączonego z psychoterapią, ale mam wrażenie, że już przywykła do trybu życia jakie wiodą i nie chcą zmiany. Ich głosy w tej książce są gorzkie, stonowane i czasem bardzo intymne, ale dalej pełne agresji i chęci obwiniania całego świata o swoje niepowodzenia. Życie jest ciężkie wiadomo, ale można chociaż próbować je zmienić przez pracę nad sobą. Nie jest to łatwe i wymaga czasu i pieniędzy, ale chyba warto to zrobić niż spędzić życie w marazmie, który jak możemy się przekonać z książki bywa nawet bardzo niebezpieczny. Przegryw to bardzo ciekawa pozycja na naszym rynku wydawniczym i gorąco zachęcam do jego przeczytania!!! Bardzo dobre!!!
Za książkę dziękuję @wydawnictwo_wab
Za książkę dziękuję @wydawnictwo_wab
February 8, 2024
Według mnie bardzo dobry reportaż — rzetelny, nie za długi, nie za krótki. Dziwią mnie oskarżenia o rzekome przyzwolenie na incelską przemoc czy dawanie platformy nie tym, co trzeba — opisywanie czyjejś osobistej i intymnej historii, nie oznacza usprawiedliwiania agresji, nienawiści czy mizoginii. „Przegryw” pokazuje, że nie wszyscy mężczyźni zgromadzeni w grupach wykopowo-discordowych są tacy sami, nie zawsze nawet mają poglądy prawicowe, jak mi się wcześniej zdawało. Nikt tu nikogo nie głaszcze po głowie, a według mnie warto poznać z bliska sylwetki tych, którzy mają w sobie tyle niechęci i zawiści do świata zewnętrznego, że wylewają je później w internecie, a często też na konkretne, napotykane kobiety. Za wpisami na wykopie stoją prawdziwi ludzie i warto o tym pamiętać — moim zdaniem jest to bardziej przerażające, niż by było, gdybyśmy młodym „wykopkom” nie dawali owej platformy, udając, że nie istnieją, czego zresztą oni sami się od świata spodziewają.
June 2, 2024
dużo myślę o tym reportażu
November 11, 2023
Ważny temat i na szczęście nie potraktowany po łebkach.
Autorki bardzo empatycznie podeszły do bohaterów, nie traktowały z góry, nie osądzały, dały przestrzeń do wypowiedzi a osobom czytającym możliwość wejrzenia za zasłonę - w miejsce, do którego wielu ludziom nie po drodze.
Autorki bardzo empatycznie podeszły do bohaterów, nie traktowały z góry, nie osądzały, dały przestrzeń do wypowiedzi a osobom czytającym możliwość wejrzenia za zasłonę - w miejsce, do którego wielu ludziom nie po drodze.
June 1, 2024
Taki sobie ten reportaż. Daję 3 gwiazdki, bo spodziewałam się czegoś gorszego. Pozytywnie zaskoczyło mnie to, że autorki niuansowały historie chłopaków w kryzysie przegrywania. Było kilka historii (np. Goblinus), które nie wiem co robią w tej książce, bo daleko im do mizoginii. I to chyba najlepszy dowód na to, że bycie incelem to po prostu trauma odrzucenia, z którą dana osoba całkowicie się zlewa/utożsamia i przyjmuje system krzywdzących (siebie i innych) poglądów, które sabotują możliwość doświadczenia akceptacji. Same historie były ok. Głosy wszystkich ekspertów super (zwłaszcza ten dot. krytki psychologii ewolucyjnej). Wstęp był lekko miałki, zakończenie z fatalnym ostatnim zdaniem. Ja rozumiem, że tam się odjaniepawliła ostra kłótnia z trollem i poszło na grubo, ale bez sensu dawać sarkastyczne zakończenie wchodzące w ton kolejnej damsko-męskiej wojenki... Zwłaszcza, że wcześniej ta książka miała szansę być czymś zgoła przeciwnym... Meh, mixed feelings. No w każdym z pewnością zostanie ze mną określenie "osoby niewygrywające", którym od teraz będę się posługiwać.
Read
February 1, 2024Mam mieszane uczucia, więc bez oceny.
Na pewno ciężko się tego (w moim przypadku) słuchało, bo przeraża nienawiść w stosunku do kobiet, ale też w stosunku do samych siebie bohaterów reportażu.
Uważam, że ta książka to ogólnie dobrze wykonana reporterska robota, ale miałam parę zgrzytów (jak np. autorki poprawiające jednemu z chłopaków opis na Tinderze, jakieś tu nastąpiło zatarcie granic mam wrażenie) oraz posłowie autorek mnie bardzo zniesmaczyło. Rozumiem, że to miał być jakiś ironiczny żart? No w porządku, może nie załapałam tego poczucia humoru. Jednak pozostawiło to we mnie wrażenie, jakby wszystko napisane przed posłowiem straciło wartość.
Na pewno ciężko się tego (w moim przypadku) słuchało, bo przeraża nienawiść w stosunku do kobiet, ale też w stosunku do samych siebie bohaterów reportażu.
Uważam, że ta książka to ogólnie dobrze wykonana reporterska robota, ale miałam parę zgrzytów (jak np. autorki poprawiające jednemu z chłopaków opis na Tinderze, jakieś tu nastąpiło zatarcie granic mam wrażenie) oraz posłowie autorek mnie bardzo zniesmaczyło. Rozumiem, że to miał być jakiś ironiczny żart? No w porządku, może nie załapałam tego poczucia humoru. Jednak pozostawiło to we mnie wrażenie, jakby wszystko napisane przed posłowiem straciło wartość.
October 23, 2023
Bohaterowie książki są fascynujący i wywołali u mnie cały wachlarz emocji, od przerażenia przez odrazę po współczucie. Przedstawione historie wydają mi się tak obce i nierealne, że czasem zapominałem, że to prawdziwe historie (i to skomplikowane) żywych osób, a nie posklejane ze sobą memy i pasty. Doceniam próby tłumaczenia ogromnej ilości internetowego slangu. Silny internetowy aspekt całego zjawiska sprawia, że dużo tu humoru - niepoprawnego, ale mimo to momentami zabawnego. Nie wiem, czy autorkom udało się zachować pełen obiektywizm, ale też nie tego oczekiwałem od tej książki. Niełatwa lektura, acz ucząca.
April 8, 2024
That was quite informative. I can see why the people say that the book could stay on topic more, touching everything, from incels through JP2, Trump, Pepe the Frog and memes that were completely obscure to me. That said, seeing how I'm not exactly familiar with the manosphere/MGTOW/incels I was happy to learn about the context.
The interviews and life stories with various incels or "losers" (their words) also allow us to paint a more complete picture of these people. While some had really sad lives, I can't pretend that I understand the amount of completely misdirected anger that they have.
The interviews and life stories with various incels or "losers" (their words) also allow us to paint a more complete picture of these people. While some had really sad lives, I can't pretend that I understand the amount of completely misdirected anger that they have.
October 8, 2023
Myślałem że to będzie po prostu polska wersja książki Laury Bates "Men Who Hate Women" ale jest to o wiele więcej. Autorki nie udając nikogo, po prostu przeżyły sporo czasu w wykopowych środowiskach mężczyzn określających się jako przegrywy, wykazując do tego dużo zrozumienia i empatii.
June 10, 2024
Uwielbiam tę książkę za to, że spojrzała na inceli w sposób indywidualny i empatyczny. Świetna praca autorek, że zanurzyły się w ten skomplikowany świat, pełen przykrych i frustrujących historii.
Nieszczęść, samotności, chorób psychicznych, mizoginii, nienawiści, nierówności społecznej i niesprawiedliwości jest tu mnóstwo. Autorki nie mogą i nie próbują znaleźć odpowiedzi na to, co zrobić z ludźmi, których dotykają te rzeczy. Dla tej grupy rozmówców jedyną interakcją społeczną jest Internet (czasem rodzina) - czy można ich winić za ich frustrację i prowokujące wpisy (z którymi czasem się nie zgadzają)? Ale kto w takim razie jest winny? Może państwo z opłakanym stanem opieki psychiatrycznej i psychologicznej? Kultura w polskiej szkole, gdzie przyzwala się na wszelkie rodzaje przemocy? Rodziny na skraju ubóstwa, w kryzysie alkoholowym lub z przemocowymi członkami?
W tej książce nie znajdziemy nadziei, bo tę większość już straciła. Przy tylu przykrych doświadczeniach, już nawet nie próbują. Topią się we własnym sosie, ograniczają się poznawczo, używając hermetycznego języka. „Wyjdź do ludzi” nie pomoże, szczególnie kiedy wypowie je psycholog.
„Przegryw” pozwala choć trochę zrozumieć. Świetnie, że autorki pozwoliły przemówić postaciom, które domagają się (a może wręcz zasługują) na uwagę.
Czasem gubiłem się w narracji i mnogości postaci, przeszkadzały mi tez niekiedy dziwne historyczne lub naukowe fragmenty. Wydawało mi się to nieuporządkowane i chaotyczne jak posty na Wykopie.
Nieszczęść, samotności, chorób psychicznych, mizoginii, nienawiści, nierówności społecznej i niesprawiedliwości jest tu mnóstwo. Autorki nie mogą i nie próbują znaleźć odpowiedzi na to, co zrobić z ludźmi, których dotykają te rzeczy. Dla tej grupy rozmówców jedyną interakcją społeczną jest Internet (czasem rodzina) - czy można ich winić za ich frustrację i prowokujące wpisy (z którymi czasem się nie zgadzają)? Ale kto w takim razie jest winny? Może państwo z opłakanym stanem opieki psychiatrycznej i psychologicznej? Kultura w polskiej szkole, gdzie przyzwala się na wszelkie rodzaje przemocy? Rodziny na skraju ubóstwa, w kryzysie alkoholowym lub z przemocowymi członkami?
W tej książce nie znajdziemy nadziei, bo tę większość już straciła. Przy tylu przykrych doświadczeniach, już nawet nie próbują. Topią się we własnym sosie, ograniczają się poznawczo, używając hermetycznego języka. „Wyjdź do ludzi” nie pomoże, szczególnie kiedy wypowie je psycholog.
„Przegryw” pozwala choć trochę zrozumieć. Świetnie, że autorki pozwoliły przemówić postaciom, które domagają się (a może wręcz zasługują) na uwagę.
Czasem gubiłem się w narracji i mnogości postaci, przeszkadzały mi tez niekiedy dziwne historyczne lub naukowe fragmenty. Wydawało mi się to nieuporządkowane i chaotyczne jak posty na Wykopie.
July 16, 2024
Książkę męczyłam w 6 miesięcy - że względu na tematykę i wulgaryzmy nie dałam po prostu rady przyswoić wszystkiego na raz. Niby człowiek wiedział, a jednak się łudził, że nie będzie chciał kupić gazu pieprzowego po przeczytaniu tej książki. Szkoda tych ludzi, bo swoją postawą krzywdzą nie tylko innych, ale przede wszystkim siebie samych. I chociaż rozumiem, że nie wszyscy są tacy sami, to często przy czytaniu robiło mi się niedobrze. Koncepcje blackpillowe są dla mnie tak odklejone od rzeczywistości, że to przerażające ile osób w nie wierzy. Podziwiam autorki, że postanowiły się zmierzyć z tym środowiskiem i podjęły się nietypowego tematu, o którym trzeba pisać. Wolałabym co prawda trochę bardziej uporządkowaną analizę tematu, bo prezentowanie opowieści kolejnych osób w pewnym momencie sprawia, że historię stają się powtarzalne i człowiek wyłącza umysł czytając znowu o tym samym.
December 26, 2023
Bardzo dobra i poruszająca rzecz. Słusznie wskazuje (choć nie do końca wprost) na brak rozwiązań systemowych – m.in. na niedostatecznie dofinansowaną psychiatrię, brak wsparcia pedagogów i psychologów szkolnych, zwłaszcza w małych ośrodkach, niewydolność państwa w kwestii przemocy domowej czy ubóstwa – i na poczucie osamotnienia oraz wynikające z niego trudności psychologiczne. Żal mi tych chłopaków i rozumiem ich wściekłość i radykalizację, bo i dla systemu są w dużej mierze niewidzialni.
Jedyne, co mnie raziło, to krótki opis sytuacji kobiet w XX wieku (prawa wyborcze, wchodzenie do kolejnych zawodów, rynek pracy itp.) z punktu widzenia USA. Wtręt zupełnie absurdalny i nieadekwatny do polskich realiów. Powstało już sporo książek dotyczących pracy i pracy nieodpłatnej oraz życia seksualnego kobiet w krajach socjalistycznych i zupełnie nie rozumiem, czemu autorki zdecydowały się opisywać amerykańskie housewives w suburbiach lat 50., zamiast tego, co podziało się w tym czasie w Polsce (bo tu progres był znacznie szybszy, czy tego chcemy czy nie, także w związku z brakiem rąk do pracy w kraju drastycznie zniszczonym wojną).
Ale poza tym drobnym kiksem naprawdę kawał solidnej reporterskiej roboty. Bardzo warto.
Jedyne, co mnie raziło, to krótki opis sytuacji kobiet w XX wieku (prawa wyborcze, wchodzenie do kolejnych zawodów, rynek pracy itp.) z punktu widzenia USA. Wtręt zupełnie absurdalny i nieadekwatny do polskich realiów. Powstało już sporo książek dotyczących pracy i pracy nieodpłatnej oraz życia seksualnego kobiet w krajach socjalistycznych i zupełnie nie rozumiem, czemu autorki zdecydowały się opisywać amerykańskie housewives w suburbiach lat 50., zamiast tego, co podziało się w tym czasie w Polsce (bo tu progres był znacznie szybszy, czy tego chcemy czy nie, także w związku z brakiem rąk do pracy w kraju drastycznie zniszczonym wojną).
Ale poza tym drobnym kiksem naprawdę kawał solidnej reporterskiej roboty. Bardzo warto.
July 19, 2024
Na plus bardzo solidny research, szerokie tło. Zbędne dla mnie - rozpisywanie się, jak niektórzy znajomi z tych forów i czatów ostatecznie polubili dziennikarki. No polubili to polubili, co to ostatecznie wnosi? Bo dla mnie wnosi głównie nutę pick-me girl. Wątpliwe - dużo z tych kolesi dehumanizuje kobiety i promuje przemoc. W Stanach, parę kroków dalej, incele popełniają akty terroru. Wyciskanie z kobiet empatii wobec typów, którzy nas zbiorowo dehumanizują, uważam za lewe i za szantaż emocjonalny. Niech moje podatki idą na psychologów, edukację takich kolesi itd., ale jako ich wymarzona ofiara im współczucia nie wiszę.
May 30, 2024
Ksiazka, do ktorej dlugo sie zbieralam. Po recenzjach spodziewalam sie, ze spolaryzuje mnie jeszcze bardziej, wiec zaskoczylo mnie to, jak bardzo empatycznie podeszlam do opisywanego problemu desperackiej samotnosci i frustracji z niej wynikajacej. Doskonala pozycja, pozwalajaca mi wyjsc z mojej banki.
Nie usprawiedliwiam i nie akceptuje nienawisci, ktora kipi z wypowiedzi glownych bohaterow. Doceniam jednak, ze moglam o tym przeczytac w tak bezstronnych slowach i dotknac tematu, ktorego inaczej bym do siebie nie dopuscila.
Doskonala praca reporterska. Topka 2024.
Nie usprawiedliwiam i nie akceptuje nienawisci, ktora kipi z wypowiedzi glownych bohaterow. Doceniam jednak, ze moglam o tym przeczytac w tak bezstronnych slowach i dotknac tematu, ktorego inaczej bym do siebie nie dopuscila.
Doskonala praca reporterska. Topka 2024.
November 2, 2023
Jestem osobą, która spędza bardzo dużo czasu w internecie i mogę powiedzieć, że miałam kontakt tylko z początkiem góry lodowej. Ta książka jest pełna smutnych historii, ponieważ losy niektórych osób mogłoby być kompletnie inne, gdyby nie sytuacje w ich życiu niezależne od nich. Jedyna rzecz, której mi w tym brakowało to głębsza analiza ich zachowań
June 18, 2024
ciekawa i bardzo wciągająca. polecam, bo myślę że wnosi ciekawa perspektywę na mężczyzn, głównie w przestrzeni internetowej. nie da sie nie zauważyć wielu schematow w różnych historiach i zastanawiam się jak potoczyłoby się ich życie gdyby nie zawalił system - edukacji, ochrony zdrowia, ale też stereotypowe wychowanie chłopców.
September 17, 2023
Świetna pozycja opisująca polską społeczność inceli, oparta na pogłębionych wywiadach, danych naukowych i głosach specjalistów. Napisana z dużą empatią, biorąca pod uwagę wiele pomijanych zazwyczaj przyczyn "przegrywu". Dla mnie okazała się lekcją empatii, a także pobudką do refleksji nad tym, jak system zaniedbuje mężczyzn oraz nie tylko męskie neuroatypowe osoby czy o tym, jak społeczności internetowe okazują się toksyczną przestrzenią napędzającą agresję i defetyzm, kiedy mogłyby być wsparciem.
December 30, 2023
Dobra reporterska robota, bez moralizowania i oceniania.
Displaying 1 - 30 of 169 reviews