Lucius Wieczny

	Witajcie bracia, na mej uczcie! Powiedzcie mi teraz, który z was wystąpi w charakterze pierwszego dania?

Lucius Wieczny (ang. Lucius the Eternal)- potężny Czempion Slaanesha, należący niegdyś do legionu Dzieci Imperatora.

Historia[]

Wielka Krucjata[]

Podczas Wielkiej Krucjaty Lucjusz okrył się niemałą sławą wśród swojego i innych legionów. Jego umiejętności szermiercze przewyższały umiejętności nawet największych dowódców. Lucjusz dopracował sztukę szermierczą do perfekcji. Poza umiejętnościami Lucjusza wyróżniał także charakter. Jest aroganckim i pyszałkowatym wojownikiem, który wartych uwagi wrogów zaznaczał cięciami na twarzy. Taka pewność siebie i samouwielbienie doprowadziło go do zguby i sprzeciwienia się Imperatorowi.

Bitwa o Miasto Chórów[]

Podczas bitwy na Isstvan III o Miasto Chórów Lucjusz dowodził oddziałem, którego zadaniem było zdobycie Pałacu Precentora i obalenie Praala. Lucjusz bez zatrzymania zabijał straż pałacową, karmiąc się śmiercią i zapachem ciepłej krwi na jego ostrzu. Kiedy wszedł do pałacu dotarł do wielkiej granitowej sali w której czekało na niego ponad tysiąc strażników. Właśnie w tej sali Lucjusz pokazał na co go stać, zwycięsko wychodząc ze starcia. Po udanej walce Lucjusz i jego Astartes ruszyli do serca Pałacu, aby zgładzić Praala. W końcu dotarł do sali tronowej, która była wypełniona instrumentami, na których podpięci serwitorzy grali świętą muzykę pieśniarek. W sali panował niewyobrażalny jazgot, ale tylko Lucjusz był w stanie czerpać energię z takiego zgiełku. W sali tronowej czekał na niego Vardus Praal ze swoją obstawą, z którą Lucjusz rozprawił się w mgnieniu oka stając na przeciwka celu. Zbroja Praala była bardzo stara i wspaniale przyozdobiona. Praal trzymał długą włócznię, z obu stron zakończoną pulsującą falą śmiercionośnych harmonii. Lucjusz pociął rury które Praal miał na plecach, uwalniając tym samym cudowną czystą falę dźwięku, która dodała mu siły do zadania ostatecznego ciosu w pierś Praala, posyłając go na drugą stronę. Jego misja dobiegła końca.

Zdrada[]

Po zbombardowaniu Isstvana III przez Mistrza Wojny Lucjusz początkowo wspierał lojalistów, jednak czuł zazdrość, że to Saul Tarvitz a nie on stanął na czele lojalistów. W końcu podczas jedego z wielu starć uśmiercił  Charmosiana, kapelana Dzieci Imperatora i zabrał mu stylizowany na czaszkę hełm. Kiedy Lucjusz był sam za pomocą zabranego hełmu skontaktował się z Eidolanem Komandorem Dzieci Imperatora . Zawarł z nim układ. W zamian za ponowne przyjęcie w szeregi Dzieci Imperatora i możliwość służby Mistrzowi Wojny, pomoże Eidolanowi wejść na teren lojalistów i ich zabić. Kiedy ludzie Eidolana przebili się przez blokadę lojalistów, Saul Tarvits udał się do miejsca, które powierzył do obrony Lucjuszowi. Tam zastał zdrajce, który będąc pewny swojej wygranej, kawałkiem szkła pociął twarz robiąc bliznę symbolizującą Saula. Kiedy Lucjusz walczył z Saulem przeszkodził mu oddział lojalistów dowodzony przez Solathena. Lucjusz uciekł, jednak wyrządził wielkie szkody lojalistom wbijając im nóż w plecy. 

Dalsze losy podczas Herezji Horusa[]

Lucius po zdradzie na Istvaanie III został ponownie przyjęty w poczet wojowników Legionu Fulgrima, aczkolwiek niektórzy jak Eidolon, okazywali mu jawną niechęć. Bez wątpienia brał udział w walkach na Istvaanie V, jednak brak szczegółowych informacji. Po przejęciu przez Demona Slaanesha ciała Fulgrima, był pierwszym, który powziął wątpliwości co do jego osoby. Demon próbując go do siebie przekonać podarował mu miecz Laerów, który choć pozbawiony demonicznej esencji, nadal w pewnym stopniu zawierał moc samego Slaanesha.

W toku dalszego postępu wojsk Horusa i walk Lucius był coraz bardziej zaniepokojony zmianami jakie zachodziły w Fulgrimie oraz mocami, które ten posiadł. Zebrawszy najważniejszych wojowników Legionu udało mu się z pomocą Fabiusa przekonać ich o tym, że ich Prymarcha jest w rzeczywistości uwięziony w obrazie przedstawiającym podobiznę Fulgrima, wiszącym w dawnym teatrze okrętu, a jego ciało przejął byt Osnowy. Z tą wiedzą, członkowie konklawe spróbowali pojmać Fulgrima, co udało się nie tyle dzięki pomocy Luciusa, która unikał bezpośredniego starcia, co dzięki Mariusowi, który wykorzystał moment zawahania Prymarchy i przystawił mu broń kakofoniczną do karku, odpalając zabójczy ładunek dźwięku i tym samym ogłuszając Fulgrima. Następnie całe gremium pod nadzorem Fabiusa przystąpiło do torturowania Prymarchy, co miało umożliwić im odesłanie demona. Cały jednak proces okazał się farsą na potrzeby Prymarchy - Fulgrim doskonale wiedział o podejrzeniach swoich wojowników i rozumiał, że nie uda się ich przekonać co do tego, że to rzeczywiście on. Okazało się bowiem, że Prymarcha już jakiś czas wcześniej samodzielnie pozbył się demona, którego uwięził we własnym obrazie i to ten właśnie demon szukał pomocy u Luciusa wykorzystując jego podejrzenia. W każdej chwili Prymarcha mógł uwolnić się od bólu zadawanego przez jego podwładnych, jednak jak sam wspominał istotą życia jest poznanie najgłębszej radości i najgorszego bólu. Działania członków jego Legionu miały umożliwić mu apoteozę.

W dalszych działaniach Lucius wraz z Legionem udał się na spotkanie innego Prymarchy - Perturabo, którego Fulgrim namówił na wspólne szukanie tajemniczej i potężnej broni Eldarów - Anioła Exterminatus. Podczas poszukiwań na planecie Iydris, dawnym eldarskim świecie znajdującym się w Oku Grozy, doszło do walk pomiędzy Astartes z obu Legionów z jednej strony, a duchami Eldarów broniącymi dostępu do ich świętego świata z drugiej. Na dodatek w to wszystko wmieszali się członkowie rozbitych podczas walk na Istvaanie V Legionów - Salamander, Kruczej Gwardii i Żelaznych Dłoni, którzy gnani nienawiścią do zdrajców, usiłowali zgładzić obu Prymarchów. To wówczas Lucius po raz pierwszy znalazł godnego siebie przeciwnika w szermierce - Marines z Legionu Kruczej Gwardii Nykonę Sharrowkyna. Już podczas wcześniejszej potyczki podczas podróży na planetę Sharrowkyn był w stanie zranić legionistę trzeciego legionu, jednak podczas ostatecznego starcia zdeklasował przeciwnika, przebijając oba jego serca i podrzynając gardło. Zostawił dogorywającego przeciwnika, przekonany o jego rychłej śmierci. Ta jednak nie nastąpiła - pomimo tego, że Lucius został przyniesiony do Fabiusa jako jeden z poległych, w niewytłumaczalny dla nikogo sposób powrócił do życia.

Dotyk śmierci[]

Po upadku Herezji pierwszym godnym Lucjusza przeciwnikiem okazał się Lord Komandor Cyrius, który zabił Lucjusza. Jednak bogowie chcieli inaczej. Slaanesh nie chciał aby tak obiecujący i utalentowany podopieczny wymknął się mu do krainy umarłych. Przez kilka następnych tygodni Cyrius zaczął się przeistaczać. Włosy Cyriusa wypadały całymi garściami, a pod jego mięśniami pojawiły się ciemne linie, powoli wychodzące na powierzchnię skóry w postaci labiryntu blizn. Wkrótce przemiana była kompletna - pozostał już tylko Lucjusz i wijąca się, wrzeszcząca twarz Cyriusa, na wieczność wtopiona w jego pancerz. Tak oto narodził się Lucjusz Wieczny, nieśmiertelny wojownik.

Współczesność[]

Od tego czasu arogancja Luciusa nie zna granic. Przemierza on galaktykę jako niepokonany rzeźnik, nie obawiając się śmierci, która nie jest dla niego końcem i ostatecznością. Ktokolwiek ośmieli się podnieść na niego rękę i zgładzić go, odczuje tylko krótkotrwały triumf, gdyż w niedługim czasie od swego zwycięstwa pocznie w bólach i mękach przeistaczać się w swą znienawidzoną ofiarę. Zadziwiający jest fakt, że wielu śmiałków nie ulękło się klątwy i zdobi teraz makabryczny pancerz potwora, dając mu tym ogromną satysfakcję. Jego zdobna szabla i przesiąknięty energią Osnowy bicz, zakosztowały krwi wielu czempionów i wodzów galaktyki. Lucius przewodzi swej bandzie czcicieli Slaanesha z butną pewnością siebie, przyjmując śmierć z takim samym entuzjazmem, jaki odczuwa, gdy ją zadaje.

Wyposażenie[]

Lucius dzierży szablę energetyczną, a w jego plecak wmontowana jest syrena zagłady. Ponadto posiada on dwa niezwykłe artefakty Chaosu.

Zbroja Kwilących Dusz[]

To zdobny, niemalże barokowy w swym wyglądzie, pancerz szturmowy, który mieni się mrowiem wyjących dusz poprzednich wcieleń Luciusa.

Bat Tortury[]

Bicz ten posiada własną demoniczną świadomość, dzięki której oplata wrogów Luciusa, a następnie bezlitośnie odrywa ich mięso od kości.

Źródła[]

• Kodeks: Kosmiczni Marines Chaosu 4ed.- str. 54
• Kodek: Kosmiczni Marines Chaosu 6ed.- str. 62
• Herezja Horusa: Czas Horusa
• Herezja Horusa: Fałszywi Bogowie
• Herezja Horusa: Galaktyka w Ogniu
• Herezja Horusa: Prymarchowie (Antologia) - Pęknięte Oblicze; Graham Mcneill
• Herezja Horusa: Anioł Exterminatus; Graham Mcneill