„Ród smoka”: genialna bitwa i śmierć ukochanej postaci. Nareszcie

Uwaga, spoilery.

O całym odcinku można powiedzieć, że jest duszny. Coś wisi w powietrzu. Widać w obozie Rhaenyry, który jest jeszcze w proszku, gigantyczną wolę walki, a przynajmniej działania. Gdy przy stole nie ma ani królowej, ani namiestnika, nie jest do końca jasne, kto ma przewodzić. Lordowie nieprzesadnie chcą uznać autorytet młodego księcia, a głos Rhaenys, najbardziej doświadczonej i w gruncie rzeczy mądrej niedoszłej królowej ciągle nie jest słyszalny. Dopiero nadejście jej męża, legendarnego Węża Morskiego (i przy okazji mężczyzny) łagodzi spory.

Tymczasem u Zielonych jasno widać, kto no nosi koronę, a kto decyduje o wojnie. Aemond Targaryen i Criston Cole razem dowodzą ruchami wojsk, to ich słucha królewska rada. Tymczasem król Aegon czuje się coraz gorzej. Choć wcale nie chciał władzy, teraz pragnie być szanowany, a jego słowa respektowane. Rozumie, że niewiele od niego zależy, co potwierdza tylko jego matka. Alicent w ogóle wyrosła na jedną z najciekawszych postaci.

Wszystko to sprawia, że widzimy ogromną dysproporcję. Czarni nie rozpoczęli nawet zbierania sił, mają zaledwie Harrenhal, które w zasadzie jest nieobsadzone i trudne do obrony. Na domiar złego królowa ciagle jest niezdecydowana co do walki, a Daemon traci zmysły. Tymczasem Zieloni ruszyli już z mobilizacją, ścinają głowy, zbierają sojuszników i właśnie szykują się do pierwszej bitwy.

Pierwsza część odcinka to budowanie napięcia. Reżyserujący go Alan Taylor wykonał kawał świetnej roboty. Od samego początku czuć w powietrzu krew i temperaturę smoczego płomienia. Przyznam, że sam nie do końca pamiętałem tę batalię z książek i nie byłem pewien, co się wydarzy, czułem jednak, że wydarzy się coś wielkiego.

Od strony wizualnej sam konflikt był przygotowany świetnie. Kostiumy (w tym świetnie wyglądające bronie i zbroje), a także choreografia potyczki stoją tu na najwyższym poziomie. Zachwycająco wyreżyserowane są zwłaszcza momenty, gdy zamek broni się przed nacierającą piechotą. Widać tu każdą godzinę, jaką reżyserzy spędzili z konsultantami od średniowiecznej batalistyki.

Złośliwcy mogą przyczepić się samego początku starcia (zwłaszcza wyjazdu z lasu), ale jak pięknie łucznicy i kusznicy strzelają x blanek! TOP3 bitew „Gry o tron” i „Rodu Smoka”.

Najciekawiej jednak jest w powietrzu, gdy Rhaenys ściera się najpierw z królem Aegonem, a potem z jego młodszym bratem. Ta scena ma w sobie tyle napięcia i bólu, że nie da się oglądać jej bez emocji. Nie będę ukrywał, że kibicuję Czarnym i że niedoszła królowa była jedną z moich ulubionych postaci. I tak, wiem, że to aż dziwne, że tak porządna postać przeżyła do połowy 2. sezonu. A mimo to scena, gdy żegnała się ze swoim smokiem rozdzierała serce.

Więcej na temat "Rodu Smoka" przeczytasz tutaj:

W zasadzie każdy moment tego starcia był poruszający. Najpierw wylot ze Smoczej Jamy, potem odkrycie, że to pułapka Aemonda na potężnej Vhagar i ten moment, gdy jednooki książę postanowił czekać. Aż do ostatecznej potyczki i śmierci smoka i jego pani. Niech łyżeczką dziegciu będzie fakt, że „Ród Smoka” podobnie jak „Gra o tron” nie umie ładnie pokazać smoczego jeźdźca w powietrzu. Twarze bohaterów w takim otoczeniu wyglądają po prostu komicznie przez niedostatki w CGI.

Nie mam wątpliwości, że ten odcinek to zdecydowanie najbardziej poruszający epizod od początku serialu. Świetnie nakręcony, z doskonale wyważonym bagażem emocjonalnym z pięknym pożegnaniem tragicznej bohaterki. Aż przypomniały mi się najlepsze momenty „Gry o tron”. Takiego „Rodu Smoka” potrzebujemy.