Przejdź do zawartości

Patrycjat (średniowiecze i nowożytność)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Gdański patrycjusz Georg Giese

Patrycjat (z łac.) – najbogatsza warstwa mieszczan w okresie od XII do XVIII wieku, sprawująca w miastach władzę ekonomiczną i polityczną, członkowie rady miejskiej, najbogatsi kupcy, bogaci rzemieślnicy, bankierzy, właściciele gruntów miejskich[1].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Patrycjat jako kategorię społeczną wyodrębnia się poczynając od XII, aż do XVIII wieku[1]. Sama nazwa została wprowadzona w historiografii w XVIII wieku.

W średniowieczu patrycjat największych polskich miast był często pochodzenia niemieckiego, lecz w zjednoczonym państwie ulegał polonizacji[2]. W Polsce rozwój patrycjatu łączy się z przywilejami monarszymi i prawem niemieckim. Szczególny rozwój polskiego patrycjatu nastąpił w XIV wieku[3].

Członkowie patrycjatu chcieli dorównać szlachcie. Kryzys miast i mieszczaństwa w okresie XVII i XVIII wieku doprowadził do stopniowego zaniku tej warstwy społecznej[2].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Historia. Encyklopedia szkolna PWN, wyd. 2009, s. 457
  2. a b Bogdan Snoch Szkolny słownik historii Polski od pradziejów do roku 1795 tom I, wyd. 1995, s. 87
  3. Encyklopedia szkolna. Historia Polski, wyd. 2015, s. 247

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]