Przejdź do zawartości

Operacja Avalanche

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Operacja Avalanche
II wojna światowa, kampania włoska
Ilustracja
Wojska amerykańskie lądujące pod Salerno
Czas

9–16 września 1943

Miejsce

Salerno

Terytorium

Włochy

Przyczyna

inwazja aliantów na Włochy kontynentalne

Wynik

zwycięstwo aliantów

Strony konfliktu
 III Rzesza  Stany Zjednoczone
 Wielka Brytania
 Kanada
 Polska[a]
Dowódcy
Heinrich von Vietinghoff Mark Clark
Siły
n/n 190 tys. żołnierzy
Straty
Niemcy:[1]
840 zabitych,
2002 rannych,
603 zaginionych
Amerykanie:[1]
1084 zabitych,
3263 rannych,
1869 zaginionych
Brytyjczycy:[1]
1065 zabitych,
4102 rannych,
2230 zaginionych
Położenie na mapie Włoch
Mapa konturowa Włoch, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
Ziemia40°41′00″N 14°46′00″E/40,683333 14,766667

Operacja Avalanche (ang. Operation Avalanche, pol. dosł. operacja „lawina”) – aliancka operacja desantowa rozpoczęta 9 września 1943 roku[2], lądowania aliantów na południe od Neapolu, w okolicach miasta Salerno nad Morzem Tyrreńskim w czasie kampanii włoskiej.

Przebieg

[edytuj | edytuj kod]

Inwazja Włoch rozpoczęła się 10 lipca lądowaniem aliantów na Sycylii. Wraz z lądowaniami sił brytyjskich w południowych Włoszech (operacje Slapstick i Baytown), 3 września lądowała w rejonie Reggio 8 Armia angielska[3] po silnym bombardowaniu morskim i lotniczym. Operacja miała na celu szybkie zajęcie terytorium Włoch, po rozejmie między siłami Włoch i Aliantów zawartym 3 września i ogłoszonym 8 września. Po ogłoszeniu rozejmu siły floty włoskiej przeszły na Maltę[3]. 9 września rozpoczęła lądowanie 5 Armia amerykańsko-brytyjska pod dowództwem gen. Marka Clarka (600 jednostek morskich z 8 dywizjami amerykańskimi i brytyjskimi na pokładach)[2]. Lądowanie poprzedzone było przygotowaniem artyleryjskim 4 pancerników[2] oraz bombardowaniem lotnictwa sprzymierzonych[3]. 11 września 5 Armia spotkała się z silnym kontrnatarciem sił niemieckich wspieranych przez lotnictwo. Niemcy w rejony działania 5 i 8 Armii ściągnęli siły ok. 13 dywizji w tym dużą liczbę oddziałów pancernych. Obrońcy mieli dogodną sytuację ze względu na brak użycia przez sprzymierzonych wsparcia powietrznego wynikającego z dużej odległości do lotnisk. Niemcom udało się zatrzymać wojska aliantów, a nawet zepchnąć je na odległość 1000 m. od brzegów w dniach 14-15 września. W krytycznym momencie alianci rzucili do walki całe lotnictwo średniego i dalekiego zasięgu[3]. Od strony morza użyli 6 okrętów liniowych, 7 lotniskowców, 13 krążowników i ok. 60 niszczycieli (w tym trzy polskie[3]). W wyniku kontruderzenia sił morskich, lotnictwa i sil lądowych 16 września Niemcy zostali rozbici, a 5 armia połączyła się z 8 armią ok. 40 mil na południowy wschód od Salerno[3]. 17 września Niemcy wycofali się na wcześniej przygotowane linie obronne na drodze do Rzymu. Sojusznicy do prowadzenia dalszej operacji zmuszeni byli ściągnąć dodatkowe siły i zorganizować koordynację działań lądowych i morskich[3].. W wyniku dalszych walk 1 października zdobyli Neapol.

Kierunki inwazji aliantów w czasie operacji „Avalanche”

W operacji bezpośrednio brały udział polskie okręty: ORP Piorun, ORP Ślązak, ORP Krakowiak[2] i podwodny ORP Dzik oraz statki MS Batory, MS Sobieski, SS Kościuszko i SS Narvik transportując żołnierzy, uzbrojenie i sprzęt. Okręt Piorun odpierał ataki ścigaczy torpedowych i zestrzelił 2 samoloty. Sobieski zestrzelił jeden bombowiec.

ORP Dzik wypłynął 15 września 1943 roku na Morze Liguryjskie w okolice Korsyki, gdzie Niemcy rozpoczęli ewakuację swojego garnizonu z wyspy, z zadaniem wyznaczonym w ramach zadań okrętom podwodnym 10. Flotylli, blokady tras transportowych. Rozgromił u wybrzeży Korsyki 11 statków o tonażu ok. 14 tys. ton. Po wykonaniu ataków Dzik uniknął kontrakcji ścigaczy okrętów podwodnych i pozostał w rejonie Bastii, oczekując kolejnej okazji do zadania strat przeciwnikowi. 22 września okręt zaatakował opuszczającą port kolumnę promów desantowych, topiąc trzema kolejnymi torpedami trzy z biorących udział w ewakuacji jednostek. W efekcie działań Dzika, w ramach 10 Flotylli, uniemożliwiono ewakuację morzem wojsk niemieckich na półwysep Apeniński. ORP Sokół eskortował flotę włoską odpływającą na Maltę. ORP Ślązak eskortował zbombardowany pancernik HMS Warspite (1915).

Walki polskich marynarzy zostały, po 1990 r., upamiętnione na jednej z tablic na Grobie Nieznanego Żołnierza w Warszawie napisem: "ZATOKA SALERNO 8 - 16 IX 1943".

  1. Tylko siły morskie

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Angus Konstam: Salerno 1943: The Allied Invasion of Italy. Barsley: Pen and Sword Books, 2007, s. 157. (ang.).
  2. a b c d Kazimierz Sobczak [red.]: Encyklopedia II wojny światowej. s. 559.
  3. a b c d e f g Edmund Kosiarz: Bitwy morskie. s. 447.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Mathew Parker: Monte Cassino: Opowieść o najbardziej zaciętej bitwie II wojny światowej. Przekład Robert Bartołd. Poznań: Dom Wydawniczy Rebis, 2005.
  • Kazimierz Sobczak [red.]: Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975, s. 559.
  • Angus Konstam: Salerno 1943: The Allied Invasion of Italy. Barsley: Pen and Sword Books, 2007. (ang.).
  • Edmund Kosiarz: Walki na morzu. Gdańsk: Wydawnictwo Morskie, 1973, s. 447-449.