Przejdź do zawartości

Karabin FN FAL

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
FN FAL
Ilustracja
Państwo

 Belgia

Producent

Fabrique Nationale de Herstal

Rodzaj

karabin automatyczny

Historia
Produkcja

1953 – do chwili obecnej

Dane techniczne
Kaliber

7,62 mm

Nabój

7,62 x 51 mm NATO

Magazynek

20 nab.

Wymiary
Długość

1020–1095 mm (zależnie od wersji)

Długość lufy

533 mm (50-00, 50-64, 50-41)
463 mm (50-63)

Masa
broni

3,09–6,00 kg (zależnie od wersji)

Inne
Prędkość pocz. pocisku

810–850 m/s

Szybkostrzelność teoretyczna

650–700 strz./min

Szybkostrzelność praktyczna

120 strz./min

Dane operacyjne
Użytkownicy
Belgia, Wielka Brytania, Południowa Afryka, Brazylia, Australia, Kanada, Izrael, Austria, Zimbabwe, Argentyna, Indie, Ukraina
Żołnierz rodezyjski z karabinem FN FAL, 1979

FN FAL (skrót od fr. Fabrique Nationale fusil automatique léger) – belgijski karabin automatyczny (samoczynno-samopowtarzalny) zaprojektowany i produkowany w belgijskiej firmie Fabrique Nationale d'Armes de Guerre w Herstal.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W lutym 1948 roku w belgijskiej firmie uzbrojeniowej Fabrique Nationale d'Armes de Guerre rozpoczęto prace nad karabinem samoczynno-samopowtarzalnym zasilanym amunicją pośrednią (początkowo niemiecką 7,92 x 33 mm Kurz, a następnie brytyjską .280 British). Równocześnie opracowywano dwie wersje tego karabinu: ze stałą kolbą drewnianą i metalową kolbą składaną.

Gdy na początku lat 50 wprowadzono w armiach państw należących do NATO standaryzowany nabój karabinowy 7,62 x 51 mm, konstruktorzy zmodyfikowali tę konstrukcję, nadając jej nazwę FAL (fr. fusil automatique léger – lekki karabin samoczynny).

Karabin FN FAL użytkowany jest w armiach Belgii, Wielkiej Brytanii (jako L1A1), Republice Południowej Afryki (R1), Brazylii, Australii (L1A1), Kanady (C1A1), Izraela, Austrii (StG 58), Zimbabwe, a także w Argentynie i Indiach (1A SLR), gdzie karabin produkowany jest na licencji. W ograniczonej liczbie trafiły także do Sił Zbrojnych Ukrainy podczas odpierania rosyjskiej inwazji w 2022 roku[1].

Wersje

[edytuj | edytuj kod]
  • 50-00 – karabin z lufą normalną i kolbą stałą
  • 50-64 – karabin z lufą normalną i składaną kolbą metalową
  • 50-63 – karabin z lufą skróconą i składaną kolbą metalową
  • 50-41 (FN FALO)rkm z kolbą stałą, dwójnogiem i ciężką lufą
  • L1A1karabin samopowtarzalny, wersja FN FAL 50-00

Dane taktyczno- techniczne

[edytuj | edytuj kod]
Wzór 50-00 50-64 50-63 50-41
Długość (mm) 1090 1095 1020 1150
Długość lufy (mm) 533 533 463 533
Masa bez magazynka (kg) 4,25 3,09 3,75 6,00
Masa z magazynkiem pełnym (kg) 5,06 3,80 4,46 6,71
Prędkość początkowa pocisku (m/s) 850 850 810 850
Szybkostrzelność teoretyczna (strzały/min) 650 650 650 650
Szybkostrzelność praktyczna (strzały/min) 120 120 120 120
Nastaw celownika (m) 600 250 300 600
Zasięg skuteczny (m) 650 ?? ?? 650

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Przemysław Juraszek. Ciekawe egzemplarze broni strzeleckiej w wojnie na Ukrainie. „Wojsko i Technika”. Nr 3/2023, s. 51, marzec 2023. Warszawa: Zespół Badań i Analiz Militarnych. 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994, s. 72. ISBN 83-86028-01-7.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]