Przejdź do zawartości

Ettore Marchiafava

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ettore Marchiafava
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

3 lipca 1847
Rzym

Data i miejsce śmierci

22 października 1935
Rzym

Zawód, zajęcie

profesor medycyny

Odznaczenia
Order Sabaudzki Cywilny (Włochy) Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Świętych Maurycego i Łazarza (Królestwo Włoch) Wielki Oficer Orderu Świętych Maurycego i Łazarza (Królestwo Włoch) Komandor Orderu Świętych Maurycego i Łazarza (Królestwo Włoch) Oficer Orderu Świętych Maurycego i Łazarza (Królestwo Włoch) Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Korony Włoch Wielki Oficer Orderu Korony Włoch Komandor Orderu Korony Włoch Oficer Orderu Korony Włoch Kawaler Orderu Korony Włoch

Ettore Marchiafava (ur. 3 lipca 1847 w Rzymie, zm. 22 października 1935 w Rzymie) – włoski lekarz i zoolog, badacz malarii.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Ettore Marchiafava był osobistym lekarzem trzech papieży i członków dynastii sabaudzkiej, senatorem i profesorem anatomii patologicznej na Uniwersytecie Sapienza. Przez jedenaście lat, od 1880 do 1891, intensywnie badał malarię. Razem z Angelo Cellim w 1880 badał nowo odkrytego przez Laverana pierwotniaka, znajdując go we krwi wielu pacjentów z malarią, i rozpoznał kilka stadiów rozwoju pasożyta. Marchiafava i Celli nazwali nowy mikroorganizm Plasmodium. Marchiafava napisał prace poświęcone malarii: "Sulle febbri malariche estivo-autunnali" (1892), i "La infezione malarica" (1902). W 1884, ponownie z Angelo Cellim, po raz pierwszy zaobserwował Gram-ujemne dwoinki w płynie mózgowo-rdzeniowym pacjentów z zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych. Dwoinki nazwał Neisseria meningitidis i rozpoznał go prawidłowo jako czynnik zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych, ale jego odkrycie uznano dopiero w 1887, gdy Anton Weichselbaum wyizolował bakterie u sześciu pacjentów z zapaleniem opon mózgowych i ustanowił odrębny gatunek bakterii. Marchiafava opisał jako pierwszy histopatologię kiłowego zapalenia tętnic mózgu. W 1903 roku, razem z Amico Bignamim, opublikował pełny opis zespołu psychotycznego u alkoholików, którego jedna forma znana jest do dziś jako zespół Marchiafavy-Bignamiego. Był jednym z pierwszych patologów podnoszących znaczenie miażdżycy tętnic wieńcowych w patogenezie zawału mięśnia sercowego. Badał też nefropatie i opisał streptokokowe zapalenie kłębuszków nerkowych. W 1931 opisał napadową nocną hemoglobinurię, a jedna z rzadkich postaci tej choroby określana jest niekiedy jako zespół Strübinga-Marchiafavy-Micheliego.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Wybrane prace

[edytuj | edytuj kod]
  • Marchiafava E, Cuboni G. Nuovi studî sulla natura della malaria. Rome, 1881.
  • Marchiafava E, Celli A. Weitere Untersuchungen über die Malariainfection. Fortschritte der Medicin 3, 787-806 (1885)
  • Sul parasita delle febbre gravi estivo-autunnali. Rome, 1889.
  • Marchiaava E, Celli A. Über die Malariafieber Roms. Berlin, 1890.
  • Marchiafava E, Bignami A. Sulle febbre malariche estivo-automnali. Rome, E. Loescher, 1892.
  • Marchiafava E, Bignami A. La infezione malarica. Milano, 1903 (2 ed 1931)
  • La perniciositè della malaria. Rome, 1928
  • La credità in patologia. Torino, 1930
  • The degeneration of the brain in chronic alcoholism. Proceedings of the Royal Society of Medicine, 1933 PDF

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c MARCHIAFAVA Ettore. senato.it. [dostęp 2015-05-13]. (wł.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • ETTORE MARCHIAFAVA, MD. British Medical Journal s. 1078 (30 listopada 1935) PDF
  • Vinci F, Pisana ISR, Avanzini G, Livrea P, Manfredi M. Ettore Marchiafava (1847–1935) e la descrizione della malattia di Marchiafava-Bignami. Neurol Sci (2006) 27:XXXVII PDF
  • Pagel JL: Biographisches Lexikon hervorragender Ärzte des neunzehnten Jahrhunderts. Berlin-Wiedeń: Urban & Schwarzenberg, 1901, s. 1092. [1]
  • Orville T. Bailey: Ettore Marchiafava. W: Webb Haymaker: The Founders of Neurology. One Hundred and Thirty-Three Biographical Sketches. Prepared for the Fourth International Neurological Congress in Paris by Eighty-Four Authors. Springfield: C.C.Thomas, 1953, s. 187–188.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]