Radamajka ostatnie wypowiedzi na forum i w komentarzach

Poniżej komentarz dla tych co grę ukończyli i są nią srodze zawiedzeni

Ok, rozumiem zachwyty nad tą produkcją, ale, że ocena zawsze jest subiektywna, to sobie ponarzekam (bo mogę).
Przede wszystkim w tej grze wszystkiego jest NASRANE. Nasrane orkami które zresztą co chwila się respawnują, więc eksploracja metodą skradanki odpada, nasrane klawiszologią i absurdalnym interfejsem w wersji PC (dlaczego jedną broń niszczy się klawiszem 3 [sic?!], a przy innej trzeba najpierw kliknąć opcję (2) i dopiero niszczyć?). Nasrane jest umiejętnościami, z których i tak nie korzystałem. Wyzwijcie mnie od lamusów, fakt w slashery grywam rzadko, ale 30 lat doświadczenia z graniem mam, i tak skopanej gry w tym gatunku jeszcze nie ogrywałem. Napis podpowiada mi by wcisnąć elfi gniew, ale dopiero po którejś próbie to zaskakuje. Może to i wina pecetowego portu, no ale tym bardziej rzutuje to na produkcji. A wystrzeliwanie ognistych strzał w ogóle nie działało. Sterowanie drakiem to jakaś mordęga. Nasrane jest umiejętności, ale co za artysta-futurysta wykoncypował sobie, że z trzech ulepszeń zdolności używać można tylko jednej? Ok, pewnie wprawni gracze w ten sposób mogą tworzyć własne buildy i personizować Taliona pod swój styl, ale ja narzekam bo mogę. Nasrane jest znajdziek (te artefakty nawet fajne, bo ciekawie opisują lore) i lootu. I tutaj guzik mnie obchodzi Wasze zdanie. Wszelkie loot game to syf porównywalny z muzyką disco polo albo śmieciowym żarciem z fast foodów. Wolę w grze zdobyć dwa-trzy artefakty, ale których moc mogę docenić, niż pierdyliard chłamu, który muszę co chwila zmieniać, by dotrzymać kroku levelującemu tałatajstwu. Ja zmieniałem rzadko, więc co jakiś czas krew mnie zalewała. Potem kilka minut spędzałem w menu ekwipunku przetapiając kryształy (znów mnie krew zalewała) i przeczesując chłam by wybrać coś lepszego (i znów szlag trafiał, że marnuję czas na takie upierdliwe czynności).
Nasrane jest też tymi dowódcami, którzy potrafią się ni stąd ni zowąd narysować za plecami i pleść te swoje kocopoły. Wyeliminować ich się wszystkich nie da, bo za chwilę i tak pojawią się nowi na ich miejsce. Od pewnego więc momentu gra zamienia się w jeden wielki grind, grind, grind.
W pewnym momencie olałem więc dobywanie kolejnej twierdzy, bo rezydujący tam nadzorca był 10 leveli wyżej ode mnie, a porażka tylko jeszcze by go wzmocniła. Poszedłem więc za jednym z Nazguli, ale tu znów się okazało, że mam za niski level do niego - solo dałbym mu radę bez problemu, ale w otoczeniu wiecznie spawnujących sie ghouli i dwóch latających draków (nie da się ich ustrzelić, bo ZAWSZE pojawiają się kolejne!) stwierdziłem, że to nie na moje nerwy i szkoda czasu na grind, więc grę odinstalowałem.
Skopane jest też sterowanie i - paradoksalnie - wolność poruszania. Nie raz i nie dwa Talion wskakiwał mi nie tam gdzie zamierzałem., albo blokowałem się w jakimś kącie skacząc jak idiota.

Dużo hype’u nazbierała Zelda, nazywana jest „najlepszym open worldem” w historii, przywoływane są wysokie oceny na Metacriticu. Ja mam jednak wrażenie, że gry japońskie „grają po prostu na easy” – i więcej się im wybacza (grind, infantylne fabuły, słabe AI, seksizm - nie żeby mi to przeszkadzało, ale obrywa się tylko produkcjom zachodnim).
Nie mam tutaj zamiaru stawać okoniem i obrzucać produkcję Nintendo błotem – nie zrozumcie mnie źle, to dobra, przyzwoita produkcja, ALE jeśli nie masz fiksacji na temat japońszczyzny, to warto przed zakupem spojrzeć na tę produkcję bardziej krytycznym wzrokiem. Tym bardziej, że gry Nintendo do tanich nie należą, a sam dałem się ponieść masowej histerii na temat Animal Crossing, a zamiast dostać drugie Stardew Valley (tak wiem, Barone wzorował się na AC) straciłem bezpowrotnie dwie i pół stówy.
Dlatego, jeśli zamierzasz zakupić Zeldę z 2017 roku, ale jesteś trochę sceptyczny do zakupu, to zwróć uwagę na wady tej produkcji o której rzadko się wspomina:
- świat jest wielki, przeolbrzymi wręcz, ale strasznie pusty. Ok, są tam jakieś biomy – łąkowo-lesny, tropikalny, zimowy, pustynny, ale ogranicza się to do olbrzymich pustych połaci ziemi. To nie produkcje Bethesdy, gdzie na każdym kroku czai się jakaś ciekawostka, detal, konstrukcja…
Fani Zeldy uważają za jedną z jej zalet to, że możesz podróżować bez korzystania z mapy – ok, ale to dlatego, że Nintendo poszło na wertykalne ukazanie świata, częste góry i wieże ułatwiają orientację, ALE między nimi są wspomniane połacie przez które trzeba drałować. Ok, ma to w sobie jakąś relaksującą przyjemność, ale za pierwszym razem. To jeden z nielicznych open worldów, gdzie nagminnie korzystałem z szybkiej podróży. Gry – chociażby wspomnianej Bethesdy, ale też 3 Wiedźmin, RDR, seria Watch Dogs, GTA, Mafie – tam wszędzie też możesz podróżować bez mapy, ale środowisko jest dużo bardziej atrakcyjne, pełne detali. W wiedźminie np. rozróżniałem skrzyzowanai w lesie po charakterystycznych punktach – kapliczkach, rozwalonym wozie, wielkim drzewie.
Wszystkie wspomniane open worldy dawały mi przyjemność, która w Zeldzie BotW jest znikoma – wirtualną turystykę.
- ciekawe miejsca – oczywiście nie jest tak, że Zelda nie ma absolutnie niczego do zaoferowania. Sęk w tym, że ten przeogromny świat ma do zaoferowania co najwyżej kilka-kilkanaście osad, w których nie ma za wiele do roboty. Dodatkowo, brakuje mi tutaj (na duuuużo większą skalę) tego, z czego słyną gry Bethesdy – mnóstwo małych lokacji, które same opowiadają historię – tutaj jakaś jaskinie gdzie odprawiano czarną magię, w kolejnej jaskini mamy łóżko, na nim dwa przytulone szkielety, noże i puste butelki wina, idąc przez pustkowia słyszymy wybuch – i idąc tam, skąd dobiegł hałas przeszukujemy zgliszcza, by uzmysłowić sobie, że oto… wyjebała bimbrownia XD. Po 50 godzinach grania w Zeldę nie mam ani jednej równie ciekawej historii ze świata.
- znajdźki – w branży Ubisoft uchodzi za korporację, która lubi zaśmiecać mapy tysiącami mało angażujących znajdziek. Sęk w tym, że jest to jeden z koronnych argumentów przytaczany przez fanów Zeldy, który jednocześnie jest największą hipokryzją, bo w Zledzie te znajdźki są
absolutnie mało angażujące. Szukamy nasion Koroków – na zasadzie igły w stogu siana. No może przesadzam, bo te zazwyczaj są pod kamieniami lub trzeba wrzucić jabłko do miseczki przy posążku bóstwa (?), czasem zrzucić kamienie w przepaść, ale wchodzenie na występ skalny by upewnić się, czy znajdę tam TEN kamień to mało pasjonujące zajęcie. Oprócz nasion zbieramy też orby, te pozyskać można w świątniach – wszystkie mają IDENTYCZNY wystrój (ascetyczny, niby-cyfrowy), a zadaniem gracza jest sprostać wyzwaniu – czasem logicznemu, czasem zręcznościowemu, czasem obydwu by ten orb uzyskać. Większość mnie zwyczajnie irytowała. Zanim wyjaśnię co dają orby i nasiona – często czytałem przy okazji Zeldy, że „jeśli czegoś nie chcesz robić, to nie musisz (bo to piaskownica)”, sęk w tym, że w porównaniu do wspomnianych znajdziek z gier Ubisoftu, tu naprawdę powinno się odwiedzić co najmniej kilka świątyń. Jak zbierzemy 4 orby, dostaniemy w specjalnych miejscach dodatkowe serduszko, co jest wręcz niezbędne do pokonania silniejszych stworzeń – i zakładam – Calamity Ganona, głównego bossa. Bez nasion już się można obejść, ale zebranie kilku odblokowuje dodatkowe miejsca w ekwipunku, co sprowadza nas do:
- niszczące się bronie – to akurat częsty zarzut wobec Zeldy
- dużo klikania w ekwipunku – tworzenie potraw czy mikstur też jest męczące i czasochłonne
- walka – niby są jakieś kombinacje, ataki specjalne, ale taki lamus w Nintendo jak ja korzystał w zasadzie tylko z podstawowego ataku + łuk + czasem zamrożenie i bomby. Niemniej – brak nagród za wygranie walki z przeciwnikami (w skrzyniach zazwyczaj jest scam) skutkował tym, że od dłuższego czasu po prostu unikam walki – więc zamiast monotonnej walki, mam tylko monotonne, średnio atrakcyjną eksplorację (na razie 50+ h grania i ok. 45% odsłoniętej mapy)
- pozorna innowacyjność – fani Zeldy też często mówią o wyjątkowych doznaniach czy innych niesamowitych „ficzerach” sęk w tym, że pod tymi hasłami czają się znane już bardzo dobrze mechanizmy – jak crafting, używanie tarczy do defensywy (a zjeżdżanie na niej to bajer jednej sztuczki, nie żadne odkrycie, ludzie!)
Jak wspomniałem – nie ukończyłem jeszcze gry, po 50 godzinach (i to rozwodnionych na kwartał grania) mogę się wypowiedzieć i wystawić ocenę. Dla mnie jest to tytuł zbyt rozbuchany – mało treści, za duży i za pusty świat, fabuła bez polotu, ale miejscówki – szkoda, że nieliczne i w zasadzie z typowymi questami – naprawdę klimatyczne.

W moim długim życiu gracza (gram od ''95) laur zwycięstwa w kategorii "najgorzej wydane pieniądze" bezapelacyjnie przypada AC. Kupiłem sobie Switcha, to było moje pierwsze zetknięcie z hadnheldem i od razu wsiąkłem. Ogrywałem wiele tytułów, więc i skusiłem się na AC - w końcu setki zachwalających kolesi po trzydziestce, klasy średniej, z wykształceniem wyższym, w brodach i bebzonami piwnymi, o zainteresowaniach niemal idealnych co ja mylić się nie może prawda?
No wtopiłem dwie i pół stówy, mój błąd, trzeba było gameplaye oglądać, a nie jak boomer - tylko czytać. Ale tym Rzytkom z Nintendo już wybaczyć nie mogę zdzierczej polityki nie uwzględniania zwrotów.
Do sedna:
Animal Crossing to jakieś biedne popłuczyny przy dziele Erica Barone. Uczeń przerósł mistrza. Animal Crossing to prawdziwy sim, tu zawsze jest co robić i nawet grind tak nie nuży. A Animal Crossing? Jakiś biedny, infantylny do bólu, wirtualny domek dla lalek. Nawet jedyny cel jaki sobie obrałem, bo rokował cokolwiek - czyli muzeum, okazał się pieprzoną wydmuszką, po prostu dodatkową lokacją z nieciekawie przedstawionym inwentarzem.

Animal Crossing to jakieś biedne popłuczyny przy dziele Barone. Uczeń przerósł mistrza. AC to prawdziwy sim, tu zawsze jest co robić i nawet grind tak nie nuży. A Animal Crossing? Jakiś biedny, infantylny do bólu, wirtualny domek dla lalek.

Zaraz po lemowskiej "Solaris" to najlepsze sci-fi jakie było mi dane przeżyć. Tak, przeżyć. Obydwa dzieła są niezwykle sugestywne, dojrzałe i wychodzą daleko poza szablony kreślone przez tysiące innych twórców naukowej fantastyki.

Jeśli ktoś szuka gry dla fabuły, to nie może przejść obok SOMy obojętnie - ta gra jest najlepszą fabuła jakie widział świat gier wideo

Jeśli zaczynasz dopiero tę grę... to tylko na NISKIM lub ŚREDNIM poziomie trudności. Wbrew temu co piszą niektórzy gracze, lub co nawet sugeruje sama gra (wysoki poziom trudności jako "rekomendowany"). Czytam opinie o Al. Iz. i w tych skrajnie różnych ocenach widzę sens i konsekwencje samej rozgrywki. Zgadzam się z zachwytami - klimat, klaustrofobiczna duszność i stresująca wręcz presja gameplayowa. Do tego fenomenalny voice acting, muza podbijająca tylko wczówkę i bezbłędnie oddany klimat uniwersum. Zarzuty typu: "nuda, nie można ubić gada, za mało szczelania" to ewidentny przykład ignorancji i historycznego już, gimbusiarstwa. Są jednak zarzuty, których ewidentnie obronić nie można, albo przynajmniej wypada przyznać, że można było takie zabiegi zrobić inaczej. Mowa o skryptach i kulawej AI.
I tutaj dochodzimy do sedna. Dlaczego fenomenalna gra zbiera też tak dużo negatywnych opinii?
Wg mnie rozgrywka w Aliena polega na dwóch obszarach - skillu i immersji. Immersja to wczucie się skórę samego protagonisty, to przebicie bariery ekranu i przeniesienie się z własnego mieszkania do wirtualnego świata. Nie każdy tego doświadcza, jak tak miałem przede wszystkim z Thiefami, ale też udało się przy tej produkcji. Zasługa to oczywiście dopieszczonym częściom składowym, odpowiednio potęgowanymi sprzętem (duży ekran, słuchawki, zgaszone światło w pokoju). Ale też temu, że w pewnym momencie wszedłem do menu i po prostu przełączyłem poziom trudności z hard na... easy. Nie jestem pro gamerem, ale też raczej nie zaliczam się do noobów, natomiast z całą pewnością zainstalowałem ALiena dla klimatu, dla dobrego horrorku i poczucia namiastki tej grozy o której wszyscy piszą. Ze względu na częste zgony ulotnił się jednak ten gęsty klimat. Został stres, racja, ale tym razem podszywany tylko irytacją.
W pewnym momencie zrozumiałem, że po każdym kolejnym loadingu po prostu staram się zapamiętać jak najwięcej miejsc do ukrycia się, szukam najbardziej optymalnych ścieżek. Gra z survivala stała się treningiem przed jakimś ostatecznym speedrunem. Winę za to oczywiście ponosi skrypt, który jak już wielu zauważyło, wcale nie symuluje istoty żywej, a robi wszystko, by uprzykrzać się graczowi, za każdym razem dając mu jako takie fory.
I tutaj dochodzimy do drugiego obszaru o którym pisałem - skilla. Fajnie jest czuć tę adrenalinkę, wsłuchiwać się w najdrobniejsze dźwięki obecności Aliena, przy okazji idealnie przenikać z kąta w kąt (hard to przede wszystkim przebywanie w ciągłym ruchu). Sęk w tym, że większość graczy nie osiągnie takiego skilla bez setek zgonów, bez permanentnego treningu. Tylko, że taki trening psuje wczówkę i przyjemność z immersji (no chyba, że już jesteśmy pro w tej grze i doskonale znamy układ pomieszczeń).

Dlatego jeśli dopiero zamierzasz zagrać w tę grę - odpal najpierw na średnim (a nawet na łatwym, nawet tutaj bywa stresująco - przy niskim wyzwaniu rozluźniamy się i jesteśmy bardziej podatni na popełnienie błędów - każdy tak ma). Ciesz się klimatem i naprawdę niezłą fabułą, poznaj Sewastopol, układ jego pomieszczeń i strategie przetrwania. I dopiero potem odpal harda, żeby udowodnić swoją wartość.

Baśniowy klimat który aż wylewa się kojącym ciepłem z monitora. Ścieżka muzyczna Coeur de Pirate to jeden z lepszych soundtracków w historii gier, grafika jest tożsama z opowiadaną historią - to baśń, z silnie zarysowanym motywem walki dobra ze złem i wyrazistymi bohaterami. Tam gdzie konwencja wymusza pewne klisze (zła macocha, dobra księżniczka) to gdzie indziej zachwyca ciekawymi osobistościami - rodzeństwo klownów, zakochana mysz-łucznik, 13 letni strachliwy krasnolud z brodą, latająca świnie, wędrowna wioska ludzi-myszy... Grafika przypomina książką z bajkami dla dzieci z poprzedniego stulecia - akwarelowe, często rozmazane, senne, ale na pewno przepiękne. W tym wszystkim nie zawodzi gameplay. Przez większość czasu latamy po pięnie wymalowanym świecie i zbieramy fanty, ale nie obejdzie się bez walki. Wówczas gra przenosi nas na ekran bitewny.
Nie lubię jrpgów i innych gier ze statecznymi walkami w turach. Tymczasem twórcom CoL udało się ciekawie urozmaicić ten mechanizm. Ciężko to opisać, ale wymaga niezłego kombinowania bohaterami i umiejętnościami. Akcję można przyśpieszyć, opóźnić wroga, można też "cofnąć" akcję naszą lub oponenta, przez co nie raz wykonasz 3 ruchy przed przeciwnikiem, lub odwrotnie. Super sprawa! Ciężko to opisać, więc najlepiej zobaczyć gdzieś na yt.
Szkoda tylko, że walk iz czasem stają się nużące (szczególnie z szeregowymi przeciwnikami, bo z bossami to już pewne wyzwanie) i dla wyjadaczy będą pewnie za proste. Szkoda też, że gra nie doczekała się voice actingu i polskiej wersji jezykowej, bo angielski - poetycki i często w wersji "staroangielskiej", gaelickiej czy też innej - jest ciężki do zrozumienia i wyłapywania niuansów nawet dla zwykłego użytkownika na poziomie B1

Część druga niby jest lepsza niż jedynka (bardziej wymagająca, bardziej kolorowa, puzzle są czytelniejsze no i jest ich do ułożenia ponad 30), ale.. Może to i kwestia pewnego zmęczenia materiału (dwójkę ogrywałem zaraz po części pierwszej), a może subiektywnych odczuć. Po pierwsze tematyka - witraże w klimatach horroru/anglosaskiej baśni mają swój urok, ale podróże po świecie odpowiadały mi bardziej. Po drugie - strasznie irytowały mnie te pseudo-intelektualne bełkoty które wyświetlały się po ułożeniu witraża. jakby pisane przez jakąś nudną alternatywkę, fankę Tima Burtona. I to jest moim zdaniem zmarnowany potencjał części drugiej. Nie tylko nie zrewolucjonizowano mechanizmów (nadal brak np. obracania puzzli), ale także nie wprowadzono nawet szczątkowej fabuły (no chyba, że te pseudopoetyckie wysrywy układają się w jakąś pokręconą całość ). Bardziej liczyłem na jakąś creepy podróż - fajnie by było, gdyby nagrodą za każdy ułożony witraż była kolejna część opowiastki grozy. Cóż, może w części 3 twórcy zdecydują się na taki zabieg. Ja pewnie ją kupię, bo taka relaksacyjna formuła przypadła mi do gustu.

Grę ogrywałem na Swtichu. To zabawne, ile taka mała pixelowa popierdółka może skraść czasu. Nie lubię wyrażenia "pixel art" bo jest moim zdaniem nadużywane. Dlatego jeśli chodzi o GS to użyję bardziej neutralnego, a na pewno precyzyjniejszego - styl retro. bardzo przy tym czytelny, kolorowy i zróżnicowany (wcześniej ogrywałem mdłe i monotonne Axiom Verge, więc mam skalę porównawczą). Mamy 6 światów do zwiedzenia. Nieprawda, co jest napisane w recenzji, że poziomy są wtórne. Assety i skiny są powielane w każdej produkcji (także modele w grach AAA). A skoro przez 15 godzin nie wdarło się znużenie w rozgrywkę i design leveli, to znaczy, że ten zarzut recenzenta należy rozpatrywać bardzo indywidualnie. Co jeszcze jest super? Duże zróżnicowanie przeciwników i bossów, masa gratów do zebrania (z czego 90% jest bezużyteczna, ale co tam :)). Jeśli trafiłeś tutaj ze sklepu Nintendo i zastanawiasz się nad zakupem - bierz w ciemno. Szczególnie jeśli uda ci się dorwać grę - tak jak i mi - na promocji za kilka złociszy.

Świetny setting i klimat Neo-Paryża. Fabuła w zasadzie broniłaby się nawet gdyby przenieść ją na ekrany kin. Nie jest to żadne ambitne dzieło, ale na pewno dużo bardziej dojrzałe od większości w branży. Bardzo fajna ścieżka dźwiękowa i efekty graficzne sensena. Szkoda, że rozgrywka (i lokacje) jest bardzo liniowa i sterowanie w wersji PC miewa swoje grzeszki (automatycznie zmienia namierzanie wroga w trakcie walki, czasami nie aktywowały się membrany - trzeba było wczytywać ostatni zapis). System walki nie umywa się do tych z Batmanów, ale daje radę. Obiektywnie - 7-7.5. Ale za ten klimat i historię (i "encyklopedię" świata, którą aż chce się poznawać) śmiało można podciągnąć ocenę.

Jeśli ta pozycja ma być taka sama, jak część pierwsza, to chciałbym przestrzec przed jej kupnem. Tutaj zamieszczam swój wpis odnośnie AV:
Zacznijmy od tego, że punktem wyjścia i materiałem porównawczym będzie dla mnie Hotline Miami. Wiem, że trochę słabo porównywać metroida z akcją, ale ja chciałbym się skupić na poziomie trudności, który jest wręcz podręcznikowo skrajny w obydwu przypadkach. HM wyciska z gracza siódme poty, ale jest przy tym sprawiedliwe i nie zniechęca. Axiom Verge jest frustrujące - i co niewybaczalne - niesprawiedliwe. Dowód - ogrywam AV na Switchu. Drugi boss, 6% ukończonej gry (!) i mój kontakt z grą zostaje zakończony. Po rawie setce (sic!) minut prób pokonania gnojka. Bos wygląda tak - wielki kafar, z dołu miota serią torped przed którymi można w zasadzie tylko uciec do góry lub za zasłonę. U góry zaś ma dwa działka miotające na zmianę pociskami. Działa są (teoretycznie!) statyczne i raz leci kulka, dajmy na to 5 m nad ziemię, drugi raz 7 m nad ziemią. Żeby zniszczyć fajfusa, trzeba strzelać w jego "mózg" na plecach, więc zadanie z gatunku tych, gdzie dużo się skacze. No i jest taka platforma, z której można trafić w "mózg" plus można ignorować torpedy przy samej ziemi.
No i nawalam w kafara. "Mózg" robi się czerwony, muzyka hipnotyzująco przyśpiesza. Pociski z dwóch działek lecą coraz częściej, ba w pewnym momencie odległość między dolnym (5m) a górnym pociskiem (7m) jest tak niewielka, że skok pomiędzy nimi nie wchodzi w grę. Nic to, ileś tam pocisków przyjąć na klatę można. Ale w pewnym momencie kucając dostaję kulkę w łeb z pocisku z górnego działa (tego, jak to określiłem 7 "pieprzonych statycznych metrów nad ziemią"). I po kolejne próbie znów. Potem znowu!
Noob jestem, palce się trzęsą na grzybku joy cona (myślę sobie), więc pewnie w ostatniej milisekundzie nie mam precyzji.
Wracam dzień później, ochłonąłem. Teraz będę kucał przyciskami na lewym joyu. Jak wduszę, to już wduszę, nie ma opcji, żeby mi postać wstała by zarobić kulkę w łeb. I co? I znów pod koniec walki dostaję pieprzonym pociskiem, mimo, że teoretycznie z tego działa pocisk powinien lecieć stałą, prostą trajektorią!
Gra nie jest dedykowana dla mnie, jest dla hardkorów i zawodowców, co w platformerach tego typu wyczyniają cuda, ale do jasnej cholery - ja wydałem na tę mękę i kilkadziesiąt minut irytacji pieniądze! Hotline Miami też jest trudne. W tej grze też trzeba się skupić i maksymalnie doprecyzować każdą podjętą akcję. Ale HM daje ci możliwość, jeśli nauczysz się na błędach, przyjąć strategię jaka ci odpowiada (ja np. ogłuszałem z drzwi, bo było w tej metodzie i trochę kamperstwa połączonego z refleksem, ale i dawało chwilę na taktyczne obmyślenie kolejnych posunięć). I gdy kończyłem HM, to czułem tę słynną "satysfakcję", jednocześnie gra dawała mi do zrozumienia, że do elity nadal mi daleko. A AV tylko pot, łzy i wiązanki K*%^&^.
I niech sobie będą takie gry, tylko dla wąskiego grona fanatyków. Ale niech potem ci fanatycy nie szlochają, że "chlip, chlip branża zła, chlip chlip mainstream niszczy indyki". Całym sercem jestem za niezależnymi twórcami, ale swoimi pieniędzy nie będę wspierał waszego masochizmu.

Zacznijmy od tego, że punktem wyjścia i materiałem porównawczym będzie dla mnie Hotline Miami. Wiem, że trochę słabo porównywać metroida z akcją, ale ja chciałbym się skupić na poziomie trudności, który jest wręcz podręcznikowo skrajny w obydwu przypadkach. HM wyciska z gracza siódme poty, ale jest przy tym sprawiedliwe i nie zniechęca. Axiom Verge jest frustrujące - i co niewybaczalne - niesprawiedliwe. Dowód - ogrywam AV na Switchu. Drugi boss, 6% ukończonej gry (!) i mój kontakt z grą zostaje zakończony. Po rawie setce (sic!) minut prób pokonania gnojka. Bos wygląda tak - wielki kafar, z dołu miota serią torped przed którymi można w zasadzie tylko uciec do góry lub za zasłonę. U góry zaś ma dwa działka miotające na zmianę pociskami. Działa są (teoretycznie!) statyczne i raz leci kulka, dajmy na to 5 m nad ziemię, drugi raz 7 m nad ziemią. Żeby zniszczyć fajfusa, trzeba strzelać w jego "mózg" na plecach, więc zadanie z gatunku tych, gdzie dużo się skacze. No i jest taka platforma, z której można trafić w "mózg" plus można ignorować torpedy przy samej ziemi.
No i nawalam w kafara. "Mózg" robi się czerwony, muzyka hipnotyzująco przyśpiesza. Pociski z dwóch działek lecą coraz częściej, ba w pewnym momencie odległość między dolnym (5m) a górnym pociskiem (7m) jest tak niewielka, że skok pomiędzy nimi nie wchodzi w grę. Nic to, ileś tam pocisków przyjąć na klatę można. Ale w pewnym momencie kucając dostaję kulkę w łeb z pocisku z górnego działa (tego, jak to określiłem 7 "pieprzonych statycznych metrów nad ziemią"). I po kolejne próbie znów. Potem znowu!
Noob jestem, palce się trzęsą na grzybku joy cona (myślę sobie), więc pewnie w ostatniej milisekundzie nie mam precyzji.
Wracam dzień później, ochłonąłem. Teraz będę kucał przyciskami na lewym joyu. Jak wduszę, to już wduszę, nie ma opcji, żeby mi postać wstała by zarobić kulkę w łeb. I co? I znów pod koniec walki dostaję pieprzonym pociskiem, mimo, że teoretycznie z tego działa pocisk powinien lecieć stałą, prostą trajektorią!
Gra nie jest dedykowana dla mnie, jest dla hardkorów i zawodowców, co w platformerach teog typu wyczyniają cuda, ale do jasnej cholery - ja wydałem na tę mękę i kilkadziesiąt minut irytacji pieniądze! Hotline Miami też jest trudne. W tej grze też trzeba się skupić i maksymalnie doprecyzować każdą podjętą akcję. Ale HM daje ci możliwość, jeśli nauczysz się na błędach, przyjąć strategię jaka ci odpowiada (ja np. ogłuszałem z drzwi, bo było w tej metodzie i trochę kamperstwa połączonego z refleksem, ale i dawało chwilę na taktyczne obmyślenie kolejnych posunięć). I gdy kończyłem HM, to czułem tę słynną "satysfakcję", jednocześnie gra dawała mi do zrozumienia, że do elity nadal mi daleko. A AV tylko pot, łzy i wiązanki K*%^&^.
I niech sobie będą takie gry, tylko dla wąskiego grona fanatyków. Ale niech potem ci fanatycy nie szlochają, że "chlip, chlip branża zła, chlip chlip mainstream niszczy indyki". Całym sercem jestem za niezależnymi twórcami, ale swoimi pieniędzy nie będę wspierał waszego masochizmu.