Bartosz Kurek już nieraz w trakcie swojej długiej kariery reprezentacyjnej tonął w objęciach kolegów, ale punktu w taki sposób jak w ćwierćfinale Ligi Narodów z Brazyli� raczej jeszcze nie zdobył. Po niej radość mieszała się z niedowierzaniem, ale najważniejsze było to, że polscy siatkarze awansowali do czołowej czwórki. Na wyłonienie półfinałowego rywala muszą poczekać jeszcze niemal 24 godziny.
Szczególne znacznie czwartkowego pojedynku. Grbić uprzedził domysły, ale tylko częściowo
Mecze z brazylijskimi siatkarzami to od dawna murowane hity, a w ostatnich latach dodatkowo Polacy regularnie mierzą się z nimi w meczach o naprawdę dużą stawkę. 2014 rok - finał mistrzostw świata w Katowicach wygrany 3:1, kolejna edycja czempionatu globu, znów mecz o złoto i znów górą Biało-Czerwoni, tym razem 3:0 w Turynie. A żeby tradycji stało się zadość, to cztery lata później ponownie w MŚ doszło do pojedynku tych zespołów, tyle że tym razem stawką był awans do fina�u - Polacy wygrali po wielkim dreszczowcu w katowickim Spodku 3:2, po którym trudno było zasnąć i im, i kibicom. Teraz, w oddalonej o ok. 200 km Łodzi walczyli o miejsce w czołowej czwórce LN. I znowu nudy nie było.
W tym sezonie drużyna Nikoli Grbicia już miała okazję zmierzyć się wcześniej z "Canarinhos" - niespełna trzy tygodnie temu w Fukuoce, na koniec drugiego turnieju fazy interkontynentalnej LN. Polacy nie prezentowali się wtedy - w przeciwieństwie do zawodników słynnego trenera Bernardo Rezende - dobrze. Efekt - przegrana 1:3.
- Głównym powodem było to, że Brazylijczycy atakowali z ponad 80-procentową skutecznością z piłek odsuniętych od siatki. Kiedy udało nam się ich odrzucić i skakaliśmy do bloku, to oni wciąż mieli ponad 80 procent zdobytych punktów, co jest nadzwyczajne. Gdybyśmy zdołali zrobić dwa-trzy "break pointy" więcej w secie, to myślę, że sytuacja byłaby inna - analizował wtedy Grbić.
Do Japonii Serb zabrał 14-tkę, z której zgodnie z planem mógł wtedy korzystać, bo niektórzy z podstawowych zawodników nie byli wtedy jeszcze gotowi do gry i jedynie trenowali w Spale. Teraz szkoleniowiec, tworząc skład meczowy, wybierał z 17 siatkarzy, z których ma wyselekcjonować 12-osobowy skład na igrzyska. Ten, który w fazie grupowej turnieju olimpijskiego, znów zmierzy się z Brazylijczykami.
Sam turniej finałowy LN jest bardzo prestiżowy, zwłaszcza że Biało-Czerwoni rok temu w Gdańsku w nim triumfowali. Ale teraz ma on drugorzędne znaczenie. Bo jest ważnym, ale jednak tylko środkiem do celu. Kibice i dziennikarze czekali na moment wyboru meczowej 14-tki, licząc, że tym samym Grbić wskaże nieco, w stronę której opcji zmierza kluczowy etap selekcji. Jednym z głównych pytań jest to, na kogo postawi na pozycji drugiego atakującego. Na Łukasza Kaczmarka, swojego wiernego żołnierza i bohatera poprzedniego sezonu, ale obecnie walczącego o powrót do formy czy na będącego w świetnej dyspozycji od wielu miesięcy Bartłomieja Bołądzia, który z kolei nigdy jednak nie grał w imprezie rangi mistrzowskiej.
Serb ubiegł te domysły w środę, gdy zapowiedział przedstawicielom mediów, że wstawi Bołądzia, bo z nim krócej dotychczas pracował i chce mu dać więcej szans na grę, by się mu przyjrzeć. Można się zastanawiać, czy to jedyny powód, bo obok Kaczmarka za bandami reklamowymi usiedli też Marcin Komenda i Karol Kłos, którzy raczej w powszechnej opinii zbliżające się igrzyska obejrzą w telewizji.
Zaczęło się jak w Fukuoce, skończyło przeciwieństwem. Złota zmiana Bołądzia i nietypowy wyczyn Kurka
W pierwszej szóstce w czwartek na ataku trener Polaków postawił jednak na będącego jego pierwszym wyborem Kurka. Bardzo zacięta rywalizacja trwa wśród piątki przyjmujących i tu też można było się zastanawiać, na kogo zdecyduje się tym razem szkoleniowiec. Potężną siłę i gorsze przyjęcie Wilfredo Leona zneutralizował świetnym w defensywie Tomaszem Fornalem. W pierwszym secie nie mieli oni dobrej passy, ale wtedy nie miał jej praktycznie nikt z Biało-Czerwonych. To była zbiorowa niemoc wobec świetnej gry rywali.
W Fukuoce głównymi katami ekipy Grbicia byli Joandry Leal i Alan Souza, a teraz do pierwszego z nich doszli nieobecny wcześniej Ricardo Lucarelli i Darlan Souza, młodszy brat Alana. Skuteczność w ataku Brazylijczyków znów robiła ogromne wrażenie, a gospodarze męczyli się w tym elemencie mocno. Co prawda to Leon zakończył bardzo efektowną akcję, która zasługiwała na więcej niż punkt przy stanie 8:9, ale co z tego, skoro od połowy partii rywale odskoczyli, a potem tylko tę przewagę powiększali. Nie pomogły przerwy na życzenie Grbicia, próby ofiarnych obron Kurka ani pojedyncze udane bloki. Bo poza mocą rywali i brakiem skuteczności Polaków (zwłaszcza Kurka) doszły też błędy.
Grbić nie dokonał wtedy żadnej zmiany. Jakby chciał dać szansę zawodnikom na odbudowę i rehabilitację. I to też zrobili, choć droga do niej nie była szybka i prosta. Od początku drugiej odsłony było optymistyczniej, ale gra falowała. Polacy prowadzili 11:7, by za chwilę za sprawą bloków mierzącego 1,93 m Darlana Souzy ich przewaga stopniała do jednego "oczka". Prowadzenie 14:13 po kilku minutach zmieniło się w stratę 14:16.
Sytuacja przypominała tę z poprzedniej partii, a wtedy Grbić wreszcie zdecydował się na zmianę i to tę długo wyczekiwaną. Bołądź szansę wykorzystał w stu procentach - zdobył dla Polaków trzy kolejne punkty (21:21) i dołożył świetną zagrywkę, ale Fornal w kontrataku został wówczas zatrzymany. Wydawało się, że tak świetnie spisujący się atakujący Projektu Warszawa musi zostać na boisku, ale Grbić wrócił po kilku minutach do Kurka. Z pomocą błędów rywali Polacy jednak wygrali tę partię i bez Bołądzia. A zamknął ją asem Mateusz Bieniek.
Kiedy kibice liczyli, że teraz Biało-Czerwoni złapią już wiatr w żagle, to znów pojawiły się trudności. Wróciły mocna Brazylia i kłopoty ze skończeniem ataku po drugiej stronie siatki. Tym razem jednak problemy zostały opanowane znacznie szybciej niż w partii otwarcia. Już przy remisie 9:9 było więcej luzu i uśmiechów. Rozkręcał się coraz bardziej Fornal, swoje dodawali środkowi, a stopniowo dołączali do tego pozostali koledzy. Przewaga Polaków rosła, tak jak i liczba błędów oraz nieporozumień Brazylijczyków.
Ostatnia partia to był już nokaut. Gospodarze szaleli zarówno na zagrywce, jak i w ataku, a rywalom pozostawały ofiarne obrony, które nie przynosiły efektu. Jedna z nich mogła nawet przynieść dużą szkodę - rozgrywający Fernando Kreling w pogoni za piłką wylądował aż za bandą oddzielającą boisko o krzesełek dla sztabu i rezerwowych po stronie przeciwników.
Na te same bandy chwilę później - przy stanie 14:11 - wpadł Kurek, który dzięki temu popisał się bardzo nietypowym zdobyciem punktu. Przebił ją dołem tyłem do boiska i...zdobył w ten sposób punkt. Jeszcze Jakub Kochanowski skoczył, pozorując blok, ale nie musiał już nic robić - piłka spadła po stronie zdezorientowanych przeciwników. Kapitan Biało-Czerwonych otworzył szeroko usta szczęśliwy i zaskoczony jednocześnie, a za chwilę przybijał piątki rozbawionym kolegom. Już do końca meczu trwała dobra zabawa Polaków, którzy w półfinale zmierzą się z Włochami lub Francuzami.
