Prototypowy myśliwiec pokładowy Berliner-Joyce XFJ

Wielki kryzys 1929 roku znacząco zmienił sytuację gospodarczą w USA. Wiele firm, które przetrwały bankructwa na rynku, musiało znaleźć dla siebie inne źródło dochodów. Utworzone krótko przed kryzysem zakłady lotnicze Berliner-Joyce aby utrzymać się na rynku przeniosły się z projektów samolotów cywilnych na wojskowe. Jedną z ich konstrukcji był bardzo oryginalny myśliwiec pokładowy Berliner-Joyce XFJ.

Berliner-Joyce Aircraft zostały sformowane 4 lutego 1929 roku za sprawą Henriego Berlinera (który w 1922 roku utworzył firmę Berliner Aircraft Company) i kapitana Tample Nach Joyce, ówczesnego szefa Maryland Aviation Commission. Głównym inżynierem zakładów został William H. Miller, a siedziba firmy znalazła się w Dundalk w stanie Maryland. Początkowo skupiono się na projektowaniu i produkcji samolotów cywilnych, jednak pod koniec roku wraz z początkiem Wielkiego kryzysu sytuacja na  rynku maszyn cywilnych stała się bardzo niekorzystna. W tej sytuacji zarząd firmy podjął decyzję o nawiązaniu współpracy z wojskiem. W pierwszej kolejności opracowano projekt dwupłatowego samolotu myśliwskiego Berliner-Joyce P-16, który w niewielkiej, liczącej 26 maszyn serii wszedł do ograniczonej eksploatacji.

Wykorzystując doświadczenie z projektu P-16, Berliner-Joyce Aircraft zgłosił się do US Navy z propozycją przygotowania podobnej maszyny pokładowej, ale dostosowanej do wymogów floty. Projekt dostał zielone światło, a zespół projektowy po dostosowaniu konstrukcji zaprezentował nową maszynę w maju 1931 roku. Oblot samolotu oznaczonego jako Berliner-Joyce XFJ-1 miał miejsce 22 maja 1931 roku. Od pierwowzoru maszyna różniła się pokryciem kadłuba, silnikiem gwiazdowym, oraz układem płatów, z których górny połączono z kadłubem, a dolny zawieszono pod kadłubem. Rozwiązanie to miało polepszać widoczność podczas lądowania i walki.

W trakcie prób okazało się jednak, że taki układ skrzydeł zwiększa ryzyko przewrócenia się maszyny na bok z powodu niekorzystnego przepływu powietrza pod kadłubem tuż przy ziemi. Po kilku lotach doszło do takiego wypadku, a samolot uległ uszkodzeniu. W trakcie napraw zmieniono osłonę silnika oraz samą jednostkę napędową, co znacząco zwiększyło osiągi z 285 km/h do 310 km/h. Niestety zmiany te pogorszyły jeszcze bardziej zachowanie maszyny przy ziemi i ryzyko wywrócenia się podczas lądowania. W tej sytuacji US Navy straciła zainteresowanie maszyną i zrezygnowała z dalszych prac. Zmodyfikowana wersja maszyny otrzymała oznaczanie XFJ-2

Chociaż projekt upadł, sam samolot pozostawał w użyciu przez kilka lat głównie w celach testowych. Same zakłady Berliner-Joyce Aircraft nie przetrwały jednak długo, ponieważ po opracowaniu jeszcze jednego samolotu – Berliner-Joyce OJ, wyprodukowanego w liczbie 39 egzemplarzy i kilku prototypów, w 1933 roku zostały przejęte przez North American Aviation, a założyciele zakładów przeszli do innych firm.

Lata 30. były złotą erą lotnictwa. W tym czasie powstało wiele podobnych, małych manufaktur, które projektowały często nowatorskie i ciekawe maszyny, ale z powodu ograniczonych mocy projektowych i produkcyjnych, nie był w stanie dopracowywać swoich konstrukcji na tyle, aby weszły do szerszej eksploatacji. Więcej szczęścia mieli pracownicy tych firm, którzy swój talent mogli często wykorzystać w większych firmach dysponujących odpowiednim zapleczem technicznym.

Berliner-Joyce XFJ miał 6,27 m długości i 8,53 m rozpiętości skrzydeł. Maksymalna masa wynosiła 1270 kg. Napęd stanowił silnik Pratt & Whitney R-1340C o mocy 450 KM, zamieniony w wersji XFJ-2 na Pratt & Whitney R-1340-92 Wasp o mocy 500 KM. Prędkość maksymalna wynosiła 285 km/h, a po zmianie silnika 310 km/h.Uzbrojenie składało się z dwóch karabinów maszynowych kalibru 7,62 mm.